พราน นิ่งคิด

กัลยา พูดขึ้นว่า
“ เขารู้ได้อย่างไรว่า หัวหน้าอยู่ที่ เชอีฟ ”

“ นั่นน่ะซี.. ผมกำลังคิดอยู่นี่... เราไม่ได้บอกใครเลย ว่าเราจะไปไหนคืนนี้ ” พราน พูด ขมวดคิ้ว

“ อาจจะมีใครคนหนึ่ง ซึ่งบังเอิญรู้จักเรา อยู่ที่นั่นด้วย ”

“ อาจจะมี แต่ลักษณะของผู้หญิงที่โทรศัพท์มานั้น พูดอย่างเร่งร้อน คนที่รู้จักเรา ที่บังเอิญพบเราใน เชอีฟ ก็จะรู้ล่วงหน้าไม่ได้ว่า เราจะไปที่นั่น เขาจะติดต่อกันได้อย่างไร ต้องเป็นทางอื่น ”

เขาหยุดพูด ใช้นิ้วมือเคาะท้าวเก้าอี้เล่น ขณะใช้ความคิด

“ เงินจำนวนนี้ ได้เตรียมที่จะนำมาให้เรามาก่อนหน้าคืนนี้ ลักษณะของมันได้ถูกรวบรวม และมัดไว้เพื่อความประสงค์อันแน่นอนของเจ้าของเงินมาก่อนหน้านี้ คุณดูซิ... เงินย่อยหลายชนิดด้วยกัน... จะนับมาให้โดยกระทันหัน ทำไม่ได้... เจ้าของเงินจะต้องมีความตั้งใจมาก่อน และเตรียมการไว้ก่อนคืนนี้ และจากเงินที่เราเห็นอยู่ แสดงให้เห็นว่า เจ้าของเงินไม่ใช่เป็นคนมีเงินเป็นก้อน หรือพูดง่ายๆ ว่า ไม่ใช่เป็นคนมีสตางค์นัก เขาต้องเก็บหอมรอมริบ ทีละเล็กทีละน้อย และรวมๆ ไว้ หรือมิฉะนั้นก็เป็นเงินที่ได้มาจากการประกอบอาชีพเป็นประจำวัน แล้วเก็บสะสมไว้วันละเล็กละน้อย ซึ่งบางทีอาจไม่ใช่เพื่อที่จะนำมาให้เรา แต่เมื่อมีความจำเป็นเกิดขึ้น ก็ต้องนำมาใช้โดยกระทันหัน อาจจะมีผู้ที่มีอาชีพทางค้าขายหาบเร่ หรืออาจจะ... ”

คำพูดของเขาขาดหายชะงักลง พราน หลิ่วตา ชะโงกตัวมาหยิบซองจดหมายไปจากตรงหน้า กัลยา ยกขึ้นดม กลิ่นน้ำหอมราคาถูกๆ ยังกรุ่นอยู่ เขาแบมือขอปึกธนบัตรไปจาก กัลยา แล้วยกขึ้นดมอีกครั้งหนึ่ง มันมีกลิ่นหอมเช่นเดียวกัน

พราน พึมพำ
“ แม่ค้าไม่ใช้กลิ่นหอมชนิดนี้ กัลยา... ดมดู... ”

กัลยา รับซองและปึกธนบัตรไปดม หล่อนพูดขึ้นด้วยความไม่แน่ใจว่า
“ ผู้หญิงเต้นรำ... ”

“ ถูกแล้ว ” พราน พูด “ อาจเป็นผู้หญิงเต้นรำตามสถานที่เต้นรำต่างๆ ฉะนั้น โทรศัพท์ที่มาถึงผม จะต้องเป็นโทรศัพท์มาจากสถานที่เต้นรำ หรือไม่ก็ โทรศัพท์สาธารณะ ถ้าการตรวจตราของ เกรียง ได้ความว่า เป็นโทรศัพท์จากสถานที่เต้นรำ เราก็คลำหาตัวได้ง่ายหน่อย ถ้ามันเป็นโทรศัพท์สาธารณะ เห็นจะลำบาก ”

พราน หยุดพูดชั่วขณะ ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

“ ทีนี้ เรามาพิจารณากันต่อไปว่า เขารู้ได้อย่างไรว่า เราอยู่ที่ เชอีฟ ? ... ความจำเป็นที่จะพูดกับเรา จะต้องเกิดขึ้นในระยะเวลาที่ผมออกจากบ้านพอดีเวลาที่เราได้รับโทรศัพท์ เพราะก่อนหน้านี้ เขาจะต้องติดต่อไปทางบ้านผม หรือมิฉะนั้น ทางสำนักงาน... ตอนกลางวันวันนี้ เราอยู่ที่สำนักงานทั้งวัน... ผมออกจากบ้านเวลาทุ่มเศษๆ... เราไปถึง เชอีฟ เวลาเกือบสองทุ่ม... ใช่ไหม... กัลยา... ”

กัลยา พยักหน้ารับ
“ ค่ะ... โต๊ะยังว่างหลายโต๊ะ ตอนนั้น... ”

“ ลองโทรศัพท์ไปที่บ้านผมซิ... ถามตาโทนว่า มีใครโทรศัพท์ถึงผมบ้างหรือเปล่า ตั้งแต่ตอนหัวค่ำ ”

กัลยา ยกหูโทรศัพท์ หมุนหมายเลขตามคำสั่ง หล่อนยกหูแนบหู รออยู่ครู่ใหญ่ๆ จึงพูดลงไปว่า
“ ฮัลโหล... นั่น โทน ใช่ไหมจ๊ะ... นี่ กัลยา พูด...ฉันรู้แล้วว่า หัวหน้าไม่อยู่.. ”

หล่อนยิ้ม แล้วเหลือบตามองดู พราน และพูดต่อไปว่า
“ นี่ โทน... ตั้งแต่ตอนหัวค่ำ มีใครโทรศัพท์มาที่บ้านหัวหน้าหรือเปล่า... มีเหรอ... ผู้หญิง หรือ ผู้ชาย... เวลาสักเท่าไร... กี่ครั้งจ๊ะ โทน... โทนบอกเขาว่าอย่างไร... อ๋อ... เท่านั้น และขอบใจมาก โทน... ไหนนะ... ไม่ต้องเป็นห่วง... หัวหน้าอยู่กับฉันที่นี่แล้ว... สวัสดีจ้ะ.. ”

กัลยา วางหูโทรศัพท์ลง พูดเสียงหัวเราะว่า
“ ตาโทนตกใจ เห็นหัวหน้าบอกว่า จะไปรับดิฉัน นึกว่า มีเรื่องอะไร ไม่ได้พบกัน... มีค่ะ เป็นเสียงผู้หญิง โทรศัพท์ไปประมาณ สองทุ่มครึ่ง ครั้งเดียว ตาโทนบอกว่า หัวหน้าออกจากบ้านไป ไม่ทราบว่าไปไหน แกถามว่า มีธุระอะไรให้สั่งไว้ ก็ไม่ยอมบอก แกก็เลยไม่บอกเหมือนกันว่า หัวหน้าจะไปที่ไหน ”

พราน เม้มริมฝีปาก
“ เรียก จอน มาทีซิ.. กัลยา...”

กัลยา กดกริ่งที่หน้าประตู

จอน เปิดบังตาเข้ามา พูดในทันทีว่า
“ ผมรออยู่ข้างนอกนี้แล้วครับ ”

พราน หัวเราะชอบใจ
“ มีใครโทรศัพท์มาที่สำนักงานนี่หรือเปล่า ค่ำวันนี้ ”

“ ไม่มีครับ... มีแต่ผู้ชายคนหนึ่งมาที่นี่ เขาเคาะประตูเรียก บังเอิญ ผมกำลังนั่งคุยอยู่กับเจ้าชวนมันอยู่ที่ห้องข้างล่าง เขาถามหาหัวหน้า ผมบอกว่า ไม่อยู่ และไม่รู้ว่า ไปไหน เขาก็เลยกลับไป ”

“ ไม่ได้บอกชื่อไว้รึ ? ”

“ ไม่ได้บอกครับ.. ผมถามเขาเหมือนกัน เขาบอกว่า ไม่เป็นไร และไม่ยอมบอกชื่อ ”

“ เวลาสักเท่าไร ”

“ สามทุ่มกว่าๆ เห็นจะได้ครับ ”

“ รูปร่างยังไง ”

“ ผอมๆ สูงๆ ขนาดผมนี่ได้...ใส่เสื้อเชิร์ตสีขาว กางเกงขาว สวมแว่นตาดำด้วยครับ ”

“ อายุสักเท่าไร ”

“ เห็นจะราวๆ สามสิบได้ครับ ”

พราน แหงนหน้าพ่นควันบุหรี่ขึ้นสู่เพดาน
“ เท่านั้นแหละ จอน.. ”

จอนกลับออกไป

พราน นิ่งคิดอะไรอยู่สักครู่ แล้วพูดว่า
“ นี่แสดงว่า ความจำเป็นของผู้หญิงคนนั้นเกิดขึ้นเมื่อเวลาประมาณสองทุ่ม เขาโทรศัพท์มาหาผม เมื่อไม่พบก็ใช้วิธิเสี่ยง โดยให้ผู้ชายคนนั้นนำสิ่งนี้มาให้ผม ในขณะนั้น ตัวเขาคงจะอยู่ในที่บังคับอะไรสักอย่างหนึ่ง ที่โทรศัพท์มาไม่ได้ เขาก็คงหาโอกาสอยู่ตลอดเวลาที่หยุดพัก ออกมาจากที่บังคับนั้น... ครั้งสุดท้าย เขาคงจะได้ทราบว่า ผมอยู่ที่ เชอีฟ แต่เขาทราบได้อย่างไรว่า ผมอยู่ที่นั่น...  มันอาจเป็นได้ไหมว่า เขาบังเอิญนั่งรถผ่านทางนั้น และเห็นรถของผมจอดอยู่ที่นั่น... ”

“ แต่ทำไมเขาจึงไม่เข้ามาพบกับหัวหน้าเอง ” กัลยา พูดต่อขึ้น

“ สถานที่อาจไม่เหมาะที่เขาจะเปิดเผยตัว คนอาจรู้จักเขา และเขาไม่ต้องการให้ใครรู้ใครเห็น เขาจึงใช้คนอื่นมา ”

พราน หยิบถุงมือขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง

“ เขาให้เราเก็บเจ้านี่ไว้ทำไม มันอาจเป็นสิ่งสำคัญที่จะพิสูจน์อะไรสักอย่างหนึ่ง...  ถ้าเจ้ารอยนี้เป็นรอยเลือด ก็น่ากลัวจะไม่สนุกนักสำหรับเรา... สิ่งแรกที่เราต้องทำคือ ควานหาลูกค้าประหลาดรายนี้ของเราให้ได้เร็วที่สุด ก่อนที่เร่จะถูกกฏหมายครอบเอาตัวไป ”

มีเสียงฝีเท้าคนเดินขึ้นบันไดมา

“ คงจะเป็น เกรียง ” พราน พยักหน้าไปทางประตู

บังตาเปิดออก เกรียง ศักดา ก้าวเท้าเข้ามา

“ ได้ความยังไง เกรียง... ” พราน ถามขึ้นทันที

เกรียง เดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะ พูดว่า
“ โทรศัพท์สาธารณะครับ... ที่ตู้โทรศัพท์ หน้าสถานีตำรวจสามแยก ”

พราน นิ่งอึ้ง ขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ ใช้มือข้างขวาลบไล้ริมฝีปากเล่นอยู่ไปมา

“ ผมลองสอบถามแถวนั้นดูแล้ว ตอนที่ผมไปถึง ร้านต่างๆ ปิดหมด มีเด็ก ๒ – ๓ คนนั่งเล่นอยู่ที่ม้าหินใกล้ๆ ตู้โทรศัพท์ ถามมันดู มันบอกว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในตู้โทรศัพท์นั้น ออกจากตู้แล้วรีบเดินไปทางสถานีตำรวจ แต่มันไม่เห็นมีอะไรผิดปกติที่บริเวณนั้น ”

“ ถามรูปร่างลักษณะไว้หรือเปล่า ”

“ ถามครับ... มันบอกว่า ไม่ได้สังเกตุอะไรมากนัก มันบอกว่า มันดูแต่หน้า เห็นสวยดี มันยังร้องเพลง รักคุณเข้าแล้ว เกี้ยวเข้าให้...  ผมพยายามถามมัน ได้ความแต่ว่า ใส่เสื้อสีขาว นุ่งกระโปรงสีคล้ำ จะแดงหรือม่วง อะไรนี่แหละครับ ”

“ มาจากทางไหน ”

“ เข้ามาจากฝั่งเฉลิมบุรี แต่ขากลับ เดินไปทางโรงพัก และมันเห็นมีผู้ชายคนหนึ่งเดินลงมาจากโรงพัก แล้วเขาก็พากันขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ ออกไปทางเยาวราช ”

“ มีอะไรอีกไหม ”

“ เจ๊กขายน้ำใบบัวบก ทางฝั่งเฉลิมบุรีที่ยังขายอยู่แห่งเดียว บอกว่า มีผู้หญิงเดินข้ามถนนมาซื้อน้ำใบบัวบก มันตักใส่ถ้วยไว้ ผู้หญิงคนนั้นก็หันไปมองทางโรงพัก แล้วโยนสตางค์ให้มัน ไม่ได้กิน รีบเดินข้ามถนนมาทางหน้าโรงพักอีก แต่มันไม่ได้ดูว่า จะไปทางไหน ”

พราน พูดขึ้น ขณะก้มหน้าหลับตา ใช้ความคิด ว่า
“ คุณไปถึงที่นั่น เวลาเท่าไร ”

“ ก็ไม่ช้ากว่าที่ผมได้รับโทรศัพท์จากหัวหน้าเกินกว่าครึ่งชั่วโมง เพราะพอผมรับโทรศัพท์ก็ออกจากบ้าน เสียเวลาแต่งตัวไม่ถึงห้านาที ตรงไปที่โทรศัพท์กลาง เขากำลังเช็คเครื่องอยู่พอดี เพราะมีสัญญาณบอกเครื่องโทรศัพท์สาธารณะหูหลุดจากแท่น บังเอิญเครื่องอื่นก็ไม่มีผิดปกติ มีเครื่องนี้เครื่องเดียว ผมเลยรับอาสาเขาไปจัดการวางหูให้เรียบร้อยเสียเลย ทั้งหมดกินเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง" 

พราน ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินกลับไปกลับมา มือทั้งสองข้างล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง

เกรียง เลี่ยงไปทางตู้เก็บเหล้า เปิดตู้หยิบขวดบรั่นดีขึ้นมารินใส่ถ้วยเล็ก

“ ขอผมถ้วย... เกรียง ”
เสียงพราน พูด ขณะเขาเดินหันหลังให้ เกรียง

เกรียง ส่งถ้วยบรั่นดีที่รินแล้วให้ 

พราน รับไปเทรวดเดียวหายเข้าไปในลำคอ ส่งถ้วยเปล่าให้ เกรียง  แล้วเริ่มต้นเดินกลับไปกลับมา ก้มหน้ามองดูพื้นอีก พลางพูดว่า

“ กัลยา... คุณต่อโทรศัพทถึง คุณผจญ ให้ผมที ”

กัลยา จัดการต่อโทรศัพท์ตามที่เขาต้องการ
“ พูดได้แล้วค่ะ หัวหน้า ”

พราน หันกลับมารับโทรศัพท์
“ ฮัลโหล... คุณผจญ หรือครับ... ผม พรานพูด ”

“ ผจญ พูด” เป็นเสียงของนายร้อยตำรวจเอก ผจญ สุรไกร แห่งกองปราบปราม “ อะไรกันอีกล่ะ ”

พราน หัวเราะดัง
“ อากาศร้อนหน่อยวันนี้... กำลังทำอะไรอยู่หรือครับ ”

“ นอนน่ะซิ ” เสียงกระแทกกระทั้นของ ผจญ ดังมา

“ นอนหัวค่ำจริง วันนี้... ”

“ หัวค่ำบ้าอะไรของคุณ สองยามกว่าเข้าไปแล้ว... นี่ คุณจะเล่นตลกอะไรกับผม ”

“ เปล่าครับ... ผมมีธุระนิดหน่อย... มีใครก็ไม่รู้ เอาอะไรก็ไม่รู้ มาให้ผมไว้ ”

“ อะไรล่ะ ”

“ ซองจดหมาย ”

เสียงเงียบ

พราน นิ่งสักครู่

มีเสียงทาง ผจญ ดังมาอีก
“ แล้วยังไงล่ะ... แล้วกัน.. ”

“ ผมจะให้คุณต่อ... ” พราน พูดเรียบๆ

“ บ้าจริงแฮะ... ทำไมต้องมาปลุกกัน ดึกๆ ดื่นๆ ”

“ เดี๋ยวก่อนซีครับ... ซองจดหมายนี้ ลักษณะสีขาว ค่อนข้างใหญ่ เป็นซองแบบราชการ จ่าหน้าซองว่า... ”

“ ไม่เอาละ... เลิกกัน ” เสียงพูดอย่างรำคาญ แกมโมโห แล้วมีเสียงวางหูค่อนข้างแรง

พราน มองดูโทรศัพท์ที่เขาถืออยู่ แล้วหัวเราะก๊ากใหญ่ลั่นห้อง เขาวางหูโทรศัพท์

“ ทำไมหัวหน้าไม่โทรไปหาสารวัตรพจน์ ” กัลยา ถามขึ้น

พราน หลิ่วตา
“ ผมยังไม่อยากกวน สารวัตรพจน์ และอีกประการหนึ่ง ผมยังอยากเก็บเจ้าสิ่งนี้ไว้ โดยไม่ผิดกฏหมาย ”

เขาเดินไปที่แขวนเสื้อ คว้าเสื้อถือติดมือมา และพูดว่า
“ ต่อไปนี้ เราจะไปสืบหากันว่า ผู้หญิงคนนี้คือใคร ... เกรียง... คุณไปที่ห้อยเทียนเหลา... ลิโด้... แล้วเลยไปที่บาร์ที่ท่าหวั่งหลี... ลองถามว่า ผู้หญิงพาร์ทเนอร์คนไหนที่ลางานคืนนี้... พรุ่งนี้แต่เช้า ไปพบผมที่บ้าน ”

เขาหันไปทาง กัลยา พยักหน้า
“ กัลยา... เราไปด้วยกัน ”

“ ไปไหนคะ ”

พราน นกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู พูดว่า “ โรงพักสามแยก ”