สี่สหายเดินพ้นแนวสันทรายในตอนบ่าย เบื้องหน้าพวกเขาคือชายฝั่งยาวเหยียด ทรายเป็นก้อนแข็งๆแตะแต้มด้วยหินงอกก้อนเล็กก้อนน้อย ดวงอาทิตย์ส่องแสงระยิบระยับราวกับใบไม้สีทองลงบนผิวคลื่น

ล็อค-อา-ล้อคเดินต่อไปโดยไม่สนใจ แต่เพื่อนทั้งสามของเขาอดไม่ได้ที่จะหยุดยืนชั่วครู่ เพื่อดื่มด่ำกับความงามที่ทรงพลังของท้องทะเลที่เห็นอยู่ไกลๆ พวกสัตว์ในป่าที่ไม่เคยเห็นทัศนียภาพเช่นนี้มาก่อนรู้สึกพิศวงงงงวย

ดินนี่ให้เครดิตกับการได้เห็นทะเลเป็นครั้งแรกของเขาว่า “เฮอรร์ ข้าเห็นแล้วแต่ยังไม่เชื่อตาตัวเอง ทะเลนี่มันมาจากไหนกันน่ะ กล้อคล็อค?”

“เขาว่ากันว่ามันอยู่ตรงนี้ตลอดเวลา” เจ้าสัตว์รูยักไหล่ “ก็เหมือนๆกับพื้นดินและท้องฟ้าน่ะแหละ เจ้าเห็นแนวทรายตรงที่มีร่องอยู่บนยอดเหมือนคลื่นเล็กๆนั่นไหมล่ะ? ตรงนั้นแหละที่กระแสน้ำไหลมาถึง อีกไม่ช้าน้ำก็จะหนุนมาท่วมจนหมด เอามือของเจ้าวางลงตรงทรายเรียบๆนั่นสิ ด้านที่มีเปลือกหอยพวกนั้นแหละ เขาเรียกกันว่าแนวน้ำขึ้นน้ำลง”

ดินนี่ประทับใจกับเปลือกหอยมาก มันเลือกเก็บได้มากมาย และเมื่อถือไม่ไหวแล้วก็เลือกบางอันโยนทิ้งไป แต่แล้วก็เริ่มต้นเก็บใหม่อีกต่อไปเรื่อยๆ

นกนางนวลหัวดำขนาดใหญ่ตัวหนึ่งบินโฉบลงมาตรงที่พวกเขายืนอยู่โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า สี่สหายล้มตัวลงนอนราบกับพื้นทราย ล็อค-อา-ล็อคแกว่งไม้ในมือออกไปฟาดโดนจะงอยปากของมัน ตอนที่มันบินถลาออกไปมาร์ตินยิงหนังสะติ๊กไปโดนปีกของมันอย่างจัง

นกตัวนั้นม้วนตัวลงพลางส่งเสียงกรีดร้องอย่างโกรธจัด เรียกให้นกตัวอื่นๆบินกรูเข้ามาสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วในไม่ช้าสี่สหายก็ต้องต่อสู้ป้องกันตัวเองอย่างดุเดือดกับผู้จู่โจมทางอากาศทั้งหลาย

มาร์ตินเหวี่ยงไม้เข้าฟาดฟันกับพวกนกเป็นพัลวันพลางร้องตะโกนต่อว่าล็อค-อา-ล็อคว่า “ไหนเจ้าบอกว่าถ้าเราแสดงให้มันเห็นว่าไม่กลัวมัน มันจะผละหนีไปไงล่ะ?”

ล็อค-อา-ล้อคฟาดนกนางนวลตัวหนึ่งตรงอุ้งมือที่ติดกันเป็นพังผืด “เอาแน่กับนกพวกนี้ไม่ได้หรอก เร็ว รีบวิ่งหนีกันเถอะ มีกองหินอยู่ทางด้านโน้น!”

ทั้งสองกวัดแกว่งไม้ไล่นกอย่างดุเดือดแล้ววิ่งไปตามชายหาด มุ่งตรงไปที่กองหินกองเล็กๆที่งอกสูงขึ้นมาจากพื้นทราย แทรกตัวเข้าไปซ่อนอยู่ด้วยกันในรอยแตกเล็กๆระหว่างหินสองก้อน

ฝูงนกนางนวลบินร่อนฉวัดเฉวียนเป็นวงกลมไปรอบๆแท่งหิน ส่งเสียงแหลมขู่ ปักหัวดิ่งลงมาที่ก้อนหินแล้วก็บินถลากลับไป หลังจากนั้นไม่นานพวกมันก็ยอมแพ้แล้วบินไปหาเหยื่ออื่นที่จับได้ง่ายกว่า

มาร์ตินยื่นหัวออกไปข้างนอก “ไปกันหมดแล้วละ” เขารายงาน
ล็อค-อา-ล็อคปีนอย่างรวดเร็วขึ้นไปบนยอดหิน “ดูนี่สิ เพื่อน บ่อน้ำในหิน ไปเอาเบ็ดออกมาเลย”

มีทะเลสาปน้ำเค็มใสแจ๋วราวกับแก้วเจียรนัยขนาดจิ๋วซ่อนอยู่ระหว่างก้อนหินหลายก้อน ทั้งสองนั่งลงบนขอบบ่อ เพ่งมองลงไปในความลึกที่เต็มไปด้วยสีสันมากมาย

“ดูโน่นแน่ะ มีกุ้งด้วย! เหมือนกับที่สกิปเปอร์และพวกนากจับได้จากแม่น้ำมอส” กอนฟฟ์ร้องอุทาน “นั่นอะไรน่ะ ล็อค?”
“ไหน? อ๋อ นั่นน่ะเหรอ ปลาดาวไง ไม่อร่อยนักหรอก ดูตรงโน้นแน่ะ ที่ติดอยู่กับหินน่ะ เขาเรียกว่าหอยนมสาว เนื้อเหนียวหน่อยแต่ทำให้มีกำลัง”
ดินนี่ส่ายหัว “ไม่เอาหรอก หน้าตาเหมือนเปลือกหอยที่เก็บจากทรายเลย”

เจ้าตุ่นรู้สึกประหลาดใจเมื่อล็อค-อา-ล็อคใช้มีดแงะหอยตัวหนึ่งให้หลุดออกมาจากหิน เขาควักเอาเนื้อของมันออกมาแล้วตัดออกเป็นชิ้นๆส่งให้เพื่อนคนละชิ้น

“ลองเคี้ยวดู” เขาเชิญชวน “กินเข้าไปเถอะ ไม่เป็นพิษหรอกน่า”

กอนฟฟ์ทำหน้ายู่ยี่เมื่อมองเนื้อหอยนมสาวที่ดูไม่น่าจะกินลง แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

“เค็มจัง” เขาวิจารณ์ “ข้าว่าเราคงเคี้ยวไอ้เจ้านี่ไปได้จนถึงฤดูเก็บเกี่ยวหน้า แล้วถึงตอนนั้นมันก็ยังสามารถเด้งไปเด้งมาอยู่ในปากเราได้เหมือนตอนนี้แหละ ทางที่ดีคือกลืนมันลงไปทั้งชิ้นโดยไม่ต้องเคี้ยว”

มาร์ตินพบพืชชนิดหนึ่งที่มีรสชาติค่อนข้างนุ่มนวล “เฮ้ ลองนี่สิ! รสชาติเหมือนกะหล่ำปลีของกู๊ดดี้ตอนที่ใส่เกลือมากไปหน่อยเลย แต่ก็ไม่เลว”

สี่สหายช่วยกันชิมพืชผักที่ขึ้นอยู่ริมบ่อน้ำ การจับกุ้งยากมากถึงแม้ว่ากอนฟฟ์จะตั้งใจเต็มที่ นั่งหย่อนสายเบ็ดลงไปในน้ำโดยใช้เนื้อหอยนมสาวเป็นเหยื่อล่อ แล้วจู่ๆสายเบ็ดก็ถูกลากลงไปโดยอะไรอย่างหนึ่งใต้น้ำ

“ฮ่าฮ่า กุ้งกินเหยื่อแล้ว” กอนฟฟ์ร้องบอกเพื่อนอย่างตื่นเต้น ”ดูสิ เราได้อาหารมื้อค่ำแล้ว!”

มาร์ตินเข้าช่วยกอนฟฟ์ลากสายเบ็ด และในที่สุดก็ได้อะไรอย่างหนึ่งที่มีอวัยวะบางส่วนคล้ายแมงมุม แต่มีเปลือกนุ่มและก้ามเล็กๆสองก้าม

“ปูน่ะ โยนกลับลงน้ำไป!” ล็อค-อา-ล็อคตะโกนบอกอย่างรวดเร็ว

มาร์ตินจับตัวปูไว้ระหว่างที่กอนฟฟ์สาละวนกับการปลดเบ็ดออกจากปากปู แล้วก็มีเสียงตะกุยและเสียงโกกเกกตรงข้างบ่อ พร้อมกับกระดองของสัตว์ขนาดมหึมาโผล่ขึ้นมา!

ล็อค-อา-ล็อคใช้มีดตัดสายเบ็ดอย่างรวดเร็ว ปล่อยเจ้าลูกปูน้อยไว้กับเหยื่อของมัน น้ำแตกกระจายตามมาด้วยขาขนาดใหญ่สีน้ำตาลดำสี่ขาตะกายขึ้นมาบนก้อนหิน มันคือปูยักษ์ที่โตเต็มที่แล้ว

เจ้าสัตว์ตัวเบ้อเร่อยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ดวงตาของมันสอดส่ายไปมาตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง กระดองใหญ่สองอันเผยออกเปิดให้เห็นปากที่เอียงลงด้านล่างซึ่งมีน้ำไหลออกมาและพุ่งตรงมาที่พวกเขา แต่อะไรก็ไม่น่าสะพรึงกลัวเท่าก้ามของมันซึ่งเหมือนปากคีบที่ทรงพลัง กำลังยกขึ้นยกลงเป็นจังหวะ มีเสียงเหมือนเหล็กกระทบหิน แต่ละก้ามมีปุ่มเป็นโหนกสูงขึ้นมาเหมือนเขาสัตว์ซึ่งทำหน้าที่คล้ายกับเป็นฟัน

“ค่อยๆถอยหลังไป อย่าพยายามต่อสู้กับมันเป็นอันขาด ไม่มีทางชนะหรอก” ล็อค-อา-ล็อคเตือนทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากเจ้าปูที่กำลังโกรธแค้น “ถอยไปเรื่อยๆจนถึงทราย ต่อจากนั้นก็ต้องวิ่งหนีไปอย่างเร็ว พวกปูเอาข้างวิ่งได้เร็วมาก”

พวกเขาค่อยๆถอยออกไปอย่างระมัดระวัง เจ้าปูยักษ์พ่นฟองออกจากปาก ลดก้ามลงตะปบผู้บุกรุกอย่างดุร้าย แล้ววิ่งไล่ไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ



ตอนนี้เมื่อไม่มีคลัดด์แล้ว ทซาร์มิน่าต้องหากัปตันใหม่สำหรับพวกทหาร ดังนั้นนางจึงเลื่อนตำแหน่งให้เจ้าตัววีเซอร์ที่ชื่อบร็อค

ตอนแรกๆบร็อคดีใจมากกับอำนาจที่ได้รับ แต่ต่อมามันรู้สึกเสียใจที่อยากได้ตำแหน่งนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ถูกนางพญาแมวป่าเรียกไปสัมภาษณ์ในห้องนอนของนาง

“บร็อค ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นกัปตันแล้ว เจ้าต้องไปตามหาจินจิเวียร์ให้พบ เขาลักพาตัวแอชเลคไป”
“ขอรับ คุณหญิง”
“แล้วหาใครมาเป็นกัปตันอีกคนหนึ่งด้วย จ้าตัวสโต๊ทที่ชื่อแรทแฟรงค์ก็ได้” ทซาร์มิน่าแนะนำ “ข้าต้องการให้เจ้าตรวจทหารทั้งค่ายทีละตัว”
“ตรวจทหารทั้งค่ายหรือขอรับ? บร็อคถามอย่างพิศวง
“ใช่แล้ว ไอ้สมองนิ่มเหมือนเยลลี่ เจ้ากับแรทแฟรงค์พาทหารเข้าไปในห้องขังทีละตัว”
“ขอรับ คุณหญิง”
“เลิกพูดขัดขึ้นมาเสียทีแล้วฟังข้า! พวกเจ้าทุกตัวพูดเป็นแค่ “ขอรับ คุณหญิง” หรือไม่ก็ ‘ไม่ใช่ขอรับ คุณหญิง” เท่านั้น”
“ขอรับ คุณหญิง”
“หุบปาก!” นางแมวป่าตะโกนอย่างทนไม่ไหว “พามันเข้าไปในห้องขังทีละตัว แล้วตรวจดูหางของมันว่าเป็นหางจริงหรือหางปลอม”
“เอ้อ จริงหรือปลอมขอรับ คุณหญิง?”
“ก็ข้าสั่งให้เจ้าตรวจดูไง ไอ้งี่เง่า!”
“อ้อ เข้าใจแล้วขอรับ แต่ทำไมต้องตรวจเล่าขอรับ คุณหญิง?”
ทซาร์มิน่าเดินพล่านไปมาในห้องแล้วตอบด้วยเสียงที่แผดจนแหลมว่า “ก็เพราะทหารตัวหนึ่งเป็นจินจิเวียร์ที่ปลอมตัวมาน่ะสิ ไอ้โง่ จินจิเวียร์อยู่ที่นี่ ในค่ายทหารแห่งนี้ มันวางแผนจะลอบทำร้ายข้า ไปหามันให้เจอ!”

บร็อคนั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารในค่ายทหารกับแรทแฟรงค์และเพื่อนทหารอีกสองสามนาย ตอนนี้พวกทหารถูกลดอาหารดีๆที่เคยได้ มาเป็นเพียงขนมปังแข็งๆกับผักที่เก็บจากป่าเท่านั้น บร็อคจิบน้ำผลไม้จากคณโฑ

“อย่างน้อยก็ยังพอมีน้ำแอปเปิลให้ดื่มหยดสองหยด ข้าบอกแล้วว่าตอนนี้ราชินีของพวกเราดูเพี้ยนๆชอบกล”
“เรื่องนั้นข้าไม่รู้” แรทแฟรงค์แสยะยิ้มอย่างอวดดี “ดูนางยังมีสติดีที่รู้ว่าสโต๊ทตัวไหนเก่ง ตอนนี้ข้าได้เป็นกัปตันแล้วนะ”

ทหารพังพอนตัวหนึ่งถ่มเศษขนมปังแข็งๆออกมา “นั่นเป็นพิธีกรรมที่เจ้าได้รับมอบหมายให้ทำหรือ บร็อค?” มันถาม
“พิธีกรรมอะไร? เจ้าพูดเรื่องอะไรน่ะ ด็อกเฟอร์?”
“ก็ที่เจ้าเอาเจ้าแรทแฟรงค์นี่ไปที่ห้องขังไปทึ้งหนวด หยิกขนมัน แล้วก็ทึ้งหางมันอีกก่อนที่จะเลื่อนตำแหน่งให้มันเป็นกัปตันน่ะสิ”

“อ๋อ ไม่ใช่เพราะเหตุนั้นหรอก ความจริงข้าจะต้องทำแบบนั้นกับพวกเจ้าทั้งหมดแหละ”
“อะไรนะ? เจ้าหมายความว่าจะให้พวกเราทั้งหมดได้เป็นกัปตันน่ะหรือ?”
“เฮ้อ ข้าอยากให้ตอนนี้ท่านลอร์ดกรีนอายส์ยังมีชีวิตอยู่จังเลย เพื่อนเอ๋ย” บร็อคถอนใจอย่างหนักอกขณะยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมหัว “หรือแม้จินจิเวียร์ก็ยังดี”


ลำแสงอาทิตย์อันอบอุ่นส่องผ่านใบไม้ลงมาผสมผสานกับความสงบสุขในป่ามอสฟลาวเวอร์ เสียงนกกาเหว่าแว่วหวานมาจากที่ใดที่หนึ่ง ต้นเฟิร์นเลื้อยทอดพันไปตามเถาดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานในพุ่มไม้ที่มีหนาม

จินจิเวียร์เดินมุ่งหน้าไปทางตะวันออกตั้งแต่รุ่งเช้า โดยไม่หันหลังกลับไปมองบร็อคฮอลล์ ตอนนี้เขานั่งเอาหลังพิงต้นยิวแล้วเปิดกล่องอาหารที่เพื่อนๆที่บร็อคฮอลล์จัดหามาให้ เมื่อเห็นข้าวโอ๊ตบดหยาบๆในกล่องเขาก็รู้สึกตื้นตันใจเมื่อคิดถึงพวกเพื่อนๆที่จากมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฟอร์ดี้และค๊อกส์

จินจิเวียร์เก็บอาหารเข้ากล่องด้วยน้ำตาคลอเบ้า แล้วเดินทางต่อไปทางทิศตะวันออก ผ่านป่าที่เต็มไปด้วยดอกไม้และสงบร่มเย็นไป