หลังจากร้องไห้อยู่นาน ในที่สุดน่านก็ทอดกายลงนอนบนหินก้อนใหญ่อย่างหมดอาลัยตายอยาก ตาคู่ที่ชอกช้ำแดงก่ำจากการร่ำไห้อย่างหนัก เหม่อมองเลื่อนลอยไปที่ยอดไม้ หัวใจที่ยังเยาว์วัยและเคยได้รับการปกป้องคุ้มครอง ไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้อะไรตั้งแต่เล็กจนโตของเขา คร่ำครวญหวลหามารดาผู้อยู่ไกล สมองก็วนเวียนคิดถึงข้อความในจดหมายของบิดา จดหมายที่ทำให้ความหวังของเขาสิ้นสลาย

‘น่านยังกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้ เรื่องทางนี้พ่อกำลังหาทางอยู่ แต่จะทำออกนอกหน้านักไม่ได้ เรื่องนี้น่านคงเข้าใจ’
‘แม่ยังไม่รู้เรื่องนี้ แม่ยังอยู่กับน้าที่อเมริกา คงจะกลับเดือนหน้า’
‘น่านก็รู้ว่าแม่เป็นคนคิดมากและไม่ค่อยจะแข็งแรง พ่อยังไม่อยากให้แม่รู้เรื่องนี้ กลัวว่าจะล้มป่วยลงไปอีก’
‘น่านต้องอยู่ทางโน้นไปก่อนอีกสักพัก ทนงจะช่วยดูแลทุกอย่าง ขอให้เชื่อฟังทนงและทำตามที่เขาบอก’
‘อย่าติดต่อกับใครเป็นอันขาด แม้แต่พ่อกับแม่ก็ติดต่อไม่ได้ ถ้าจะติดต่อกับพ่อก็ขอให้ติดต่อผ่านทนง เรื่องนี้น่านจะต้องเชื่อพ่อ อย่าทำให้เสียเรื่อง’
‘ขอให้จำไว้ว่าพ่อกำลังพยายามที่จะช่วยเหลืออยู่ แต่เรื่องมันยากและซับซ้อนกว่าที่คิด ขอให้น่านอดทนและใจเย็น’
‘เรื่องเรียนของน่านคงต้องดร็อบเอาไว้ก่อน เรื่องเรียบร้อยเมื่อไหร่ค่อยกลับไปเรียนต่อ’
‘ฯลฯ’

อีกครู่ต่อมาเมื่อน้ำตาเริ่มแห้ง น่านก็ลุกไปเก็บจดหมายที่ปลิวไปตกอยู่ใกล้ๆขึ้นมาอ่านอีกครั้ง คราวนี้เขาพยายามตั้งสติ ทำใจให้เป็นอุเบกขา เพื่อจะได้หาคำตอบที่อาจจะแฝงอยู่ระหว่างบันทัด ว่าบิดาของเขาทำอย่างนี้เพราะอะไร และเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป ซึ่งมีทางเลือกอยู่เพียงสองทาง เชื่อฟังและทำตามคำสั่งของคุณเลิศฤทธิ์อย่างเคร่งครัด หรือดื้อแพ่งทำตามความต้องการของตัวเอง

หลังจากพยายามอ่านจดหมายอย่างละเอียดหลายรอบ แต่ไม่สามารถหานัยที่ต้องการได้ เด็กหนุ่มก็เปลี่ยนมาตั้งคำถามกับตัวเองว่า จดหมายของบิดากำลังบอกอะไรกับเขา ใจที่มีอคติต่อคุณเลิศฤทธิ์ที่ฝังแน่นในส่วนลึกว่าเขาเป็นลูกที่พ่อไม่รัก ไม่ภูมิใจ ทำให้น่านตีความเอาเองว่าบิดาของเขาไม่ได้สนใจใยดีว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ผลประโยชน์และชื่อเสียงหน้าตาของบิดาต้องมาก่อนทุกอย่างหรือทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เลือดเนื้อเชื่อไขคนเดียวที่มีอยู่

บิดาของเขาคงไม่ยอมเคลื่อนไหวอะไรมากนัก คงกลัวว่าจะมีคนล่วงรู้ ซึ่งจะทำให้ชื่อเสียงในฐานะนักการเมืองชั้นแนวหน้าและตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงสำคัญต้องมัวหมอง เพียงเพราะความขาดสติของเขา ส่วนมารดาของเขานั้น น่านไม่เคยเคลือบแคลงในความรักความห่วงใยที่มีต่อเขาเลย ถ้าสลับที่กัน โดยทุก อย่างขึ้นกับเธอ แทนที่จะเป็นคุณเลิศฤทธิ์ เด็กหนุ่มเชื่อแน่ว่ามารดาของเขาจะยอมทิ้งหรือสละทุกอย่างเพื่อเขา ถ้าเธอรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นกับเขา มีหรือที่เธอจะนิ่งเฉยอยู่ได้ เธอจะไม่มีวันปล่อยให้เขาต้องมาระเหเร่ร่อนอยู่กับทนง ซึ่งเป็นเพียงลูกน้องคนหนึ่งของคุณเลิศฤทธิ์เท่านั้น หนึ่งสมองกับสองมือของแม่จะโอบประคองเขา ปลดเปลื้องเขาให้พ้นทุกข์

หลังจากคิดไตร่ตรองอยู่พักใหญ่ว่าทำไมเขาถึงจะติดต่อบิดาโดยตรงไม่ได้ ทำไมทนงจะต้องเป็นสื่อกลางระหว่างเขากับคุณเลิศฤทธิ์ น่านก็ตัดสินใจเด็ดขาดที่จะกลับบ้าน ไปหาบิดาเพื่อขอความกระจ่าง เขาไม่สามารถจะทนอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปโดยไม่รู้อนาคต แม้การตัดสินใจครั้งนี้จะเท่ากับฝ่าฝืนคำสั่งของบิดาอย่างร้ายแรง เด็กหนุ่มก็พร้อมที่จะรับคำตำหนิหรือแม้แต่โทษทัณฑ์ ส่วนเรื่องที่ทนงเคยบอกเขาว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังตามจับเขาอยู่ ที่ทำให้เขากลัวมาตลอดนั้น เด็กหนุ่มไม่ได้เก็บเอามาคิดเลย เขาตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าถ้าโชคร้ายถูกจับได้ เขาก็พร้อมที่จะสู้คดีจนถึงที่สุด เรื่องการหลบหนีหรือออกจากกรุงเทพฯมากับทนง ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เขาจำเป็นต้องยอมให้ทนงพาเขามาถึงนี่ก็เป็นแค่การตกบันไดพลอยโจนเท่านั้น ถ้าวันนั้นเขาไม่หวาดกลัวจนเกินไปจนไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาก็คงไม่ฟังทนง เขาอาจจะเข้ามอบตัวกับตำรวจไปแล้วด้วยซ้ำ

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว น่านก็เริ่มวางแผนว่าจะทำอย่างไรต่อไป เพื่อจะได้กลับบ้านด้วยตัวเอง จะหวังพึ่งทนงให้พาเขากลับบ้านคงเป็นไปไม่ได้ เพราะทนงคงจะทำตามคำสั่งของคุณเลิศฤทธิ์อย่างเคร่งครัด โดยยึดเอาความจงรักภักดีต่อบิดาของเขาอย่างลูกน้องที่ดีเป็นที่ตั้ง หมู่บ้านชาวเขาที่สอนพาเขาไปเมื่อสองสามวันก่อนน่าจะเป็นคำตอบ เมื่อถึงหมู่บ้านเขาคงจะหาทางว่าจ้างชาวเขาบางคนที่มีจักรยานยนต์ ให้พาเขาลงไปพื้นล่าง ต่อจากนั้นก็คงไม่ยากที่จะต่อรถบขส. ที่คงมีวิ่งอยู่ทุกจังหวัดเข้ากรุงเทพฯ โชคดีที่เขายังมีเงินอยู่มากพอควรในกระเป๋าสตางค์ที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลา กระเป๋าสตางค์ที่เคยมีทั้งบัตรประจำตัวประชาชนและบัตรเครดิตของหลากหลายธนาคาร ถูกทนงนำไปเก็บไว้ตั้งแต่วันแรก โดยให้เหตุผลที่รับฟังได้ว่าถ้าบัตรเหล่านี้บังเอิญไปตกอยู่ในมือของใครสักคน อาจจะเป็นเบาะแสที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะหาตัวเขาพบ

น่านเดินลัดเลาะลงเขาไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางเดินรกๆแคบๆที่สอนเคยพามา ขณะนั้นเพิ่งบ่ายโมงกว่าๆ อากาศก็ค่อนข้างเย็น การเดินเป็นเวลาอย่างน้อยก็สองชั่วโมงคงจะไม่ค่อยเหนื่อยมากนัก แต่น่านคาดการผิด เดินลงเขามาได้เพียงชั่วโมงเดียวเขาก็เริ่มเหนื่อยแล้ว ซึ่งอาจจะเป็นเพราะไม่ค่อยได้สมบุกสมบันมากนักก็ได้ ชีวิตส่วนใหญ่ของเขาตอนที่อยู่ต่างประเทศมักจะจมอยู่ในห้องสมุดของโรงเรียนและมหาวิทยาลัย ไม่ค่อยให้ความสนใจกับกีฬากลางแจ้งมากนัก

น่านเดินบ้างพักบ้างเป็นระยะๆ ทั้งเหนื่อยและหิว แข้งขาที่ถูกบาดถูกครูดด้วยความคมของใบหญ้าคาที่บุกฝ่ามาในบางตอน จนเลือดไหลซิบๆก็เริ่มอ่อนล้า แต่ก็ยังกัดฟันเดินหน้าต่อไป บางครั้งก็หลงออกนอกเส้นทาง ทำให้ต้องเสียเวลาเดินย้อนกลับมาใหม่ แล้วในที่สุดหลังจากสามชั่วโมงกว่าผ่านไป เด็กหนุ่มก็มาถึงหมู่บ้านชาวเขาเผ่าอีก้อตอนบ่ายแก่ๆ ในตอนที่หมดแรงพอดี

น่านทรุดตัวลงนั่งยองๆบนพื้นดินที่ปราบจนเรียบริมหมู่บ้าน สายตาก็กวาดมองไปรอบตัว ผู้คนที่เขาเคยเห็นเดินกันขวักไขว่วันที่มากับสอนไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด ตอนนี้เขาทั้งหิวและเหนื่อย อาหารเช้าเป็นอาหารมื้อสุดท้ายที่เขาได้กินที่บ้านเล่าสือก่อนหน้าที่ทนงจะกลับมา ตอนนี้แม้จะมีเงินอยู่ในกระเป๋าแต่ก็ไม่มีอาหารขาย น่านคิดว่าวันนี้คงไม่มีตลาดนัดเหมือนวันที่มากับเจ้าสอน หรืออาจจะมี แต่ตลาดวายไปแล้วหลังเที่ยง

เมื่อรู้สึกกระหายน้ำอย่างหนัก เขาก็เดินแอบๆไปที่บ่อน้ำที่เคยเห็นว่าอยู่ตรงไหนเมื่อวันก่อน แม้จะรู้ว่าน้ำที่จะต้องใช้ถังไม้ใบย่อมๆที่ผูกไว้กับเชือกเส้นยาว ที่วางอยู่บนปากบ่อ อาจไม่สะอาดพอ แต่เมื่อไม่มีทางเลือกก็จำต้องฝืนกล้ำกลืนมันลงไป คนในหมู่บ้านนี้ยังดื่มได้ ทำไมเขาจะดื่มไม่ได้ ถ้าจะโชคร้ายซ้ำซากจากเชื้อโรคที่ปะปนอยู่ในน้ำก็ให้มันรู้ไป ไม่อยากจะสนใจหรือวิงวอนงอนง้อโชคชะตาที่เหมือนเล่นตลกกับเขาอีกต่อไปแล้ว

ดื่มน้ำแก้กระหายเสร็จ เด็กหนุ่มก็เหลียวมองรอบตัว ขณะนั้นเริ่มพลบค่ำแล้ว อากาศก็เย็นลงอย่างรวดเร็ว น่านรู้สึกหนาวยะเยือก เขาไม่มีเสื้อกันหนาวติดตัวมา ที่สวมอยู่ก็เป็นเพียงเสื้อยีนส์เนื้อหนาแขนยาวเท่านั้น บรรยากาศรอบตัวดูวังเวง ตามกระท่อมที่ปิดประตูสนิทกันลมเย็นที่พัดอยู่ตลอดเวลาเริ่มมีแสงจากตะเกียงลอดออกมาเพียงวับๆแวมๆ ถึงกระเพาะจะร้องครวญครางหาอาหาร น่านก็ไม่รู้สึกอะไร

ตอนนี้เขากลัวอย่างเดียวว่าทนงหรือเจ้าสอนจะตามหาเขา และอาจจะลงมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ ที่ดูเหมือนจะใกล้กับหมู่บ้านข้างบนมากที่สุด เด็กหนุ่มได้แต่ภาวนาอย่าให้คนทั้งสองตามหาเขาเจอ เพราะทันทีที่เจอ ทนงจะต้องบังคับพาตัวเขากลับไปที่หมู่บ้านนั้นอีกจนได้ ทนงอาจจะโกรธที่เขาขัดคำสั่ง แต่แม้จะดุและเด็ดขาด ทนงก็คงไม่ทำอะไรเขาซึ่งอยู่ในฐานะลูกของเจ้านาย น่านพยายามปลอบใจตัวเอง แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้างก็ตาม

อากาศที่หนาวเย็นและลมแรงที่พัดกรรโชกทำให้เด็กหนุ่มผู้บอบบางมองหาซอกมุม ที่อาจจะหลบลมและใช้เป็นที่พักนอนได้จนกว่าจะรุ่งเช้า ซึ่งคงจะพอถามหาว่าจ้างใครสักคนในหมู่บ้านแห่งนี้ ให้พาเขาลงไปบนพื้นราบและเข้าไปในตัวเมือง ที่น่าจะมีรถโดยสารเข้ากรุงเทพฯต่อไป

ความหนาวเย็นของอากาศรบกวนจนน่านไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ เขานอนขดตัวงอ บางครั้งก็สั่นสะท้านอยู่นาน แต่ในที่สุดก็ผล็อยหลับลงไปจนได้ในตอนดึกสงัดเพราะความอ่อนเพลีย แต่แล้วใกล้รุ่งเขาก็ภูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงของใครคนหนึ่ง

ใครคนนั้นเป็นชายวัยหกสิบกว่า รูปร่างอ้วนเตี้ยของเขาถูกปกคลุมด้วยเสื้อกันหนาวหนาเตอะและหมวกไหมพรมถักหยาบๆ หน้าตาท่าทางและแม้แต่ภาษาที่ออกจากปากก็เป็นภาษาที่น่านฟังไม่รู้เรื่อง ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคงเป็นชาวเขาที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ หลังจากส่งภาษาบ๊งเบ๊งอยู่หลายประโยค แต่อีกฝ่ายทำหน้างุนงงเหมือนไม่เข้าใจ ชายผู้นั้นก็เปลี่ยนมาพูดภาษาภาคกลาง ซึ่งแม้จะกระพร่องกระแพร่งอยู่บ้าง แต่น่านก็เข้าใจ แม้ขณะนั้นสมองของเขาจะมึนคง อ่อนเพลียและรู้สึกเหมือนกำลังจับไข้ ตัวของเขาร้อนผ่าวและสั่นสะท้าน

“เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรอยู่ตรงนี้”
“ผม..ผม” เด็กหนุ่มอึกอัก ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรจึงจะไม่ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด คิดว่าเขาเป็นขโมยหรืออะไรที่ร้ายแรงกว่านั้น

สายตาระแวงสงสัยที่จ้องเขม็งของชายผู้นั้น ทำให้เด็กหนุ่มต้องพยายามอธิบาย
“ผมลงเขามาจากหมู่บ้านข้างบนโน่น มาถึงที่นี่ค่ำแล้ว เลยต้องหาที่นอนข้างนอกนี่ ผม..ผม..”
“มาหาใครที่นี่หรือไง”
“เปล่า ไม่ได้มาหาใคร ผมไม่รู้จักใครที่นี่ ความจริงผมอยากจะลงไปข้างล่างโน่น ไปต่อรถกลับบ้าน” คิ้วที่ขมวดมุ่นของอีกฝ่ายทำให้น่านต้องตะกุกตะกักบอกต่อไปด้วยสุ้มเสียงที่เริ่มสั่น “ผมเป็นคนกรุงเทพฯ...”

มองหน้าเขานิ่งอยู่อึดใจหนึ่ง ชายวัยกว่าหกสิบคนนั้นก็ถามอย่างคาดคั้นว่า “หนีใครมาหรือเปล่า?”
“ปละ..เปล่าครับ ไม่ได้หนีใคร” หัวใจของเด็กหนุ่มผู้บอบบางกระตุกวาบ สุ้มเสียงก็แหบพร่าไปอย่างช่วยไม่ได้ “ผม..ผมแค่อยากหารถพาผมลงไปตัวเมืองข้างล่างโน่นเท่านั้น ไม่ได้หนีใคร ไม่มีเจตนาร้ายอะไรเลย”
“งั้นหรือ” ชายสูงวัยอึ้งไปอึดใจใหญ่เหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนเสนอว่า “นี่ก็เพิ่งยามสอง อีกหลายชั่วโมงกว่าฟ้าจะสาง อากาศก็เย็นจัดเกินไป ถ้านอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนอาจจะป่วยได้ ไปนอนที่บ้านดีกว่า อย่างน้อยก็มีผ้าห่มและเตาไฟ”

น่านเดินโซซัดโซเซตามชายผู้นั้นไปในความมืดที่ไม่มีแม้กระทั่งแสงจันทร์ ผ่านกระท่อมหลายหลังที่เรียงรายกันอยู่ ทุกหลังปิดสนิทและมืดมิด ทุกชีวิตในกระท่อมเหล่านั้นคงหลับสนิทไปนานแล้ว เพื่อตื่นขึ้นมารับวันใหม่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แล้วชีวิตก็จะดำเนินต่อไปเหมือนทุกวัน

เด็กหนุ่มเดินโผเผตามชายชาวเขาเข้าไปในกระท่อมหลังหนึ่ง ความอ่อนเพลียและไข้ที่กำลังสูงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เขาไม่สนใจจะสำรวจสภาพภายในบ้าน ได้แต่ล้มตัวลงนอนตรงมุมหนึ่งของกระท่อม ชักผ้าห่มเหม็นๆที่กองสุมอยู่ใกล้ๆ ขึ้นห่มแล้วก็ผล็อยหลับลงไปอีกครั้งหนึ่ง ไม่รับรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะต้องเจออะไรบ้าง

น่านถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้งหนึ่งเมื่อใกล้สว่างโดยชายชาวเขาคนเดิม
“ลุกขึ้นกินยาแก้ไข้เสียหน่อย ตัวคุณร้อนจัดมาก ไข้ขึ้นสูง โดนอากาศเย็นจัดมาทั้งคืน อาจจะปอดบวมได้ กินยาแล้วค่อยนอนต่อ”

ยาน้ำสีดำข้นคลั่กไหลจากถ้วยพลาสติกในมือของชายวัยกลางคน ลงไปในปากแห้งเกรียมที่เผยอออกของน่าน เขาไม่รู้ว่ายาอะไร รับรู้ได้แต่รสชาติที่ทั้งขมและฝาดเฝื่อนของมัน

หลังจากนั้นเขาก็ผล็อยหลับไปอีก มาตกใจตื่นอีกครั้งโดยการเขย่าตัวของใครคนหนึ่ง น่านปรือตาขึ้นมองแล้วก็ได้เห็นทนงและเจ้าสอน แววตาคมดุและสีหน้าที่เคร่งเครียดของหนุ่มใหญ่คนนั้นทำให้น่านหวาดผวาจนแทบจะหายป่วย

“พะ..พี่..พี่ทนง!” เสียงของน่านแหบพร่าจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง

เด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่ง เงอะงะทำอะไรไม่ถูก นึกแต่เพียงอย่างเดียวว่าทนงคงตามมาเอาตัวเขากลับขึ้นไปที่หมู่บ้านแห่งนั้น และอาจจะดุด่าว่ากล่าวเขาที่ละเมิดคำสั่ง แต่ผิดคาด ทนงไม่ได้กราดเกรี้ยวด้วยวาจาแต่อย่างใด

“ไปกันเถอะ คุณน่าน ที่นี่ไม่ใช่ที่ทางของคุณ” เสียงของทนงราบเรียบเหมือนเคย
ทนงหันไปส่งภาษาที่น่านไม่เข้าใจกับชายวัยกลางคนที่ช่วยเหลือเขาสองสามประโยค ก่อนจะเดินนำหน้าพาเขาไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้ากระท่อม

“พี่ทนง ผมไม่สบายมาก ไข้ขึ้นทั้งคืน ผมอยากหาหมอ พี่ช่วยพาผมไปหาหมอหน่อยได้ไหม”
“ขึ้นรถก่อน ” ทนงสั่งด้วยเสียงเรียบๆ “จองเกี๊ยะบอกผมว่าเขาให้ยาคุณกินไปแล้ว อีกสักครู่คุณคงจะดีขึ้น ยาที่คุณกินเป็นยาพื้นบ้าน ทำจากรากไม้และสมุนไพรอีกสองสามตัว ยาตัวนี้ชาวเขาใช้เป็นยาระงับไข้และการอักเสบ คุณพยายามนอนให้หลับ ถ้าตื่นแล้วยังไม่ดีขึ้น ผมจะพาคุณไปหาหมอ”

ทนงเปิดประตูรถด้านหลัง ให้น่านให้เข้าไป ในรถมีหมอนและผ้าห่มวางอยู่แล้ว

“คุณนอนพักก่อน ท่าทางคุณอ่อนเพลียมาก นอนให้หลับ ถึงแล้วผมจะปลุก”

พูดจบทนงก็เปิดประตูรถด้านข้างคนขับเข้าไปนั่ง ส่วนสอนก็รีบรุดเข้าประจำที่คนขับแล้วนำรถออกจากหน้ากระท่อมหลังนั้นอย่างรวดเร็ว น่านซึ่งอ่อนเพลียจากพิษไข้ที่แม้จะลดลงบ้างแล้ว จากยาเหม็นๆที่ชายชาวเขากรอกใส่ปากให้ ล้มตัวลงนอน หยิบผ้าห่มที่มีกลิ่นสาบสางที่ทนงคงขอยืมมาจากเจ้าของกระท่อมหลังนั้นขึ้นห่ม แล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่รับรู้แม้แต่น้อยว่ารถคันนั้นจะพาเขาไปไหน เขาจะได้พบหมอหรือไม่

น่านไม่รู้เลยว่ารถคันนั้นไม่ได้มุ่งตรงกลับไปที่หมู่บ้านชาวเขา ที่เขาได้พักพิงอยู่หลายวัน รถที่สอนขับมุ่งตรงไปอีกทางหนึ่ง ทางที่ขึ้นเขาเหมือนกันแต่จุดมุ่งหมายกลายเป็นเทือกเขาใหญ่ยาวเหยียด ที่ต้องใช่เวลาเดินทางหลายชั่วโมง แล้วในที่สุดก็จอดลงตรงลานกว้างบนยอดเขาลูกหนึ่ง ร่างของเขาถูกชายฉกรรจ์สองคนที่รออยู่แล้วอุ้มไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ที่จอดอยู่บนลาน ทนงและสอนตามขึ้นมาด้วย อีกสิบนาทีต่อมาเฮลิคอปเตอร์ลำนั้นก็ยกตัวขึ้น มุ่งหน้าไปที่ยอดเขาที่อยู่ห่างออกไปลิบๆ มันจะลงจอดในที่แห่งหนึ่ง....แล้วชีวิตและอนาคตของเด็กหนุ่มที่ชื่อน่านก็จะพลิกผันเปลี่ยนแปลงไป จะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว