ธรรมชาติ... ผู้รู้.... คำบริกรรม

กราบนำธรรมะพ่อหลวงพระธุดงค์มาแบ่งปันอีกครั้งหนึ่งค่ะ ท่านเทศน์นะวันที่ 9 ธค 2553 ค่ะ
เนื่องจากยาวมาก จะแบ่งเป็นตอนๆนะคะ


พ่อหลวง: ธรรมชาติเป็นอย่างไร? มันต้องไล่ไปเรื่อย ไล่ไปจนสุด จนมุม เราพูดนะมันง่าย แต่ความจริง ธรรมชาติมันเป็นอย่างไร คืออย่างไร ลักษณะ อาการเป็นอย่างไร ต้องมีครบหมดทุกอย่าง ถ้ามีแต่คำพูด มันไม่มีรดชาด
สิ่งที่มันเกิดขึ้นของมัน คือเราไม่ต้องทำ มีอะไรบ้าง คือเราไม่ต้องทำ มันเกิดขึ้นนะ

โยม: คือ รูปธรรม และนามธรรม

พ่อหลวง: มันเป็นอย่างไร รูปธรรม และนามธรรม

โยม: รูปคือร่างกาย

พ่อหลวง: มันเป็นอย่างไร

โยม: นามคือจิตใจ

พ่อหลวง: มันเป็นอย่างไร......... ถ้าเราหยุดความคิด หยุดความนึก ถ้าเรายังคิดไม่ใช่ธรรมชาติ ธรรมชาติ สิ่งที่ไม่ต้องคิด ไม่ต้องนึก ไม่ต้องปรุง ไม่ต้องแต่ง ไม่ต้องทำอะไร ที่มันเกิดขึ้นของมันเองนะ เรามีหน้าที่รู้ เลยเราไม่ต้องทำ รู้เฉยๆ สิ่งนั้นมันเกิดขึ้นเอง เรารู้เฉยๆ มีอะไรบ้าง ในเรานะ อย่าเอานอกเรา

โยม: เราหิว

พ่อหลวง: มีแค่นั้นรึ ฮ่าๆ ความรู้สึกของเรา ที่เรารู้สึกนะ เราไม่ต้องคิด แต่มันเกิดขึ้น ไม่ต้องปรุงไม่ต้องแต่ง สังขารธรรมชาติของมัน ที่มันเป็นของมันเอง ถ้าเรายังคิดอยู่ ไม่ใช่ธรรมชาติ ธรรม ที่เรามีหน้าที่รู้เฉยๆ อารมณ์ที่เราไม่ต้องคิด ไม่ต้องนึก ที่มันเกิดขึ้นเอง ความหงุดหงิด ความตึงเครียด เราไม่คิดขึ้นมา ความไม่สบายใจ ความไม่สบายกาย เราไม่คิดขึ้นมา มันเกิดขึ้น ให้เรารู้



ถ้าเราไม่มาย้อน ต้องดับความคิด มารู้ความจริง
สิ่งที่มันปรากฏการณ์ขึ้น ว่าสิ่งนั้น มันไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่เป็นสมบัติอะไรของเรา
เราเกิดมาตรงไหนบ้าง ที่เราบังคับได้ ...ไม่มี
...มีหน้าที่รู้ได้ ถ้าจิตตัวผู้รู้ นะ ไม่มีดับ
แม้เรานอนหลับ กายเราไม่รู้เรานอนท่าไหน แต่พอตื่นมา สติเราก็ยังรู้ ว่าเรานอนหลับ ฝันก็รู้ว่าเราฝัน ไม่ฝัน ก็รู้ว่าไม่ฝัน ร่างกายเปลี่ยนแปลง พลิกท่าไหนมันไม่รู้ แต่ตัวก็รู้ ก็ยังรู้อยู่ว่าไม่รู้
ไม่รู้ ก็ตัวรู้ รู้ ...รู้ ก็ตัวรู้ รู้ ...แต่ตัวรู้ นี้ ไม่หาย ไม่สูญ ไม่ดับ ถ้าไม่อย่างนั้น หมดคำพูดนะ..ตัวรู้ มันต้องอยู่หลังอยู่ตลอด ไม่รู้ก็ต้องมีตัวรู้ด้วย รู้ก็ต้องมีตัวรู้ด้วย จึงชื่อว่า ตรัสรู้

รู้สิ่งที่เกิดขึ้นในเรานะ รู้เฉยๆ นะ รู้ไม่ยินดี รู้ไม่ยินร้าย รู้เฉยๆ ทุกเรื่อง รู้เฉยๆ ทำหน้าที่รู้เฉยๆ ทำจิต คือจิตผ่องแผ้ว

รู้ธรรมชาติ ตัวรู้นี่ไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย ไม่หาย ไม่สูญ ไม่หมด แต่สิ่งที่เกิดเปลี่ยนแปลงตลอด เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป แต่ตัวรู้ รู้อยู่ตลอดนะ พอมันเกิดแล้ว มันก็ดับแล้ว พอเกิดขึ้นใหม่ ก็รู้อีก

แต่นี่เราไม่เข้าใจ ไม่ฉลาด เมื่อรู้เกิดขึ้น เอาตัวรู้ไปหลง ไปเสียใจ ไปดีใจ ไปเข้า กับสิ่งที่เกิดขึ้น รู้แล้วไปเอา รู้แล้วไม่เอาบ้าง เขาเรียกว่า หลง เอาความรู้ไปหลง ไปติดใจ ไปเสียใจ ไปพอใจ เพราะความไม่เข้าใจ



เราควรเอาตัวรู้ไปศึกษา ให้เข้าใจ ทำสติ
บทกำกับของเรานะ ทีแรก เรามาทำสติ เป็นเครื่องอยู่
ถ้าเราไม่มีบทกำกับ ไม่ท่องกำกับ ไม่ระลึกกำกับ บทหนึ่งบทใด มันไม่มีหลัก
เราว่าสติเราอยู่ แต่ไม่รู้ว่าสติหายไปไหน มันไปโดยไม่รู้ ไม่มีเครื่องผูกมัด

แต่ถ้าเราทำสติกำกับอยู่ พุทโธ ธัมโม สังโฆ สัมมา อะระหัง หรือ อะไรก็แล้วแต่ ไม่ว่าอะไร ไอ้ตัวนั้น ที่เราทำไม่ขาด เหมือนกับมุ้งมันไม่ขาด เมื่อมุ้งไม่ขาด สัตว์ที่จะเข้ามา มันกระทบกับคำบริกรรมนั้น มันไปกระทบมุ้งนะ กระทบคำบริกรรม คำบริกรรมเราก็ไม่ขาด แต่เห็นตัวรู้ ที่มาเจอะกับตัวนี้ มันเป็นสอง จึงได้เข้าใจว่า คำว่าพระผู้มีพระภาคเจ้า

คำบริกรรมนี่ เป็นตัวข้างนอก เป็นขันธ์ข้างนอก ภาคหนึ่ง ตัวข้างในเป็นภาคหนึ่ง เลยเป็นกายนอก กายใน หรือจิตนอก จิตใน เราต้องเอาสติตัวนี้แหละ ไว้จับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา เพราะตัวนั้นเราไม่คิด มันมา เราเป็นผู้รับรู้เฉยๆ เราต้องตั้งหลักว่า การภาวนานี่ ถ้าเราเข้าใจจะไม่เสื่อม ถ้าเรารู้เฉยๆ มันไม่เสื่อม แต่ถ้าไปหลงนี่เสื่อม

เพราะว่า พอรู้แล้ว ถ้าไปดีใจ เรามีความสุข แต่ดีนั้นมันไม่ยั่งยืน สุขนั้นมันไม่ยั่งยืน พอมันจากไป เหมือนเราอยู่กับคนดีนะ ถูกใจกัน อยากให้อยู่กันนานๆ แต่มันไม่ใช่เรานะ พอเขาจากไป เราก็ไม่อยากให้มันจาก เสียดาย แต่ถ้าว่า เราอยู่ เขาก็ไม่ใช่เรา เขามาอยู่กับเรา ถ้าเขาไม่ดี เราก็เกลียดชัง อยากให้ไปเร็วๆ ถ้าเขาไม่ไป เราก็ทุกข์ใจ นี่ คือว่าอยากได้ก็เป็นทุกข์ ไม่อยากได้ก็เป็นทุกข์ เพราะอยากเหมือนกัน อารมณ์ที่เราไม่พอใจนะ อยากให้มันดับ อยากให้มันหายไปเร็วๆ ถ้ามันไม่หาย เราโมโห เรามีความอยาก



ถ้าเรารู้เฉยๆ เราภูมิใจ เราได้รู้ ความไม่สบายใจของเราแล้ว ถือว่าเราได้รู้แล้ว เราเอาแต่รู้อะ ขอให้ได้รู้ มันจะดี ไม่ดี ขอให้เราได้รู้อะ

เหมือนกับเรานั่งดูเขาแสดงต่างๆ คนไหนแสดงดี แสดงไม่ดี เราได้รู้เฉยๆ เขาเรียกว่าตรัสรู้
แต่เราทำไม่ได้อะ เพราะเรายังไม่เข้าใจความจริง ต้องศึกษาความจริงนะ เข้าใจความจริง เราคิดเอาไม่ได้ ต้องเห็นจริง ความจริงนั้น
แต่ทีแรก มันเป็นเรื่องปกติ เราตั้งทำขึ้นมาก่อน จึงจะรู้ความจริง

จึงว่า ต้องมีเครื่องอยู่ ถ้าไม่มีเครื่องอยู่ เราไม่สงบ จึงว่า ต้องได้สมาธิก่อนเพราะอะไร จึงว่า ให้ติดคำบริกรรมก่อน เพราะอะไร ถ้าติดคำบริกรรม คำบริกรรมนี้เป็นเครื่องอยู่ เอาเครื่องอยู่นี้ เราบริกรรมอยู่ ให้ไปรู้สิ่งที่เกิดขึ้น เราทำตรงนี้ไม่ขาด เห็นตรงนี้ชัด เราไม่หลง เมื่อเราไม่หลง ยิ่งชัดมาก ก็เห็นตรงนั้นชัดขึ้นๆ ความห่างไกล ทีแรก เราเห็นแว๊บๆ มันอยู่ห่างไกลนะ มองไม่ชัดมันอยู่ห่างไกล เขาเรียกว่าสังโยชน์ แต่เมื่อเราทำมาก มันจะเข้าใกล้ เราดูมากเห็นมาก ก็เห็นชัดขึ้นๆๆๆ ของเราไม่ขาด

แต่ถ้าของเราขาดเมื่อไร เราลืมของเรานะ ภาวนาพุทโธ ธัมโม สังโฆ หรืออะไรก็แล้วแต่ พอเราขาดสติปั๊บ บริกรรมหลุด จะยุบหนอพอหนอ อะไรก็แล้วแต่ นะ เราบริกรรมไป มันก็แย็บมาทีละนิด ทีละหน่อย พอคุมได้บ้าง คุมไม่ได้บ้าง หนักเข้าลืมของเราแล้ว ไปกับตัวนู้นแล้ว ลืมๆคำบริกรรมนะ ไปเพลินไปได้ นานๆไป มันอย่างนี้ พอรู้ๆตัว โอ๊ยกู ทิ้งตัวไหนเมื่อไรแล้ว

พอรู้ตัว ต้องขึ้นต้นใหม่ นี่แสดงว่าช่องนั้นขาด มันมุดเข้ามาได้อะ ตระแกรงนั้นขาด เราต้องมาขึ้นต้นใหม่อีก ทำใหม่อีก ตั้งต้นใหม่อีก ถ้าเราเผลอเมื่อไร ก็เอาอีกแล้ว เราทำของเราชัดเมื่อไร ๆ เท่านั้น มันไม่มีรูรั่ว นี่เราจับ กำหนดแต่ละครั้งนะ เราได้สติแต่ละครั้งเราจะเห็นโทษของเราด้วย ว่าเราขาดสติ

นี่เมื่อเราตั้งท่า เราดึงกลับมารู้ตัว พอรู้ตัวเราดึงกลับมาใหม่ พอเผลอ รู้ตัว ดึงกลับมาใหม่ มาทำใหม่ ทีนี้ มันค่อยชำนาญ ค่อยเป็นขึ้นๆ เพิ่มขึ้นๆ ความพยายามของเรา จะได้เห็นตัวนั้นชัด ทีนี้ ตัวนั้น ถ้าเล่นกันอยู่บ่อยๆ มันย่อมคุ้นกัน ย่อมคุ้น ย่อมเข้าใกล้ มันเห็นชัด เจ็บๆ แสบๆ เราเรียกว่าภาวนา



คำว่ามรรค มรรคหรือเสพ เราจะเสพจนติดนะ มรรคหมายถึงจำเจ หมายถึงชอบ ทำจนว่าเราชอบ ชอบรู้เรื่องเจ้าของ ชอบรู้ใจเรื่องเจ้าของ ชอบรู้อาการที่เกิดขึ้นในเจ้าของ พอรู้ๆ มาก อะไรเกิดความรู้ขึ้นมา เราจะเข้าใจ เข้าใจมันเกิดอะ มันเกิด เรารู้ทัน เมื่อเรารู้ทัน แทนที่ เราละมันไม่ได้ แต่เราไม่ทำตามมัน เมื่อเราไม่ทำตามมัน มันก็ไม่มีอะไร

เรารู้อาการนั้นแล้ว เราจะปวดก็ดี แต่เราไม่ทำตามมัน เมื่อไม่ทำตามมัน มันก็ไม่มีอะไร แต่ถ้าเราไปทำตามมัน เลยบวกกัน กายเราอะ เลยพาไปหาเรื่องพาไปกระทบผู้อื่น จึงชื่อว่า ปุถุชนๆ เพราะเกิดขึ้นในใจเราแล้ว ความรู้สึกนี้ ไม่ชอบใจ เลยพาไปชน ไปทะเลาะ เลยเกิดเป็นทุกข์ขึ้นมา เพราะการกระทบกระแทกกัน ปะทะกันอะ เพราะไม่ทันความรู้สึก

เลยถ้าเราทันตรงนี้ รู้ตรงนี้ ดับตรงนี้ จับตรงนี้ ไม่ดับกับการปะทะผู้อื่น เมื่อเราเห็นตรงนี้มาก รู้อย่างนี้มาก เราเข้าถึงอย่างนี้มาก เราจะได้รับรดชาดอันนี้มากขึ้น เราอยู่สุขสบายมากขึ้น เราคุมเราได้ เราเอาชนะอารมณ์นั้นได้ เราก็ย่อมสงบจึงชื่อว่า สมณะ

ถ้าเรายังแพ้ตรงนี้ เราสงบไม่ได้ เป็นสมณะไม่ได้ จึงชื่อว่า ภิกษุ ภิกสู้ เพราะอะไรล่ะ ต้องสู้อารมณ์ตนอะ สู้จนเอาชนะ เอาชนะ ก็ได้ความสงบ ได้ความสุข ได้ความสบาย ได้ความเย็นขึ้นมา เราจะเห็นโทษ พอเราเย็นขึ้นมา เราเห็นโทษทันทีเลย ว่าการกระทบ กระแทก ปะทะกัน ไปชนกัน กระแทกกัน มันเป็นทุกข์เป็นโทษ มันไม่สบาย เหมือนเราเดินไป ไปปะอะไร ไปกระทบอะไร ไปชนอะไร มันไม่สบาย

ถ้าไม่กระทบกระแทกอะไรมันสบายอะ เนี่ย ถ้าเราเข้าใจอันนี้ เราก็รักษาตรงนี้ คุมตรงนี้ เขาเรียกว่าพัฒนา หรือภาวนา พัฒนาความรู้สึกของเราอะ ทำความรู้สึกของเราอะ เนี่ย ถ้าเราเข้าใจตรงนี้ เรื่องมันนิดเดียวอะ มันไม่มากจังใช่มะ

แต่ถ้าเราไม่เข้าใจตรงนี้ เราไปทำตามความรู้สึกเลยเป็นเรื่องมากจัง ยืดยาว คำว่านิจจังๆ สิ่งเหล่านั้น มันไม่ยั่งยืน ไม่แน่นอน ทำไปแล้วมากจัง มันเกิด มันดับ ของมันอยู่อย่างนั้น เรามีหน้าที่รู้

บุญรักษานะคะ ทุกๆท่าน ขอ ต่อคราวหน้าค่ะ

Create Date : 16 มิถุนายน 2554		37 comments
Last Update : 16 มิถุนายน 2554 1:07:40 น.
Counter : 8127 Pageviews.
Share Tweet