ที่สำคัญ  จะต้องกำหนดรู้เวทนานั้นๆด้วย รู้สึกเจ็บ ปวด (ทุกขเวทนา)  ให้กำหนดตามสภาพของมัน  รู้สึกเจ็บ ก็เจ็บหนอๆๆๆ  รู้สึกปวด  ก็ปวดหนอๆๆๆ ไม่ปล่อยผ่านไปเฉยๆโดยไม่กำหนดรู้มัน

เมื่อกำหนดรู้มันตามสภาพแล้ว  ก็กำหนดรู้ลมเข้า-ลมออกไปใหม่  (สำหรับผู้ใช้กรรมฐานคือลมเข้า-ออก)  ผู้ใช้พอง-ยุบ  ก็กำหนดพอง  ยุบไปใหม่  พูดสั้นๆคือ พอง ยุบ ลมเข้า ลมออก  เป็นอารมณ์หลัก  อย่างอื่นที่กระทบความรู้สึกเป็นอารมณ์รอง กำหนดตอนที่รู้สึกเท่านั้น


มีประเด็นสำคัญอีก ก็คือว่า เราจะเรียกว่าปฏิบัติธรรม  นั่งสมาธิ  ปฏิบัติกรรมฐาน  อะไรสุดแล้วแต่  ไม่ใช่ปฏิบัติเพื่อค้นหาความสุขความสบาย  ไม่ใช่       แต่ปฏิบัติเพื่อให้รู้จักชีวิต (รูปนาม) ตามความเป็นจริง ม้นจะสุข (สุขเวทนา)  จะทุกข์ (ทุกขเวทนา) ก็เรื่องของรูปของนามมัน  หน้าที่ของเราคือรู้ตามที่มันเป็น  สุขก็ไม่ติด (เรื่องของมัน) ทุกข์ก็ไม่เลี่ยงหนี (เรื่องของมัน) แต่รู้ตามที่มันเป็น 

หลักคือ กาย  เวทนา  จิต  ธรรม  (= รูปนาม = ชีวิต) ผู้ปฏิบัติพึงกำหนดรู้ตามที่มันเป็น (ปริญญากิจ) อะไรเกิดรู้สึก  กำหนดรู้ทันที  ไม่เกิดก็ไม่ต้องค้นหามัน    


 ภาพภาคปฏิบัติ

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=samathijit&month=01-06-2023&group=46&gblog=64



 แม่สุจิน ถาม 

ลองคิดถึงภาวะที่สภาพธรรมปรากฏที่ละหนึ่ง จะเป็นอย่างไร มีใครคิดออกบ้าง คาดคะเนได้มั้ยว่าจะเป็นยังไง - Pantip


  ใช้คำถาม จขกท. นั้นตอบได้เบย    ไม่ต้องคาดคะเนคาดเดาให้ฟุ้งซ่าน   เช่น 

- เริ่มหลับตานั่งขัดสมาธิไปได้ไม่ถึง 5 นาทีจะมีอาการเหน็บชาทุกครั้ง

- เพราะปวดมากๆในทุกๆครั้งจึงไม่สามารถนั่งสมาธิได้เกิน 5 นาทีเลย


 เขาเป็นเหน็บรู้ไหม  รู้  เขารู้  ปวดมากๆเขารู้ไหม  รู้        ไม่ต้องไปหาธรรมะที่ไหนดอก  มันเกิดตามปกติของมันอยู่แล้ว  แต่เกิดแล้วเราเองนั่นแหละคิดว่าไม่ใช่ธรรมะ  คิดว่าไม่ใช่ธรรมะแล้วไงต่อ   ก็ค้นหาธรรมะกันสิ  นั่นใช่ธรรมะไหม ใช่ ไม่ใช่  หมดทั้งเนื้อทั้งตัวมันธรรมะทั้งนั้น (รูปนาม)