“วางมือให้แนบกับใบดาบ จับด้ามไว้ให้แน่น ชูดาบให้สูงขึ้นไปเหนือหัว”
แคว็ก!
มาร์ตินใช้ดาบของเขากันดาบของนางลูปินเอาไว้ได้ตามวิธีที่โบอาร์สอน

“นั่นเป็นวิธีที่จะกันไม่ให้ดาบฟันลงมา ทีนี้วาดดาบลงมาอยู่ข้างใต้ ใช้สองมือจับด้ามดาบไว้ ยกดาบขึ้นตรงๆแล้วฟันเข้าไป เร็ว หันดาบเข้าข้างในแล้วฟันอีกครั้งในระดับหัว”

นางลูปินต้องใช้ความสามารถที่จะหลบดาบของมาร์ติน นางถอยออกห่างพร้อมกับหายใจหอบขณะยืนพิงดาบของตัวเอง

“ว๊าว ท่านคงไม่มีอะไรต้องสอนเขาอีกแล้วละ”
“ถึงว่าสิ” โบอาร์ยิ้ม “คอยดูนะ!”

แบดเจอร์ร่างยักษ์คว้าเหล็กคุไฟท่อนหนึ่งมาจากเตาหลอม ยัดมือข้างหนึ่งเข้าไปในเสื้อคลุมช่างเหล็กที่สวมอยู่ เขาพร้อมแล้ว

“ระวังให้ดีนะ มาร์ติน” เขาร้องบอก “จะแทงตรงๆแล้วนะ”

มาร์ตินเตรียมป้องกัน เขากระโดดเข้าไปเพื่อโจมตีโบอาร์อย่างรวดเร็วไม่ให้ฝ่ายนั้นทันตั้งตัว นักรบหนูกระโดดขึ้นสูงแล้วฟันดาบออกไปข้างหน้า ดูราวกับว่านักรบโบอาร์ไม่ได้เคลื่อนไหวเลย แต่เหล็กคุไฟวิ่งมากระแทกดาบในมือของมาร์ตินจนหมุนคว้างหลุดกระเด็นไป ส่งให้เขาเซไปติดกำแพงในช่วงจังหวะเดียวเท่านั้น เหล็กร้อนๆจ่อห่างนัยน์ตาข้างขวาของมาร์ตินเพียงนิดเดียว

“ท่านทำอย่างนั้นได้อย่างไรนี่?” มาร์ตินช็อคอ้าปากค้าง
ทรับบ์และคนอื่นๆจ้องจับมาจากแถวที่ยืนเรียงกันอยู่

“อ๋อ เขาทำได้สบายมาก เพื่อน”
“ไม่มีปัญหาสำหรับเจ้านายของข้า”
“เร็วปานกระพริบตาเชียว ไม่รู้หรือไง”

โบอาร์หัวเราะลั่นออกมา “แค่กลนิดๆหน่อยๆเท่านั้นแหละ มาร์ติน อย่าเพิ่งท้อแท้ เดี๋ยวข้าจะมีกลพวกนี้ให้เจ้าดูอีกเยอะแยะ หยิบดาบขึ้นมาแล้วอยู่ในท่าเตรียมระวังอีกครั้ง”

คราวนี้นักรบแบดเจอร์ก้มตัวลงต่ำหลบดาบ กดข้อมือที่ถือดาบของมาร์ตินไว้แน่นด้วยด้านแบนของท่อนเหล็กคุไฟ แล้วดันตัวนักรบหนูเข้าติดกำแพงโดยมีดาบของตัวเขาเองจ่อติดอยู่ที่คอหอย

“เห็นหรือยัง นี่ก็กลอีกแบบหนึ่ง”

เพียงวันนั้นวันเดียวมาร์ตินได้เรียนรู้กลยุทธการใช้ดาบมากมายกว่าที่เคยทำมาตลอดทั้งชีวิต ไม่มีใครชำนาญการใช้ดาบมากไปกว่านักรบโบอาร์อีกแล้ว
ดินนี่ ล็อค-อา-ล็อคและกอนฟฟ์ต่างก็เคยพยายามยกดาบประจำตัวของนักรบโบอาร์พร้อมๆกัน แต่ก็ไม่สามารถแม้แต่จะยกมันขึ้นจากพื้นได้ ดาบของเขามีขนาดใหญ่โต เป็นดาบของนักรบแบดเจอร์ตัวโตๆ มีไม้สองชิ้นประกบไขว้กันไว้ และโค้งตรงริมที่มีซี่โค้งๆสลักลงไปตามความยาวของใบมีดครึ่งหนึ่ง

โบอาร์แสดงกลกับดาบของเขาด้วยการเฉือนแอปเปิลที่ลอยอยู่กลางอากาศ และเฉือนปลายหนวดของนางลูปินซึ่งยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก มาร์ตินสังเกตเห็นว่า อารมณ์ของนักรบแบดเจอร์สดชื่นแจ่มใสดีมากเมื่อเล่นกับดาบของเขา แถมยังยอมรับคำชมเชยจากแฮร์เบล ฮันนี่ดิวและวิลโลว์อีกต่างหาก กระต่ายป่าทั้งสามล้อเลียนทรับบ์และสหายทั้งสองของเขาโดยการเลียนแบบ

“อู๊ว์ ช่างฉลาดแท้ๆ ท่านผู้เฒ่าโบอาร์”
“แถมแข็งแรงอีกต่างหาก เชื่อข้าสิ!”
“สุภาพสตรีอย่างพวกข้าไม่มีปัญญาจะยกดาบของท่านขึ้นได้หรอก”

โบอาร์และกระต่ายป่าทำกริชแบบพิเศษให้กอนฟฟ์ ล็อค-อา-ล็อค และดินนี่ ผู้ซึ่งรับไปคาดเอวไว้อย่างดีอกดีใจ แล้วกอนฟฟ์ก็แต่งเพลงใหม่อีกเพลงหนึ่งให้พวกที่อาศัยอยู่ในซาลามานดาสตรอน

แฮร์แบล ฮันนี่ดิวและวิลโลว์ ช่างสวยงามกันทั้งนั้น
แถมห้าวหาญ กล้าหาญ และปราศจากความกลัว
โวเธอร์ ทรับบ์และฟริงก์
ลูปิน บั๊ฟฟ์ฮาร์ต สตาร์บัคและบรีซ
กระโดดอย่างว่องไวไปตามต้นไม้
ปกครองดูแลพื้นแผ่นดินและทะเลจากตรงนี้
ซาลามานดาสตรอน

แฮร์แบลและเพื่อนๆกระพือเปลือกตาวับวับอย่างชอบอกชอบใจ

“ช่างหลักแหลมเหลือเกินนะ คุณกอนฟฟ์”
“แถมหล่ออีกด้วย”
“สุ้มเสียงก็ไพเราะเพราะพริ้ง”

กอนฟฟ์โบกมือโบกไม้อย่างเขินอาย “เก็บไว้พูดกับทรับบ์และเพื่อนๆของเขาดีกว่า เพราะข้ามีสัญญาใจกับโคลอมไบน์ของข้าแล้ว”
“เธอสวยไหม?”
“สวยมาก”
“สวยกว่าพวกเราไหม?”
“อืมม์ เธอสวยกว่ากอนฟฟ์แน่” มาร์ติน ดินนี้และล็อค-อา-ล็อคประสานเสียงตอบ
“ข้าก็ขอบอกอีกว่าเธอสวยกว่าข้าครึ่งหนึ่ง”
“ข้าว่าสวยกว่าสองเท่า”
โบอาร์หัวเราะลั่นแล้วยกดาบสงครามของเขาขึ้นสูง
“ข้าควรจะตัดหัวสาวๆพวกนี้ดีไหม?”
เจ้าหนูจอมขโมยหน้าแดง “ตัดแค่ขาก็พอแล้วละ ท่านโบอาร์ เหลือปากไว้ให้พวกเธอใช้กินอาหารและพูดอะไรบ้าๆบอๆต่อไปดีกว่า”

เพื่อช่วยกอนฟฟ์จากการถูกไล่ต้อน บั๊ฟฟ์ฮาร์ตถามว่า “พวกเจ้าเคยเห็นกิ้งก่าไฟของเราไหม?”
“กิ้งก่าไฟหรือ? ไม่เคยเห็นเลย” กอนฟฟ์รับลูกทันที “ไปดูกันดีกว่า!”

ทั้งหมดเดินตามนักรบโบอาร์และกระต่ายป่าขึ้นบันไดไปอีกหลายชั้น จนมาถึงใกล้ๆถ้ำที่มีเสียงสะท้อน บัฟฟฮาร์ตนำเข้าไปในถ้ำข้างๆที่มีช่องหน้าต่างเปิดกว้างอยู่ ข้างๆหน้าต่างบานนี้มีรูปสลักจากหินเป็นหัวอันน่าเกลียดน่ากลัวใหญ่มหึมาของอะไรอย่างหนึ่ง ที่ผู้สร้างจินตนาการว่ามังกรควรจะมีลักษณะอย่างไร

“ไม่มีใครรู้ว่ารูปปั้นนี่มาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร” สตาร์บัคอธิบาย ใช้มือลูบไล้มันอย่างรักไคร่
“บางคืนท่านโบอาร์ก็จะยกมันขึ้นไว้ที่หน้าต่างแล้วก็จุดไฟในปากมัน เพื่อทำให้หนูทะเลตกใจกลัวแล้วเผ่นหนีไป”

โบอาร์สำแดงพลังของเขาให้เห็นอีกครั้งหนึ่งด้วยการยกหัวนั้นขึ้น
“ใช่ ข้าวางไว้แบบนี้แหละ ให้หันหน้าออกไปทางทะเล”

เขาวางหัวสลักนั้นลงบนขอบหน้าต่างแล้วก็นิ่งเงียบจ้องมองออกไปทางทะเล พวกที่เหลือเข้าไปสมทบเขาที่หน้าต่างเพื่อดูว่าเขาเห็นอะไร ครึ่งทางระหว่างเส้นขอบฟ้าและฝั่งมีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งหน้าเข้ามาที่ชายฝั่ง มันเป็นเรือโบราณขนาดใหญ่สีดำที่มีใบพายสองแถวและใบเรือรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสสองใบ ตรงหัวเรือมีกะโหลกและครีบของปลาทะเลขนาดมโหฬารตั้งอยู่โดดเด่นราวกับรูปสลัก

โบอาร์กระซิบบอกด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า “เรือบลัดเวค!”

ดูเหมือนเขาจะลืมไปเลยว่ามีใครอยู่ตรงนั้นกับเขาบ้าง เขายังคงจ้องเขม็งไปที่เรือที่กำลังแล่นอยู่ในทะเล

มาร์ตินหันมาทางลูปิน “เรือของริปแฟงใช่ไหม?”
ลูปินพยักหน้ารับอย่างไม่สนใจแล้วหันไปกระตุกมือโบอาร์ “ออกมาให้พ้นหน้าต่างดีกว่า ไม่เห็นหรือว่ามันกำลังล้อเลียนท่านอีกแล้ว?”

แต่โบอาร์ผลักนางออกไปแล้วถลาวิ่งเข้าไปในถ้ำสะท้อนเสียง

ถึงแม้ว่าทุกคนจะยกมือขึ้นปิดหูเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงคำรามกึกก้องของนักรบแบดเจอร์ที่ดังเหมือนฟ้าร้องไปที่เรือลำนั้น “อะฮอย บลัดเวค ริปแฟง เจ้าอยู่ที่นั่นใช่ไหม? ข้าคือนักรบโบอาร์ ทำไมไม่พาตัวโสโครกของเจ้าเข้ามาใกล้ภูเขาอีกล่ะ? คืนนี้ดีไหม? ข้าจะคอยพบเจ้าไง ไอ้ผีทะเล!”

พวกเขาเฝ้ามองและได้เห็นธงสีแดงที่ประดับด้วยแซ่ ถูกชักขึ้นบนยอดเสกระโดง ขึ้นๆลงๆสองครั้ง
บั๊ฟฟ์ฮาร์ตขบกรามกรอดๆอย่างโกรธแค้น “มันจะเข้ามาที่นี่ ข้าพูดไม่ผิดหรอก”

โบอาร์เดินโครมๆจากถ้ำสะท้อนเสียงเข้ามาในห้อง ยืดตัวตรงจนหัวสัมผัสเพดานถ้ำ เขามีท่าทางสมมาดปรารถนาแล้วก็ท่องโคลงออกมาดังๆ

คืนที่สองของฤดูร้อน
การเยี่ยมเยียนครั้งที่สอง
นับแต่ฤดูไบไม้ผลิ
หนูจากท้องทะเล
มาพบกับลอร์ดแห่งภูเขา
เพื่อสะสางเรื่องทั้งหมด

มาร์ตินมองเห็นประกายโหดเหี้ยมแห่งสงครามในดวงตาของโบอาร์ “ท่านจะต่อสู้กับริปแฟงค์คืนนี้หรือ?” เขาถาม
โบอาร์เดินออกไปจากถ้ำพร้อมกับตอบว่า “เปล่า แต่ข้าจะฆ่ามัน!”

ทั้งหมดตามเขาลงไปที่บันไดเพื่อไปสู่ห้องโถงที่มีเตาหลอมตั้งอยู่ นักรบโบอาร์หยิบกระดาษทรายหยาบมาขัดคมดาบของเขาให้คมกริบยิ่งขึ้น เวลาแห่งความสุขจบสิ้นลงแล้ว

มาร์ตินหยิบดาบของเขาขึ้นมาบ้าง “พวกเราจะไปกับท่านด้วย โบอาร์”
แบดเจอร์ยักษ์ส่ายหัว “ไม่ต้อง นี่ไม่ใช่สงครามของเจ้า สงครามครั้งนี้ถูกจารึกไว้บนกำแพงหลังบัลลังก์ที่พ่อข้านั่งมานานแล้ว มันจะต้องเกิดขึ้น”

มาร์ตินยังดื้อแพ่งต่อไป “ท่านจะพูดอย่างไรก็ตามใจท่านเถอะ เมื่อกลางคืนมาถึง ข้าจะไปกับท่านด้วย”
“ข้าด้วย”
“ข้าก็ด้วย”
“ข้าขอไปด้วย”
“ข้าก็อีกคน”
“รวมข้าอีกคน”
“เอาด้วยแน่ๆ”
“ไม่มีวันยอมพลาดเสียละ”

โบอาร์วางกระดาษทรายลง “งั้นก็ตามใจ อยากจะไปด้วยก็เอา ขอบใจทุกๆคน แต่บั๊ฟฟ์ฮาร์ตกับลูปินต้องอยู่ที่นี่กับลูกๆของพวกเจ้า เพื่อคอยเติมไฟให้ลุกอยู่ตลอดเวลา เข้าใจใช่ไหม?”

บั๊ฟฟ์ฮาร์ตพยักหน้ารับพร้อมกับใช้ฟันขบริมฝีปาก จนเลือดไหลปรี่ออกมาจากมุมปาก

“ข้าจะทำตามคำสั่งของท่าน โบอาร์” ลูปินพูดแทนตัวเองและสามี
นักรบโบอาร์ยืดตัวตรงวางมือไว้ตรงด้ามดาบด้วยท่าทางของนักรบทุกกระเบียดนิ้ว “พวกที่เหลือฟังข้าให้ดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าต้องปฏิบัติตามกฏของนักรบ ข้าแต่เพียงผู้เดียวที่ออกคำสั่ง ข้ารู้ว่าบางทีมันอาจจะยากสำหรับพวกเจ้า แต่ต้องเชื่อใจข้า ถ้าเจ้าเป็นเพื่อนแท้ของข้าต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้า ถ้าฝ่าฝืนคำสั่งเมื่อไหร่ข้าจะถือว่าพวกเจ้าเป็นศัตรู เข้าใจที่ข้าพูดไหม?”

หัวทุกหัวพยักรับโดยไม่มีเสียงใดๆ
โบอาร์แขวนดาบไว้ที่เดิมในปลอกของมัน

“ดีมาก เอาละไปพักผ่อนกันได้แล้ว” เขาสั่ง “แต่ก่อนอื่นตรวจตราอาวุธของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วก็ไปกินอาหารเสีย”
เมื่อทั้งหมดออกไปแล้ว มาร์ตินยังรีรออยู่
“โคลงที่ท่านกล่าวเมื่อตะกี๊” เขาพูดอย่างไคร่รู้ “ที่ว่าจารึกอยู่บนผนังถ้ำ ท่านพูดออกมาให้เราฟังทั้งหมดเลยหรือ?”
โบอาร์สั่นหัว “ไม่หมดหรอก สองสามบันทัดสุดท้ายสำหรับข้าแต่เพียงผู้เดียว มาร์ติน ข้าขอขอบใจเจ้าอีกครั้ง ข้าคงอุ่นใจขึ้นที่มีนักรบอย่างเจ้าอยู่เคียงข้างข้าในคืนนี้”
เขาสัมผัสมือกัน เจ้าหนูรู้สึกว่าตัวเองเล็กกระจ้อยร่อยลงถนัดตาเมื่อประกบคู่กับตัวแบดเจอร์ “ขอให้โชคดี ท่านโบอาร์”
“โชคไม่สำคัญเท่าชะตากำหนดหรอก มาร์ติน เราเคลื่อนไปตามดวงดาว จงซื่อสัตย์ต่อตัวเองและต่อเพื่อน”

พวกสัตว์ในซาลามานดาสตรอนลงนอนพักผ่อนเอาแรง ต่างก็ครุ่นคิดไปต่างๆนานา

วันที่สองของฤดูร้อนอันสดใสก็คล้อยเคลื่อนย่างเข้าสู่ราตรีกาล ในขณะที่เรือบลัดเวคแล่นตัดกระแสคลื่นใกล้ฝั่งเข้ามาทุกที