บร็อคจ้องมองทซาร์มิน่าซึ่งกำลังนอนคว่ำเอาหูแนบพื้นลานฝึกทหาร

หนูที่ชื่อชินวาร์ต อดีตทหารรับจ้างของเบนน์กระตุกชายเสื้อคลุมของบร็อคและถามว่า “นางกำลังทำอะไรอยู่น่ะ กัปตัน?”
“ไม่เห็นหรือไงว่านางกำลังฟังเสียงน้ำอยู่”
“เสียงน้ำนี่นะ?”
“ก็เสียงน้ำน่ะสิ เจ้าสมองหนอน เจ้าคิดว่านางควรจะฟังเสียงอะไรล่ะ เสียงน้ำสตรอเบอร์รี่หรือไง?”

ทซาร์มิน่าดีดตัวลุกขึ้นกระโดดข้ามลานฝึกไปนอนลงตรงใกล้กำแพงตึก แล้วแนบหูฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ หลังจากนั้นก็โบกมือเรียกบร็อค

“บร็อค มานี่เร็ว!”
“ขอรับ คุณหญิง”
“นั่งลงแล้วเอาหูแนบกำแพง ไม่ใช่ตรงนั้น ตรงที่ติดกับพื้นดินน่ะ”
“ขอรับ ตรงนี้ใช่ไหมขอรับ คุณหญิง?”
“ใช่ บอกข้าสิว่าเจ้าได้ยินเสียงอะไร”
“เอ้อ ไม่ได้ยินอะไรเลยขอรับ”
“แน่ใจหรือ บร็อค?”
“แน่ใจขอรับ คุณหญิง”
“แต่ข้าได้ยินเสียงน้ำไหล”
“แต่กระผมไม่ได้ยินเลยขอรับ”
“อืมม์ หรือข้าจะนึกวาดภาพไปเอง”
“การนึกวาดภาพเอาเองนี่ฟังแปลกดีนะขอรับ คุณหญิง”
“เจ้าแน่ใจหรือว่าเมื่อคืนนี้ลงไปตรวจแถวใต้คุกละเอียดดีแล้ว?”
“แน่ใจร้อยเปอร์เซนต์ขอรับ คุณหญิง”
“บร็อค ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าโกหกข้าละก้อ….เจ้าลงไปค้นใต้คุกนั่นหรือเปล่า?”

เจ้ากัปตันวีเซอร์สังเกตเห็น “ความกลัว” ที่แผ่กระจายไปทั่วร่างของทซาร์มิน่า ทำให้มันคิดว่าถือไพ่มือเหนือกว่า

“คุณหญิงขอรับ กระผมลงไปสำรวจใต้คุกชื้นแฉะเต็มไปด้วยราเขียวอื๋อนั่นด้วยตัวกระผมเองตามลำพัง รวมทั้งแถวทะเลสาปที่เจ้ากลูมเมอร์เคยอยู่ด้วย แถวนั้นมีเสียงก้องประหลาดๆและเสียงอะไรหยดๆเต็มไปหมด คงเป็นเสียงที่คุณหญิงได้ยิน เราลงไปดูด้วยกันอีกทีดีไหมขอรับ คุณหญิง?”

ทซาร์มิน่าไม่สามารถระงับอาการสั่นเทาที่เกิดขึ้นได้ นางนั่งลงบนพื้นแล้วยกมือขึ้นปัดเนื้อตัวขวักไขว่โดยไม่รู้ตัว “ไม่เอาหรอก บร็อค” นางตอบอย่างขวัญไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ข้าไม่มีวันลงไปที่นั่นหรอก ข้าจะขึ้นไปที่ห้องของข้า ถ้ามีอะไรก็ไปตามข้าบนโน้น”

แล้วทซาร์มิน่าก็กระหืดกระหอบเข้าไปข้างใน เฉียดเจ้าชินวาร์ตที่รีรอแอบฟังอยู่แถวๆนั้นไปอย่างหวุดหวิด

ชินวาร์ตหลิ่วตาให้บร็อคอย่างรู้ทัน “เมื่อคืนนี้ข้าอยู่กับเจ้าตลอดเวลา จำได้ว่าเราไม่ได้เข้าไปแถวใต้คุกที่ว่านั่นเลย เจ้าเล่าเรื่องโกหกให้นางฟังได้เก่งจริงๆ”

บร็อคตะปบหูเจ้าชินวาร์ตอย่างแรงแล้วดึงมันเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับบิดหูมันเต็มแรง “ฟังให้ดีนะ ไอ้สมองมีแต่กระดูก ปิดปากของเอ็งให้สนิทเชียวนะ ตอนนี้ข้าเป็นผู้บังคับบัญชาที่นี่ ไม่ใช่เจ้าเบนน์”

“โอ๊ยยยยยยย ปล่อยข้า เจ้ากำลังจะดึงหูข้าขาดแล้วนะ!” ชินวาร์ตคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา

บร็อคบิดหูมันแรงขึ้นอีก “ข้าจะควักลิ้นเจ้าออกมาด้วยถ้าได้ยินเจ้าพูดเรื่องนั้นอีกคำเดียว” บร็อคขู่ “ถ้านางอยากจะลงไปตรวจใต้คุกมืดตึ๊ดตื๋อนั่นก็ปล่อยนางไป ข้าไม่ลงไปหรอก ต่อให้เอาน้ำผลไม้หมดทั้งโกร์ตีมาแลกด้วย ยกเว้นเจ้าจะอาสาลงไปเองคนเดียว เอาไหมล่ะ?”

แล้วบร็อคก็ปล่อยมือออกจากหูปล่อยให้เจ้าหนูคลำหูตัวเองป้อยๆ

“ตกลง ตกลง! ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แล้วก็จะไม่พูดอะไรด้วย ไม่ใช่กงการอะไรของข้านี่”
บร็อคเช็ดมือข้างที่ใช้บิดหูเจ้าชินวาร์ตด้วยเสื้อเครื่องแบบที่เจ้าหนูสวมอยู่อย่างเย้ยหยัน “ดีแล้ว ทีนี้ก็ไปทำงานของเจ้าเสียที เจ้าหมูแก่”

หลังจากเจ้าหนูผละจากไปอย่างรีบร้อน บร็อคก็ยืนเอ้อระเหยรับแดดอ่อนๆ ตอนนี้มันมีสิทธิถือกุญแจห้องเสบียง ได้เสื้อคลุมกำมะหยี่สีแดงตัวใหม่ แถมเป็นเจ้าของดาบรูปโค้งที่ดูน่าสะพรึงกลัว นอกจากนี้เท่าที่รู้มันเป็นกัปตันเพียงคนเดียวที่โกร์ตี ชีวิตเริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว


อาหารกล่องถูกแจกที่บริเวณริมแม่น้ำ

เบลล่าโยนแกนแอปเปิลลงไปในน้ำและเฝ้ามองมันลอยไปด้านข้างแล้วไปติดอยู่ตรงบริเวณน้ำตื้น

สกิปเปอร์หยิบขึ้นมาแล้วขว้างให้ไกลออกไป “ข้าคิดว่าเป็นเพราะตอนนี้แม่น้ำมอสเป็นช่วงกระแสน้ำลง ตอนแรกที่เราขุดหลุมพวกนี้มันยังอยู่ใต้น้ำอยู่เลย แต่ตอนนี้หลุมอยู่สูงกว่าระดับน้ำแล้วก็แห้งผาก”

เบน สติคเกิลลงนอนราบบนพื้นดินริมฝั่งแม่น้ำแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ปราศจากเมฆหมอก “อาจเป็นเพราะฤดูใบไม้ผลิก็ได้ ดูสิเราเพิ่งย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิได้ไม่ถึงอาทิตย์เลยแต่ก็ยังเหมือนอยู่ในช่วงกลางฤดูร้อน ฮึ...ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปกว่าฝนจะตกลงมาก็คงปาเข้าไปปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้วกระมัง”

“ถ้างั้นเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะ?” แม่อธิการเจอร์เมนตั้งคำถามขณะผลักจอกใส่นมไปทางหนึ่ง

เลดี้แอมเบอร์ลูบคลำตรงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นหูของเธอ “ท่านคิดว่าอย่างไรล่ะ สกิป เป็นไปได้ไหมที่จะกั้นแม่น้ำตอนนี้ที่น้ำมีระดับต่ำขนาดนี้?”

ตัวนากหยิบทรายขึ้นมากำมือหนึ่งแล้วปล่อยให้มันไหลผ่านนิ้วลงไปที่พื้น
“คุณผู้หญิง ถึงแม้น้ำจะไม่สูง แต่การทำเขื่อนกั้นแม่น้ำทั้งสายก็เหมือนการพยายามจะกีดขวางไม่ให้ดวงอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าน่ะแหละ ไม่มีทางหรอก”
“เออร์ ฮะแอ้ม!” ชิบบ์บินลงมาเกาะบนกิ่งต้นเกาลัดต้นย่อมๆ

แต่พวกเขายังคงพูดคุยออกความเห็นกันต่อไปโดยไม่สนใจเจ้านกโรบิน
“แต่ถ้าเราขุดช่องพวกนั้นให้ลึกขึ้นอีกหน่อย”
“ท่านหมายถึงอุโมงค์”
“ช่องหรืออุโมงค์ ก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?”
“ฮะแอ้ม ฮารับ! “ ชิบบ์กระแอมกระไออีก
“คงเหมือนกันมั้งในสายตาของพวกกระรอก แต่สำหรับพวกตุ่นและนากสองอย่างนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง”

“ฮั้มป์ ฮะแอ้ม ฮาร์รัมป์!” ชิบบ์เริ่มหงุดหงิดแล้ว

“เฮอรรรร์ ใช่แล้ว หลุมก็คือหลุม ขนก็คือขน”
“ฮาร์รัมป์ ฮะแอ้มมมมมมม!”
“หมายความว่าอย่างไรที่ว่าทางเดินเรือ ช่องไม่ใช่ทางเดิน---“
“ฮะแอ้ม!”
“เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ ชิบบ์? ลูกนัทติดคอหรือไง?”
“เออร์ ฮะแอ้ม เปล่า ข้าเพียงแต่คิดว่าพวกท่านคงอยากรู้ว่ามีเรือใหญ่ลำหนึ่งกำลังล่องขึ้นมาตามแม่น้ำ”
“เรือใหญ่?”
“เรือ? เจ้าพูดถึงอะไรน่ะ?”

“ฮาร์รัมป์ ขอประทานโทษ ถ้าข้าหมายถึงเรือธรรมดาๆข้าก็ต้องใช้คำว่าเรือสิ แต่นี่เป็นเรือใหญ่สีดำมีหัวกระโหลกสีขาวติดอยู่ตรงหัวเรือ กางใบเต็มที่ มีแจวเยอะแยะ ข้าหมายถึงเรือลำใหญ่ๆ!”

เบลล่ากระโดดลุกขึ้นยืนอ้าแขนกว้าง “หลบเข้าที่กำบังให้หมด แม่อธิการด้วย ทุกคนเตรียมพร้อมที่จะวิ่งกลับบร็อคฮอลล์อย่างเร็วที่สุดเมื่อข้าให้สัญญาณ สกิปเปอร์และเลดี้แอมเบอร์ไปสำรวจกับข้า เจ้าเห็นใครบนเรือบ้างไหม ชิบบ์?”

“ฮะแอ้ม ไม่ทันสังเกต พอเห็นเรือใหญ่นั่นข้าก็รีบมาส่งข่าวพวกท่านทันที”
“ดีมาก” เบลล่าชม “ไปกับพวกเราด้วย เราอาจจะต้องขอให้เจ้ารีบไปส่งข่าวให้พวกที่แอบซ่อนอยู่รู้ตัว”

พวกสัตว์ในป่าต่างก็หลบเข้ากำบังตัวตามหลังต้นไม้ พุ่มไม้ และในหล่มโคลน ในขณะที่นางแบดเจอร์ หัวหน้านาก และราชินีกระรอกเดินเลียบชายฝั่งไปทางทิศตะวันตก ทิ้งให้ที่ตรงนั้นว่างเปล่าปราศจากสิ่งมีชีวิต

ทั้งสามเดินทางอย่างรวดเร็วมาถึงตรงจุดที่อยู่ห่างจากบริเวณที่เรือกำลังแล่นอยู่ไม่ไกลนัก

ชิบบ์เห็นเรือใหญ่ลำนั้นก่อนเพื่อน มันบินถลาร่อนขึ้นร่อนลงอย่างตื่นเต้น “อะเฮ็ม เห็นหรือยังล่ะที่ข้าบอกน่ะ ดูเสาต้นใหญ่สองต้นที่โผล่สูงเหนือยอดไม้โน่นสิ ฮารัมป์ ปลายมันติดอยู่บนเรือ”

สกิปเปอร์ก็มองเห็นเหมือนกัน “เขาเรียกว่าเสากระโดง” เขาอธิบาย “เข้าไปใกล้ๆอีกหน่อยดีกว่าจะได้ดูได้ถนัดๆ”

ทั้งสามลงคลานเข้าไปใกล้ริมฝั่งแม่น้ำและแอบอยู่หลังพุ่มไม้มองลอดออกไปเห็นเรือใหญ่ลำนั้นได้ชัดเจน

“เรือลำนั้นน่ะ อย่าเข้ามาใกล้กว่านั้น” เบลล่าร้องตะโกนเตือนด้วยน้ำเสียงเอาเรื่องออกมาจากที่ซ่อน “ถ้าพวกเจ้าจะมาทำอันตรายพวกสัตว์ในป่ามอสฟลาวเวอร์ก็จงถอยกลับไปเสีย มิฉะนั้นจะต้องเจอกับข้า!”

มีแต่ความเงียบตอบกลับมาจากเรือใหญ่สีดำ

มาร์ตินและเพื่อนๆนอนอยู่บนดาดฟ้าเรือบังด้วยด้านข้างของเรือ
ดินนี่ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ “เฮอร์ เฮอร์ เฮอร์ ข้ารู้แล้วว่าเสียงตะโกนนั่นเป็นใคร”
“เบลล่าน่ะสิ เบลล่าผู้แสนดีแห่งบร็อคฮอลล์” ดวงตาของมาร์ตินมีรอยจดจำรำลึก “ตอนนี้เสียงของนางเหมือนกับเสียงของนักรบโบอาร์ยังไงยังงั้นเลย”

ล็อค-อา-ล็อคพยักเพยิดไปทางฝั่งแม่น้ำ “เราคงจะทำนอนเงียบเฉยอยู่อย่างนี้ไม่ได้ทั้งวันหรอกนะ ใครจะเป็นคนตอบนางล่ะ?”

ดินนี่ยุติปัญหาด้วยการลุกขึ้นยืนร้องตะโกนตอบด้วยเสียงดังว่า “เยอรร์ มีใครคนหนึ่งบนเรือลำนี้กำลังจะตายเพราะความรักที่มีต่อคุณหนูสาวน้อยคอมบิวลีนีย์”
พวกที่แอบซ่อนตัวอยู่วิ่งแผล็วออกจากที่ซ่อนทันได้เห็นกอนฟฟ์ผลักดินนี่กระเด็นตกลงมาในน้ำเสียงดังตูม
“อู อารร์ กลับบ์ ช่วยด้วย! ข้าว่ายน้ำไม่เก่งนะ!”
“พยุงตัวไว้ ดิน!”

สกิปเปอร์ตะโกนบอกแล้วกระโดดผลุงลงไปในแม่น้ำรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบว่ายไปคว้าตัวดินนี่ชูขึ้นเหนือน้ำ ต่อจากนั้นมือหลายมือบนเรือก็ช่วยกันดึงเจ้าตุ่นหนุ่มน้อยขึ้นไป

“สกิปเปอร์ผู้กลิ้งตัวในน้ำได้น่ะเอง!”
“เจ้ากอนฟฟ์จอมขโมยพายนั่นเอง!”
“สวัสดีเบลล่า ข้าเอง มาร์ตินไง!”
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน นักรบมาร์ติน ดูสิมีใครมากับข้าด้วย!”
“เลดี้แอมเบอร์ อ้าว หูของท่านหายไปไหนข้างล่ะ?”

ล็อค-อา-ล็อคส่งเสียงอะไรดังลั่น แล้วเพียงชั่วพริบตาเดียวเรือวูดด์ชิปป์ก็คลาคร่ำไปด้วยพวกสัตว์รู หนู เม่น กระรอกและกระต่ายป่าที่โผล่ขึ้นมาบนดาดฟ้า

“กรรเชียงเรือเต็มที่ มุ่งหน้าเข้าฝั่ง ระวังเสากระโดงอย่าให้โดนต้นไม้ ถือหางเสือให้มั่น ระวังอย่าให้หัวเรือเกยตรงที่น้ำตื้น”

ชิบบ์มาเกาะที่ราวลูกกรงบนเรือวางท่าเป็นคนสำคัญ “ฮะแอ้ม ข้าต้องไปละ ข้าต้องไปส่งข่าวดีนี่ให้พวกที่หลบซ่อนอยู่”

ขณะที่ชิบบ์บินผละจากไปสกิปเปอร์ก็หัวเราะหึหึ “หมายความว่ามันจะไปแจ้งข่าวนี้ให้คนอื่นรู้งั้นหรือ? ว่าแต่ว่าเรือลำนี้สวยจัง ข้าไม่เคยเห็นเรือแบบนี้ในแม่น้ำสายนี้มาก่อนเลย เจ้าคงไม่ได้ขโมยมันมาใช่ไหม กอนฟฟ์? มันมีใบเรือสองใบใช่ไหมนี่? วิเศษจริงๆ โอ้โฮ ดูหางเสือขนาดยักษ์โน่นสิ! นี่เป็นเรือเดินทะเลจริงๆ หัวกระโหลกใหญ่ตรงหัวเรือนั่นเป็นกระโหลกอะไรน่ะ? ปลานั่นเอง! โอย ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะมีปลาใหญ่ขนาดนั้นในโลก”

ในขณะที่เรือวูดด์ชิปป์แล่นขนานไปกับชายฝั่ง ทิมบัลลิสโตก็ชูมือขึ้นสูงพร้อมกับหัวเราะร่าอย่างมีความสุข “สวัสดี นาก ท่านต้องเป็นสกิปเปอร์แน่เลย ข้าชื่อทิมบัลลิสโตเป็นเพื่อนของมาร์ติน เดี๋ยวเราจะตอบข้อสงสัยของท่านทุกข้อเลย”

เบลล่าและเลดี้แอมเบอร์ขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือพลางจ้องมองไปรอบๆอย่างอัศจรรย์ใจพร้อมๆกับกอดมาร์ติน กอนฟฟ์และดินนี่ไปด้วย

เบลล่ายิ้มให้มาร์ตินด้วยความชื่นชมแล้วตบหลังเขาเบาๆ “เจ้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลย มาร์ติน ตอนนี้ดูเหมือนมีเลือดนักรบเต็มตัวแล้ว แหม ดาบของเจ้าสวยจังเลย! พ่อข้ากลับมาด้วยหรือเปล่า? นักรบโบอาร์อยู่ที่ไหน?”

เหล่ากลาสีเรือพากันเงียบกริบ มาร์ตินจับมือของเบลล่าไว้อย่างนุ่มนวล
“เข้ามาในห้องเคบินกับข้าดีกว่า ข้ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

มีเรื่องเล่ามากมายในบ่ายวันนั้นตอนที่มาร์ตินและเบลล่าเข้าไปพูดกันอยู่ในห้องเคบิน เฟอร์ดี้ ค็อกส์ สไปค์และโพซี่นั่งร่วมวงกับพวกสัตว์ในป่าอยู่บนดาดฟ้าเรือ ลูกเม่นเล็กๆเหล่านี้ต่างก็สวมต่างหูทองเหลืองของพวกหนูทะเลและถือโล่ห์กลมๆไว้ในมือ นัยน์ตาของพวกมันเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น ขณะที่กอนฟฟ์เล่าเรื่องราวต่างๆที่พวกนักเดินทางต้องผจญตั้งแต่เดินทางออกจากป่ามอสฟลาวเวอร์ไปค้นหาซาลามานดาสตรอน

ทั้งเบน สติคเกิล กู๊ดดี้และเลดี้แอมเบอร์ต่างก็ฟังด้วยความตื่นเต้นพอๆกัน แล้วยังพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นโคลัมไบน์จับมือเจ้ากอนฟฟ์ไว้แน่น จนไม่สามารถยกขึ้นชี้โบ๊ชี้เบ๊ประกอบเรื่องที่เล่าได้

“กบไงล่ะ ไม่มีกบที่ไหนจะชั่วร้ายเท่ากบพวกนี้อีกแล้ว แล้วก็ตอนที่ปลาไหลยักษ์เลื้อยออกมาจากบ่อสครีมโฮลด์…”
“ตัวใหญ่เท่าต้นไม้ไหม คุณกอนฟฟ์?”
“ใหญ่เป็นสองเท่าของต้นไม้เลยละ สไปค์ มันกินเจ้าได้โดยไม่ต้องอ้าปากเลยละ”
เลดี้แอมเบอร์หัวเราะแหะๆ “เจ้าแน่ใจหรือว่าเห็นหนูที่มีปีก กอนฟฟ์?”
“อ๋อ ข้าไม่เห็นหรอก มาร์ตินกับดินนี่เป็นคนเห็น ใช่ไหม ดิน?”
“บรื๊อว์ ถูกแล้ว มันเป็นนกหนูที่มีผิวมันราวกับหนังแน่ะ บินไปบินมาในถ้ำใต้ภูเขา”
“ภูเขาซาลามานดาสตรอนใช่ไหมฮะ คุณดินนี่?”
“ไม่ใช่หรอก ค้างคาวในถ้ำของเราน่ะหรือ? ไม่มีหรอก!”
“ไม่มีทางหรอก เจ้าเม่นน้อย!”
“ในถ้ำใต้ภูเขาของเรามีแต่กองไฟ กระต่ายป่าและพวกแบดเจอร์เท่านั้น”

กอนฟฟ์มองทรับบ์และพวกกระต่ายป่าอย่างเอาเรื่อง “ใครเป็นคนเล่าเรื่องนี้ เจ้าหรือข้า?”
“กรุณาเงียบหน่อยครับ ให้คุณกอนฟฟ์เล่าให้พวกเราฟังต่อ”
“เขาเล่าเก่งกว่าเจ้าอีก”
“ใช่แล้ว เออ โคลัมไบน์สวยดีนะ”

“แล้วก็หาดทราย” กอนฟฟ์เล่าต่ออย่างกระตือรือร้น “กว้างขวางใหญ่โตพอๆกับป่ามอสฟลาวเวอร์เลยละ มีแต่ทรายสุดลูกหูลูกตา นอกจากนี้ก็มีน้ำทะเลและปู”
“อูว์ ปูเหรอ? ปูอะไรฮะ คุณกอนฟฟ์?”
“มันคล้ายๆแมงมุม แต่ใหญ่กว่าสักร้อยเท่าได้มั๊ง มีก้ามหนีบได้แล้วตัวก็เป็นปล้องๆเหมือนเกราะเยอะแยะเลยละ”
“แล้วมาร์ตินกับคุณช่วยกันฆ่ามันหรือเปล่าฮะ?”
“เอ้อ เปล่าหรอกเฟอร์ดี้ ข้าเต้นรำกับมัน”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
“มันสวยไหมล่ะ กอนฟฟ์?”
“ไม่สวยหรอกน่า โคลัมไบน์ ข้าคิดว่ามันเป็นปูตัวผู้นะ”
“งั้นก็แล้วไป”
“เออ เกือบลืมแน่ะ นี่คือสร้อยคอจากเปลือกหอยที่ข้าทำไว้ให้เจ้า สวมเอาไว้สิ”
“โอ ขอบคุณมาก กอนฟฟ์ สวยมากๆเลย กระดองปูหรือเปล่านี่?”
“ไม่ใช่หรอก นี่เป็นเปลือกหอยจริงๆ ข้าเก็บมันด้วยมือของข้าเอง” ดินนี่แย่งตอบ
“ตอนที่กอนฟฟ์กำลังวุ่นวายเต้นรำอยู่กับเจ้าปูนั่นใช่ไหมล่ะ ขอบใจมากๆนะ ดินนี่”

กอนฟฟ์เล่าเรื่องต่อโดยทำเป็นไม่ได้ยินเสียงกระแนะกระแหนเรื่องการเต้นรำของเขา เขาเล่าเรื่องหาดทราย การขึ้นลงของกระแสน้ำในทะเล นกทะเลที่ดุร้ายและหนูที่ตายที่ช่วยให้พวกเขามีที่พักและเสบียงอาหาร เขาเล่าถึงการพบกับทรับบ์และพวกกระต่ายป่าและการเดินทางเข้าไปในภูเขา กอนฟฟ์บรรยายถึงความสวยงามยิ่งใหญ่ของซาลามานดาสตรอน ห้องโถงใหญ่ ถ้ำมากมาย บันไดและทางเดินหลากหลาย เขาเล่าตำนานของนักรบโบอาร์ให้พวกผู้ฟังซึ่งฟังอย่างทึ่ง เล่าถึงเตาหลอมที่ส่งเสียงคำรณ ดาบสงครามเล่มมหึมารวมทั้งการต่อสู้กับพวกหนูทะเลอย่างดุเดือดห้าวหาญ เล่าถึงการต่อสู้ที่นำทั้งนักรบโบอาร์และริปแฟงก์เดินทางไปสู่ประตูป่าดำแห่งความตาย และจบลงด้วยการยึดเรือบลัดเวคซึ่งตอนนี้เปลี่ยนชื่อมาเป็นวูดด์ชิปป์

มีความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะหลังจากที่กอนฟฟ์จบเรื่องการผจญภัยของเขาลง ต่อมาก็มีเสียงเซ็งแซ่ของพวกสัตว์ป่าที่เต็มไปด้วยคำถามเพิ่มเติม

ทิมบัลลิสโตและพวกอดีตทาสบนเรือช่วยกอนฟฟ์ให้พ้นออกมาด้วยการงัดเอาถังทองแดงแบบจีนออกมาจากห้องครัวในเรือ

“ดูนี่สิ ในนี้คืออาหารสำหรับพวกทาสกับขนมพุดดิ้ง!”

พวกเด็กๆใช้จมูกดมกลิ่นหอมหวานของอาหารในขณะที่เขาอธิบายต่อว่า “มีสตูว์อาหารทะเลและมันฝรั่งที่จะทำให้ขนหน้าอกขึ้นยาวราวกับหมาทะเลตัวยักษ์ทีเดียว แล้วยังมีพริกไทกับเกลือทะเลด้วย กินให้เรียบเลยนะ แล้วข้าจะปรุงอาหารสูตรนักรบของข้าให้กินอีก ซุปลูกพลัมและเกาลัดน้ำใสผสมครีมกับซ๊อสลูกมะเดื่อ จัดการกันเลยมีพอสำหรับทุกคน”

เมื่อเวลากลางคืนมาถึงเรือวูดด์ชิปป์ก็จอดทอดสมออย่างปลอดภัยกลางลำน้ำ มาร์ตินโผล่ออกมาจากห้องเคบินด้วยหน้าตาที่หมองคล้ำและเศร้าสร้อยหลังการถ่ายทอดเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เบลล่าฟัง เขาเรียกกระต่ายป่าทั้งหกมาพบ

“เข้าไปหาเบลล่าในห้องเคบินหน่อย นางอยากคุยกับพวกท่าน” เขาบอก “เล่าเรื่องพ่อของนางให้นางฟังตอนที่พวกท่านอยู่กับเขาในภูเขานั่น”

“ไม่ต้องห่วง เพื่อนยาก”
“มีแต่เรื่องดีๆทั้งนั้นแหละ”
“นั่นแหละสิ่งที่ควรพูด เช่นว่าเขาเข้มแข็งขนาดไหน”
“เขาเหมือนพ่อของพวกเราเลยเนอะ แล้วเขาก็เป็นแบดเจอร์ที่หล่อด้วยนะ”
“เขาสั่งสอนอบรมอะไรต่ออะไรให้เรามากมาย เขาเข้าใจพวกเราอย่างดี”
“เราจะลืมเพื่อนที่แสนดีอย่างเขาได้อย่างไร”

ก่อนแยกย้ายกันไปนอนพวกหัวหน้าสภาคอริมเล่าให้นักผจญภัยฟังถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในมอสฟลาวเวอร์ พวกเด็กๆซึ่งตอนแรกๆเห่อเปลญวนซึ่งเป็นของเล่นใหม่พากันหลับไหลไปแล้วในห้องเคบิน ส่วนพวกผู้ใหญ่ที่รวมตัวกันอยู่บนดาดฟ้าเรือต่างก็ยืนเกาะลูกกรงและสายระโยงเรือ

เบลล่ายืนเกาะหางเสือด้วยดวงตาที่แดงก่ำเพราะความโศรกเศร้าแต่ก็ควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้

มาร์ตินควบคุมสถานการณ์โดยสัญชาติญาณ ดูราวกับว่าตั้งแต่กลับมานักรบหนูเติบโตขึ้นทั้งรูปร่างและจิตวิญญาณ พวกสัตว์ในป่าต่างก็ยอมรับนับถือเขา มาร์ตินยืนอยู่บนจุดสูงสุดของท้ายเรือ ดาบของเขาส่งประกายวาววับรับแสงจันทร์เต็มดวงที่สาดส่องลงมา

“เพื่อนๆทั้งหลาย ข้ารู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว และเพื่อนของข้าก็ได้เล่าให้พวกท่านฟังหมดแล้วเรื่องการผจญภัยของเรา ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว”
แม่อธิการเจอร์เมนผงกหัวอย่างรับรองมาร์ตินในฐานะผู้บังคับการ “บอกพวกเราแล้วกันว่าเจ้าต้องการให้พวกเราทำอะไร”

นักรบหนูชักดาบออกจากฝักแล้วเอนกายพิงหินกลมตอนที่ดาบของเขาฟันผ่านไม้กระดานเข้าไป

“พวกท่านวางใจได้ เราจะปกป้องป่ามอสฟลาวเวอร์ ข้ามีแผนการแล้วแต่ยังไม่อยากเปิดเผยให้ใครรู้ เพราะมีอะไรบางอย่างที่ข้าต้องรู้แน่ก่อนว่าจะเป็นไปได้อย่างที่คิด ตอนนี้เราควรไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ตอนเช้าหลังจากที่พวกเด็กๆไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้วพวกท่านจะได้รู้ว่าข้ามีแผนจะทำอะไร เลิกวิตกกังวลกันได้แล้ว ตอนนี้เรามีกำลังเสริมมากมายจากพวกที่อยู่ในเรือนี้แหละ แล้วเรายังมีนักรบอยู่กับเราด้วย ถึงแม้ว่านักรบโบอาร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ในตอนนี้ แต่ข้ามั่นใจว่าจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่ของเขาเฝ้าติดตามดูเราอยู่ เขาส่งดาบวิเศษเล่มนี้ให้ข้าเพื่อนำมาปราบนางทซาร์มิน่าและสมุนของมัน ข้าสัญญาว่าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”

ใครก็ตามที่ได้เห็นมาร์ตินในคืนนั้นรู้โดยไม่เคลือบแคลงใจเลย ว่าเขาถูกเลือกให้มาทำหน้าที่ดังกล่าว




จบภาคที่สอง
จะนำภาคสามมาลงในโอกาศต่อไป
ดอยสะเก็ด