ภายในระยะเวลาห้าปีที่กลับมาอยู่ด้วยกันใหม่ คริสกับทิพย์สุรางค์มีลูกด้วยกันอีกสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ท่ามกลางความปลาบปลื้มยินดีของปู่และย่า รวมทั้งลุงกับป้าทางเมืองไทย ตอนนี้คริสเข้ารับช่วงกิจการทั้งหมดของครอบครัวเลย์ตัน ในตำแหน่งประธานกรรมการบริหารแทนบิดาของเขาเรียบร้อยแล้ว โดยจอห์น เลย์ตัน ผันตัวเองไปทำหน้าที่ประธานที่ปรึกษาแต่เพียงอย่างเดียว ส่วนทิพย์สุรางค์นั้นก็ทำหน้าที่ภรรยาท่านประธานฯ ด้วยการออกงานสังคมคู่กับเขาอย่างสม่ำเสมอ ตามความต้องการของสามี โดยมีนางบัวศรี ซึ่งได้รับการขอร้องจากทิพย์สุรางค์ ยอมอพยพจากเมืองไทยมาอยู่ด้วย ทำหน้าที่เป็นทั้งแม่บ้านและผู้ควบคุมพี่เลี้ยงเด็กสองคน ในการดูแลเด็กสามคนอีกทีหนึ่ง

ห้าปีที่ผ่านมานำความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างมาให้ทิพย์สุรางค์ บทเรียนที่เจ็บปวดในอดีต ทำให้หญิงสาวมุ่งมั่นที่จะรักษาครอบครัวของเธอเอาไว้จนสุดความสามารถ ตอนนี้เธอใจเย็นและสุชุมรอบคอบขึ้นมาก อ่อนหวานเอาอกเอาใจสามีมากกว่าเดิม มีจุดยืนที่มั่นคงว่าจะไม่ประมาทกับการใช้ชีวิตคู่ จะไม่เปิดโอกาสให้หญิงใดก้าวเข้ามาในชีวิตของคริสได้อีกต่อไป เธอเคยทำผิดพลาดอย่างมากมาแล้ว ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวต้นเหตุที่แท้จริงของเรื่องที่เกิดขึ้นคือเธอเอง ไม่ใช่ลลิตา แล้วก็ไม่ใช่บุษบา ถ้าเธอหนักแน่นและเชื่อใจคริสเสียอย่าง เธอก็จะไม่ต้องหวั่นไหวไปกับเกมและกลอุบายร้อยแปดของลลิตา จนในที่สุดก็เหมือนผลักไสคริสกับบุษบาเข้าหากัน แล้วจะโทษใคร

แต่ถึงอย่างไร การแก้แค้นที่เจ็บแสบของลลิตาที่เป็นต้นเหตุสำคัญนำบุษบาเข้ามาในชีวิตของคริส ก็ยังเป็นหนามแหลมฝังลึก ที่แม้จะผ่านมาแล้วถึงห้าปี แต่ก็ยังมีฤทธิ์ทิ่มแทงหัวใจของทิพย์สุรางค์ให้เจ็บปวดได้ทุกครั้ง เรื่องของลลิตากับคริสในอดีตกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย เมื่อเทียบกับเรื่องของบุษบากับลูก สองแม่ลูกจากไปแล้วก็จริง คนหนึ่งจากตาย อีกคนจากเป็น แต่ร่องรอยของคนทั้งสองยังจารึกอยู่ในใจเธอ ไม่อาจลบเลือนได้ แม้แต่ใจของคริสเอง หญิงสาวก็ไม่แน่ใจว่ายังมีสองแม่ลูกที่จากไปแล้ว เหลือตกค้างอยู่ในหัวใจของเขาหรือไม่ แม้จะสงสัยใคร่รู้ แม้จะหวาดระแวงความผูกพันทางใจของคริสต่อบุษบา แต่ทิพย์สุรางค์ก็ไม่ขุดคุ้ย ปล่อยให้มันตกตะกอนเป็น "ความในใจ" ของเขาต่อไป ถ้าการทำเป็นโง่จะทำให้ครอบครัวของเธอมีความสุข เธอก็พร้อมจะโง่ไปเรื่อยๆ คอยควบคุมเขาอยู่ห่างๆและเงียบกริบ จะให้เขารู้ "ความในใจ" ของเธอไม่ได้เช่นเดียวกัน

คริสในวัยสี่สิบ กลายเป็นหนุ่มใหญ่ที่ภูมิฐาน รูปร่างของเขายังสูงเพรียว ไม่อ้วนลงพุงเหมือนผู้ชายในวัยเดียวกัน เขามักหาเวลาว่างจากงานในความรับผิดชอบ มาออกกำลังกายทุกวันๆละไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง อพาร์ตเมนท์หลังใหม่ของเขากับทิย์สุรางค์ใหญ่โตกว้างขวาง พอที่จะแบ่งส่วนหนึ่งเป็นห้องยิมที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับออกกำลังกายครบชุด ในด้านการงาน คริสประสพความสำเร็จอย่างสูงในวัยเพียงสี่สิบปี เป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในแวดวงเดียวกัน ในฐานะนักธรกิจหนุ่มใหญ่ไฟแรงผู้เฉียบคม มีความมุ่งมั่นและสามารถตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความสุขุมรอบคอบ ส่วนทิพย์สุรางค์ในวัยสามสิบกว่า ยังสวยสะดุดตาเหมือนเดิม รูปร่างของเธอยังโปร่งบางเหมือนสาวๆ แม้จะเป็นมารดาของเด็กถึงสามคนแล้วก็ตาม

วันนี้คริสกลับเข้าบ้านเร็วกว่าปกติ เขารู้ว่าทิพย์สุรางค์มีนัดกับเจนนิเฟอร์ และคงจะกลับถึงบ้านในอีกสองสามชั่วโมงข้างหน้า ลูกสามคนของเขาพร้อมพี่เลี้ยง ไปพักที่ฟาร์มเลย์ตันกับคุณปู่และคุณย่า ชายหนุ่มเข้าไปในห้องทำงาน นั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ พร้อมด้วยแก้ววิสกี้ในมือ

ในรอบห้าปีที่ผ่านมา มีเรื่องราวต่างๆมากมายเกิดขึ้น ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว คุณลักษณากลับมาญาติดีกับคุณธัญญาเหมือนเดิม หลังจากที่ลลิตาแต่งงานกับธีระเมื่อสองปีที่แล้ว คุณธัญญากับสามีบินไปร่วมงานแต่งงานที่จัดอย่างใหญ่โตหรูหราเป็นท้อค ออฟ เดอะ ทาวน์ ที่โรงแรมโอเรียนเตล แขกเกียรติยศที่เป็นเจ้าภาพฝ่ายเจ้าสาวด้วย คือรองนายกรัฐมยตรีคนหนึ่ง ที่สนิทสนมคุ้นเคยกันดีกับบิดาของลลิตา มีแขกนับพันมาร่วมงาน มารดาของเขากลับมาเล่าถึงงานแต่งงานที่โก้หรูของลลิตา อย่างดีอกดีใจไปด้วยกับเธอผู้นั้น

แต่สิ่งที่คุณธัญญาและคนอื่นๆไม่รู้ มีแต่คนสามคนคือลลิตากับธีระและคุณลักษณาเท่านั้นที่รู้ แต่แม้คุณลักษณาจะรู้ เธอก็ไม่มีวันจะปริปากเล่าให้ใครฟังให้ต้องเสียหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธัญญา สิ่งที่คนเพียงจำนวนน้อยนิดนี้รู้ก็คือกว่าธีระจะใจอ่อนยอมแต่งงานกับลลิตา ต้องใช้เวลานานถึงสามปี ธีระซึ่งระยะหลังๆพอจะรู้เรื่องของลลิตาหลายเรื่องจากน้องสาว ต้องทำใจอยู่นานว่าจะให้อภัยเธอได้หรือไม่ เขาเคยเลิกติดต่อกับเธอไปพักใหญ่ แม้จะยังรักเธอมากอยู่ก็ตาม หลังจากลับมาคบกันใหม่โดยที่ลลิตาเป็นฝ่ายงอนง้อเขา ธีระก็ปฏิบัติต่อเธอแตกต่างไปจากเดิม เขาเอาใจและตามใจเธอน้อยลง เธอกลายเป็นฝ่ายที่ต้องเอาใจและคล้อยตามความต้องการของเขามากขึ้น ระยะหลังลลิตามาที่บ้านเขาบ่อยๆ มาเอาอกเอาใจฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อแม่ของเขา ธีระต้องยอมรับว่าสาวสวยคนนี้มีความสามารถสูง ในการทำให้คนที่ไม่เคยชอบเธอกลับมาชอบเธอได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมารดาของเขา แม้จะยังไม่มากเท่าไหร่ก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ทำให้คุณกัลยาเลิกขัดขวางเมื่อเขาตัดสินใจแต่งงานกับลลิตา เรื่องสำคัญอีกเรื่องที่ลลิตาไม่สมหวัง ก็คือเรื่องรือนหอ เธอหวังว่าจะได้แยกไปอยู่ต่างหากกันสองคนตามลำพัง ในเรือนหอหลังงามราคามากกว่าสิบล้าน แต่ชายหนุ่มยืนกรานว่าเขาและเธอจะอยู่ร่วมบ้านกับบิดามารดาของเขาต่อไปจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม แต่เหตุผลที่แท้จริงคือธีระต้องการจะดัดนิสัยบางอย่างของลลิตา การต้องอยู่ร่วมบ้านกับครอบครัวของเขาจะทำให้ลลิตาเรียนรู้ว่า เธอจำเป็นจะต้องปรับตัวและจะไม่ไดุ้ทุกอย่างที่ต้องการ ในฐานะสะใภ้ใหญ่เธอก็มีหน้าที่ๆจะต้องช่วยดูแลปฎิบัติวัตรถากพ่อแม่ของเขาอย่างดีตามธรรมเนียมของคนจีน เขารู้ว่าเธอไม่พอใจ แต่เขาก็ทำเหมือนไม่รู้ จนในที่สุดลลิตาซึ่งตอนนี้รู้แล้วว่าไม่สามารถเอาชนะความใจแข็งของธีระได้ ต้องยอมปรับตัวเองตามความต้องการของเขา แม้จะต้องฝืนใจและหวานอมขมกลืนก็ตาม

คริสรู้จากมารดาว่าชนะชัยพี่ชายของลลิตา ซึ่งเคยสนิทสนมกับเขาตั้งแต่เด็ก มีลูกสองคนแล้ว ตอนแรกคุณลักษณารังเกียจภรรยาของขนะชัย ไม่ยอมรับเป็นสะใภ้ เนื่องจากพื้นฐานเละฐานะทางบ้านของเธอผู้นั้นไม่อยู่ในระดับที่คุณลักษณาจะยอมรับได้ แต่ในที่สุด เพราะความรักหลานซึ่งตอนนี้กลายเป็นแก้วตาดวงใจของเธอไปแล้ว ทำให้คุณลักษณาต้องยอมแพ้ จำใจรับภรรยาของชนะชัยเป็นสะใภ้อย่างหวานอมขมกลืน นายแพทย์ประสพชัยและสุวรรณีได้ลูกสาวคนหนึ่งแล้ว และยังมีข่าวของอีกหลายคนที่เขาเคยรู้จัก แต่คนๆเดียวที่คริสอยากรู้ข่าวคราวของเธอมากที่สุด เขากลับไม่เคยได้ข่าวเลย แต่วันนี้ข่าวมาถึงแล้ว

ชายหนุ่มนั่งคิดทบทวนถึงเรื่องราวในอดีตในชีวิตช่วงหนึ่งอยู่นาน ต่อจากนั้นเขาเปิดตู้เซฟส่วนตัวที่อยู่ในห้องทำงาน หยิบของสิ่งหนึ่งออกมา ทั้งเขาและทิพย์สุรางค์ต่างก็มีตู้เซฟส่วนตัว ที่อีกฝ่ายจะไม่เข้าไปก้าวก่ายวุ่นวายด้วย
คริสจ้องมองซองจดหมายในมือที่ค่อนข้างเก่าจากกาลเวลาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบกระดาษข้างในออกมา เขาเคยอ่านจดหมายฉบับนี้ครั้งแรกเมื่อห้าปีที่แล้ว หลังจากนั้นก็เก็บไว้ในตู้นิรภัยใบนี้ โดยไม่เคยคิดจะเปิดออกอ่านอีกเลย แต่วันนี้เขาอยากจะอ่านมันอีกครั้ง.. เป็นครั้งสุดท้าย

พี่เคนคะ

เมื่อพี่ได้รับจดหมายฉบับนี้ ก็หมายความว่านุชไม่ได้อยู่ในเมืองไทยแล้ว นุชใช้เวลาเกือบสองเดือนที่ไม่ได้กลับไปไร่ภรณี อยู่กับการพยายามทำใจให้สงบ พี่คงติดต่อนุชไม่ได้ในช่วงนั้น เพราะนุชไปนุ่งขาวห่มขาวถือศีล อยู่ที่สำนักสงฆ์แห่งหนึ่งในจังหวัดชุมพร ตอนแรกก็เพื่อถือศีล ลวดมนต์ไหว้พระ ทำใจให้สงบ อุทิศส่วนกุศลให้ลูกที่ไม่มีโอกาสได้เกิด เพราะนุชรู้สึกผิดอย่างมากต่อลูก ความไม่รอบคอบของนุชทำให้เขาต้องตาย ช่วงนั้นจิตใจนุชสับสนวุ่นวายมากจนทนอยู่ในกรุงเทพฯไม่ได้

ระหว่างอยู่ที่สำนักสงฆ์แห่งนั้น นุชมีโอกาสได้สำรวจจิตตัวเองอย่างที่พระภิกษุรูปหนึ่งสอนให้ทำ ท่านสอนนุชว่าเมื่อรู้ว่ามีทุกข์ ก็ต้องหาสาเหตุแห่งทุกข์ให้ได้ แล้วพยายามหาทางดับทุกข์นั้นเสีย นุชคิดทบทวนถึงเรื่องระหว่างเราตั้งแต่ต้นจนถึงวันนี้ แล้วนุชก็ได้เห็นอะไรหลายอย่าง ที่นุชไม่เคยเห็นหรือคิดมาก่อน การต้องเสียลูกไปอย่างไม่คาดฝัน ทำให้นุชแทบช้อคก็จริง แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้นุชเริ่มคิดถึงการกระทำต่างๆของตัวเอง

นุชเพิ่งเข้าใจว่าต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งหมดของนุชคือตัวนุชเอง นุชพาตัวเข้าไปวุ่นวายกับพี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบพี่ที่เวียงพุกาม ตอนนั้นมันอาจจะเป็นแค่ความคะนองแบบวัยรุ่นคนหนึ่งเท่านั้น ความจริงเรื่องควรจะจบลงตรงนั้น ถ้าโชคชะตาหรืออะไรก็ตามจะไม่เล่นตลก พัดพาเราให้กลับมาพบกันอีกที่เลย์ตันของพี่ นุชมีความหวังขึ้นมาใหม่ เพราะตอนนั้นนุชไม่รู้ว่าพี่แต่งงานแล้ว ต่อมาเมื่อรู้แล้ว นุชก็พยายามหักห้ามใจตัวเอง ไม่ต้องการจะเป็นมือที่สามทำลายครอบครัวใคร เหมือนที่ครอบครัวของนุชเคยโดนมาแล้ว นุชจึงจำใจต้องลาออกจากเลย์ตัน เพื่ออยู่ให้ไกลพี่ แต่แล้วก็เหมือนกรรมตามมากลั่นแกล้ง ทำให้เราต้องมาพบกันใหม่ ในสภาพที่พี่กลับมาเป็นโสดอีกครั้งหนึ่ง แล้วในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันบนความสมหวังของนุช แต่ด้วยความจำใจจำยอมของสุภาพบุรุษอย่างพี่

นุชมีความสุขก็จริงที่ได้อยู่กับพี่ เป็นแม่ของลูกพี่ แต่เป็นความสุขที่ลุ่มๆดอนๆ เป็นความสุขบนความทุกข์ของคนที่นุชรัก ตัวของพี่อยู่กับนุชก็จริง แต่ไม่มีหัวใจอยู่ในนั้น หัวใจพี่ฝากไว้กับคุณทิพย์สุรางค์ตลอดมา พี่รู้บ้างไหมคะว่านุชต้องแอบร้องไห้ไม่ให้พี่เห็นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ต่อการทำตัวเหมือนหุ่นยนต์ที่เดินได้ พูดได้ แต่ไร้หัวใจของพี่ต่อนุช เวลาที่นุชเข้าไปชวนพี่พูดคุย พี่ยอมฟังสิ่งที่นุชพูดก็จริง แต่คงรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะหัวใจของพี่ล่องลอยไปไกลลิบ บางคืนพี่นอนละเมอเรียกหาเขา ทั้งๆที่มีนุชนอนอยู่ข้างๆ พี่ดีใจมีความสุขทุกครั้งที่ถึงกำหนดต้องไปเยี่ยมลูกที่กรุงเทพฯ พี่คงหวังว่าจะได้เจอหน้าแม่ของลูกบ้าง ส่วนนุชก็อยู่บ้าน รอพี่ด้วยความหวาดผวา กลัวว่าพี่จะไม่กลับมาหานุชและลูก

การต้องอยู่กับความหวาดระแวงและไร้หลักประกันสำหรับตัวเองและลูก เป็นความรู้สึกที่ขมขื่นและทรมานที่สุด เหมือนคนที่มาขออาศัยบ้านคนอื่นเขาอยู่เพื่อหลบแดดหลบฝน รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าของบ้านเขาไม่ยินดีต้อนรับ แต่ก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ หวังแต่เพียงได้อาศัยร่มไม้ชายคาของเขา เป็นที่ซุกหัวนอนไปวันๆ บางครั้งเมื่ออัดอั้นตันใจจนถึงที่สุด ก็นึกอยากจะออกจากบ้านไปตายเอาดาบหน้า แต่แล้วก็ไม่กล้าไป เพราะหวาดกลัวโพยภัยที่จะเกิดกับลูก จำเป็นต้องทำเหมือนคนหน้าด้านอาศัยเขาอยู่ต่อไป แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหวังลมๆแล้งๆตามประสาของนุช ว่าสักวันหนึ่งเจ้าของบ้านเขาจะเมตตา ให้ได้พักพิงอยู่ในบ้านของเขาอย่างถาวร ซึ่งก็คงได้แต่หวังเท่านั้น หวังที่ไม่มีทางจะเป็นจริงขึ้นมาได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ลูกสองคนที่รู้ตัวว่าเป็นแค่ผู้อาศัย ต้องหนาวๆร้อนๆ ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านเขาจะอับเปหิออกจากบ้านไปวันไหน ความรู้สึกว่าไม่มีใครต้องการ เป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดที่สุด

นุชก็คงเหมือนผู้หญิงทุกคนในโลกที่ต้องการความรักจากคนที่เรารัก เมื่อมีสามีแม้จะเพียงพฤตินัยเท่านั้นก็ตาม ก็ต้องการสามีที่รักเราคนเดียว ต้องการการยกย่องให้เกียรติ เป็นที่ยอมรับทั้งทางสังคมและกฏหมาย ยิ่งตอนที่รู้ว่ากำลังจะเป็นแม่คน นุชยิ่งคิดหนัก ต้องการให้พ่อของลูกรักใคร่ห่วงใย เอาใจใส่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่กำลังจะมีลูก แต่นุชก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง ตอนนั้นพี่สัญญาว่าจะจดทะเบียนรับรองลูก แต่ถึงอย่างไรลูกของนุช ถ้าไม่ตายไปเสียก่อน ก็จะได้ชื่อว่าเป็นลูกนอกสมรสอยู่ดี เพราะพี่พูดชัดเจนหลายครั้งว่าจะไม่จดทะบียนสมรสกับนุช ซึ่งก็หมายความว่าพี่จะรับรองลูกของนุชว่าเป็นลูกของพี่ แต่ไม่รับรองนุชซึ่งเป็นแม่ของลูกว่าเป็นเมีย มันเจ็บปวดมากนะคะพี่ ถ้าไม่มีลูก นุชคงเจ็บปวดน้อยกว่านี้ แต่เมื่อนุชท้อง นุชก็คงเหมือนแม่ทุกคนในโลก ที่ต้องการความถูกต้องและการรับรองทั้งทางกฏหมายและสังคมให้แก่ลูก ลูกของนุชไม่ควรจะน้อยหน้าเด็กคนอื่น จริงไหมคะ

ถ้านุชตื๊อต่อไป วันหนึ่งข้างหน้าพี่อาจจะใจอ่อน เวทนาความดื้อด้านของนุช จนยอมจดทะเบียนสมรสด้วย แต่ก็คงไม่มีความหมายอะไรสำหรับพี่ เพราะในความรู้สึกของพี่ ทั้งหมดเป็นเพียงหน้าที่และความรับผิดชอบเท่านั้น ไม่มีหัวใจอยู่ในนั้นเลย เพราะพี่ได้มอบมันไปให้คนอื่นเสียนานแล้ว ความอดทนของทุกคนมีขีดจำกัดค่ะ ที่ผ่านมานุชอาจจะทนได้ แม้จะต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่าไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้เมื่อไตร่ตรองทุกอย่างๆรอบคอบแล้ว นุชไม่คิดว่าจะรับสภาพเหมือนที่ผ่านมาได้อีกต่อไป

นุชเพิ่งจะตระหนักได้ว่าการรักเขาข้างเดียวเป็นความทุกข์อย่างยิ่ง มีตวามสุขแต่เพียงระยะแรกๆเท่านั้น เพราะนุชคิดแบบเข้าข้างตัวเอง คิดอย่างคนที่มองโลกในแง่เดียว เอาหัวใจและความรู้สึกของตัวเองเป็นที่ตั้ง คิดว่าไม่เป็นไร นุชทนได้ เขาไม่รักตอบก็ไม่เป๋นไร จะพอใจเพียงแค่นั้น แต่แล้วต่อมานุชก็ได้รู้ว่า ความต้องการของคนเราไม่มีที่สิ้นสุด ไม่หยุดอยู่กับที่ หัวใจมันดิ้นรนต่อไปเรื่อยๆ อยากให้เขารักตอบเราเหมือนที่เรารักเขา พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักนั้นมา ไม่ได้หยุดคิดแม้แต่น้อยว่าความรักเป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้ มันต้องเกิดขึ้นเองด้วยความสมัครใจ

นุชจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กลับไปอยู่กับพี่เหมือนเดิมก็ได้ แต่ตอนนี้นุชรู้แล้วว่าจะไม่มีอะไรดีขึ้น พี่ก็คงต้องฝืนใจรับนุชกลับไป แล้วชีวิตของเราจะเป็นอย่างไรต่อไป เราจะแย่ด้วยกันทั้งคู่ พี่ต้องทนฝืนใจอยู่กับผู้หญิงที่พี่ไม่เคยรัก และคงไม่มีวันที่จะรัก ส่วนนุชก็ต้องทุกข์ต่อไป เพราะอยากได้ความรักจากพี่แต่ก็ไม่ได้ ยิ่งนานวันเข้าเราก็จะเริ่มเกลียดกันและกัน พี่คงจะเกลียดนุชมากขึ้นเรื่อยๆ ที่มายืนขวางทางไม่ให้พี่กลับไปหาคุณทิพย์สุรางค์ ส่วนนุชก็จะเริ่มเกลียดพี่ที่ไม่แยแสสนใจนุชเลย เมื่อต่างก็ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ เราก็จะกลายเป็นศัตรูกันไปทางอ้อม ทนอยู่กันไปอย่างไร้ความสุข รอเวลาแตกหักเท่านั้น

พี่เป็นผู้ชายที่มีจิตใจมั่นคงมาก ความรักของพี่ที่มีต่อคุณทิพย์สุรางค์เป็นความรักที่ฝังลึก ราวกับว่าพี่เกิดมาเพื่อรักเธอคนเดียวเท่านั้น ไม่สามารถจะเปลี่ยนใจไปรักใครอื่นได้ ที่ผ่านมานุชอาจจะตาบอดหรือหลอกตัวเอง ด้วยการปิดหูปิดตา ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ขอเพียงได้อยู่กับพี่ก็พอแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อได้พบกับความทุกข์ครั้งยิ่งใหญ่จากการเสียลูกไป ทำให้นุชตาสว่าง มองเห็นความจริงที่เป็นสัจธรรม ว่านุชเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ เหมือนวิ่งไล่ตามเงา ที่ไม่มีวันตามทัน ถึงทันมันก็ไม่มีตัวตน มีแต่ความว่างเปล่าเหมือนสูญญากาศ

พี่จะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่นุชก็อยากจะบอกพี่ว่า คืนนั้นนุชเข้าไปช่วยดูแลพี่ในห้องด้วยความสงสาร ทนเห็นพี่อยู่ในสภาพแบบนั้นไม่ได้ ไม่ได้มีเจตนาที่จะเข้าไปยั่วพี่อย่างที่หลายคนคิด แม้แต่พี่สุวรรณีก็ยังคิดเช่นนั้น หลายคนแอบนินทาว่านุชเป็นนางมารร้าย แย่งชิงพี่มาจากคุณทิพย์สุรางค์ แต่ความจริงเป็นอย่างไรพี่ก็คงรู้อยู่เต็มอก ว่านุชไม่ได้ทำบาปอย่างที่ถูกกล่าวหา แม้จะอับอายและเจ็บปวด แต่นุชก็ต้องทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ตอบโต้ ไม่แก้ตัว ไม่สนใจสายตาดูถูกเหยียดหยามของใคร ทั้งๆที่ลึกๆแล้วนุชรู้สึกแย่มาก บางครั้งก็ต้องร้องไห้ด้วยความทุเรศตัวเอง ที่ทำเหมือนคนสิ้นคิด นุชยืนยันอีกครั้งว่านุชเข้าไปหาพี่ ด้วยเจตนาที่จะช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของพี่เท่านั้น แต่นุชอาจจะงี่เง่าไปหน่อยที่ไม่รู้การควรไม่ควร แต่หลังจากนั้นนุชก็ไม่ได้เสียใจเลย แต่เรื่องท้องมันอีกเรื่องนึง นุชยอมรับว่านุชจงใจที่จะท้อง

พี่อาจโกรธเกลียดหรือนึกสังเวชนุช พี่อาจจะนึกด่าว่านุชที่ทำเหมือนจงใจจับพี่ แต่ถ้าพี่เป็นนุช พี่อาจจะเข้าใจและเห็นใจนุชบ้าง แม้แต่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี ว่านุชก็คงเหมือนผู้หญิงอีกหลายคน ที่เมื่อพลาดพลั้งเสียตัวไปแล้ว และไม่อยากจะต้องเลิกราไปเที่ยวมีใครต่อใครไปอีกเรื่อยๆ ก็คงต้องหาวิธีที่จะยึดผู้ชายคนนั้นเอาไว้ให้ได้ ซึ่งความจริงมันเสี่ยงมาก เพราะถ้าโชคร้ายไปเจอผู้ชายที่ไม่มีความรับผิดชอบ เขาก็จะทิ้งไปไม่ดูดำดูดี ปล่อยให้ผู้หญิงต้องไปทำแท้ง หรืออุ้มท้องลูกไม่มีพ่อไปคนเดียวตามยถากรรม แต่โชคดีของนุชที่พี่ไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น แม้จะจำใจแต่พี่ก็ยอมรับผิดชอบนุชกับลูก ทั้งๆที่ต้องทุกข์ทรมานใจเหมือนตกนรก ต้องซังกะตายอยู่กับผู้หญิงที่ไม่รัก

นุชตัดสินใจเด็ดขาดแล้วค่ะ ว่าจะไม่กลับเข้าไปในชีวิตของพี่อีก ทางของเราจะไม่มาบรรจบพบกันตลอดชีวิต นุชจะไปตามทางของนุช ส่วนพี่ก็คงจะกลับไปหาคุณทิพย์สุรางค์ อย่างที่คงจะได้ทำเสียนานแล้ว ถ้าไม่มีนุชกับลูกมายืนขวางอยู่ นุชต้องขอโทษพี่ด้วย ถ้าการกระทำต่างๆของนุชที่ผ่านมา ทำให้พี่ต้องเจ็บปวด ต้องทุกข์ทรมาน นุชขอไถ่บาปทั้งหมดด้วยการปล่อยพี่ไป แต่จะเก็บผู้ชายคนที่นุชเรียกว่าพี่เคนเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ เหมือนที่เคยเก็บมาแล้ว แต่ก็คงแค่นั้น จะไม่มีอะไรมากกว่านั้น พี่เคนคนดีของนุชจะไม่กลายไปเป็นคุณคริส เลย์ตัน อีกต่อไป

ถ้าชาติหน้ามีจริงนุชก็จะอธิษฐานขอพบพี่ก่อนใคร ให้พี่รักนุชเหมือนที่นุชรักพี่ ส่วนชาตินี้นุชขอส่งพี่ออกไปจากชีวิตของนุชตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพื่อที่พี่จะได้กลับไปเป็นคุณคริส เลย์ตัน คนเดิม และกลับไปสู่ที่ที่ควรอยู่ เคียงข้างคุณทิพย์สุรางค์ ผู้หญิงคนเดียวที่เหมาะสมคู่ควรกับคุณคริส เลย์ตัน นุชขออวยพรให้พี่กับคุณทิพยุ์สุรางค์ได้อยู่กันอย่างมีความสุข อย่ามีอันต้องพลัดพรากจากกันอีกต่อไป ส่วนนุชก็จะเก็บพี่เคนของนุช พี่เคนที่จะเป็นของนุชเพียงคนเดียว พี่เคนที่เป็นเพียงเงาที่ไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้ ทำให้นุชเป็นทุกข์ก็ไม่ได้ เอาไว้ในหัวใจของนุชตลอดไป

ลาก่อนค่ะ คุณคริส เลย์ตัน
นุช


คริสยังจำได้ถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีมาแล้ว ที่เขาคอยการกลับมาบ้านไร่ภรณีของบุษบา หลังจากที่ทิ้งเธอไว้ให้วิภาช่วยดูแล จนกว่าเธอพร้อมที่จะกลับบ้าน เขาเคยโทรศัพท์ไปหาเธอในระยะแรกๆหลายครั้ง สอบถามทุกข์สุขตามสมควร เพราะไม่อยากให้บุษบาคิดว่าเขาไม่สนใจใยดีเธอเลย แรกๆก็มีโอกาสได้พูดกันบ้าง แต่หลังจากนั้นเขาก็ติดต่อเธอไม่ได้ เมื่อเจอแบบนี้หลายครั้งเข้า คริสก็ติดต่อสอบถามวิภา และได้คำตอบว่าบุษบาไปต่างจังหวัด แต่ไม่ได้บอกว่าจังหวัดไหน บอกเพียงว่าเธอขอเวลาไปปรับจิตใจ ต้องการความสงบ เมื่อพร้อมแล้วเธอจะกลับมา

แรกๆคริสรู้สึกโล่งใจที่บุษบาอยู่ห่างจากเขาเป็นร้อยๆกิโลเมตร เพราะยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะพูดอย่างไรกับเธอโดยให้เกิดผลกระทบน้อยที่สุด ใจจริงเขาอยากจะพูดกับบุษบาให้เด็ดขาดชัดเจนไปเลย ว่าเขาจะกลับไปหาทิพย์สุรางค์ แต่ก็คงต้องให้เวลาบุษบาทำใจบ้าง บางครั้งก็คิดว่าถ้าหญิงสาวคนนั้นจะไปแล้วไปลับไม่กลับมาที่ไร่ภรณีอีกเลย ก็จะเป็นการดีต่อทั้งเขาและเธอ แต่แล้วหลังจากเวลาผ่านไปสองเดือนกว่า โดยยังไม่มีข่าวคราวจากบุษบา คริสก็เริ่มกังวล ไม่รู้ว่าเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นกับเธอหรือเปล่า

ระหว่างที่กำลังกระวนกระวายใจกับการเงียบหายของบุษบา วันหนึ่งชายหนุ่มก็ได้ข่าวของเธอผ่านมาทางวิภา วิภาส่งจดหมายของบุษบาที่เขียนถึงเขามาให้ที่ไร่ภรณี ทันทีที่อ่านจบและเข้าใจข้อความในจดหมายทั้งหมด ว่าบุษบาตัดสินใจที่จะไม่กลับมาหาเขาที่ไร่ภรณี ซึ่งก็หมายความว่าเธอกับเขาจบสิ้นกันไปแล้ว ใจของคริสก็โลดขึ้นด้วยความยินดีและโล่งใจ ที่ได้เป็นอิสระจากบุษบา โดยที่ไม่ต้องเป็นฝ่ายออกปากขอเลิกกับเธอ ให้เธอต้องเสียใจหรือมีปฏิกริยาอื่นๆ ที่จะทำให้เขาต้องรู้สึกผิดมากไปกว่าที่กำลังรู้สึกอยู่ แต่ความยินดีนั้นอยู่ได้ไม่นาน เพราะต่อมาเมื่ออ่านทบทวนจดหมายของเธออีกสองสามรอบ เขาก็เริ่มรู้สึกผิดและสงสารบุษบา มีข้อความหลายตอนในจดหมายฉบับนั้น ที่บรรยายถึงความเจ็บปวดของเธอ จากปฎิกริยาต่างๆของเขาต่อเธอ ที่แสดงถึงความไม่สนใจใยดีเธอและลูกในท้องเท่าที่ควร

คริสเริ่มตระหนักว่าตลอดเวลาที่เขาต้องจำใจรับผิดชอบบุษบา เขาได้แสดงอะไรหลายอย่างออกมาโดยไม่รู้ตัว ที่ทำให้เธอคิดมาก ความรู้สึกเหล่านั้นคงกดดันบุษบาให้เกิดความครียดอย่างรุนแรง ความเครียดของเธอที่มาลงกับเขา ยิ่งทำให้ความเครียดของเขาเพิ่มสูงขึ้น และมีปฏิกิริยาตอบโต้เธอมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว กลายเป็นวัฏจักรที่เหมือนลูกโซ่ไม่มีที่สิ้นสุด ที่ผ่านมาคริสไม่เคยให้เครดิตความรักที่บุษบามีต่อเขาเลย เขาตีค่ามันแค่ความหลงแบบเด็กๆที่เพ้อฝัน ไร้สาระเท่านั้น แต่หลังจากอ่านจดหมายฉบับนี้เขารู้แล้ว เข้าใจแล้ว ว่าเธอรักเขาจริง เมื่อรู้แน่ชัดเช่นนี้ชายหนุ่มก็มีแต่ความเสียใจ เพราะถึงอย่างไรเขาก็คิดว่าเขารักตอบบุษบาไม่ได้ เขารักผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นคือทิพย์สุรางค์

แม้ไม่อยากรับแต่ชายหนุ่มก็ต้องยอมรับว่าตั้งแต่วันที่บุษบาจากไป เขารู้สึกหวั่นไหวและเสียใจอยู่บ้างเหมือนกัน เขาคิดว่าเขาไม่เคยรักเธอเลยก็จริง แต่เขาก็สงสารเธอมาก โดยเนื้อแท้ที่เป็นตัวตนจริงๆของเธอ บุษบาเป็นผู้หญิงที่ดีและน่ารักคนหนึ่ง อารมณ์ที่แปรปรวนไปมาของเธออาจจะเป็นเพราะความกดดันต่างๆที่ได้รับก็ได้ ขณะเดียวกันชายหนุ่มก็ไม่อาจปฎิเสธได้ว่าบุษบาเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ที่ยืนหยัดอยู่เคียงข้างเขามาตลอด พร้อมที่จะช่วยเหลือเขาอยู่เงียบๆตามแบบของเธอ เวลาที่เขาต้องประสบกับวิกฤติในชีวิต หมดสิ้นคนสนใจใยดี รู้สึกเหมือนเป็นเศษขยะที่ถูกโยนทิ้ง ก็มีแต่บุษบาเท่านั้นที่ทำเหมือนเก็บขยะชิ้นนั้นขึ้นมาล้างน้ำ ซ่อมแซมส่วนที่ชำรุดหรือฉีกขาดให้กลับสู่สภาพเดิม หรือใกล้เคียงกับสภาพเเดิม เธออาจจะคิดว่าเมื่อเจ้าของขยะชิ้นนั้นโยนมันทิ้งแล้ว มันก็ควรเป็นของเธอโดยชอบธรรม ในขณะที่ขยะเองไม่ได้คิดเช่นนั้น มันยังจงรักภักดีต่อเจ้าของเดิม และปรารถนาจะกลับไปสู่เจ้าของเดิมที่โยนมันทิ้ง


แม้ใจหนึ่งจะยินดีที่บุษบาตัดสินใจไปจากเขา แต่การได้อยู่ร่วมกันมากกว่าหนึ่งปีอย่างสามีภรรยา แม้จะไม่ใช่สามีภรรยาที่มีกฏหมายรองรับ ก็ทำให้คริสเกิดความเคยชินและความผูกพันที่เขาไม่เคยรู้ว่ามี จนกระทั่งถึงวันที่บุษบาตัดสินใจลาจากไป นอกจากนั้นการให้กำเนิดทารกน้อยร่วมกัน แม้ทารกคนนั้นจะไม่มีชีวิตอยู่อีกแล้ว แต่ข้อเท็จจริงของการรวมเลือดรวมเนื้อของชายหญิงสองคนเข้าด้วยกัน จนเกิดการปฎิสนธิของชีวิตหนึ่ง ก็ไม่อาจถูกลบทิ้งไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นได้ เยื่อใยที่ลี้ลับถูกสร้างขึ้นเงียบๆโดยไม่รู้ตัว เยื่อใยที่กลายเป็นความผูกพัน ความผูกพันนั้นเมื่อมากขึ้นเรื่อยๆ ก็สามารถจะกลายไปเป็นความรักได้เหมือนกันสักวันหนึ่ง ถ้ายังอยู่ด้วยกันต่อไปอีกช่วงเวลาหนึ่ง เพราะหัวใจของคนเรา ซึ่งอ่อนนุ่มและมีเลือดมีเนื้อ ไวต่อการซึมซับ มีความอ่อนไหว แกว่งไกวและกระเพื่อมได้เสมอ เมื่อมีอะไรมากระทบ ไม่มีใครไม่รู้สึกดีดีกับคนที่มอบความรักให้จนหมดใจ ไม่ว่าจะห็นค่าของรักนั้นหรือไม่ และไม่ว่าจะรักตอบหรือไม่

ตลอดเวลาห้าปีที่เธอจากไปโดยไม่รู้ข่าวคราว คริสนึกถึงบุษบาอยู่เสมอ อยากรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน สุขทุกข์อย่างไร เธอลืมเขาได้แล้วหรือยัง เธอได้พบผู้ชายดีดีสักคนบ้างไหม ผู้ชายที่ไม่สนใจกับอดีตของเธอ ผู้ชายที่รักเธออย่างแท้จริง แม้จะพยายามปัดบุษบาและลูกที่ไม่มีโอกาสได้เกิด ออกไปจากความทรงจำ แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าทำได้ยากมาก หลายครั้งที่เขารู้สึกเศร้าเมื่อคิดย้อนหลังถึงการกระทำของเขาต่อบุษบา ที่ตอนนั้นเขาไม่รู้ หรือไม่ยอมรับรู้ว่าโหดร้ายต่อจิตใจของเธอ ซึ่งกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ ความไม่สนใจใยดีต่อบุษบาและลูกในท้อง อาจจะเกิดจากความรู้สึกว่าเป็นเพราะแม่ลูกคู่นี้นี่เอง ที่มายืนขวาง กั้นกลางระหว่างเขากับทิพย์สุรางค์ ตอนนั้นเขามองทุกอย่างด้วยดวงตาข้างเดียว ตาข้างที่มีอคติต่อผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เขาต้องฝืนใจรับผิดชอบ

ห้าปีที่ผ่านมา คริสเคยถามตัวเองหลายครั้งว่าเขาเคยนึกรักบุษบาบ้างหรือเปล่า ในฐานะที่เป็นแม่ของลูกคนหนึ่งของเขา แม้จะเป็นลูกที่ไม่ได้เกิดก็ตาม แม้จะบอกตัวเองว่าเขาไม่เคยรักผู้หญิงอื่นนอกจากทิพย์สุรางค์ แต่ทำไมเมื่อเธอตัดสินใจจากไป เขาจึงได้รู้สึกใจหาย เหมือนหัวใจเสี้นวหนึ่งปลิวตามเธอไป ทำไมเขาจึงไม่ลืมเธอเหมือนที่ลืมลลิตา

แล้ววันนี้หลังจากอ่านจดหมายฉบับนั้นจบลงอีกครั้งหนึ่ง ห้าปีห่างจากครั้งแรก ชายหนุ่มก็ถอนหายใจยืดยาวเมื่อนึกถึงข่าวคราวของผู้หญิงคนนั้น ที่รู้จากเพื่อนสนิทของเธอ เมื่อตอนบ่ายวิภาแวะมาหาเขาที่ออฟฟิศ เธอมาอเมริกาหลายวันแล้วเพื่อติดต่อลูกค้าของบริษัท ก่อนจะเดินทางกลับเมืองไทยเธอก็มาเยี่ยมเขา วิภาเล่าให้เขาฟังเพียงสั้นๆว่า บุษบาแต่งงานกับหนุ่มต่างชาติคนหนึ่งเมื่อกลางปีที่แล้ว ตอนนี้มีกำลังตั้งครรภ์ได้สามเดือน วิภาสรุปในตอนท้ายว่าบุษบาสบายดี และคงจะไม่กลับไปอยู่เมืองไทยอีกแล้ว

คริสรู้สึกปลอดโปร่งเหมือนยกภูเขามืดทะtมึน ที่ตั้งอยู่กลางอกมานานถึงห้าปีออกไปก็จริง แต่ขณะเดียวก็อดรู้สึกไม่ได้ตามวิสัยปุถุชน ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่ลึกๆในใจ นั่นคือความรู้สึกเป็นเจ้าของที่แม้จะไม่มากมายนัก แต่ก็มันก็ทำให้เขาเศร้า เศร้าเหมือนเห็นของเล็กๆชิ้นหนึ่งที่เป็นของเขาถูกคนอื่นหยิบฉวยไป แม้เขาจะไม่เคยสนใจใยดีกับมันเท่าที่ควร แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาก็รู้ว่าของชิ้นนั้นยังอยู่ตรงที่เขาวางทิ้งไว้ เขารู้ว่ามันจะอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื่อนเคลื่อนที่ไปไหน แล้ววันนี้มื่อรู้ว่มันถูกคนเอาไปเสียแล้ว เขาก็หวนเสียดายอยากให้มันกลับมาอยู่เงียบๆตามเดิมตรงที่เดิมของมัน แต่เมื่อความรู้สึกนั้นเกิดขึ้น ชายหนุ่มก็รีบปัดมันทิ้งไปโดยเร็ว เขาไม่ควรจะคิดอะไรต่อไปอีกแล้ว บุษบาไปดีแล้ว ในที่สุดก็มีผู้ชายคนหนึ่งเห็นค่าของเธอ ให้เกียรติยกย่องเธอด้วยการแต่งงานอย่างเป็นเรื่องเป็นราว เขาควรจะยินดีกับเธอที่มีโอกาสได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ บุษบากำลังจะมีลูก ซึ่งเขาหวังว่าเธอจะไม่ต้องสูญเสียลูกของเธอไปอีกครั้งหนึ่ง แม้แต่ตัวเขาเองก็มีลูกและเมียที่เป็นยอดดวงใจอยู่แล้ว เขาไม่ควรจะว่อกแว่กไปหวนเสียดายผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ผู้หญิงที่เขาไม่เคยห็นค่าของเธอมาก่อนเลย

ในที่สุดเมื่อคิดตกแล้ว คริสก็ถอนใจยาวอีกครั้ง รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ หายอึดอัด หายกังวล เขารู้ว่าต่อแต่นี้ไปเขาจะไม่คิดถึงบุษบาอีกแล้ว ชายหนุ่มลุกจากก้าอี้ที่นั่งอยู่ เดินไปที่มุมห้อง สอดจดหมายอายุห้าปีฉบับนั้นลงไปในเครื่องทำลายเอกสาร ยืนดูจนมันถูกตัดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนไม่เหลือสภาพเดิม เรื่องระหว่างเขากับบุษบาจบลงอย่างสมบูรณ์ในวันนี้

คืนนั้นระหว่างที่นอนอยู่ข้างๆทิพย์สุรางค์ ชายหนุ่มก็บอกเธอด้วยสุ้มเสียงที่อ่อนโยนตามปกติของเขาว่า “วันนี้ผมพบวิภา เพื่อนของบุษบา เขาแวะมาเยี่ยมผมที่ออฟฟิศ วิภาบอกผมว่าบุษบาแต่งงานไปตั้งแต่ปีที่แล้ว กำลังจะมีลูก”

ทันทีที่ได้ยิน ใจของทิพย์สุรางค์ก็วาบขึ้นด้วยความยินดี เรื่องนี้นับเป็นข่าวดีที่สุดในรอบห้าปีของเธอ แม้จะไม่เคยปริปากพูดหรือถามเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น แต่ทิพย์สุรางค์ก็ต้องยอมรับว่าประสบการณ์เกี่ยวกับลลิตาที่หวนกลับมาหาคริสในครั้งนั้น ทำให้เธอเกิดความหวาดระแวง ไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิมอีกหรือเปล่า เธอกลัวว่าวันร้ายคืนร้ายสาวสวยที่ชื่อบุษบาจะหาเหตุกลับมาติดต่อกับคริสอีก แต่ทิพย์สุรางค์วันนี้ไม่เหมือนวันนั้น ตอนนี้เธอทำทุกอย่างๆสุขุมรอบคอบ รู้จักเก็บถ้อยเก็บคำ ไม่พูดอะไรตามใจตัวเอง จะรู้สึกไม่พอใจอย่างไรก็จะเก็บไว้ในใจ ข่าวการแต่งงานของบุษบาช่วยทำให้หนามแหลมที่คอยทิ่มแทงหัวใจของเธอมานานหลายปี ค่อยๆขยับเขยื้อนเคลื่อนออกจากที่ เพื่อที่จะกลายเป็นแค่แผลเป็น ที่จะหดขนาดเล็กลงและจางไปเรื่อยๆ เธอรู้ว่าวันหนึ่งมันจะหายไปเกือบหมด อาจจะทิ้งเอาไว้แค่ร่องรอยบางๆ ที่ถ้าไม่มองก็จะไม่รู้ว่ามันเคยอยู่ตรงนั้น

แม้จะไม่เคยแสดงอะไรออกมาให้คริสรู้ว่าเธอคิดอย่างไร แต่ทิพย์สุรางค์ก็บอกตัวเองว่าเธอจะทำทุกวิถีทาง ที่จะเก็บรักษาครอบครัวของเธอเอาไว้อย่างถึงที่สุด จะไม่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนใดเข้ามาทำให้ครอบครัวของเธอต้องแตกแยกอีกแล้ว ตอนนี้เธอรู้จักคริสดีขึ้นกว่าเดิมมาก เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นคนดีมีคุณธรรมและความรับผิดชอบ เป็นคนใจอ่อนขี้สงสารและมองโลกในแง่ดี การป็นคนดีมีความรับผิดชอบเป็นสิ่งที่ดีก็จริง แต่ถ้าดีจนเกินไปก็อาจจะเป็นอันตรายได้ เพราะถ้านำไปใช้ผิดที่ผิดทาง หรือเกิดพลาดพลั้งไปกับผู้หญิงสักคน จิตสำนึกความรับผิดชอบของคนดีมีคุณธรรมก็อาจจะทำให้เขาทิ้งเจ้าหล่อนไม่ลง หน้าที่ของเธอในฐานะคู่ชีวิตคือจะต้องทำให้เขาตระหนักอยู่ตลอดเวลา ว่าเขาไม่มีหน้าที่ที่จะไปรับผิดชอบคนอื่น ที่อาจจะบังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา ครอบครัวของเขาที่ประกอบด้วยเธอและลูกสามคนคือความรับผิดชอบหลักของเขา เขาจะต้องไม่ใจอ่อน ไม่รู้สึกผิดจนต้องเข้าไปรับผิดชอบใคร จนอาจทำให้ครอบครัวต้องพังลงไปอีกครั้งหนึ่ง ผู้ที่จะเล่น "เกมพิศวาส" นอกบ้านได้โดยที่จะไม่ทำให้ครอบครัวต้องเดือดร้อนหรือพังทะลายลงไป จะต้องเป็นผู้ชายที่ "เล่นเป็น" และ "โหดเหี้ยม" ที่พร้อมจะ "ฟันแล้วทิ้ง" ไม่ยอมเสนอตัวไปรับผิดชอบใครอื่นที่ไม่ใช่ลูกเมียของเขา แต่คริสไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น

เมื่อรู้เช่นนี้ทิพย์สุรางค์ก็จำเป็นที่จะต้องคอยระแวดระวัง ไม่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนใดเข้าถึงเขาได้ เธอจะไม่ยอมประมาทหรือประเมินคริสเสูงเกินไปว่าจะไม่ทำอะไรผิด ตราบที่เขายังเป็นผู้ชายธรรมดาที่มีเลือดมีเนื้อ ยังไม่ได้บรรลุโสดาบัน หรือตัดได้แล้วซึ่งกิเลศทั้งมวล ทางที่ดีคือป้องกันเอาไว้ก่อน ด้วยการสำราจตรวจสอบอย่างเงียบๆ ทำหน้าที่ของภรรยาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ที่สำคัญคือจะไม่ประมาท หรือเชื่อดีในตัวเองจนเกินไป เธอจะถือหลัก “ปลอดภัยไว้ก่อน” ด้วยการมีไว้ และตรวจสอบอุปกรณ์ความปลอดภัยสำหรับชีวิตคู่อย่างสม่ำเสมอ จะติดตั้งทั้ง “เบรคเก้อร์” "คัทเอาท์" และ “เซฟตี้คัท” ไว้พร้อมสรรพ เพื่อป้องกัน “อุบัติเหตุ” ไม่ให้เกิดขึ้นได้ทุกวิถีทาง

ทิพย์สุรางค์หันไปกอดคริส บอกเขาอย่างอ่อนหวานว่า "ฉันดีใจกับบุษบาด้วยจริงๆ ที่ในที่สุดเขาก็ได้พบคนที่คงจะเหมาะสมกับเขาและรักเขาจริง ฉันสงสารเขามากนะคะ คริส ที่เคยหลงผิดไปครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเขายังเด็ก อาจจะคิดอะไรแบบเด็กๆ แยกไม่ออกระหว่างความรักกับความหลง เขาโชคร้ายที่มาพบผู้ชายอย่างคุณที่รักเขาไม่ได้ เพราะหัวใจของคุณมีแต่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้เขาคงตาสว่างแล้วนะคะ ฉันขออวยพรให้เขามีความสุขตลอดไป คุณเองตอนนี้ก็คงหมดกังวล หายห่วงเขาแล้ว ส่วนฉันก็ต้องขอบคุณๆอีกครั้งค่ะ คริส ที่ไม่ได้รักผู้หญิงคนไหนเลย รักแต่ฉันคนเดียว คุณเคยบอกฉันอย่างนั้นไม่ใช่หรือคะ"

ชายหนุ่มสะดุ้งอยู่ในใจ คำพูดบางคำของทิพย์สุรางค์บอกใบ้ให้เขารู้ว่าเธอรู้ถึงเยื่อใยของเขาที่มีต่อบุษบา ตลอดเวลาห้าปีที่หญิงสาวคนนั้นเงียบหายไป แต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้มาตลอด คริสตกใจและเก้อๆอยู่เหมือนกันที่เธอจับได้แต่เมื่อเธอรู้แล้วเขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังซ่อนเร้นเก็บไว้เป็น "ความในใจ" อีกต่อไป

"ผมอาจจะเคยเป็นห่วงเขาบ้าง เพราะผมมีส่วนทำให้ชีวิตของเขาเป็นอย่างนี้ แต่ก็อย่างที่คุณหนูว่า ตอนนี้ผมหมดห่วงแล้ว และขออวยพรให้เขามีความสุขในชีวิตแต่งงาน" แล้วเขาก็เอียงหน้าเข้าไปจูบเธอ "คุณหนูพูดถูกแล้วละ ว่าผมรักคุณหนูคนเดียวเท่านั้น ทั้งเมื่อวาน วันนี้ พรุ่งนี้และตลอดชีวิต ไม่มีผู้หญิงคนไหนในใจผม นอกจากคุณหนูคนนี้คนเดียว"

ทิพย์สุรางค์เจตนาจงใจเชียวละที่จะตอกย้ำคริส ให้เชื่อว่าบุษบาไม่ได้รักเขาอย่างที่เขาอาจจะแอบคิดเข้าข้างตัวเอง เธอต้องการให้เขาคิดว่าหญิงสาวคนนั้นเพียงแค่หลงผิดไปชั่วคราว เธอจำเป็นต้องพูดอย่างนั้น เพื่อจะตัดเยื่อใยของคริสต่อบุษบาที่อาจจะยังหลงเหลืออยู่ ให้ขาดสะบั้นไปในที่สุด แล้วทิพย์สุรางค์ก็ต้องแอบยิ้มอยู่คนเดียวในความมืด เมื่อคริสเริ่มต้นกอดจูบลูบโลมเธอ ราวกับจะยืนยันคำมั่นสัญญาของเขาทั้งสองเรื่อง คือเลิกห่วงบุษบาและรักเธอคนเดียวทั้งตลอดมาและจะตลอดไป หญิงสาวเชื่อว่าคริสจะรักษาคำสัญญาของเขา และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เชาจะทำใจให้ลืมบุษบาได้อย่างเด็ดขาด ผู้หญิงที่ชื่อบุษบาจะค่อยๆเลือนหายไปจากใจเขา เหมือนการเลือนหายไปของลลิตา...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว


จบบริบูรณ์