Bloggang.com : weblog for you and your gang
แล้วเด็กบ้านนอกคอกนา ก็บินมาอยู่ถึงนิวยอร์ค
Group Blog
บันทึกคำให้การของเกย์เร(รวมงานเขียน)
นิวยอร์ค ซิตี้บอย
ที่ว่าง
สารหล่อเลี้ยงของชีวิต
<<
ตุลาคม 2550
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
8 ตุลาคม 2550
คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก
All Blogs
3 ปีที่นิวยอร์ก
ขุนหมูสู้หนาว
เดลิเวอรี่มาแล้วจร้า
โมจิโต้อีกแล้ว กรูจะบ้า
ดอลล่าห์ที่หายไป
หนาวเหมือนกันหรือเปล่า
5 Av+99 cent =NewYork
ป่วยมากไหมฆ่ะ ป้า
วันที่แสนยาวนาน
สโลว์บัดซบ
กรรมหนอกรรม ใครทำคนนั้นได้
คลอดแล้วจ้า
เมกาจ๋า อดทนไว้
หนาวเชียงใหม่ใกล้นิวยอร์ก
เสียงกระซิบ อันแผ่วเบา
ความรักแย่ งานการเยิ่น
เอเชียแร๊ง แรงมากฆ่ะๆๆๆๆ
ไปวัดแบบไทยๆในนิวยอร์ค
เสียงที่ใจไม่เคยได้ยิน
หอมข้าวหอมมะลิจากทุ่งกุลาร้องไห้
จุดไต้ตำตอ คนไทย
วันเวลาที่เปลี่ยนไป
ตึก ตึก ตึก
ข้าวยาก น้ำมันแพง
นิวยอร์คเกอร์ผู้แล้งน้ำใจ
เทรนงานอย่างไรให้ผ่านโปร ตอน 2
อันหางานร้านอาหารไทยนั้นไม่ยากแต่ก็ไม่ง่ายหรอกนะ ตอน1
หมดท่า
Are you Jet Li?
คนังน้อยถอดรูป
หวาด
ผีเห็นผี
ปรับตัวปรับใจทำงานให้ไวเหมือนลิง
สู้โว้ยยยยย
A New Day Has Come
แดดอ่อนๆตอนเช้า
เวลาของชีวิต
เสน่ห์ของเหล้า
แคชเชียร์ละเหี่ยใจ
The Eye ฉันเห็นผีที่เมกา
ช่องว่างระหว่างความเป็นคน
ของฝากจากแดนไกล
ผีเสื้อราตรีคืนนี้มีอ๊วก
ของขวัญรับปีใหม่
โลกหมุนด้วยความแคบ
วันเกิดนี้เพื่อใคร
I Know what you did last nite?
เวลาแห่งการก้าวผ่าน
วันปลดแอก
ถนนสายนั้นชื่อความเหงา
โชว์ฟรีไม่มีชาร์ต บล็อคติดเรต
บล่าๆนินทากาเลกาลี
ทางผีผ่าน
ความรู้สึกของคนที่หมดใจ...กับความงี่เง่าของคน
กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ หิมะตก
สักวาหน้าหนาวสาวขาแตก
คิดไม่ออกบอกไม่ถูก พูดไม่ได้ โดย สหมิว
อยู่อย่างเกย์ เกร๋ๆแกร่งๆแรงๆในนิวยอร์ค
กว่าจะมาเป็น "ทิป"
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อุ่นไอหนาวด้วยน้ำใจ ของ ผู้ให้ กับ ผู้รับ
แรงใจไม่เคยล้า
อย่า ..กลัว
วันหยุดอันแสนหวาน
น้องหวึ่งจิบไวน์
การมาเยือนของสายลมหนาว
คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก
แบบนี้ แบบไหนถึงจะเรียกว่าเป็น New Yorker ตัวจริง
รางวัลแด่คนช่างฝัน
กล่องข้าวน้อย ฆ่าชั้น
คืนนั้นคืนไหน ใจไม่เคยเปลี่ยนแปลง
US open กว่าวันนี้จะมาถึง By สหมิว
อ้วน ผอม จอมจิ๊ก by สหมิว
เป็นคนไทยที่ไร้ตัวตน
เราลืมได้ หรือ เราแค่หลอกตัวเองไปวันๆ
ขูด ขูด ขูด รวยๆๆๆๆๆๆ
ฉันมาทำอะไรที่นี่ ที่เมกา
อากาศวิปริต คนวิปลาส
วันที่ฉันป่วยทางจิต
ชายแก่ที่เดินกลับมาในความทรงจำ
สเปเชี่ยว ไวน์ ดริ้ง เอนนี่ติงเอลลลลลลลลล
ที่เหลืออยู่คือความว่างเปล่า
ชีวิตคือการเดินทาง
เฝ้าคิดเรื่องเดิมซ้ำๆ นับความช้ำแทนเลขวันที่
แล้วความห่างไกลก็แยกเราไปจากกัน
ตอน 27 รักแท้บทที่ 2
โก้ โก้ โก้ หนุ่มๆโก้
สบาย สบาย ในวันหยุด
แบกจานใบใหญ่ไปเสิร์ฟลูกค้า
อีกไม่นานคงได้รวมเล่มแล้ว
ตอน 26 รักแท้บทที่ 1
ตอน 25 งานหนักแถมพักก็ไม่ได้
ตอน 24 บทเรียนจากการทำงาน
ตอน 23 เอาใจคนแก่
ตอน 22 มือใหม่หัดเวท
ตอน 21 บ้านหลังใหม่ใกล้ชิดพม่า
ตอน 20 รับเพื่อนฝึกฮู้ด
ตอน 19 ลูกค้าดี ลูกค้าเลว
ตอน 18 ชีวิตโรบินฮู้ด
ตอน 17 รวมมิตรลูกค้านานาชาติ
ตอน 16 ลูกค้าสารพัดพิษ
ตอน 15 งาน งาน งาน
ตอน 14 น้ำพักน้ำแรงกลับบ้าน
ตอน 13 วันว่างของชาวต่างด้าว
ตอน 12 ยอมแพ้แมงดูดเลือด
ตอน 10 ย้ายรังใหม่วัดใจแม่ผีนักวิ่ง
ตอน 9 ประสบการณ์ใหม่ยามไกลบ้าน
ตอน 8 วันสดใสกับงานใหม่
ตอน 7 ฝึกงานแบบพิกลพิการ
ตอน 6 เจ็บก็ทน ช้ำก็จะทน
ตอน 5 ฝึกงานรันเนอร์โหด
โชคเริ่มเข้าข้างคนสวย
เตะฝุ่นหางาน
เดินย่ำต๊อกหางาน
ก้าวแรกที่เมกา
คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก
คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก
ได้กินพาเงินพาคำอย่าลืมกระเบียนฮ้าง
คันเจ้าได้อยู่ยอดฟ้าผาสาทประดับมุข
อย่าได้ลืมเฮียมทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า
คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มเป็นพระยา
อย่าได้ลืมคนทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า
คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มสัปทน
อย่าได้ลืมคนจนผู้แห่นำตีนซ้าง
ผญา บทนี้เคยอ่านมานานแล้ว ได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่บอกกล่าวให้ฟังเป็นประจำ ทั้งบทที่สอนมา สรุปง่ายๆคือได้ดีแล้วอย่าลืมที่มาของตนเอง
ก่อนเดินทางมาเมกาต้องเตรียมเอกสารหลายอย่าง เพื่อติดต่อกับทางโรงเรียนสอนภาษาของที่นี่ ทำให้บ่อยครั้งที่ต้องไปไปรษณีย์แบบไทยๆ
"หล้าเอ้ย เขียนซื่อให่ยายแน่" ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก หญิงชราถือกระดาษแผ่นเล็กสีขาว พร้อมด้วยรอยยิ้มแววตาวิงวอน
"ได่ครับ"
"นี่บัตรประชาโชน ลอกไห่ยายแน่ ยายอ่านหนังสือบ่ออก"
"ครับผม"
ผมจดสายตากวาดอ่านรายละเอียดทั้งหมดบนใบรับธนานัติมีช่องที่ต้องเซ็นต์ลงไป เพื่อรับเงิน นี่คงเป็นส่วนสำคัญที่สุดที่ยายขอร้องให้ช่วย ผมจดตัวบรรจงเขียนชื่อยายลงไปด้วยความตั้งใจ
"ลายมืองามแท้ สงสัยสิได้เป็นเจ้าคนนายคนเหนอะ"
"ขอบคุณครับยาย แล้วแล้ว เอาไปไห่เจ้าหน้าที่เผิ่นได่เลยครับ"
"ขอบใจหลายๆเด้อหล้า"
ยายเดินเข้าไปช่องเบิกเงินอีกครั้ง ผมก้มหน้าก้มตาจ่าหน้าซองต่อไป เพราะเกรงว่าจดหมายจะส่งไปไม่ถึงยังแดนไกล อันหมายถึง I-20 จากทางโรงเรียนก็จะไม่เดินทางกลับมา
"บักหล้าเขียนภาษาฝรั่ง เจ้าสิไปเมียงนอกติ"
"ครับ แต่บ่ทั่นฮู้ดอกว่าสิได่บ่ สมัครไปเรียนซื่อๆ"
"เก่งคักเด่ ไปไห่ได่เด้อ"
"ขอบคุณครับ"
"คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก
ได้กินพาเงินพาคำอย่าลืมกระเบียนฮ้าง
คันเจ้าได้อยู่ยอดฟ้าผาสาทประดับมุข
อย่าได้ลืมเฮียมทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า
คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มเป็นพระยา
อย่าได้ลืมคนทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า
คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มสัปทน
อย่าได้ลืมคนจนผู้แห่นำตีนซ้าง"
"บักหล้าเคยได้หงินบ่ ผญาคนเฒ่าเผิ่นเว้าไว้"
"เคยครับ ขอบคุณครับ ที่ยายมาบอกผม ผมบ่ลืมบ้านเกิดเมียงนอนดอกครับ"
"ยายไปแล้วเด้อหลานซาย อยู่ดีมีแฮงเด้อ"
ผญาบทนี้ เขียนไว้ที่ข้างผนังห้องนอน ผมเงยหน้าขึ้นท่องคำสอนบทนี้อีกครั้ง ก่อนบรรจงเขียนจำนวนเงินดอลล่าห์ลงในซองฝากธนาคาร พรุ่งนี้เช้าเงินเหล่านี้จะเดินทางไกลกลับไปยังดินแดนบ้านเกิดเมืองนอนของผมเอง
2,400 บาท จากสถานที่โรงงานแห่งหนึ่งในนิคมอุตสาหกรรมบางปู ของหลานคุณยาย คือ คววามทรงจำอันงดงามและมีค่า ไม่ว่าจะเป็นเงินจำนวนมากน้อยแค่ไหน ไม่ว่ามันจะส่งมาจากที่ใด หากแต่มันก็คือเงินของเหล่านักสู้ เลือดอีสาน ผู้จากบ้านเกิดเมืองนอนมา เพื่อต่อสู้กับความยากจน ให้พ่อแม่ น้องๆหลานๆกินอิ่ม นอนอุ่น
Create Date : 08 ตุลาคม 2550
Last Update : 8 ตุลาคม 2550 8:25:45 น.
6 comments
Counter : 1609 Pageviews.
Share
Tweet
คิดถิงบ้านนอกเหมือนกันถิงจะใช้ชีวิตเกือบสิบห้าปีที่ต่างแดนยังคิดถิงบ้านเสมอไม่เคยลืมกลิ่นโคนสาบควาย
เคยเล่นน้ำหนอง คลอง บิ่ง กับเพื่อนๆ ถิงได้ขับรถเบนส์
ก้ไม่เคยลืมเคยขี่หลังควาย ไม่เคยลืมคำที่พ่อเรียก..อีหล้า..มันซิ่งกว่าคำว่า..คุณนาย..
โดย:
SwissSydney
วันที่: 8 ตุลาคม 2550 เวลา:11:21:05 น.
คนบ้านเดียวกันแท้ อยู่อำเภอพนมไพร(บ้านทุ่งหมื่น ทุ่งแสน)รู้จักใหมเอ่ย ยินดีที่ได้รู้จักคนบ้านเดียวกันค่ะ
โดย:
SwissSydney
วันที่: 8 ตุลาคม 2550 เวลา:11:24:08 น.
ป้ากะ มัก ผญาหลายๆ เคยเขียนไว้ ในสมุดเรียนแต่มาอยู่นี่ ก็ยังไม่ได้ดี สักเทื่อถ้าอยู่ สู้ สู้ ต่อไป
โดย: แม่แซมมี่ IP: 69.130.145.231 วันที่: 9 ตุลาคม 2550 เวลา:1:19:55 น.
รู้จักคนร้อยเอ็ดหลายคนเหมือนกัน สังเกตว่าคนอิสานพูดภาษาอังกฤษแล้วสำเนียงดี๊ดี
วันเสาร์นี้แป๋วแหววจะบินไปลงนิวยอร์ค แล้วนั่งรถต่อไปเพนซิลเวเนีย ไปอยู่แถวนั้นสามสัปดาห์ คุณกู๊ดกายทำงานร้านไหนล่ะคะ เผื่อแวะไปอุดหนุน
โดย: แป๋วแหวว IP: 125.24.85.107 วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:3:45:07 น.
คำสอนข้างบน แปลได้กลายๆ แต่ไม่เข้าใจซะทีเดียว ประมาณว่าอย่าลืมกำพืดตัวเองใช่มั๊ยคะ แม่สอนมาแต่เด็กเลยค่ะคำนี้ ว่าโตขึ้นถ้าได้ดิบได้ดีก็ต้องไม่ลืมว่าเราเคยจนมาก่อน
โดย:
KungGuenter
วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:21:54:27 น.
nice to meet you na my motherland near 101 see you next time ka
โดย: v IP: 219.77.168.88 วันที่: 14 ธันวาคม 2551 เวลา:23:38:21 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
Be a good guy
Location :
New York CityBoy United States
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
เด็กจากทุ่งกุลาร้องไห้ฯฝันไกลในนิวยอร์ค
Friends' blogs
Be a good guy
ป้ามด
ปูขาเก เซมารู
someone like me
NeneShin
smartupid
fluffyboy101
Kurt Narris
* เทมมี่จัง *
B Oprysk
BlackmagicW
Susie
gabgab
หญิงป้า
PoH13
หน่อยอิง
กรรชัย
WaN-r-Tit
Praparat2001
canx
redPoTatO
roslita
tingpositive
pecochan
กะว่าก๋า
ซ่อนทรายแก้ว
ทิวาจรดราตรี
มารปักษา
Tripple Jack
มาดามอุ้ย
คุณนายก้อ
ป้ามะลิกับลุงมะระ
พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
The Fifth
Mcintosh.Net
nanida
GlowPopJigglyJam
Tang_Siri
pink daffodil
INGEN ER PERFEKT
Webmaster - BlogGang
[Add Be a good guy's blog to your web]
Links
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
เคยเล่นน้ำหนอง คลอง บิ่ง กับเพื่อนๆ ถิงได้ขับรถเบนส์
ก้ไม่เคยลืมเคยขี่หลังควาย ไม่เคยลืมคำที่พ่อเรียก..อีหล้า..มันซิ่งกว่าคำว่า..คุณนาย..