เล่มนี้หนูน่าจะมีดองไว้ค่ะ
อ่านงานของคุณประภัสสรนี่ต้องอ่านตอนใจร่มๆ

งานของนักเขียนท่านนี้ ในแง่มิติของตัวละครสมจริงสมจังซะจนน่าตกใจ

ปล.ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ตูนเริ่มเกมไปเลยนะคะนี่ เดี๋ยวหลังน้ำลดแจ้งเล่นเกมดีกว่า

อรุณสวัสดิ์ครับพี่แม่ไก่



โดยตำแหน่งหน้าที่การงานของท่าน
ผมว่าข้อมูลลึกๆท่านรู้เยอะมาก
เพียงแต่ไม่สามารถนำมาเขียนได้ทั้งหมดเท่านั้นเองนะครับ

"อำนาจ" อยู่ในมือของร้าย
มันก็กลายเป็นอาวุธดีๆ ไว้ฆ่า
ประชาชนนี่ล่ะค่ะพี่แม่ไก่

ใครพ่ายแพ้ต่ออำนาจ .. มันก็เป็นเหมือนสิ่งเก่าๆ เดิมๆ
ที่เราเห็นกันไม่ไกลตัวเลยล่ะค่ะ



อาหารจานเส้นบ้านพู่ไม่ยากหรอกค่ะพี่แม่ไก่
ทำเองก็ได้ แต่ว่าบ้านเราเน๊าะบางทีซื้อหาก็ง่ายกว่า
แต่ว่าพู่นี่จะแย่หน่อยบางที คือ ซื้อได้แต่ว่าคนข้างๆ
นี่ล่ะค่ะเค้าชอบทำมากกว่าซื้อ เราเลยต้องทำ

แล้วขำมากมายเวลาที่เราทำก็บอกว่าอร่อย
พอไปกินของคนอื่นทำซึ่งมันอร่อยกว่าเค้าบอกว่า
ไหงไม่อร่อยเหมือนเธอทำ ไอ้เราก็ขำคือ เค้ากินรสชาติ
ที่เราทำจนชินแบบว่าไม่ได้อร่อยหรอกค่ะ แค่ว่าไปกิน
ของคนอื่นแล้วไม่เหมือนที่เราทำนั่นเองน่ะค่ะ 55

"อำนาจ"
ทุกคนชอบใช้ค่ะ แม้บางคนจะมีเพียงน้อยนิด
- ดูอย่างกระเป๋ารถเมล์ที่กระโชกโฮกฮากเอากับผู้โดยสารแก่ๆ ที่ขึ้นลงช้าสิคะ
- ดูอย่างยามที่คอยโบกรถในลานจอดสิคะ จอดไม่ตรง ผิดนิดผิดหน่อยก็หน้าบึ้งใส่เรา
- ดูอย่างพยาบาล (บางนาง) ที่คงเบื่อหน่ายกับงานบริการ ในหน้าที่ของตัวเองที่ตะคอกผู้ป่วยที่ แต่งกายมอๆ สิคะ
.... ก็พยายามจะใช้อำนาจนั้น

แต่อำนาจของข้าเจ้า หายไปไหน? เหลือแต่ "ลับสุดยอด" ยืนแอบๆ อยู่ข้างตู้หนังสือเนี่ย

พึ่งอ่านเล่มนี้จบไปเมื่อ2วันที่เเล้วคะ คุณประภัสสร เขียนได้ดีมากจริงๆจนเผลอคิดไปว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง... พออ่านจบเเล้วได้ข้อคิดอะไรหลายอย่างทีเดียว เเค่เพียงคำๆเดียวช่างมีอิทธิพลต่อผู้คนมากมายเพียงนั้นเทียวหรือ