นางฟอร์จูนาต้าเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับเพื่อนร่วมทางของมันขึ้นมาแล้ว “นี่แน่ะเจ้าแพชโค๊ต ข้าแน่ว่าวันนี้เราเดินผ่านดงต้นยิวนี่มาสามรอบแล้วนะ ในนามของหมาจิ้งจอก บอกข้าหน่อยสิว่าเจ้าเล่นตลกอะไรหรือ?”

แพชโค๊ตหมุนตัวกลับมามองนางหมาจิ้งจอกพร้อมกับดึงมีดยาวขึ้นสนิมด้ามหนึ่งออกมา “เจ้าหาว่าข้าโกหกหรือ นางบีซอมเทล? คิดว่าข้าไม่รู้ว่าจะไปทางไหนหรือไง?”

นางเฟอร์จูนาต้าถอยกรูดพลางเลียริมฝีปากที่แห้งผากอย่างเกรงๆ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า เพื่อนยาก ข้าขอโทษก็แล้วกัน ป่าแถวนี้ดูเหมือนๆกันไปหมดในสายตาของข้า แล้วข้าก็เป็นแค่หมอสัญจรเท่านั้น ไม่ใช่ผู้ชำนาญเส้นทางสักหน่อย เจ้าก็รู้นี่นา”

แพชโค๊ตทำเสียงคำรามอย่างไม่พอใจแล้วเก็บมีดเข้าฝัก “ฮื่มม์ ข้าเองก็ไม่ใช่นักแกะรอยหรอกนะ ข้าก็มีอาชีพเป็นทหารรับจ้างเท่านั้นแหละ สักวันข้าจะต้องมีค่ายดีๆแทนค่ายนี่ให้ได้ ไม่เป็นไร จากนี่ไปก็อีกไม่ไกลแล้ว”

นางฟอร์จูนาต้าผลักกิ่งไม้ที่ขวางทางให้พ้นไป “ทหารรับจ้างงั้นหรือ? นี่แน่ะ ถ้าเจ้าทำดีๆกับข้า ข้าอาจจะช่วยหาค่ายทหารดีๆให้เจ้าก็ได้นะ ข้าช่วยให้เจ้าเป็นกัปตันยังได้เลย”

“เจ้าพูดว่ากัปตันยังงั้หรือ? กัปตันที่ไหนล่ะ?”
นางหมาจิ้งจอกหลิ่วตา “ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง เราเกือบถึงหรือยังล่ะ?”
“เห็นต้นโอ๊คใหญ่โน่นไหม?” แพชโค๊ตถามแล้วชี้มือไปข้างหน้า “มีประตูซ่อนอยู่ตรงระหว่างรากใหญ่สองราก ตามข้ามาสิ”


เมื่อเสียงเคาะดังขึ้น เบลล่าเดินมาแง้มประตูทางเข้าบร็อคฮอลล์ออกเพียงเล็กน้อย โดยมีสกิปเปอร์และเลดี้แอมเบอร์ชะเง้อคอมองออกมา และเมื่อเห็นหมาจิ้งจอกทั้งสองก็ร้องถามว่า

“พวกเจ้าเป็นใคร? ต้องการอะไร?”
นางฟอร์จูนาต้าคำนับตัวอ่อนเหมือนลูกกวางน้อย “ข้าชื่อบีซอมเทล และนี่คือแพชโค๊ต ผู้ช่วยของข้า มีใครต้องการบริการรักษาพยาบาลบ้างไหม?”
เลดี้แอมเบอร์ยิงฟัน “พวกเราไม่ต้องการบริการหลอกลวงของเจ้าหรอก นังหมาจิ้งจอก รีบไปซะเร็วๆเลย!”
“ได้โปรดเถอะ” มาสค์ขอร้องอย่างน่าสงสาร “เราเจอปัญหายุ่งยากมามาก ใครๆก็คอยขับไล่ไสส่งพวกหมาจิ้งจอกอย่างเราถึงแม้จะเดินทางมาไกลเพื่อหางานดีๆทำก็ตาม พวกเราไม่ทำอันตรายสัตว์ตัวไหนหรอก เราอดหยากแทบตายอยู่แล้ว”
สกิปเปอร์ยักคิ้วให้นางแบดเจอร์ “ให้พวกเขาเข้ามาเถอะน่า มิสเบลล่า ข้าแน่ใจว่าเราพอจะปันอาหารและน้ำให้เจ้าถุงหมัดสองตัวที่เดินทามาไกลนี่ได้บ้าง จริงไหม?”
เบลล่าผลักประตูให้เปิดกว้างขึ้น “เข้ามาสิ แต่ต้องทำตัวให้ดีนะไม่งั้นข้าจะจับหางเจ้าแขวนกับกิ่งไม้สูงโดยห้อยหัวลง”

เมื่อเข้ามาในห้องนางฟอร์จูนาต้าก็กวาดตามองไปรอบๆสังเกตสภาพแวดล้อมโดยละเอียด แม่อธิการเจอร์เมนเข้ามาในห้องโดยมีลูกเม่นสองตัวในชุดเสื้อคลุมจากผ้าห่มและหมวกเหล็กจากหม้อหุงข้าวตามเข้ามาด้วย

“เฟอร์ดี้กับคอกส์ ช่วยพาเจ้าสองตัวนี่ไปในครัวด้วย” เธอสั่ง “แล้วช่วยบอกกู๊ดดี้ให้หาอาหารให้พวกมันด้วย”
กู๊ดดี้ สติคเกิลเอาซุปผัก ขนมปัง และเนยแข็งที่เหลืออยู่ในครัวให้เจ้าหมาจิ้งจอกทั้งสองซึ่งกินกันอย่างตะกรุมตะกราม
“โอ้สวรรค์ เจ้าทั้งสองคงจะไม่ได้กินอาหารกันเลยตั้งแต่ฤดูเก็บเกี่ยวครั้งที่แล้ว” กู๊ดดี้ตั้งข้อสังเกต

“ข้าจะตัดขนมปังกับเนยแข็งมาเพิ่มให้ แต่เจ้าต้องช่วยขัดถูหม้อไหถ้วยชามตอบแทนเป็นค่าอาหารก่อนที่เราจะหมดตัวเพราะการกินของเจ้านะ”

หลังจากกินอาหารหมดแล้วเจ้าหมาจิ้งจอกทั้งสองต้องเผชิญกับงานหนักและสกปรกด้วยการขัดล้างเครื่องครัวจานชามเป็นตั้งๆในถังน้ำ
นางหมาจิ้งจอกเม้มปากอย่างขัดเคือง “เจ้าล้างก็แล้วกัน แล้วข้าจะเป็นคนเช็ด”
มาสค์สั่นหัวปฏิเสธ “ไม่มีทาง พวกหมอต้องมีมือที่สะอาด เจ้าล้างแล้วข้าจะเช็ดเอง”
ระหว่างทำงานกันอยู่มาสค์กระซิบบอกนางหมาจิ้งจอกว่า “เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง บีซอมเทล?”
“ถ้ำที่อยู่ของพวกมันน่าสบายทีเดียว” นางกระซิบตอบ “มีเสบียงอาหารเพียบอีกต่างหาก แต่พวกมันซื่อไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยนะ เหมือนกับขนมปังสดๆยังไงยังงั้นเลยน แพชโค๊ต คิดดูสิ มันปล่อยให้เราเข้ามาได้ง่ายๆยังงั้นแหละ”

แพชโค๊ตแตะจมูกตัวเองเบาๆอย่างทำเป็นรู้ดี “กลุ่มพวกฟักทองหมูเท่านั้นแหละ จริงไหม? แค่กำลังทหารเพียงกองเดียวก็จับหนวดพวกมันมาผูกติดกันได้อย่างง่ายดายแล้วละ”
นางฟอร์จูนาต้าส่งกะทะใบใหญ่มาให้เช็ด “แล้วเจ้าอยากเป็นหัวหน้าทหารกองนั้นไหมล่ะ แพชโค๊ต?”
“ที่พูดมานี่เป็นเรื่องเดียวกับเรื่องกัปตันที่เจ้าพูดถึงเมื่อตะกี๊นี้หรือเปล่าล่ะ?” มาสค์กระซิบถามจากมุมปาก
นางฟอร์จูนาต้าใช้ผ้าเช็ดอุ้งมือทั้งสอง “อาจจะใช่ก็ได้ ข้าสังเกตเจ้ามานานพอควรแล้ว เจ้าเป็นหมาจิ้งจอกแบบที่ข้าชอบทีเดียว ทีนี้ฟังให้ดีๆและอยู่ข้างข้านะ เมื่อจบเรื่องนี้แล้ว เราทั้งคู่อาจจะร่ำรวยและกลายเป็นหมาจิ้งจอกที่มีอำนาจก็ได้ ถ้าเราเล่นเกมได้ถูกต้องโดยวางตัวเป็นกลางระหว่างสองฝ่าย”

เพียงชั่วเสี้ยววินาที่ก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะเข้าตะลุมบอนกัน ก็มีเสียงห้าวๆร้องตะโกนออกมาจากพงอ้อ “วู๊อาอาอาคคคคค เกอรูโตฟิต!”

สัตว์รูตัวเล็กๆแต่ท่าทางดุร้าย พร้อมกระบองที่มีลักษณะเหมือนเขาสัตว์หนักหน่วงวิ่งเร็วจี๋เข้าใส่เจ้าเดธคอยล์และวิปสเกลแล้วฟาดกระบองเข้าใส่อย่างรวดเร็วและดุเดือด

“ข้าเคยบอกเจ้าหลายครั้งแล้วใช่ไหม ไอ้พวกสัตว์เลื้อยคลาน?” มันร้องตะโกน “อย่ามายุ่งกับท่าข้ามของข้า นี่แน่ะ นี่แน่ะ นี่อีก!!!

ทั้งเจ้างูและเจ้ากิ้งก่าถูกฟาดกระเด็นลงไปในน้ำ
“โอ๊ย อ๊าว พอแล้ว ได้โปรด อู๊วส์ อูฟฟ์!” พวกมันร้องครวญคราง

เจ้าสัตว์รูขี้โมโหฟาดกระบองลงไปบนหางของเจ้าวิปสเกลจนขาดกระเด็นลอยไปในอากาศ แล้วใช้กระบองตวัดหางที่ลอยอยู่นั้นกระเด็นไปตกอยู่กลางลำน้ำอย่างชำนิชำนาญ ในน้ำตรงที่เจ้าเดธคอยล์ตกลงไปมีเศษขี้เลนลอกหลุดออกมาจากตัวมันบริเวณที่ฟกช้ำดำเขียว จนเห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงงูดินธรรมดาๆเท่านั้น

สัตว์รูตัวนั้นหันมาทางสามสหาย แล้วชี้ไปที่สัตว์เลื้อยคลานทั้งสองในน้ำ “ดูสิ ก็แค่งูดินกับกิ้งก่าธรรมดาๆเท่านั้น มันวุ่นวายพอๆกัน ข้าเคยเตือนมันหลายครั้งแล้วที่ชอบคุกคามพวกนักเดินทางที่สุจริต ไปได้แล้วเจ้าทั้งสอง ถ้าข้าจับได้ว่าพวกเจ้ามาวุ่นวายแถวนี้อีกข้าจะตัดหางพวกเจ้าให้แลกกันกินเลย!!”

กระแสน้ำช่วยพัดพาเจ้าสัตว์เลื้อยคลานทั้งสองออกไป พวกมันส่งเสียงขู่อย่างอาฆาตเมื่อลอยออกไปพ้นระยะกระบองของเจ้าสัตว์รูแล้ว

“ระวังตัวให้ดี พวกเจ้าต้องชดใช้ แล้วเราจะต้องพบกันอีก”

ก้อนหินจากหนังสะติ๊กของกอนฟฟ์ลอยไปกระทบหัวของเจ้างูอย่างเหมาะเหม็ง ขณะที่มาร์ตินยิงหินอีกก้อนหนึ่งไปโดนตรงบริเวณที่หางของมันขาดหายไปพอดี

เจ้าสัตว์รูผงกหัวอย่างชมเชย “หนูกับหนังสะติ๊กงั้นหรือ? ยิงได้แม่นมาก ส่วนข้าใช้กระบองนี่เป็นอาวุธประจำตัว พวกมันคงไม่กล้ากลับมาอีกนานหลังจากโดนพิษกระบองนี่เข้าไปเต็มรัก”

มาร์ตินยิ้มให้ เขารู้สึกชอบเจ้าสัตว์รูที่มีท่าทางห้าวหาญผู้นี้

“ขอบใจมาก” เขาพูดอย่างอ่อนโยน “ข้าคือนักรบมาร์ติน นี่คือเจ้าจอมขโมยกอนฟฟ์ และนี่คือดินนี่เพื่อนตุ่นของข้า พวกเราเป็นนักเดินทาง กำลังมุ่งหน้าไปตามหาซาลามานดาสตรอน”

สัตว์รูยกกระบองขึ้นไว้บนบ่า “ซาลา—อะไรน่ะ อ๋อ เจ้าหมายถึงสถานที่ใหญ่โตที่อยู่ข้างๆภูเขาน่ะหรือ ข้าชื่อล็อค-อา-ล็อค ผู้มีกระบองใหญ่เป็นเจ้าของท่าข้ามตรงนี้ เวลาจะข้ามเจ้าก้เพียงแต่ตะโกนแบบนี้”

ว่าแล้วล็อค-อา-ล็อคก็ใช้มือทั้งสองป้องปากแล้วส่งเสียงดังลั่นออกมาก้องไปสะท้อนกับภูเขา “ล็อคอาล็อคล็อคอาล็อคล็อคอาล็อค!!!”
กอนฟฟ์เก็บหนังสะติ๊กเข้าที่ “ถ้ารู้เสียก่อนเราก็คงจะทำตามที่เจ้าว่าน่ะแหละ เจ้าอยู่แถวๆนี้หรือ?”
ล็อค-อา-ล็อคแหวกพงกกออกให้เห็นถ้ำซึ่งตัดผ่านเข้าไปใต้ฝั่งน้ำ “ใช่แล้ว ข้าอยู่ลำพังในถ้ำนี้ พวกเจ้าคงจะหิวล่ะสิ พวกนักเดินทางก็ยังงี้แหละ เข้ามาข้างในสิแล้วข้าจะเล่าให้ฟัง”

ด้านในของถ้ำรกรุงรังด้วยของต่างๆ แหจับปลาขึงไว้บนผนังถ้ำ มีกองไฟที่ดับแล้วอยู่มุมหนึ่ง ในเรือขนาดใหญ่ซึ่งกินเนื้อที่ถ้ำไปเกือบหมดเต็มไปด้วยเครื่องมือเครื่องใช้ต่างๆ เต่าทองน้ำจืดสีดำสนิทตัวหนึ่งนั่งอยู่ใกล้กองไฟ

สามสหายหาที่นั่งได้ท่ามกลางข้าวของระเกะระกะพวกนั้น ล็อค-อา-ล็อคเอาซุปกุ้งน้ำจืดร้อนๆควันขึ้นโขมงออกมาเสิร์ฟ พร้อมขนมปังรูปหัวธนูและหัวผักกาด แล้วมันก็ไปนั่งลูบหลังเจ้าเต่าทอง

“ข้าเรียกมันว่ากรูปแวคเกอร์ มันอยู่แถวๆนี้และเข้าๆออกๆถ้ำของข้าเพื่อกินอาหาร มันเหมือนกับสัตว์เลี้ยงของข้า โน่นคือเรือของข้า ใกล้เสร็จแล้วละ อีกไม่ช้าข้าจะลองเอามันลงน้ำดู”
มาร์ตินลองจับลำตัวเรือที่ใสจนเรียบและดูแข็งแรง “ฝีมือดีจริงๆล็อค-อา-ล็อค เจ้าคงรู้เรื่องเกี่ยวกับเรือดีสินะ?”

เจ้าสัตว์รูหยิบเครื่องมือสำหรับไสไม้ขึ้นมาไสเอาเสี้ยนไม้ออกจากท้ายเรือ

“เรือนะเพื่อน เรือ แม้ว่าข้าจะเป็นเพียงคนเปิดปิดท่าข้ามเหมือนคนอื่นๆในครอบครัว แต่ข้าก็เคยอาศัยอยู่กับพวกเดียวกันบนฝั่งแม่น้ำมอสส์ที่อยู่ห่างออกไปทางเหนือจากที่นี่ วันหนึ่งเมื่อหลายฤดูที่ผ่านมา พวกเราถูกพวกหนูทะเลที่แล่นเรือเข้าที่ชายฝั่งเข้าโจมตี พวกมันจับพวกเราหลายตัวไปเป็นเชลย แล้วบังคับให้ช่วยกันพายเรือบดของมัน บางตัวก็ตายไป แต่ข้าหนีรอดออกมาได้ คืนหนึ่งข้าแอบถอดโซ่ที่ล่ามอยู่ออกแล้วกระโดดลงไปในน้ำทางด้านใต้ของซาลามานดาสตรอนแล้วว่ายเข้าฝั่ง เจ้าเห็นเทือกเขานั่นไหมล่ะ? ข้าข้ามไม่ไหวเลยต้องเดินอ้อมไป ฮ่าฮ่า ใช้เวลาตั้งหนึ่งหรือสองฤดูแน่ะกว่าจะผ่านไปได้ แล้วในที่สุดข้าก็บุกบั่นมาเรื่อยๆจนมาถึงที่ตรงนี้ที่เรียกกันว่าลำธารทางใต้ที่ยิ่งใหญ่ ข้าตั้งชื่อให้มันเองแหละ สักวันหนึ่งข้าจะกลับไปที่หมู่บ้านเก่าของข้าที่อยู่บนชายฝั่งของแม่น้ำมอสส์ ตรงที่พื้นที่ราบมาบรรจบกับชายป่าพอดี”

มาร์ตินวางถ้วยซุปลง “ถ้างั้นเจ้าก็เคยเห็นซาลามานดาสตรอนน่ะสิ?”
“อ๋อ ข้าเคยผ่านไปมาสักสองสามครั้งตอนที่ต้องพายเรือบดให้ไอ้พวกหนูทะเล” ล์อค-อา-ล็อคยอมรับ “เทือกเขาสูงใหญ่ลุกเป็นไฟในตอนกลางคืน แต่พวกหนูทะเลไม่ชอบมันเลย”
มาร์ตินพยักหน้า “ข้าก็เคยได้ยินเรื่องเจ้าหนูทะเลพวกนี้มาบ้างเหมือนกัน พ่อข้าเดินทางไปเหนือไปต่อสู้กับพวกมันแล้วก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ช่วยบอกข้าหน่อยว่าเจ้ารู้ทางไปซาลามานดาสตรอนไหม?”
สัตว์รูใช้ทัพพีในมือชี้ไปข้างหน้า “ข้ามเทือกเขานั่นไปก่อนแล้วเดินมุ่งตรงไปทางตะวันตก”
ดินนี่กำลังใช้มือลูบไล้เจ้าตัวเต่าทองอยู่ “เออร์ เราล่องไปตามลำธารได้ไหม คล็อคล็อค?”

เจ้าสัตว์รูเม้มปากขณะเดินพล่านไปมาในที่แคบๆในถ้ำ สามสหายจ้องมองเขาอยู่เงียบๆ ในที่สุดล็อค-อา-ล็อคเดินมาหยุดอยู่ข้างๆดินนี่และเต่าทองแล้วหยิบปลาเผาหนึ่งชิ้นมาวางลงบนหลังเจ้าเต่าทอง ปลาติดอยู่บนหลังโดยไม่เลื่อนไหลลงมา เจ้าสัตว์รูตบหลังสัตว์เลี้ยงของมันเบาๆอย่างเอ็นดู

“ไปได้แล้ว กรับแวคเกอร์” มันสั่ง “กลับไปหาเมียและลูกเล็กๆของเจ้าได้แล้ว”
ตัวเต่าทองคลานต้วมเตี้ยมออกไปอย่างเชื่อฟัง
สัตว์รูหันมาทางสามสหายอีกครั้งหนึ่ง “ได้สิ บรรจุเสบียงลงเรือให้เต็ม ข้าจะเอาเสากระโดงและขึงใบเรือขึ้นเตรียมพร้อมไว้”
กอนฟฟ์ลุกขึ้นยืน “ทำไมหรือ สหาย เราควรจะทำอย่างไรต่อไป?”
ล็อค-อา-ล็อคส่งเสียงฟืดฟาดขณะลากไม้เสากระโดดอันหนักออกมาจากด้านในสุดของถ้ำ “เราจะลองทดสอบดูว่ากระแสน้ำนี่จะพาเราลอดใต้เทือกเขาโน่นไปได้หรือไม่ มันเป็นทางไปซาลามานดาสตรอนที่ลัดที่สุด ที่ผ่านมาข้าไม่อยากเสี่ยงโดยลำพัง แต่ตอนนี้มีพวกเจ้าแล้ว…”