เมื่อเข้าใจถูกต้องว่าการ นั่ง  กับ  สมาธิ  คนละส่วนกันแล้วว่า  นั่งเป็นรูปธรรมมองด้วยตาเห็น (เขานั่งอยู่นั่น)  ส่วนสมาธิเป็นนามธรรมมองด้วยตาไม่เห็น  (ชี้ให้ใครดูไม่ได้)  เข้าใจแล้วก็ง่าย  เราจะยืน เดิน นั่ง นอน ทำการทำงาน เป็นต้น เราก็ใช้สิ่งที่กำลังทำนั้นเป็นบาทฐานฝึกสมาธิได้  เช่นว่า  เขียนหนังสือ  อ่านหนังสือ  ซักผ้า รีดผ้า อาบน้ำ แปรงฟัน หยิบจับวางสิ่งของ ฯลฯ  ใช้สิ่งนั้นๆเป็นอุปกรณ์ฝึกสมาธิได้หมด

 

 เมื่อเข้าใจอย่างว่าแล้ว  ก็เห็นโล่งหมดเห็นไปถึงการนั่งคู้บัลลังก์กำหนดอารมณ์ คือ ลมหายใจเข้า-ออก  กำหนดอารมณ์ท้องที่พอง-ที่ยุบ เช่นนั้น  การเดินคือเดินจงกรมเช่นนั้น  ทำไปเพื่ออะไร  นั่งไปเพื่ออะไร  เดินไปเพื่ออะไร  เข้าใจความมุ่งหมายของการกระทำนั้นๆ