Bloggang.com : Be a good guy : เดลิเวอรี่มาแล้วจร้า

เดลิเวอรี่มาแล้วจร้า

นิวยอร์กเป็นเมืองที่มีประชากรอาศัยอยู่หนาแน่นมากที่สุดในอเมริกา ยิ่งโดยเฉพาะพื้นที่แคบๆในเกาะแมนฮันตันแล้ว ถ้าไล่ทุกคนออกจากตึกมายืนอยู่บนถนนหมดรถราคงวิ่งไปมาไม่ได้

กิจการที่เจริญรุ่งเรืองตามมาติดๆของบรรดาร้านอาหารไทยในนิวยอร์กก็คือบริการเดลิเวอรี่ส่งอาหารถึงที่หน้าห้อง ถ้าป้อนได้คงป้อนกันไปแล้ว

เช้าวันพุธ แค่เพียงเปิดประตูร้านเข้าไปยังไม่ทันยกโต๊ะคง เสียงโทรศัพท์ก็ดังรออยู่แล้ว ฉันเองก็ใจหนึ่งใจสองรับไม่รับดีนะ เสียดายไม่มีดอกกุหลาบให้เด็ดกลีบเล่น แต่พอเงยหน้ามองกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งทั่วทุกมุมในร้านแล้ว จึงรีบพุ่งเข้าหาโทรศัพท์ทันที

ยกหูขึ้น เก็กเสียงแมนแล้วตามด้วยยิ้มปากกว้างแล้วพูดว่า

“ร้านแมวไทย มีอะไรให้รับใช้หรือขอรับ” สุภาพมาก แบบว่าเสียงเพราะกว่าคอลเซ็นเตอร์ของเอไอเอสเสียอีก
“สั่งเดลิเวอรี่จ๊ะ พ่อหนุ่ม” อนุมานจากเสียง เป็นป้าแก่ เพราะคำว่าหนุ่มแอบออกเสียงแบบยานคางที่เต็มไปด้วยเซลลูไลร์ท
“ขอทราบเบอร์โทรศัพท์ก่อนครับ”

“212 346 26ตู๊ดตู๊ด” เบอร์บ้านในแมนฮันตันมักขึ้นด้วย 212 คงประมาณกรุงเทพฯขึ้นด้วย 02 ความจริงในเครื่องก็โชว์เบอร์ที่หน้าแป้น แต่ต้องดูประกอบกันด้วย เพื่อความปลอดภัยว่าลูกค้าไม่ใช้เบอร์ปลอมๆส่งมาสั่งของ

“อืม โอเครับ ท่านอยู่ที่ 220 อีสต์ 81 สตรีท อะพาร์ตเม้นท์ D like a Dog ใช่ป่ะครับ”
“โนวววว์ พ่อหนุ่ม D like David ไม่ใช่หมา เอ…พ่อหนุ่มเดี๋ยวป้าจะสอนใหม่นะ A like Apple B like Boy พ่อหนุ่มต้องไปศึกษามาใหม่นะจ๊ะ”
“อูย ขอบพระคุณคุณป้ามากๆครับ ว่าแต่จะส่งอะไรดี”

จากนั้นฉันก็จิ้มๆออเดอร์ตามคำสั่งของคุณป้า ลันช์สเปเชี่ยวราคาแสนถูก เพียง 7 เหรียญ ได้ทั้งข้าวกล่องใหญ่แถมของว่างกินเล่นไปด้วยอีกต่างหาก
“คุณป้าขอบพระคุณมากนะ โอกาสหน้าร้านแมวไทยยินดีรับใช้ Have a nice day”
“you too”

วางสายคุณป้าไปเรียบร้อยแล้ว พร้อมใจที่เบิกบาน หลายๆครั้งที่กะเหรี่ยงไกลบ้านอย่างฉันได้รับการอบรมสั่งสอนทั้งเรื่องมารยาทในการทำงาน ตลอดจนวิธีการพูด การคิดแบบคนอเมริกัน จากลูกค้าใจดีหลายท่าน แม้ฉันเองจะไม่เคยมีโอกาสได้เห็นหน้าพวกเขาเลยก็ตาม

ลงไปชั้นใต้ดิน ยกถังน้ำแข็งขึ้นมาเติม แล้วตามด้วยกะบะผัก ตอนนี้ทุกคนทยอยมาทำงานกันเกือบครบแล้ว ที่ต้องใช้คำว่าทยอยเพราะร้านเปิด 11 โมงเช้าก็จริง แต่นิสัยแบบไทยๆที่ไม่เคยลืมเลือนไปจากสายเลือดนั่นก็คือการมาสาย

“กริ๊งๆๆ”

โทรศัพท์ดังมาอีกแล้ว พี่พิม ผู้จัดการประจำร้านรีบรับสาย เสียงสวยหวาน ภาษาเริ่ด อักขระชัดเจนแบบเมกันเกิดนี่ ฉันได้แต่แอบฟังวิธีการพูด เพื่อจะได้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง พอพี่พิมว่างโทรศัพท์ลงออเดอร์ก็ปริ้นออกมาในครัวยาวเกือบ 1 ศอก

“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ เยอะมากค้า”

จากนั้นทั้งครัวก็วิ่งวุ่น ทั้งสลัด กระหรี่ปั๊ป สปริงโรล ผัดไทย ซีอิ้ว กะเพรา ควงกันสวิงสว่อน ฉันก็รีบตักข้าวไว้ตามออเดอร์ที่รับมา มีหลักการก็คือ อะไรที่เป็นข้าวอยู่แล้ว เช่น ข้าวผัดไม่แถมข้าว พวกก๋วยเตี๋ยวก็ไม่แถม อะไรที่กินกับข้าว เช่นผัดต่างๆกับแกงต้องแถมข้าวไปด้วย

ฉันมักพลาดเรื่องนี้เสมอ แพ็คทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่ลืมใส่ข้าวไป เพียงเวลาไม่นานลูกค้าโทรกลับมาทันทีว่าไม่ได้ข้าว เดือดร้อนพ่อหนุ่มโก้ต้องวิ่งแจ้นกลับไปส่งอีกรอบ เพื่อเอาข้าวไปให้ลูกค้าทันกินกับอาหารที่กำลังเย็นแล้ว

เกือบบ่ายโมงในร้านยังเงียบ มีลูกค้าเข้ามานั่งกินไม่กี่โต๊ะ แต่เดลิเวอรี่ยังไหลไม่หยุด โก้ส่งคนเดียวเริ่มไม่ทันแล้ว ฉันแพ็คเสร็จยกออกมาเจอกองทัพถุงรออยู่อีกเพี๊ยบ อาหารก็เริ่มเย็น ลูกค้าก็เริ่มโทรมาทวง ปกติควรส่งได้ภายในครึ่งชั่วโมงนี่ปาเข้าไปเกือบชั่วโมงแล้ว

“สหมิงไปส่งเดลิเวอรี่ไหมจ๊ะ พี่อยู่ร้านคนเดียวได้” สิ้นคำพูดของพี่พิม ฉันเหมือนไก่ได้พลอย รอโอกาสนี้มานานแล้ว รีบถอดผ้ากันเปื้อน วิ่งลงไปเอาเสื้อกันหนาว คว้าเอาถุงที่อยู่ใกล้ที่สุดมา 3 ถุง ระหว่างเดินกึ่งๆวิ่งก็แอบทาลิปมันตามไปด้วย เสื้อผ้าหน้าผมพร้อม

ระบบผังเมืองในนิวยอร์กแทบจะเรียกได้ว่าดีที่สุดในโลก ซ้าย ขวาหน้าหลังมีป้ายบอกหมด ทุกตารางนิ้ว ทุกแยกมีตัวเลขขึ้นลงชนิดที่เรียกได้ว่าจับทิศทางได้ไม่มีพลาด ฉันเองเคยเดินสำรวจบ่อยๆเวลามาทำงานตอนเช้าแล้วร้านยังไม่เปิด ฉะนั้นจึงเป็นเรื่อง่ายมากที่ฉันจะรู้ว่าบ้านเลขที่นี้อยู่มุมไหน ตึกนี้น่าจะอยู่ประมาณบล็อกไหน สมองเริ่มสั่งการว่าจะไปไหนก่อนดี

248 เลขที่ถูกต้อง ฉันยืนอยู่หน้าร้านทำผม ก่อนเดินเข้าไปถามหาชื่อคนสั่ง ชายในร่างหญิงกรีดปลายนิ้วอวดปอยผมที่เหลือน้อย ก่อนยื่นเงินพร้อมทิปมาให้ฉัน ชีแอบจิกเปลือกตาสีมังคุดวิ้งๆให้ถี่ๆก่อนที่ฉันจะรีบขอบคุณแล้ววิ่งไปต่อ

ผีย่อมไม่นิยมบริโภคผีด้วยกันนะคะ ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน

260 ฉันเดินเข้าไปหายาม ก่อนบอกว่ามาส่งเดลิเวอรี่ เขากดโทรศัพท์ขึ้นไปถามเจ้าของห้อง ก่อนชีส่งเสียงัวเงียอนุญาติให้ฉันเอาอาหารขึ้นไปส่ง
พอประตูเปิดแง้มออกมา ฉันเห็นหน้าแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งที่เหลือผมปิดไว้หมด อาการสลึมสลืองงตัวเองหรือไงไม่รู้ ทำให้ชียัดเงินใส่มือฉันแล้วรีบปิดประตูเข้าห้องไป ไม่รู้จะไปฝันว่าได้กินข้าวเที่ยงหรือจะกินจริงๆก็ไม่รู้

ถุงสุดท้ายอยู่ในมืออันนี้หาง่าย เป็นร้านขายยาที่อยู่ในห้างสรรพสินค้าแบบโลตัสบ้านเรา แม้อากาศจะหนาวแต่ไอ้การวิ่งมาเกือบสิบล็อกสองถนนใหญ่ ทำให้ถึงขั้นเหงื่อเริ่มซึม พอฉันเดินเข้าไปถามหาเจ้าของถุงใบสุดท้าย เธอก็ปรากฏตัวออกมาในชุดเสื้อขาวที่หมอชอบใส่กัน

“เอ๊ะ เธอเป็นเดลิเวอรี่กายคนใหม่หรือ ไม่เคยเห็นมาก่อน”
“ไม่ใช่อ่ะ ปกติฉันเป็นเวท แต่วันนี้เดลิเวอรี่ยุ่งมาก เขาส่งอาหารไม่ทัน ฉันกลัวอาหารเธอเย็น แล้วเธอจะหิวมาก เลยรีบมาส่งให้เอง”
“wow sweet boy” เธอยิ้มอย่างเมตตา ด้วยท่าทีของฉันในตอนนี้ก็เหนื่อยจริง ทุกคำพูดที่ออกไปก็เป็นเรื่องจริง ฉันกุมเงินไว้ในมือแน่น ก่อนยิ้มกว้างแล้วขอบคุณ แล้วรีบเดินนออกจากร้าน เพื่อกลับไปทำงานตามเดิม

บ่ายสี่โมง หลังจากทานข้าวร่วมกันเสร็จ ฉันเดินเข้าห้องน้ำ ในมือกุมเงินทิปของวันนี้มานับ ฉันยิ้มให้กับตัวเองในกระจก ดีนะที่ออกไปส่งเดลิเวอรี่ ไม่เช่นนั้น เช้าวันนี้คงเป็นวันที่ฉันได้เงินทิปน้อยที่สุดตั้งแต่ทำงานมาในเมกา