คนละฟากฟ้า - บทที่ 21

ผู้หญิงที่ชื่อนงลักษณ์ขึ้นรถคันใหญ่ที่จอดรออยู่หน้าบ้านไปนานแล้ว แต่พราวพรายยังนั่งตกตะลึงอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม นึกทบทวนถึงเรื่องราวน่าตกใจและคาดไม่ถึงที่ออกจากปากผู้หญิงคนนั้น ที่ทำให้เธอต้องหน้าชาไปด้วยความอัปยศอดสู ที่ทำเหมือนแอบลักลอบพบปะกับผู้ชายของคนอื่นเวลาที่เจ้าของเขาเผลอ

“ถ้าคุณยังไม่เคยรู้มาก่อนจริงๆ ฉันก็ขอบอกคุณเสียเลยว่าฉันเป็นภรรยาของวิชชา”

นั่นคือประโยคที่พราวพรายได้ยินแล้วแต่นึกว่าหูฝาดฟังผิดไป ท่าทางนิ่งขึงอ้าปากค้าง พร้อมด้วยสายตาไม่เชื่อถือของเธอทำให้นงลักษณ์กล่าวต่อไป ด้วยรอยยิ้มที่เชือดเฉือน

“เห็นชัดว่าวิชชาคงยังไม่ได้บอกคุณว่าฉันกับเขาเป็นอะไรกัน ถ้าเขาไม่ยอมบอกฉันก็คงต้องบอกคุณเสียเอง ว่าฉันกับวิชชาจดทะเบียนสมรสกันที่เยอรมันเกือบปีแล้ว”

พราวพรายหูอื้อตาพร่าไปในทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น หัวใจของเธอเต้นรัว ทั้งตกใจและคาดไม่ถึง ถามตัวเองว่าเป็นเรื่องจริงหรือ เป็นไปได้อย่างไรที่อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาอ้างว่าเป็นภรรยาตามกฎหมายของเขา  ก็วิชชาไม่ใช่หรือที่นัดจะมาหาเธอในอีกสองสามวันข้างหน้า มาเอาคำตอบที่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเธอยังคิดถึงมันอย่างมีความสุขไปกับเขาด้วย เพราะรู้ว่านั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ สาวใหญ่วัยสูงกว่าวิชชาอย่างน้อยก็ห้าปีคนนี้โผล่มาจากไหน มีเจตนาอะไรที่มาอ้างตัวเช่นนี้ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ที่เขาหายไปไม่ติดต่อเธอก็พิสูจน์ได้แล้วว่า เรื่องที่เขาเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงจนเกือบพิการเป็นเรื่องจริง แล้วเขาจะเอาเวลาตอนไหนไปคบหาถึงขั้นแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ วิชชาคนซื่อของเธอน่ะหรือจะใจร้ายใจดำ ใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกลวงเธอเป็นครั้งที่สอง จ้างก็ไม่เชื่อ เอ๊ะ..หรือผู้หญิงคนนี้จะเป็นนักต้มตุ๋น

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของหญิงสาวอ่อนวัยตรงหน้า ที่ทำท่าเหมือนเธอมาแบล็คเมล์เอาเรื่องโกหกมาใส่ร้ายวิชชา นงลักษณ์ก็เปิดกระเป๋าถือหนังกลับสีดำใบใหญ่ที่วางอยู่บนตัก หยิบเอกสารชิ้นหนึ่งออกมายื่นให้พราวพราย

“ถ้าคิดว่าฉันแต่งเรื่องมาหลอก คุณก็ลองดูเอกสารฉบับนี้ นี่คือทะเบียนสมรสของฉันกับเขา เราจดกันที่สถานทูตไทยที่โน่น”

พราวพรายก้มลงมองเอกสารการจดทะเบียนสมรสที่อยู่ในมืออย่างงงงัน  เห็นชื่อคู่สมรสชัดเจน ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยอีกต่อไป ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอคนนี้เป็นภรรยาโดยถูกต้องตามกฎหมายของวิชชา เมื่อได้สติหญิงสาวก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวด้วยความละอาย แปลกใจที่เธอเพียงแต่รู้สึกโกรธที่ถูกวิชชาหลอกซ้ำสองและละอายใจ ที่เกือบจะหลวมตัว ละเมิดสิทธิโดยชอบของหญิงอื่นต่อสามีเขาเท่านั้น ไม่ได้รู้สึกเสียใจอาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่น้อย

ขณะที่พราวพรายกำลังจ้องมองทะเบียนสมรสใบนั้นเงียบอยู่ นงลักษณ์ซึ่งอ่านไม่ออกว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร ก็กล่าวต่อไปด้วยซุ่มเสียงของผู้ชนะ

“ฉันรู้มานานแล้วว่าวิชชามีคู่รักรออยู่ที่เมืองไทย เขาเล่าให้ฉันฟังเองตอนที่ความจำกลับคืนมา ฉันเคยเห็นรูปคุณตอนที่ทางมหาวิทยาลัยส่งของใช้ส่วนตัวของเขาที่เบอร์ลินมาให้ที่บ้าน แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก เพราะหลังจากนั้นอีกไม่นานเขาก็เก็บรูปกับจดหมายเก่าๆที่คุณเขียนถึงเขาลงกล่อง ยกไปเก็บไว้ในห้องเก็บของ ต่อมาอีกพักหนึ่งฉันกับเขาก็ตกลงอยู่กินกัน หลังจากนั้นไม่นานก็ไปจดทะเบียนสมรส”

พราวพรายซึ่งหน้าซีดเผือดจากความโกรธวิชชาและความอายต่อภรรยาของเขา ส่งเอกสารใบนั้นคืนให้นงลักษณ์ซึ่งรับไปแล้วเก็บใส่ลงในกระเป๋าก่อนจะพูดต่อ

“วิชชายังต้องกลับไปเรียนต่ออีกหกเดือน เขาเสียเวลารักษาตัวในช่วงแรกไปหลายเดือน เรียนจบแล้วเขาก็จะไม่กลับเมืองไทย เขาจะทำงานที่โน่น ทุนที่เขาได้รับเป็นทุนของรัฐบาลเยอรมัน เขาไม่จำเป็นต้องกลับมาทำงานใช้ทุนที่นี่”

หญิงสาวที่นั่งฟังอยู่อย่างอดทนรอให้อีกฝ่ายพูดจนจบแล้วจึงถามว่า “คุณมาพบฉันเรื่องนี้เองหรือคะ”

นงลักษณ์ไม่ตอบคำถามของพราวพรายแต่กล่าวต่อไปเรื่อยๆ ด้วยเสียงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์

“วิชชาเดินทางมาเมืองไทยก่อนฉันเกือบสองเดือน อ้างว่าจะมาเยี่ยมพ่อแม่พี่น้องทางนี้ แต่ปรากฏว่าไม่ค่อยจะอยู่ติดบ้านเสียเลย ฉันโทรมาหลายครั้งเขาก็ไม่เคยอยู่บ้าน น้องชายเขาเป็นคนบอกว่าเขามาอุบลฯหลายครั้งๆละสี่ห้าวัน บอกทางบ้านว่าไปเยี่ยมเพื่อนเก่า ฉันก็เลยสังหรณ์ใจขึ้นมา เพราะเขาเคยบอกฉันนานแล้วว่าแฟนเก่าของเขาทำงานอยู่ที่จังหวัดนี้ ฉันไปค้นหาชื่อและที่อยู่ของคุณจากจดหมายเก่าๆที่คุณเขียนถึงเขา ฉันเอาติดตัวมาด้วย เพราะไม่แน่ใจว่าควรจะได้คุยกับคุณมั่งหรือเปล่า ฉันเดินทางมาเมืองไทย มาพูดกับเขา แล้วคุณรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”

พราวพรายมองหน้าอีกฝ่าย หายใจไม่ทั่วท้อง ไม่อยากรู้แม้แต่น้อยแต่ก็จำใจต้องถามด้วยเสียงแผ่วๆ ร้อนๆ หนาวๆ ว่า “เขาว่าอย่างไรหรือคะ”

อีกฝ่ายยิ้มแค่นๆมีทั้งความแค้นและความเจ็บปวดในแววตา 

“เขายอมรับว่าเขามาหาคุณที่นี่จริง เขาสารภาพว่ายังรักคุณอยู่ เราทะเลาะกันอยู่พักหนึ่งเขาก็ขอหย่า”

หญิงสาวใจหายวาบนึกไม่ถึงว่าวิชชาจะอาจหาญขนาดนั้น ในเมื่อเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร

แขกของเธอยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนจะพูดต่อไปว่า “เห็นตัวจริงของคุณวันนี้แล้วฉันต้องยอมรับว่าคุณเป็นผู้หญิงที่สวยมาก คงจะมีคนมาให้เลือกหลายคน ถ้าตอนนี้ฉันอยู่ในฐานะที่เลือกได้อย่างคุณ ฉันคงจะไม่เลือกวิชชา เขายังเรียนไม่จบ ฐานะทางบ้านก็ไม่ดี ยังมีน้องอีกหลายคนที่เขาต้องช่วยเหลือ ที่สำคัญคือเขาคิดอะไรทำอะไรหลายอย่างเหมือนเด็กๆ ผู้หญิงที่จะอยู่กับเขาได้ต้องเป็นผู้ใหญ่กว่าเขา ต้องคอยเอาใจไม่ถือสาคอยให้อภัยเขา ท่าทางอย่างคุณคงทำแบบที่ฉันว่าไม่ได้ ในฐานะที่มีประสบการณ์เรื่องคู่ครองมาสองครั้ง ฉันก็อยากจะเตือนคุณว่าคุณไม่มีวันจะรู้จักผู้ชายคนไหนได้จริงๆเลย จนกว่าจะได้แต่งงานอยู่กินกับเขา การเป็นแค่คู่รักไม่เหมือนการเป็นสามีภรรยา สามีภรรยาแม้จะทะเลาะกัน แม้จะอยากเลิกกันวันละร้อยครั้ง แต่ก็เลิกกันไม่ได้ง่ายๆ มันมีสายสัมพันธ์ที่แน่นเหนียวกว่าการเป็นคู่รักกันมากมายคอยดึงรั้งเอาไว้ สามีภรรยาโกรธกันแล้วก็คืนดีกันได้เหมือนเดิม ถ้าไม่มีบุคคลที่สามเข้ามาวุ่นวาย”

พราวพรายหน้าชาแล้วชาอีกด้วยความอัปยศอดสู กับคำพูดเชือดเฉือนด้วยเสียงเรียบๆของอีกฝ่าย แม้นงลักษณ์จะไม่ได้อาละวาดด่าทอ แต่ความหมายของคำพูดเหล่านั้นก็เจ็บแสบสำหรับเธอยิ่งนัก ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตน ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาพบเรื่องน่าอดสูเช่นนี้

เมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดขาวและท่าทางที่เหมือนทำอะไรไม่ถูกของพราวพราย นงลักษณ์ก็ถามว่า “คุณก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้ว คราวนี้ขอฉันถามคุณบ้างในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกัน ถ้าคุณเป็นฉันคุณจะทำอย่างไร อยู่ๆสามีที่อยู่กินด้วยกันมาดีๆ โดยที่ฉันเป็นฝ่ายให้เขาทุกอย่าง ลุกขึ้นมาขอหย่าเพื่อกลับไปหาคู่รักเก่าที่เลิกกันไปนานแล้ว”

หญิงสาวซึ่งหน้าร้อนผ่าวด้วยความละอาย ที่เป็นต้นเหตุทำให้ผู้ชายคนหนึ่งลุกขึ้นขอหย่ากับภรรยาที่ไม่มีความผิด นิ่งขึงพูดไม่ออกอยู่พักใหญ่ก่อนจะตอบออกมาได้

“ฉันเห็นใจคุณค่ะ แต่ความจริงฉันก็ยังไม่เคยตกปากรับคำว่าจะกลับไปหาเขานะคะ ทั้งๆที่ตอนนั้นฉันก็ยังไม่รู้เรื่องคุณ จริงอยู่..ฉันกับวิชชาเคยคบหากันมาหลายปีระหว่างที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย รวมทั้งอีกเกือบสองปีตอนที่เขาไปเรียนต่อ แต่ฉันก็ตัดใจจากเขาไปนานแล้ว ตั้งแต่ช่วงที่เขาหายเงียบไปโดยไม่รู้สาเหตุ แล้วอยู่ๆเขาก็โทรศัพท์มาขอพบ เพื่ออธิบายถึงเหตุผลที่ขาดการติดต่อกันไป”

พราวพรายหยุดพูดยกน้ำในแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นดื่ม รู้สึกว่าคอแห้งผากฝืดฝืนจนแทบจะพูดต่อไปไม่ได้ ทั้งกระอักกระอ่วนและอับอาย

“เขามาหาฉันที่นี่สี่ห้าครั้ง แต่ทุกครั้งก็มีเพื่อนฉันอยู่ด้วยตลอด เขาไม่เคยเล่าเรื่องคุณ เล่าแต่เรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้เขาเสียความจำและเกือบพิการ ในทำนองว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้เขาขาดการติดต่อกับฉัน ไม่ได้มีเรื่องอื่น ฉันเองก็ตัดสินใจไม่ถูก ยอมรับตรงๆว่าสงสารเขามาก คิดว่าที่เขาติดต่อฉันไม่ได้เพราะอุบัติเหตุร้ายแรงที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เพราะเขาไปมีคนอื่น แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร”

“หมายความว่าตอนนี้เมื่อรู้ความจริงทั้งหมดแล้วคุณจะไม่ติดต่อกับเขาอีกต่อไปใช่ไหม” นงลักษณ์คาดคั้นถามเอาคำยืนยัน

“แน่นอนค่ะ ฉันไม่เคยคิดจะแย่งสามีใคร” พราวพรายตอบอย่างถือตัว“แต่ต้องบอกคุณก่อนว่าวิชชานัดจะมาพบฉันอีกสองสามวันข้างหน้า ฉันคงต้องยอมพบเขาเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อคุยกันให้เข้าใจ ว่าเขาจะต้องไม่พยายามหาเรื่องมาติดต่อฉันอีก หวังว่าคุณจะเข้าใจนะคะ”

สาวใหญ่ผู้นั้นทำท่าลังเลไม่แน่ใจอยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะพูดต่อไปในทำนองสรุป

“ก็ได้ ฉันจะเชื่อคุณ ว่าหลังจากที่คุณพบเขาแล้วเรื่องทั้งหมดจะจบลงอย่างที่เราคุยกันวันนี้ คุณบอกเขาไปได้เลยว่าคุณรู้เรื่องจากฉันหมดแล้ว ฉันไม่กลัวว่าเขาจะโกรธฉันหรอกที่มาพบคุณที่นี่ ถึงอย่างไรทั้งวิชชาและทางบ้านเขาก็เกรงใจฉันมาก”

แม้นงลักษณ์จะไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น แต่พราวพรายก็เข้าใจดีว่าวิชชาและพ่อแม่พี่น้องของเขา คงต้องพึ่งพาสะใภ้ท่าทางมีฐานคนนี้อยู่มากพอควร ซึ่งก็เป็นเรื่องที่พอจะอภัยให้ได้ เพราะเธอรู้มานานแล้วว่าวิชชามีน้องอีกหลายคนที่กำลังเรียนหนังสือ ลำพังรายได้จากพ่อแม่ซึ่งเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย คงไม่เพียงพอที่จะส่งเสียลูกๆให้ได้มีโอกาสเล่าเรียนในระดับสูงๆ

หลังจากภรรยาของวิชชาลากลับไปแล้ว พราวพรายก็ลุกขึ้นเดินพล่านไปมาด้วยความโกรธแค้นวิชชา ที่ทำกับเธอได้ถึงขนาดนี้ ไม่มีวิชชาคนซื่อคนเก่าที่เคยรู้จักอีกแล้ว เขากลายเป็นผู้ชายเจ้าเล่ห์ที่คิดจะหลอกลวงเธอตั้งแต่เมื่อไร แม้จะอับอายและโกรธผู้หญิงที่ชื่อนงลักษณ์ที่ทำราวกับจะมาประจานเธอถึงบ้าน แต่ลึกๆในใจของพราวพรายก็ยังอดนึกขอบใจเธอผู้นั้นไม่ได้ ที่ดั้นด้นมาเผยความจริงให้รู้ถึงบ้าน บอกตัวเองว่าดีแล้วละที่ได้รู้เรื่องนี้ จะได้เตรียมรับมือกับวิชชาในอีกสองสามวันข้างหน้าได้ นอกจากนี้ก็ยังนึกดีใจที่นงลักษณ์ไม่ได้ด่าทอประจานหรือเข้ามาทำร้ายร่างกายเธอ เหมือนที่ภรรยาของอรรณพทำกับสุนิสา

หลังจากนั้นหญิงสาวที่ใจกำลังเดือดปุดๆด้วยความเคียดแค้น ที่ถูกวิชชากระทำการประหนึ่งเหยียบย่ำให้หมดสิ้นศักดิ์ศรีในสายตาของนงลักษณ์ และอาจจะรวมถึงพ่อแม่พี่น้องของเขาด้วย ก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้สดชื่นเพื่อบรรเทาความรุ่มร้อนในใจ นึกเคืองสุนิสาที่ไม่อยู่บ้านให้เธอได้ระบายความโกรธความเคียดแค้น กับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้

พราวพรายเดินพล่านไปมาอยู่อีกพักใหญ่อย่างหงุดหงิด ก่อนจะลงนั่งเอนๆบนเก้าอี้ยาวในห้องเอนกประสงค์ ในสมองมีแต่คำพูดและสีหน้าแววตาของผู้หญิงที่เป็นภรรยาของวิชชา ในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไป  มารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อมีอะไรอย่างหนึ่งสัมผัสไปทั่วใบหน้า หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างตกใจ เพิ่งรู้ว่าหลับไปหลายชั่วโมง ขณะนั้นในห้องมืดสลัว ไฟก็ยังไม่ได้เปิด

แต่แล้วเธอก็ต้องร้องกรี๊ดออกมา เมื่อรู้ว่าสิ่งที่กำลังสัมผัสแนบชิดกับใบหน้าของเธอและกำลังจูบเธออยู่ คือใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง วิชชานั่นเอง กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งออกมาจากลมหายใจของเขาทำให้พราวพรายตกใจมากยิ่งขึ้น

“วิชชา!” พราวพรายเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ พยายามผลักไสเขาให้ผละออกไปจากตัวเธอ

“พราว ผมรักพราว ไม่เคยรักคนอื่นเลย เชื่อผมนะ”

พราวพรายรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อเห็นหน้าตาท่าทางของวิชชา ที่เปลี่ยนไปจากวิชชาคนเดิม สีหน้าของเขาตอนนี้มีทั้งความเคียดแค้นชิงชัง ความทุกข์และความสิ้นหวัง

“วิชชา เดี๋ยวก่อน ลุกขึ้นก่อน มีอะไรก็พูดกันดีๆ” เธอแข็งใจพูดดีกับเขา

“พราวรู้เรื่องหมดแล้วไม่ใช่หรือ คิดว่ายังจะพูดดีๆกับผมได้อีกหรือ”

แม้เขาจะพูดอย่างประชดประชันแต่เขาก็หยุดชะงักการรุกรานเธอ ทำให้หญิงสาวรู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อย

“ทำไมพราวจะไม่พูดดีๆกับวิชชา ในเมื่อวิชชาก็ดีกับพราวมาตลอด ลุกขึ้นก่อนเถอะนะ”

ชายหนุ่มยอมลุกขึ้นจากท่าที่นั่งประกบเธออยู่ยืนเก้ๆกังๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ยกสองมือขึ้นปิดหน้า พราวพรายรีบผุดลุกจากท่าที่นอนเอนๆอยู่ ออกไปนั่งบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงกันข้ามกับเขา ใจของเธอเต้นตูมตามด้วยความวิตก พยายามคิดว่าวิชชาเข้ามาในบ้านได้อย่างไร  แล้วก็คิดออกว่าตอนที่ภรรยาของเขากล่าวคำอำลาแล้วเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ เธอไม่ได้เดินออกไปส่งเพราะมัวแต่สับสนวุ่นวายใจอยู่กับเรื่องที่ได้ยิน หลังจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำดับความโกรธ  ลืมไปเสียสนิทว่าไม่ได้ล้อกประตูบ้านอย่างที่ควรจะทำ

พราวพรายฝืนใจถามเขาว่า “วิชชาบอกว่าจะมาวันอังคารไม่ใช่หรือ ทำไมถึงมาวันนี้ล่ะ”

วิชชาลดมือลงจากหน้าย้อนถามเธอว่า “วันนี้เขามาหาพราวไม่ใช่หรือ”

“ถ้าวิชชาหมายถึงคุณนงลักษณ์ล่ะก้อ ใช่..เขามาหาพราว ทำไมวิชชารู้ว่าเขามา”

“เขารู้ว่าผมมาหาพราวที่นี่หลายครั้งแล้ว เมื่อคืนเราทะเลาะกันใหญ่โตแล้วเขาก็ออกจากบ้านไป น้องชายผมสงสัยว่าเขาจะมาที่นี่ เช้านี้เขาก็ยังไม่กลับบ้าน ผมรออยู่จนบ่ายเขาก็ยังไม่กลับ เป็นห่วงว่าเขาจะมาระรานพราวผมก็เลยขึ้นเครื่องมาที่นี่ ผมเห็นเขาที่สนามบิน รอจะขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯ แต่เขาไม่เห็นผม”

“อ้าว..วิชชาคงมาถึงนานแล้ว แต่ทำไมเพิ่งมาที่นี่ล่ะ”

หญิงสาวชวนคุยไปเรื่อยๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศเครียดจนเกินไป พร้อมกันนั้นก็คิดหาทางหนีทีไล่ไปด้วย เพราะรู้สึกว่าวิชชาคงดื่มเหล้ามาไม่น้อย หน้าของเขาค่อนข้างแดง ตาก็ขุ่นขวางเหมือนอารมณ์ไม่ดี

“ผมมาถึงอุบลฯตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้วละ แต่ยังไม่กล้ามาหาพราว ไปนั่งกินเหล้าอยู่คนเดียวใกล้ๆนี่แหละ กลุ้มใจมาก ไม่รู้ว่าพราวจะยอมพบหน้าผมอีกหรือเปล่า”

“โธ่ ทำไมพราวจะไม่ยอมพบ ถึงยังไงก็ต้องพบอยู่ดี อย่างน้อยก็จะต้องขอคำอธิบายจากวิชชา ว่าทำไมไม่เคยบอกเรื่องคุณนงลักษณ์ให้พราวรู้เลย”

สีหน้าที่เริ่มดีขึ้นเล็กน้อยของชายหนุ่มกลับเครียดขึ้นมาอีก เมื่อได้ยินชื่อภรรยา

“ความจริงพี่นงไม่น่าจะมาวุ่นวายกับพราวถึงที่นี่เลย บอกตรงๆว่าผมโกรธเขามาก เขาทำเหมือนผมยังเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา ต้องคอยซักคอยถาม คอยกำกับบทอยู่เรื่อย”

พราวพรายลอบถอนใจอย่างหนักอก “วิชชาก็น่าจะเห็นใจเขามั่ง เขาก็คงรักคงห่วงคุณนั่นแหละ”

วิชชายักไหล่ทำปากเหยียดๆ “แต่ผมรำคาญ คงเป็นเพราะผมไม่ได้รักเขานั่นเอง” หน้าของเขาเครียดเมื่อถามต่อว่า“พี่นงมาว่าอะไรพราวบ้างหรือเปล่า”

“ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่มาเล่าเรื่องระหว่างคุณกับเขาเท่านั้น วิชชามาก็ดีแล้วละ เราจะได้ทำความเข้าใจกันให้จบๆไปเลย”

“จบยังไง?”

“จบอย่างที่ควรจะจบ พราวจะยังเป็นเพื่อนที่หวังดีต่อวิชชาตลอดไป วิชชาก็กลับไปเยอรมันพร้อมคุณนงลักษณ์ ไปเรียนต่อเสียให้จบ จะได้เป็นที่พึ่งของคุณพ่อคุณแม่และน้องๆต่อไป

“ผมไม่ได้ต้องการจบแบบนั้น ผมรักพราว ไม่ได้รักเขา ผมสัญญาว่าจะกลับไปเรียนให้จบแล้วกลับมาหาพราว” เสียงของวิชชาแข็งกร้าวผิดไปจากเดิม

“พูดอะไรยังงั้น วิชชาแต่งงานแล้ว หน้าที่ของคุณตอนนี้คือดูแลรับผิดชอบคุณนงลักษณ์ให้ดีที่สุด เขาก็ดีและช่วยเหลือวิชชามาตลอดไม่ใช่หรือ”เธอพยายามพูดดีกับเขา ทั้งๆที่เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

วิชชาทำท่าดึงดันขึ้นมาทันที “ผมจะหย่ากับเขา ผมจะกลับมาหาพราว พราวต้องรอผมนะ”

พราวพรายใจไม่ดีแต่ก็พยายามฝืนยิ้ม “อย่าทำแบบนั้นเลยนะวิชชา พราวจะไม่เป็นมือที่สามในครอบครัวใครเป็นอันขาด”

“พราวไม่รักผมแล้วหรือ”

“เราไม่ควรจะพูดเรื่องนี้กันอีกแล้ว ทุกอย่างจบไปแล้ว ความจริงพราวอยากจะถามวิชชาเหมือนกัน ว่าทำไมถึงปิดบังเรื่องคุณนงลักษณ์ แต่ตอนนี้พราวจะไม่ถาม เพราะเข้าใจแล้วว่ามันเป็นเรื่องที่วิชชาคงลำบากใจที่จะเล่าให้ใครฟัง” แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่องให้ไกลตัวด้วยการถามเขาว่า “วิชชาจะกลับกรุงเทพฯคืนนี้ใช่ไหม”

วิชชาไม่ตอบ หน้าของเขายังเครียดเหมือนเดิม แววตาที่พราวพรายอ่านไม่ออกมองหน้าเธออย่างครุ่นคิด แล้วหญิงสาวก็นึกขึ้นมาได้ถึงแหวนเพชรวงที่เขายัดเยียดให้เธอเก็บไว้

“อ้อ..รอแป๊บนึงนะ พราวมีของจะคืนให้วิชชา”

พราวพรายรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง เพื่อไปหยิบกล่องแหวนในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนของเธอ ไม่ได้สังหรณ์ใจเลยว่าเป็นการกระทำที่ผิดพลาด เพราะทันทีที่เธอหายตัวเข้าไปในห้องนอนและกำลังหยิบกล่องแหวนออกจากลิ้นชัก วิชชาก็เดินตามเข้าในห้องอย่างรวดเร็ว ปิดประตูตามหลังด้วย

หญิงสาวที่กำลังตกใจร้องถามเสียงสั่นว่า “วิชชาเข้ามาในนี้ทำไม พราวกำลังจะออกไปข้างนอก แค่เข้ามาเอาแหวนวงนี้คืนให้วิชชา..”

พอเห็นแหวนในมือของพราวพราย ชายหนุ่มที่กำลังคลั่งเพราะความเมา  ทั้งเมาเหล้าและเมารักก็ยิ่งคลั่งมากขึ้น เขาปราดเข้ามาสวมกอดเธอเอาไว้แนบแน่น ระดมจูบที่ดุเดือดรุนแรงลงไปบนใบหน้าเธอ พราวพรายพยามยามผลักไสเขา

“อย่าเอามาคืนผม พราวต้องรับไว้เป็นสัญญาว่าจะรอผม กลับไปนี่ผมจะไปหย่ากับเขา”

หญิงสาวที่กำลังตกใจกับการกระทำของเขาร้องออกมาว่า “วิชชา อย่านะ อย่าทำแบบนี้กับพราว อย่า...”

“อย่าห้ามผมเลยพราว”เขาไม่ฟังเสียง “ผมรักพราว ขาดพราวไม่ได้..”

“วิชชา พราวขอร้องละ ออกไปข้าง....”

อีกฝ่ายไม่ฟังเสียง เหล้าจำนวนมากที่ดื่มเข้าไปก่อนมาหาเธอ ทำให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมีน้อยลง วิชชาจูบกอดพราวพรายหนักกว่าเก่า มือของเขาป่ายเปะปะไปทั่ว ในที่สุดก็กระชากตัวเธอไปที่เตียงนอนแล้วล้มลงไปด้วยกันบนเตียง ชายหนุ่มซึ่งกำลังขาดสติเพราะฤทธิ์เหล้าและพิษรัก รวมทั้งกลัวว่าจะต้องเสียพราวพรายไปอีกครั้ง ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วที่จะทำให้เธอเป็นของเขาให้ได้ เพื่อมัดจำเธอเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหลุดไปได้ พยายามดึงทึ้งจะเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวเธอ

พราวพรายต่อสู้จนสุดฤทธิ์ ทั้งกัดทั้งข่วนจนวิชชาต้องคลายมือที่รัดร่างเธอเอาไว้จนแน่น หญิงสาวถือโอกาสนั้นผลักเขาจนผงะออกไป กระโดดลงจากเตียง วิ่งไปที่ประตู แต่วิชชาที่ตอนนี้ตั้งตัวได้แล้ววิ่งตามมาทัน เขาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ หน้าของเขาอยู่ห่างจากหน้าเธอไม่ถึงคืบ ในที่สุดเมื่อจวนตัวและไม่มีทางหนีอีกแล้ว พราวพรายก็กระแทกเข่าของเธอเต็มแรงเข้าไปตรงหว่างขาของวิชชา ตามติดด้วยการเตะสกัดเข้าที่หัวเข่าอย่างแรง ทำให้เขาสะดุ้งสุดตัวส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เซซวนไปมาแล้วงอตัวลง ใช้สองมือกุมจุดสำคัญเอาไว้

พอหลุดจากชายหนุ่มที่กำลังคลั่งได้ พราวพรายก็วิ่งพรวดเดียวถึงประตูห้อง กระชากประตูให้เปิดออก วิ่งผ่านห้องเอนกประสงค์เพื่อจะออกจากบ้าน รู้แน่ว่าอยู่ในบ้านไม่ได้แล้ว เมื่อตาที่ไวของเธอเหลือบเห็นกระเป๋าสตางค์ใบเล็ก ที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะใกล้ประตูทางออก ก็ฉวยมาโดยเร็ว เปิดประตูออกไปนอกบ้าน หยุดสวมรองเท้าแตะที่วางอยู่หน้าบ้านอย่างรีบร้อนก่อนจะวิ่งถลาออกไป

Create Date : 08 มกราคม 2560 Last Update : 8 มกราคม 2560 17:20:40 น. Counter : 4445 Pageviews.		126 comments
Share Tweet