จาก..." เรือนศิรา" ถึง..."สะพานแสงคำ" ~ ปิยะพร ศักดิ์เกษม
|
"เรือนศิรา"
ปิยะพร ศักดิ์เกษม / เขียน
สนพ.ดอกหญ้า / จัดพิมพ์ ธันวาคม ๒๕๓๙
โปรยปกหลัง :
เรือนศิรา...
เรือนไม้สักทองทรงไทยล้านนา
อาณาจักรเก่าแก่สวยสมบูรณ์
ด้วยประวัติความเป็นมาอันยาวนาน
ที่แม่ของเธอเคยครอบครอง...
............................................
ความรัก... ความหลัง
ที่เธอเคยคิดว่าจบสิ้นไปแล้ว
เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งที่นี่
และหัวใจของเธอ...
ก็ถูกหล่อหลอมให้อ่อนละมุนลง
ภายใต้ร่มไม้ชายคาแห่งนี้
..............................................
เรือนศิรา...
ที่พักพิงของหัวใจที่เปี่ยมด้วยความหมายแห่งรัก
เรื่องย่อ :
พิมลพัทธ์ เป็นลูกสาวของคุณศิขรินที่เกิดกับอรพิม ภรรยาคนแรก เมื่อทั้งสองแยกทางกัน ศิขรินแต่งงานใหม่กับเจนจารีและลูกสาวอีกหนึ่งคนคือจารวีร์...
ส่วนอรพิมได้พาตัวเองพร้อมพิมลพัทธ์...ขณะยังอยู่ในครรภ์ไปพักพิงอยู่กับคุณพัทธ์...นักธุรกิจหนุ่มผู้ถีบตัวเองจากเด็กหนุ่มผู้ต้อยต่ำขึ้นมาเป็นนักธุรกิจแถวหน้าคนหนึ่งของเมืองไทย...ก่อนจากไปด้วยโรคร้าย
พิมลพัทธ์จึงเติบโตขึ้นมา มีชีวิตที่พรั่งพร้อม จากการเลี้ยงดูอย่างแสนรักจาก "แด้ดดี้" ของเธอ
พร้อม ๆ กับการถูกปลูกฝังความคิดปฏิเสธและต่อต้านผู้เป็นบิดาโดยสายเลือดอย่างศิขริน...อย่างลึก ๆ เงียบ ๆ
เมื่อวันหนึ่ง...ศิขรินและเจนจารีประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต...ทิ้ง "เรือนศิรา" มรดกมูลค่านับล้านไว้ในความครอบครองดูแลของเธอ
รวมทั้ง "จารวีร์" น้องสาวต่างมารดา ซึ่งได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักจากอุบัติเหตุจน...แม้ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสทางร่างกาย หากก็มีบาดแผลในใจจนเธอปฏิเสธการสื่อสารกับผู้คนไปชั่วขณะ...
ยิ่งไปกว่านั้น...หลังการเสียชีวิตของบิดา พิมลพัทธ์ยังได้รับรู้ความเป็นจริงอันน่าเจ็บปวดอีกอย่างหนึ่งก็คือ...
ผู้ชายคนที่เธอแสนรักอย่าง "เอริก" กลับกลายเป็นคนคนเดียวกับ "อริน" ลูกชายคนโตของเจนจารี...พี่ชายต่างบิดาของจารวีร์ที่มีสิทธิในการดูแลจารวีร์ร่วมกับเธอ
หนึ่งในผู้ต้องสงสัยที่สร้างสถานการณ์ต่าง ๆ...กระทั่งการมุ่งร้ายหมายชีวิต เพื่อขัดขวางการเข้าครอบครอง "เรือนศิรา" ของเธอ...
ถ้าเล่าต่อ ก็จะกลายเป็นสปอยล์เต็ม ๆ แล้วล่ะค่ะ...
ส่วนตัวอ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่หนังสือออกใหม่ ๆ นู่นทีเดียว รู้สึกชื่นชมนักเขียนหน้าใหม่ (ในขณะนั้น) อย่างคุณปิยะพรมาก ๆ ว่าเธอช่างสามารถต่อยอดพล็อตนิยายธรรมดา ๆ (เรื่องราวของความรัก ความหลังฝังความแค้น การแย่งชิงมรดก ความเข้าใจผิด ฯลฯ พล็อตแบบนี้เราว่ามันเป็นพล็อตพื้นฐานของนิยายนะ)
ให้เป็นเรื่องเป็นราวได้อย่างชวนติดตาม...(พอประมาณ...ด้วยรู้สึกว่า อ่าน ๆ ไป เหมือนจะเดาเรื่องราวล่วงหน้าได้ แต่ก็พอยอมรับได้ ด้วยสำนวนภาษาที่ใช้ละเมียดละไม และสละสลวย ทำให้อ่านได้เรียบลื่นไม่สะดุด...)
แม้จะมีรายละเอียดมาก (ไปนี๊ดดดด...นึง)...เหมือนจะพยายามสอดแทรกสาระและข้อคิดต่าง ๆ ตลอดจนลักษณะนิสัยใจคอของตัวละครลงในเนื้อหานิยายอย่างที่หลายคนบอก
แต่เราก็ไม่รู้สึกเบื่อหรือสะดุดแต่อย่างไร...
อาจจะด้วยสำนวนภาษาของเธอนั่นเอง
เรื่องเปิดตัวด้วยฝันร้ายของจารวีร์...แล้วก็พร่ำพรรณนาถึงความเป็นมาเป็นไปของตัวเด็กหญิงและมารดาของเธอ...เจนจารี...
เหมือนจะหลอกผู้อ่านนิด ๆ ให้คิดว่า เป็นเรื่องราวของเด็กหญิงโดยตรง...แต่หลังจากนั้นอีกไม่นานจึงค่อยเปิดตัว "พิมลพัทธ์" - นางเอก กับ "เอริก" - พระเอก ลูกเลี้ยงที่ศิขรินไว้ใจ มอบหมายหน้าที่ให้มาคอยติดตามความเคลื่อนไหวของพิมลพัทธ์...
มีบทผู้ร้ายผู้ดีอย่าง "ศานิต" ที่มาช่วยปูทางให้ผู้อ่านได้มองเห็นถึงนิสัยเอาแต่ใจจนเกือบเป็นแข็งกระด้างของนางเอก...
และบทนางอิจฉาแบบ "ทิชา" ที่มาเปิดช่องโหว่ให้เรามองเห็นความเปลี่ยนแปลงของนางเอก...โดยเฉพาะ...มโนสำนึกที่มีต่อน้องสาวร่วมบิดา...
เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องมาจากเรื่อง "ใต้ร่มไม้เลื้อย" ซึ่งเรื่องนั้นจะบอกเล่าถึงเรื่องราวของคนรุ่นพ่อและแม่ของพิมลพัทธ์ (หนังสือหายไปแล้ว...ตามระเบียบ)...แต่ยังพอจำได้คร่าว ๆ ว่าพระเอกคือ "พัทธ์" เด็กหนุ่มผู้ทะเยอทะยานและเติบโตมาภาย..."ใต้ร่มไม้เลื้อย" ของนางเอก คืออรพิม
(แม่ของพิมลพัทธ์นั่นเอง)
นี่เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของผู้เขียน ที่สามารถแตกแขนงของนิยายแต่ละเรื่องของเธอ แล้วร้อยเรียงออกมาเป็นนิยายเรื่องใหม่ที่แม้จะมีตัวละครที่ต่อเนื่องกัน
แต่ประเด็นของเรื่องราวและรายละเอียดที่นำเสนอจะแตกต่างออกไป...
อย่างค่อนข้างสิ้นเชิง...ตามความแตกต่างของบุคลิกของตัวละคร
และสถานการณ์ที่เกิดขึ้น...
เพราะหลายครั้งที่...เมื่ออ่านนิยายเรื่องหนึ่งจบลง ...บางทีเรายังรู้สึกผูกพันกับตัวละครอีกหลาย ๆ ตัวที่โดดเด่น
อยากรู้อยากเห็นความเป็นไปของเขาว่า...จะเป็นไปยังไงต่อไป...
และคุณปิยะพรก็สามารถสนองอารมณ์ตรงนี้ของผู้อ่านได้อย่าง...ชวนติดตาม
|
| |
"สะพานแสงคำ"
ปิยะพร ศักดิ์เกษม / เขียน
พิมพ์คำสำนักพิมพ์ /จัดพิมพ์ มกราคม ๒๕๕๐
โปรยปกหลัง :
สะพานโค้งข้ามคูบัวหลากสี
ราวสะพานมีลวดลายเป็นเถาไม้เลื้อยเกี่ยวพัน
ลวดลายนั้นดูสดใสอร่ามเรือง
ด้วยสีเหลืองจัดราวทองคำนพคุณ
อีกฟากหนึ่ง...ด้านหลังต้นไม้หลากพันธุ์รกทึบนั้น
คือเส้นทางทอดไปสู่ที่ไหนสักแห่ง
และไม่ใช่เพียงพาไปสู่สถานที่เท่านั้น
หากพาไปสู่ผู้คนและเหตุการณ์มากมายด้วย !
สะพานแสงคำ...
สิ่งเชื่อมโยงระหว่างความรักกับความชัง
ความจริงกับความลวง อดีตกับปัจจุบัน...
เรื่องย่อ :
เมษาริน มีความผูกพันลึกซึ้งกับ 'เจ้าจันทร์แจ่มฟ้า' มาแต่เยาว์วัย เธอรับช่วงในการดูแลรับใช้ท่านมาจากผู้เป็นพ่อกับแม่อย่างเต็มอกเต็มใจอยู่ในต่างแดน...
เจ้าจันทร์แจ่มฟ้าได้รับมรดกจากเจ้ายายของท่าน เป็นครึ่งหนึ่งของ "คุ้มจักรคำ" ร่วมกับ จารวีย์ (เด็กหญิงจากเรื่องข้างบนนั่นแหละ)...
แต่ขณะนั้นจารวีย์ยังเด็กนัก ผู้ดูแลผลประโยชน์ให้เธอจึงเป็นพิมลพัทธ์กับอริน...
เมษารินติดตามเจ้าจันทร์แจ่มฟ้ากลับเมืองไทยเนื่องจากเจ้าได้ทราบข่าวเกี่ยวกับโครงการที่พิมลพัทธ์กับอรินจะดัดแปลงคุ้มจักรคำให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์...ซึ่งเจ้าไม่เห็นด้วย และคิดว่าจะมาระงับโครงการนั้นตามสิทธิ์ครึ่งหนึ่งของท่าน...
โครงการนี้มี "ภาสุ" (พระเอก)เป็นผู้ดำเนินการ...และแท้ที่จริงเมษารินเคยได้พบปะสนทนากับภาสุมาก่อนหน้านี้แล้ว ขณะที่เธอกำลังจับจ้องมองภาพเขียนของ "สะพานแสงคำ" ในแกลเลอรี่แห่งหนึ่งในกรุงลอนดอน...
เมษารินได้เข้าพักในคุ้มจักรคำ ในห้องนอนที่อดีตเมื่อกว่าร้อยปีมาแล้ว เคยเป็นห้องนอนของ "เจ้าเอื้อย" ...ในห้องนั้น มีภาพสะพานแสงคำแขวนติดผนังอยู่...
อาจจะด้วยภาพวาดนั้น หรือจะด้วยเหตุแห่งกรรมใด ๆ ก็ตามทำให้เมษารินเริ่ม "ฝัน" ว่าเธอได้ไปอยู่ร่วมสมัยกับ "เจ้าเอื้อย" ได้พูดคุยใกล้ชิดจนเกิดเป็นความผูกพัน...
พร้อม ๆ กันก็ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นในช่วงนั้น ซึ่งแตกต่างจากแง่มุมที่เธอเคยได้ยินได้ฟังมาจากคำบอกเล่าของ "เจ้าจันทร์แจ่มฟ้า" มากมายเหลือเกิน...
'...หญิงสาวได้เห็นตัวเองกับเจ้าเอื้อยอีกหลายต่อหลายครั้ง...ทุกครั้งดูเหมือนเด็กน้อยจะโตขึ้นเรื่อย ๆ เป็นลำดับ !
เธอได้เห็นการเติบโตของเด็กคนนี้ไม่ต่างจากที่ได้มองย้อนกลับไปในอดีต แล้วได้เห็นตนเองค่อยเติบโตขึ้น
เธอได้รู้จักนิสัยใจคอและความคิด ของเจ้าเอื้อย ไม่ต่างจากการได้รู้จักตนเอง...'
กระทั่ง...วันหนึ่ง เมื่อเจ้าเอื้อยเติบโตขึ้นเป็นสาวรุ่น...ได้เผชิญกับชะตากรรมอันโหดร้ายและแสนเศร้า...
เธอก็พบว่า...เธอได้กลายเป็นเจ้าเอื้อยไปเสียเอง...ในความฝัน...ความฝันที่แจ่มชัดจนเธอไม่อยากจะคิดว่านั่นเป็นเพียงความฝัน...
โห...เรื่องย่อยาวววววว....มาก เห็นทีจะต้องพอ เดี๋ยวคนเขียนเขาจะค้อนเอา...
นิยายเรื่องนี้อาจจะเรียกได้ว่าเป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ได้เหมือนกัน...
ถึงแม้ "เชียงพระคำ" หัวเมืองล้านนาเล็ก ๆ ในเรื่องจะเป็นเพียงเวียงวังที่ถูกจำลองขึ้น
แต่ผู้เขียนก็ได้บอกเล่าเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ของเมืองนี้ควบคู่ไปกับประวัติศาสตร์ล้านนาที่น่ารู้ในช่วงเปลี่ยนแปลงการปกครอง...
(ส่วนตัวสนใจและศึกษาเรื่องนี้มาพอสมควร เห็นได้ว่าผู้เขียนได้ทำการบ้านมาอย่างดีทีเดียว)
ผู้เขียนได้บอกเล่าถึงการรุกคืบของ "สยาม" นับแต่...พระเจ้าอินทวิชยานนท์เจ้าหลวงองค์ที่เจ็ดแห่งนครเชียงใหม่ถึงแก่พิราลัย...
เจ้าน้อยสุริยะ โอรสองค์ที่หกแห่งเชื้อตระกูลเจ้าเจ็ดตนขึ้นสืบต่อ...หากก็เป็นเพียงตำแหน่งเท่านั้น ด้วยเจ้าหลวงในตอนนี้ได้กลายเป็น "ข้าราชการสยาม" ขึ้นตรงต่อรัฐบาลสยามและกินเงินเดือนจากส่วนกลาง...เชียงพระคำแม้จะอยู่ปลายแถว แต่ก็พลอยกระเทือนไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...
จะบอกเล่าความรู้สึกจากการอ่าน...ยังมิวายจะเล่าเนื้อหาของหนังสือแฮะ...
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ มากกว่าเรื่องข้างบนหลายเท่านัก...อาจจะเป็นด้วยวิธีดำเนินเรื่องที่สนุก น่าค้นหาติดตาม
ในการข้ามเวลา ย้อนอดีตของเมษารินในเรื่องนี้ไม่ได้ออกแนว "เหนือจริง" จนเกินไปนัก...มันเหมือนกับการเลื่อนไหลของกระแสสำนึกที่เกาะเกี่ยวผูกพัน โดยมีปัจจัยหลักคือภาพวาดสะพานแสงคำ...สถานที่และสภาวะอารมณ์ของตัวเมษารินเองเป็นตัวเชื่อมโยง...ซึ่งผู้เขียนทำได้อย่างลื่นไหล...
ใครที่คาดหวังบทรักกุ๊กกิ๊กอาจจะผิดหวังนะคะ...เพราะเรื่องนี้ดูเหมือนว่า...ตัวละครเอกอย่างภาสุกับเมษาริน ก็มีบทบาทเป็นเพียง 'สะพาน' ทอดข้ามห้วงแห่งอคติอันเกิดจากความเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองได้รับรู้มาอย่างฝังลึกรวมถึงความภาคภูมิใจในสายบรรพบุรุษของตน...เท่านั้นเอง
แต่อย่างน้อยก็มีความรักอันลึกซึ้งระหว่าง "เจ้าเอื้อย" กับ "เจ้าภูแก้ว" หนุ่มสาวในภพอดีต...
กับความรักแสนหวานระหว่างพิมลพัทธ์กับอริน (จาก "เรือนศิรา")...มาช่วยเสริมให้เรื่องราวไม่หนักหน่วงจนเกินไป...
** เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย นิยายในชุดนี้เริ่มตั้งแต่ "รากนครา" อันเป็นเรื่องราวย้อนยุค บอกเล่าถึงประวัติศาสตร์ความเป็นมาของบรรพบุรุษในตระกูล "ศุษิระ" ที่สืบเนื่องโยงใยกัน มาถึงยุคปัจจุบันอย่างเล่มถัดมาคือ "ใต้ร่มไม้เลื้อย" และ "เรือนศิรา" ...จากนั้นก็มีเรื่องที่มี สาวน้อย "จารวีร์" เป็นตัวเอก..."ในบ่วงมนตรา" จนมาถึง"สะพานแสงคำ" เรื่องนี้ ...(อาจจะตกหล่น...แฟนคลับคุณปิยะพรช่วยเสริมได้นะคะ)
ถึงแม้ตัวละครจะเกี่ยวโยงกันแต่ทุกเรื่องก็มีเนื้อหาเรื่องราวที่เป็นเอกเทศ ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกเรื่อง ก็รู้เรื่องได้.... แต่จขบ.ก็อ่านไปแล้วทุกเรื่อง แหะ ๆ จะมีชอบมากชอบน้อยแตกต่างกัน...อย่างที่เอ่ยชื่อมาทั้งหมด ณ ตอนนี้ยกให้
'สะพานแสงคำ' นี้แหละค่ะ เป็นที่หนึ่งในใจ
จึงนำมาชวนอ่านอย่างแรงอีกเล่มค่ะ !
|
| Create Date : 19 มีนาคม 2551 |
| Last Update : 4 มิถุนายน 2552 15:00:59 น. |
|
30 comments
|
| Counter : 20535 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: แม่ไก่  วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:14:18:55 น. |
|
|
|
| โดย: อั๊งอังอา วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:14:31:50 น. |
|
|
|
| โดย: Boyne Byron วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:14:32:57 น. |
|
|
|
| โดย: กระปุกกลิ้ง วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:14:56:34 น. |
|
|
|
| โดย: grippini วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:16:02:03 น. |
|
|
|
| โดย: Jevanni วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:16:32:44 น. |
|
|
|
| โดย: BoOKend วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:17:46:43 น. |
|
|
|
| โดย: หอมกร วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:20:11:26 น. |
|
|
|
| โดย: นัทธ์ วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:20:36:45 น. |
|
|
|
| โดย: nikanda วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:21:47:45 น. |
|
|
|
| โดย: BeCoffee วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:23:09:20 น. |
|
|
|
| โดย: กุลธิดา IP: 206.74.208.181 วันที่: 19 มีนาคม 2551 เวลา:23:18:21 น. |
|
|
|
| โดย: ศรีสุรางค์ วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:10:25:56 น. |
|
|
|
| โดย: piccy วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:12:10:23 น. |
|
|
|
| โดย: แม่ไก่ วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:15:30:23 น. |
|
|
|
| โดย: แม่ไก่ วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:15:37:51 น. |
|
|
|
| โดย: nikanda วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:15:54:13 น. |
|
|
|
| โดย: treehouse วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:18:56:50 น. |
|
|
|
| โดย: ห่วงใย วันที่: 20 มีนาคม 2551 เวลา:20:51:01 น. |
|
|
|
| โดย: แม่ไก่ วันที่: 21 มีนาคม 2551 เวลา:6:43:30 น. |
|
|
|
โดย: โสดในซอย  วันที่: 21 มีนาคม 2551 เวลา:10:36:23 น. |
|
|
|
| โดย: ปลิวตามลม วันที่: 21 มีนาคม 2551 เวลา:14:43:41 น. |
|
|
|
| โดย: Chulapinan วันที่: 24 มีนาคม 2551 เวลา:17:46:21 น. |
|
|
|
| โดย: หวัน (หวันยิหวา ) วันที่: 20 เมษายน 2551 เวลา:21:33:30 น. |
|
|
|
| โดย: Mam IP: 125.25.46.106 วันที่: 7 กันยายน 2551 เวลา:20:40:49 น. |
|
|
|
| โดย: nichy IP: 118.172.39.61 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:15:34:09 น. |
|
|
|
|
|
|
|
อิ อิ
ชอบคุณที่แนะนำนะคะ เย้ๆๆๆๆๆ
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
ที่สำคัญ จขบ.ไม่เหนื่อยกับการอ่าน การเล่าเรื่องหนังสือ แหะ ๆ แต่ค่อนข้างงง และเหนื่อยกะการแต่งบล็อก...
ถ้ารวมหลาย ๆ เล่มไว้ด้วยกันได้ก็อยากจะทำ เพื่อน ๆ เลือกอ่านเอาแล้วกันนะคะ
อันไหนมันยืดยาดนักก็ข้าม ๆ ได้ค่ะ อิอิ