มาร์ตินตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยความสดชื่น เมื่อลืมตาตื่นเขาเห็นโบอาร์กำลังบงการการจัดโต๊ะอาหารเช้าอยู่ พวกกระต่ายป่าจัดช่อดอกไม้วางไว้อย่างสวยงาม อาหารที่จัดไว้ได้มาจากพืชผักที่ปลูกไว้ในสวนเล็กๆ ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นดินด้านข้างของภูเขา หนวดของโบอาร์มีดอกกุหลาบตูมดอกเล็กๆและถั่วหวานติดอยู่ และมีพวงมาลัยจากใบไอวี่คล้องอยู่บนหัว มือถือคทาไว้ด้ามหนึ่ง เขาดูเหมือนเทพเจ้าผู้เปี่ยมเมตตาที่เสด็จลงมาจากยอดเขา

โบอาร์ชี้มือไปที่แสงอาทิตย์ที่ส่องลำแสงสีทองผ่านหน้าต่างยาวเข้ามาตกบนตัวเขา แล้วเดินตึงตังเข้ามาหานักเดินทางทั้งสี่ที่เพิ่งตื่นนอน “ขอต้อนรับสู่ซาลามานดาสตรอน ที่ฤดูร้อนเพิ่งมาถึงในวันนี้เป็นวันแรก!”

เจ้าตุ่นดินนี่ใจหายวาบเมื่อมองเห็นโบอาร์และได้ยินเขาพูดถึงฤดูร้อนที่โปรดปรานเป็นที่สุด “บรือออฮูอออออ ข้าชอบฤดูร้อนมากที่สุดเลย ท่านโบอาร์!”

ระหว่างการกินอาหารมื้อใหญ่ที่ทุกคนชิมอาหารทุกจาน โบอาร์แนะนำพวกเขาให้รู้จักกับพวกกระต่ายป่าที่อาศัยอยู่ในภูเขาลูกนี้ นอกจากทรับบ์ โวเธอร์และฟริงก์แล้วก็ยังมีแฮร์เบล ฮันนี่ดิวและวิลโลว์ กระต่ายสาวหน้าตาน่ารักที่ทำให้พวกของทรับบ์และสี่สหายมองตาค้างพูดไม่ออกเลย นอกจากนี้ก็ยังมีกระต่ายป่าบั๊ฟฮาร์ตและนางลูปินภรรยาของเขา รวมทั้งลูกๆอีกสองตัวที่ชื่อสตาร์บัคกับบรีซ

“พวกนี้ทำหน้าที่เป็นหูเป็นตาให้ข้า” โบอาร์อธิบายให้ฟัง “เพียงแต่ข้ายื่นมือออกไปทางพวกเขา ข้าก็จะรู้ได้ทันทีว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ถึงจะห่างออกไปหลายๆไมล์ก็ตาม พวกเขาเป็นนักสู้ที่ไม่กลัวเกรงความตาย อย่าให้หน้าสวยๆและการพูดเล่นของพวกหล่อนหลอกให้เขวเชียวนา แล้วพวกเจ้าจะได้เห็น แต่ตอนนี้เขาจะพาพวกเพื่อนๆของเจ้าไปเที่ยวชมภูเขาที่เราอยู่นี้ ส่วนเจ้า มาร์ติน มากับข้า ข้ามีอะไรจะพูดกับเจ้าตามลำพัง”

นักรบหนูเดินตามโบอาร์ผ่านถ้ำต่างๆไป ปีนบันไดสูงขึ้นไปเรื่อยๆจนขึ้นมาถึงถ้ำที่สูงที่สุด ในถ้ำยังอบอุ่นจากเตาหลอม มาร์ตินมองจากหน้าต่างบานสูงลงไปเห็นชายหาดเบื้องล่างและทะเลที่อยู่ไกลออกไป ส่งประกายระยิบระยับในแสงอาทิตย์ต้นฤดูร้อน

“ตรงนี้แหละที่เจ้าได้ยินเสียงข้าตอนที่อยู่บนหาดเมื่อคืนนี้” โบอาร์กระซิบบอก “ข้าต้องกระซิบ เพราะถ้าข้าพูดดังเสียงของข้าจะสะท้อนก้องจนทำให้หูของเจ้าหนวกได้”
มาร์ตินพยักหน้ารับรู้ เขาไม่กล้าออกเสียงเหมือนกันเพราะเกรงว่าจะทำให้หูหนวก

นักรบโบอาร์ยิ้มแล้วตบมาร์ตินเบาๆ “เจ้าฉลาดเกินตัว อย่าเพิ่งประหลาดใจกับสิ่งที่ข้ากำลังจะให้เจ้าดู นี่เฉพาะเราสองคนซึ่งเป็นนักรบเท่านั้น”

ตัวแบดเจอร์เดินไปทางกำแพงด้านซ้ายที่อยู่ระหว่างทางเข้าและหน้าต่าง ซึ่งมีรอยแตกลึกยาวมองเผินๆเหมือนรอยแยกตามธรรมชาติของหิน เขายัดมือหนาใหญ่เข้าไปในซอกนั้นแล้วเริ่มต้นดึง

มาร์ตินยืนมองพละกำลังมหาศาลของโบอาร์อย่างเกรงขาม กล้ามเนื้อที่แข็งแรงเหมือนเหล็กกล้า และมัดกล้ามขนาดยักษ์ของเขาเกร็งและขยายตัวออก ตอนที่เขาออกแรงดึงและส่งเสียงครืดคราดที่เหมือนดังออกมาจากทรวงอก มีฟองน้ำลายปรากฏขึ้นที่ขากรรไกรของเขาจากการใช้กำลัง แต่โบอาร์ก็ยังออกแรงดึงด้วยกำลังอันมหาศาลต่อไป เท้าที่นิ้วติดกันเป็นแผ่นเหยียดแบนราบอยู่กับพื้นหิน อุ้งมือที่หนักหน่วงซอกซอนเข้าไปที่หินเปล่าเปลือย และแล้วโดยช้าๆมีเสียงลั่นครืดคราดดังขึ้นขณะที่กำแพงเริ่มขยับตัว

มาร์ตินจ้องมองด้วยตาที่เบิกกว้าง กรามและกำมือของเขาแน่นเกร็งเหมือนส่งพลังไปช่วยให้แบดเจอร์สีเงินตัวใหญ่ยักษ์ทำงานนี้ได้สำเร็จ นักรบโบอาร์ใช้ไหล่ทั้งสองกระแทกเข้าไปที่จุดหนึ่ง และมือทั้งสองดันอีกจุดหนึ่งอย่างเต็มกำลัง ในไม่ช้ากำแพงก็เผยอออกให้เห็นประตูลับที่เปิดอ้ากว้าง ทั้งสองเดินตามกันผ่านประตูเข้าไปโดยไม่พูดไม่จา

ข้างในประตูเป็นห้องโถงแคบๆ มีรูปเล็กๆสลักไว้เต็มบนกำแพงห้องด้านหนึ่งส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นผนังเรียบ สุดปลายผนังมีเวิ้งกลมๆ มาร์ตินหยุดชะงักกึกกับสิ่งที่มองเห็น ทำให้โบอาร์ซึ่งเดินตามหลังมาสะดุดล้มลงไปบนตัวมาร์ติน

บนบัลลังก์ภายในเวิ้งกลมมีตัวแบดเจอร์ในเสื้อเกราะเต็มยศนั่งอยู่! มือของโบอาร์แตะที่หลังของเขา “ไม่ต้องกลัว” เสียงของโบอาร์ราบเรียบ “นี่คือพ่อของข้า ท่านลอร์ดบร็อคทรี”

โบอาร์ก้าวเดินออกไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าที่เงียบกริบ เขายกมือแตะตัวแบดเจอร์ในเสื้อเกราะเบาๆอย่างเคารพนบนอบ

“ข้าออกเสาะหาซาลามานดาสตรอนเหมือนที่พ่อของข้าเคยทำ” เขาเล่า “ตอนที่ข้าพบสถานที่นี้ เขายังมีชีวิตอยู่และสุขสบายดี เขาปกครองที่นี่ เราอยู่ด้วยกันอีกหลายปี ในที่สุดเขาถูกเรียกไปเฝ้าพระผู้เป็นเจ้าที่ประตูทางเข้าป่าดำแห่งความตายเพราะเขาอายุมากแล้ว ตอนนี้เขากลายเป็นหนึ่งในตำนานอื่นๆของภูเขาลูกนี้อย่างที่เขาต้องการ ข้าทำสิ่งนี้เพื่อเขา นี่คือหลุมฝังศพของเขา” โบอาร์ลูบคลำเสื้อเกราะอย่างทนุถนอม

ระหว่างเดินกลับออกไปที่ทางเข้าเขาร้องบอกมาร์ตินว่า “เริ่มที่ตอนแรกเลยนะ เห็นนี่ไหม?” โบอาร์ชี้ไปที่รูปของพวกแบดเจอร์ที่สลักอยู่บนกำแพง “ ‘พวกของเรามาถึงที่นี่ตั้งแต่ในยุคเริ่มแรกที่สัตว์รู้จักสัมผัสของดวงอาทิตย์ รูปทุกรูปที่สลักไว้นี้ล้วนเป็นนักรบผู้กล้าหาญและจิตใจมุ่งมั่นทั้งสิ้น ดูสิเห็นไหม เอิร์ธรันผู้น่าเกรงขาม สเพียร์เลดี้ กอร์ส บลูสไตร์ปผู้เหี้ยมโหด ซีทรูเริ่อ แล้วก้ออีกมากมาย นี่พ่อข้าลอร์ดบร็อคทรี นี่ข้าอยู่ต่อจากเขา ยังมีที่ว่างอีกมากสำหรับคนต่อๆไป ท่าทางเจ้าอยากจะถามอะไรข้า เอาเลย มาร์ติน ข้าอนุญาต”

มาร์ตินไม่อยากพูดอะไรเลย เขาชี้ไปที่รูปกลุ่มหนึ่งซึ่งสลักเอาไว้ห่างจากรูปอื่นๆ “ข้าคิดว่ารูปนี้เหมือนเจ้ามากเลย” นักรบโบอาร์กระซิบ

รูปนั้นแกะสลักเป็นลวดลายแสดงถึงกิจกรรมของสัตว์สี่ตัว สามตัวแกะอย่างจงใจให้เล็ก แต่ตัวที่สี่เหมือนมาร์ตินอย่างไม่ต้องสงสัย มีแม้แต่ดาบหักที่ห้อยอยู่รอบคอ โบอาร์มองหน้ามาร์ตินด้วยสีหน้าแปลกๆ

“เชื่อข้าเถอะนะมาร์ติน ข้าไม่ได้เป็นคนแกะสลักรูปนี้ พ่อข้าก็เหมือนกัน ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามันอยู่อย่างนี้มานานแค่ไหนแล้ว แต่ข้ายอมรับให้มันเป็นส่วนหนึ่งของตำนานของซาลามานดาสตรอน เจ้าก็คงต้องยอมรับเช่นกัน รูปที่ใหญ่ที่สุดคือตัวเจ้า และพวกนี้คือเพื่อนๆของเจ้า เห็นไหมว่าในรูปนี้เจ้ากำลังนำพวกเขามาที่ภูเขาลูกนี้ ส่วนนี่เป็นรูปของซาลามานดาสตรอน แล้วนี่ก็เจ้าอีกเช่นกันที่กำลังโผล่ออกมาจากภูเขาพร้อมเพื่อนๆ ตอนนี้ไม่มีดาบหักคล้องคอแล้ว เห็นไหมว่าเจ้าถือดาบเล่มใหม่สวยงามอยู่ในมือ รูปอื่นๆที่เหลือเจ้าก็คงเดาได้ไม่ยาก”

มาร์ตินเพ่งพิจารณากลุ่มรูปสลักเหล่านั้นอย่างใกล้ชิด “นี่คือทะเล มีเรือด้วย ตรงโน้นไม่ชัดเลย อาจจะเป็นกลุ่มต้นไม้หรือป่า ตรงนี้คล้ายแซ่กับลูกธนู หมายความว่าอย่างไรหรือ ท่านโบอาร์?”
“ตาเจ้าดีกว่าตาข้ามาก มาร์ติน แซ่เป็นสัญญลักษณ์ชั่วร้ายของพวกหนูทะเล ส่วนลูกธนู มันชี้ไปทางไหนล่ะ?”
“ทางห้องโถงตรงที่บิดาของท่านนั่งอยู่”
โบอาร์ชี้ไปทางห้องโถงที่สะท้อนเสียง “ออกไปคอยข้าอยู่ในห้องนั้น”