|
~ แม่น้ำนี้ชื่อนิจนิรันดร์ ผู้เขียน : ร่มแก้ว ผู้พิมพ์ : พิมพ์คำสำนักพิมพ์ (พิมพ์ครั้งแรก ต.ค. ๒๕๕๒) ๓๑๘ หน้า ราคา ๒๒๐ บาท
โปรยปกหลัง:
เมื่อปาฏิหาริย์ ให้โอกาสนัทชา ย้อนเวลากลับไปเจอชายหนุ่มผู้เป็น'รักแรก' ก่อนที่เขาจะแต่งงาน...
แต่กลับต้องพบว่า กนธี ในอดีตช่างไม่มีอะไรเหมือนที่คิดไว้สักอย่าง เปรมชล น้องชายของเขาต่างหาก ที่สามารถทำให้หัวใจหวั่นไหว ที่ร้ายก็คือ ชายหนุ่มทั้งคู่กำลังจะถูกจับ คลุมถุงชน กับคนอื่น จะทำอย่างไร เมื่อรักนี้เธอต้อง เลือก เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!
เรื่องย่อ(จากเว็บสำนักพิมพ์):
นวนิยายรักเรื่องนี้ใช้แนวคิด ย้อนเวลาไปหารัก ความน่าสนใจของนวนิยายแนวนี้คือ ผู้เขียนจะกำหนดให้ตัวละครข้ามเวลาด้วยวิธีใด ซึ่งร่มแก้วเลือกใช้ น้ำ มาเป็นช่องทางในการข้ามเวลา และตัวละครเอกจะมีชื่อที่แปลว่าน้ำ เน้นย้ำแนวคิดหลักของเรื่อง แม่น้ำนี้ชื่อนิจนิรันดร์ ที่ว่า อดีตไม่มีวันหวนคืนและไม่อาจแก้ไขได้ ประดุจแม่น้ำไม่มีวันไหลย้อนคืน มีแต่ความรักและความทรงจำดีๆ เท่านั้น ที่จะจดจำไว้ในหัวใจตลอดไป
หลังอ่าน... เรื่องราวย่อ ๆ ก็ประมาณข้างบนนั่นเลยค่ะ บังเอิญเพิ่งอ่านแฟนตาซีแบบเหมียว ๆ จบไป ยังอยากหลุดโลกอยู่จึงหยิบเล่มนี้มาอ่านต่อเนื่อง ก็ไม่ผิดหวังนะคะ...อ่านได้เพลิน ๆ ชิล ๆ รวดเดียวจบภายในเวลาแค่สองชั่วโมง เพราะนิยายเล่มไม่หนาไม่บาง
เล่มนี้ไม่ใช่แฟนตาซีจ๋า แต่เป็นเรื่องเหนือจริงของการย้อนเวลาไปในอดีตของนางเอก โดยมีสายน้ำเป็นตัวเชื่อมระหว่างมิติ ซึ่งต้องชมผู้เขียนเลยค่ะว่าสร้างพล็อตได้เก๋ไก๋ทีเดียว... มีข้อคิดในเรื่องของการทำปัจจุบันให้ดีที่สุด... รักษาสิ่งมีค่าในปัจจุบันให้ดี เพราะหากปล่อยให้วันเวลาผ่านไปเหมือนสายน้ำที่ไม่มีวันหวนกลับ แม้มีความผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้น เราไม่อาจแก้อดีตได้ ต่อให้มีปาฏิหาริย์ที่ให้โอกาสเรากลับไปยังมิติแห่งอดีตนั้น ๆ เราก็แค่เข้าไปรับรู้เรื่องราวที่เป็นไปเท่านั้น...ไม่อาจพลิกผันโชคชะตาได้อย่างแน่นอน
ตรงนี้ชื่นชมวิธีคิดของผู้เขียนมาก ๆ
แต่...มีแอบขัด ๆ ใจในส่วนของเนื้อหาในช่วงที่นางเอกย้อนอดีตไป คือช่วงเวลาย้อนหลังไปแค่ 7 - 8 ปี บริบทของเวลาไม่น่าจะแตกต่างจากห้วงปัจจุบันมากนัก... แต่ไหงมีเรื่องราวออกแนวโบร๊าณ-โบราณ ยังกับย้อนเวลาไปซักยี่สิบสามสิบปีประมาณนั้น...
ก็ทั้งพระเอกพระรองยังเรียนหนังสือกันทั้งคู่ก็จะถูกจับคลุมถุงชนเสียแล้ว และคู่ที่จะให้แต่งงานด้วยก็ยังเด็กเหลือเกิน... มันเลยอ่านแล้วรู้สึกขัด ๆ
อีกจุดหนึ่งที่รู้สึกสะดุด...ก็คือเรื่องของสำนวนภาษาในส่วนที่เป็นบทพูด มันยังไม่ลื่นไหลเท่าที่ควร นางเอกใช้สรรพนามแทนตัวเดี๋ยวก็ดิฉัน เดี๋ยวก็ฉัน บางทีก็ใช้ชื่อแทนตัวกับคนคนเดียวกัน แล้วเรียกพระเอกเดี๋ยวก็พี่ เดี๋ยวก็คุณ...ในบริบทเดียวกัน มันอ่านแล้วสะดุด ๆ อยู่นะ
นอกนั้น โดยรวมแล้วถือว่าเป็นนิยายที่โอเคเลยค่ะ
หยิบมาชวนอ่านคั่นเวลาช่วงนี้ เพราะกำลังอ่านนิยายอิงประวัติศาสตร์ที่เนื้อหาค่อนข้าหนักอยู่ อ่านจบเมื่อไหร่คงได้เก็บเกี่ยวเนื้อหามาเล่าต่อค่ะ
|
แต่บังเอิญชอบ"ร่มแก้ว" ตอนอ่านเลยเพลินไปเลยค่ะ
หลายปมไม่ค่อยเคลียร์นะ แต่อ่านมาพักใหญ่ชักเลือนๆ
แต่ปมหนึ่ง คือตอนตกน้ำ แล้วพระเอกดึงสร้อย สร้อยก็อยู่กับพระเอก
มาปัจจุบัน พระเอกกลับจำนางเอกได้ง่ายๆ
จริงๆ สร้อยน่าจะตกไปกับนางเอกมากกว่า
เหตุการณ์มันจะได้ต่อเนื่อง ว่าพระเอกจำนางเอกได้อย่างไร
ปล.ถ้าจำเรื่องราวผิดไป ขออภัยนะคะ ...ทักท้วงและแก้ไขได้ค่ะ