ใบหน้ามหึมาที่มีลายเป็นทางๆของเบลล่าแห่งบร๊อคฮอลล์มีรอยยิ้มอย่างปรีด์เปรม “ข้าดีใจจริงๆ ไม่คาดฝันมาก่อนเลย ขอต้อนรับแอบเบส เจอร์เมน เข้ามาเลยทุกๆท่าน ขอต้อนรับสู่บร๊อคฮอลล์”

แม่อธิการเจอร์เมนหัวหน้าสำนักชีเดินนำหน้าพวกสมาชิกชายหญิงของลอมเฮดช์เข้ามาในบ้านหลังโบราณของเบลล่า ผ่านทางเดินยาวคดเคี้ยวเข้าไปในห้องโถงใหญ่มหึมาที่เหมือนถ้ำ เพดานห้องคือรากโค้งงอของต้นโอ๊คใหญ่ที่อยู่เหนือบร๊อคฮอลล์ พวกเขาทำตัวตามสบายเข้าไปยืนล้อมเตาผิงใหญ่ขณะที่ตัวนากบูล่าและกระรอกแพร์ที่เป็นผู้นำทางอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้เบลล่าฟัง
ตัวแบดเจอร์นั่งพิงพนักเก้าอี้นวมตัวเก่าของนางและฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

“ข้าคิดมานานแล้วว่าสักวันหนึ่งเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น ข้าถึงได้กลับจากบ้านของกู๊ดดี้ สติคเกิลมาที่นี่ เจ้ากอนฟฟ์น่ะไม่เคยทำอะไรตามแบบแผนหรอก แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ มันเอาตัวรอดได้เสมอแหละ คอยดูไปก็แล้วกัน มาจัดการเรื่องทางนี้กันก่อน ขอให้ข้าเลี้ยงอาหารพวกท่านก่อน ดูท่าทางจะหิวโหยกันทั้งนั้น ข้าอบขนมปังลูกเกาลัดไว้เยอะแยะ ใกล้จะสุกแล้ว เดี๋ยวข้าจะทำสตูว์ผสมยี่หร่ากับผักชีใส่แป้งต้มกับลูกนัท แล้วก็จะไปเอาเนยแข็งจากห้องเก็บของ เจ้าทั้งสองไม่ต้องทำท่าสงบเสงี่ยมหรอก ข้ารู้ว่าพวกนากกับกระรอกที่กำลังโตต้องการอาหารมากเพียงใด พวกเจ้ากินอาหารเสร็จแล้วก็รออยู่ที่นี่จนกว่าพวกที่เหลือจะกลับมา ช่วยเอาถ้วยจากชั้นลงมาสำหรับแขกของเราด้วย อย่างนั้นแหละ ทำตัวให้เป็นประโยชน์”

สัตว์ในป่าทั้งสองทำตามที่ได้รับมอบหมายเสร็จแล้วก็ไปนั่งรวมกับพวกจากลอมเฮดช์

แบลล่าสวมกอด เจอร์เมน “เพื่อนรัก ครั้งสุดท้ายที่เราร่วมกินอาหารกันเรายังอายุน้อยกว่านี้มากนะ”

แม่อธิการเจอร์เมนวางมือผอมๆของนางลงบนอุ้งมือขาวหนาของเบลล่า “ฤดูใหม่ๆผลัดเปลี่ยนเวียนกันมาในขณะที่เราแก่ขี้นเรื่อยๆ”
“แต่ไม่ใช่ท่านหรอก เจอร์เมน” เบลล่าหัวเราะ “ท่านยังดูสาวอยู่เสมอ มีข่าวอะไรจากลอมเฮดช์บ้างล่ะ?”
เจอร์เมนไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่หยดลงบนหนวดสีเทาของนางเอาไว้ได้ “ลอมเฮดช์ ช่างเป็นชื่อที่ศักดิ์สิทธิเสียนี่กระไร แต่ช่วงเวลาที่แสนสุขได้ผ่านพ้นไปแล้วเหมือนใบไม้ที่ไหลไปตามลำธาร ท่านเคยได้ยินเรื่องโรคภัยไข้เจ็บร้ายแรงไหม?”
เบลล่าพยักหน้า “ข้าเคยได้ยินจากพวกนักเดินทาง แต่ข้าคิดว่ามันเกิดที่ทางใต้ไกลออกไป ข้าไม่เคยรู้ว่ามันเกิดขึ้นที่บ้านของท่านด้วย”
เจอร์เมนสั่นหัวและหลับตาลงราวกับพยายามขับไล่ความทรงจำนั้น “เหลือรอดมาเฉพาะพวกเราที่ท่านเห็นนี่เท่านั้นแหละ มันน่ากลัวมาก ทุกสิ่งทุกอย่างเหี่ยวแห้งเฉาตายไปหมด ข้าไม่สามารถ…”

เบลล่าตบหลังแม่อธิการอย่างปลอบโยน “เอาละ เอาละไม่ต้องเล่าต่อไปหรอก พยายามลืมมันเสียให้หมด บ้านของข้าก็เหมือนบ้านของท่านน่ะแหละ ท่านอยู่ได้นานเท่าที่ต้องการ และไม่ต้องขอบใจข้าหรอกนะ ข้ารู้ว่าถ้าข้าต้องการที่พักอาศัยท่านก็จะช่วยข้าแบบเดียวกันแหละ ความจริงท่านก็เคยช่วยข้าเมื่อหลายปีมาแล้วตอนที่ข้ายังสาวและชอบเดินทางไปตามที่ต่างๆ”

เพื่อนเก่าทั้งสองเข้าครัวไปช่วยกันปรุงอาหาร เบลล่าเล่าให้เจอร์เมนฟังถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในป่ามอสฟลาวเวอร์ “ตอนนี้ป่ามอสฟลาวเวอร์เป็นสถานที่น่าเศร้าและบีบคั้น ไม่เหมือนสมัยที่นักรบโบอาร์ พ่อข้า เป็นผู้ปกครองอยู่ ตอนนั้นข้ายังสาวอยู่เลย ข้ากลับมากับบาคสไตรป์ สามีของข้าที่พบกันไกลออกไปทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของป่า เรามาอยู่กับพ่อของข้าที่บร๊อคฮอลล์นี่แหละ ข้าคิดว่าพ่อข้าคงคอยให้ข้ากลับมา แม่ข้าตายไปนานแล้วตั้งแต่ข้ายังรุ่นๆ นักรบโบอาร์เป็นพ่อที่ดีแต่จิตวิญญาณของเขาไม่อยู่นิ่ง เขาเบื่อหน่ายการปกครองป่ามอสฟลาวเวอร์

เขาชอบการแสวงหาค้นคว้าเหมือนลอร์ดบร๊อคทรี พ่อของเขา แล้ววันหนึ่งเขาก็เดินทางจากไปทิ้งให้บาคสไตรป์ปกครองดูแลป่านี้แทน ตอนนั้นเรามีความสุขมาก เรามีลูกเล็กๆชื่อซันแฟลช เขามีลายสีทองรูปร่างประหลาดที่หน้าผาก เขาแข็งแรงมาก ตอนปลายฤดูใบไม้ผลิปีนั้นพวกแมวป่าก็อพยพมา เวอร์เดาก้ากับสมุนของเขาเข้ายึดครองป้อมปราการสลักหักพังนั้น ไม่มีใครกล้าขัดขวาง เขาพาพวกสัตว์กินพืชฝูงใหญ่มาด้วย ตอนแรกๆพวกเราก็พยายามต่อสู้เหมือนกันแต่ก็ต้องถูกทำลายล้างไปเพราะพวกมันโหดร้ายมาก บาคสไตรป์นำพรรคพวกเข้าโจมตีโกตีร์ แต่เขาและพวกเราอีกมากถูกฆ่าตาย พวกที่ไม่หนีเข้าป่ามอสฟลาวเวอร์ก็ถูกจับไปขังไว้ในคุกและปล่อยให้ตาย เรื่องพวกนี้ก็นานมาแล้วละ พวกเราเรียนรู้วิธีที่จะอยู่อย่างปลอดภัยในป่าทึบแห่งนี้”

เจอร์เมนใช้ไม้พายอันยาวดึงขนมปังออกมาจากเตาอบ “ซันแฟลช ลูกชายของท่านอยู่ไหนล่ะ? เขาคงโตมากแล้วสินะ”

เบลล่าหยุดชะงักขณะเรียงขนมปังทิ้งไว้ให้เย็นลง “ตอนที่ข้ากำลังโศกเศร้ากับการตายของบาคสไตรป์ ลูกชายของข้าก็หนีออกไปจากที่นี่ในคืนหนึ่ง เขาเล่ากันว่าซันแฟลชไปที่โกตีร์เพื่อไปแก้แค้นแทนพ่อของเขา แต่เขายังเด็กมาก และตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครได้พบเห็นเขาอีกเลย เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว และข้าก็ทำใจได้แล้วว่าเขาคงตายไปอยู่กับพ่อของเขาแล้ว”

ภายนอกในป่ามอสฟลาวเวอร์เงาแดดยามบ่ายเริ่มทอดยาวเหนือต้นไม้ที่กำลังผลิดอกออกใบ เป็นสัญญาณว่าป่าจะเต็มไปด้วยสีเขียวมรกตในฤดูร้อน ในอีกด้านหนึ่งของป่าไม่ไกลจากปราสาทโกตีร์ ร่างในเสื้อคลุมไม่มีแขนพร้อมตราสัญญลักษณ์ตาพันดวงเคลื่อนตัวจากกิ่งไม้สูงลงมากองอยู่บนพื้นดิน เจ้าอากูเลอร์ขยับกรงเล็บทีละข้างขณะสำรวจปีกยาวของมันและจัดแต่งขนบนปีกไปมา ถ้าได้ตัวสโต๊ทมาเป็นอาหารสักตัวก็คงวิเศษ แต่ถ้าเป็นตัวมาร์เทนต้นสนก็จะยิ่งดีใหญ่ จะได้ทดลองรสชาติของมันเสียที มันคอยได้ เวลานั้นจะต้องมาถึงสักวันหนึ่ง ตัวมาร์เทนที่มีขาไม้วิ่งได้เร็วมาก เจ้านกอินทรีย์ซุกหัวลงใต้ปีก มันรู้สึกยินดีที่คืนฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นสำหรับสัตว์ทุกตัวไม่เลือกว่าแก่หรือหนุ่มเท่าเทียมกัน ถึงเวลาที่จะได้ล่าเหยื่อบนพื้นดินอีกครั้งหนึ่งแล้ว