Bloggang.com : weblog for you and your gang
แล้วเด็กบ้านนอกคอกนา ก็บินมาอยู่ถึงนิวยอร์ค
Group Blog
บันทึกคำให้การของเกย์เร(รวมงานเขียน)
นิวยอร์ค ซิตี้บอย
ที่ว่าง
สารหล่อเลี้ยงของชีวิต
<<
มิถุนายน 2551
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
24 มิถุนายน 2551
วันเวลาที่เปลี่ยนไป
All Blogs
3 ปีที่นิวยอร์ก
ขุนหมูสู้หนาว
เดลิเวอรี่มาแล้วจร้า
โมจิโต้อีกแล้ว กรูจะบ้า
ดอลล่าห์ที่หายไป
หนาวเหมือนกันหรือเปล่า
5 Av+99 cent =NewYork
ป่วยมากไหมฆ่ะ ป้า
วันที่แสนยาวนาน
สโลว์บัดซบ
กรรมหนอกรรม ใครทำคนนั้นได้
คลอดแล้วจ้า
เมกาจ๋า อดทนไว้
หนาวเชียงใหม่ใกล้นิวยอร์ก
เสียงกระซิบ อันแผ่วเบา
ความรักแย่ งานการเยิ่น
เอเชียแร๊ง แรงมากฆ่ะๆๆๆๆ
ไปวัดแบบไทยๆในนิวยอร์ค
เสียงที่ใจไม่เคยได้ยิน
หอมข้าวหอมมะลิจากทุ่งกุลาร้องไห้
จุดไต้ตำตอ คนไทย
วันเวลาที่เปลี่ยนไป
ตึก ตึก ตึก
ข้าวยาก น้ำมันแพง
นิวยอร์คเกอร์ผู้แล้งน้ำใจ
เทรนงานอย่างไรให้ผ่านโปร ตอน 2
อันหางานร้านอาหารไทยนั้นไม่ยากแต่ก็ไม่ง่ายหรอกนะ ตอน1
หมดท่า
Are you Jet Li?
คนังน้อยถอดรูป
หวาด
ผีเห็นผี
ปรับตัวปรับใจทำงานให้ไวเหมือนลิง
สู้โว้ยยยยย
A New Day Has Come
แดดอ่อนๆตอนเช้า
เวลาของชีวิต
เสน่ห์ของเหล้า
แคชเชียร์ละเหี่ยใจ
The Eye ฉันเห็นผีที่เมกา
ช่องว่างระหว่างความเป็นคน
ของฝากจากแดนไกล
ผีเสื้อราตรีคืนนี้มีอ๊วก
ของขวัญรับปีใหม่
โลกหมุนด้วยความแคบ
วันเกิดนี้เพื่อใคร
I Know what you did last nite?
เวลาแห่งการก้าวผ่าน
วันปลดแอก
ถนนสายนั้นชื่อความเหงา
โชว์ฟรีไม่มีชาร์ต บล็อคติดเรต
บล่าๆนินทากาเลกาลี
ทางผีผ่าน
ความรู้สึกของคนที่หมดใจ...กับความงี่เง่าของคน
กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ หิมะตก
สักวาหน้าหนาวสาวขาแตก
คิดไม่ออกบอกไม่ถูก พูดไม่ได้ โดย สหมิว
อยู่อย่างเกย์ เกร๋ๆแกร่งๆแรงๆในนิวยอร์ค
กว่าจะมาเป็น "ทิป"
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อุ่นไอหนาวด้วยน้ำใจ ของ ผู้ให้ กับ ผู้รับ
แรงใจไม่เคยล้า
อย่า ..กลัว
วันหยุดอันแสนหวาน
น้องหวึ่งจิบไวน์
การมาเยือนของสายลมหนาว
คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก
แบบนี้ แบบไหนถึงจะเรียกว่าเป็น New Yorker ตัวจริง
รางวัลแด่คนช่างฝัน
กล่องข้าวน้อย ฆ่าชั้น
คืนนั้นคืนไหน ใจไม่เคยเปลี่ยนแปลง
US open กว่าวันนี้จะมาถึง By สหมิว
อ้วน ผอม จอมจิ๊ก by สหมิว
เป็นคนไทยที่ไร้ตัวตน
เราลืมได้ หรือ เราแค่หลอกตัวเองไปวันๆ
ขูด ขูด ขูด รวยๆๆๆๆๆๆ
ฉันมาทำอะไรที่นี่ ที่เมกา
อากาศวิปริต คนวิปลาส
วันที่ฉันป่วยทางจิต
ชายแก่ที่เดินกลับมาในความทรงจำ
สเปเชี่ยว ไวน์ ดริ้ง เอนนี่ติงเอลลลลลลลลล
ที่เหลืออยู่คือความว่างเปล่า
ชีวิตคือการเดินทาง
เฝ้าคิดเรื่องเดิมซ้ำๆ นับความช้ำแทนเลขวันที่
แล้วความห่างไกลก็แยกเราไปจากกัน
ตอน 27 รักแท้บทที่ 2
โก้ โก้ โก้ หนุ่มๆโก้
สบาย สบาย ในวันหยุด
แบกจานใบใหญ่ไปเสิร์ฟลูกค้า
อีกไม่นานคงได้รวมเล่มแล้ว
ตอน 26 รักแท้บทที่ 1
ตอน 25 งานหนักแถมพักก็ไม่ได้
ตอน 24 บทเรียนจากการทำงาน
ตอน 23 เอาใจคนแก่
ตอน 22 มือใหม่หัดเวท
ตอน 21 บ้านหลังใหม่ใกล้ชิดพม่า
ตอน 20 รับเพื่อนฝึกฮู้ด
ตอน 19 ลูกค้าดี ลูกค้าเลว
ตอน 18 ชีวิตโรบินฮู้ด
ตอน 17 รวมมิตรลูกค้านานาชาติ
ตอน 16 ลูกค้าสารพัดพิษ
ตอน 15 งาน งาน งาน
ตอน 14 น้ำพักน้ำแรงกลับบ้าน
ตอน 13 วันว่างของชาวต่างด้าว
ตอน 12 ยอมแพ้แมงดูดเลือด
ตอน 10 ย้ายรังใหม่วัดใจแม่ผีนักวิ่ง
ตอน 9 ประสบการณ์ใหม่ยามไกลบ้าน
ตอน 8 วันสดใสกับงานใหม่
ตอน 7 ฝึกงานแบบพิกลพิการ
ตอน 6 เจ็บก็ทน ช้ำก็จะทน
ตอน 5 ฝึกงานรันเนอร์โหด
โชคเริ่มเข้าข้างคนสวย
เตะฝุ่นหางาน
เดินย่ำต๊อกหางาน
ก้าวแรกที่เมกา
วันเวลาที่เปลี่ยนไป
หลายๆปีก่อน เวลาโทรศัพท์คุยกับเพื่อน เรื่องที่มักเม้าท์แตกจนแบตมือถือหมดไม่วายต้องเป็นเรื่องเที่ยว จิกผู้ชาย อกหัก รักคุด เสียน้ำตารักเศร้า ท้อแท้กับชีวิต แต่อีกไม่กี่วันก็ลืมซะ หาผัวใหม่
สองสามปีก่อน เวลาโทรศัพท์คุยกับเพื่อน มักมีเรื่องงาน เรื่องเครียดๆโผล่เข้ามาแจมอยู่เรื่อย แต่ไม่วายเรื่องที่เป็นประเด็นส่วนมากก็ยังคงเป็นวันหยุดไปเที่ยวไหนดี เธคไหนคนเยอะ ผับไหนเกร๋ๆผู้ชายโทรหามีใจรึเปล่า
ปีก่อนคุยกันกับเพื่อน ก่อนบอกลาว่าต้องมาเมกาแล้วนะ เหมือนเพื่อนมีปัญหาหนักใจรุมเล้า แต่ไม่สามารถบอกได้ ที่บ้านเป็นหนี้เยอะ พ่อแม่คาดหวังไว้สูง งานไม่เป็นหยั่งที่คิด เบื่อกับการใช้ชีวิตเป็นเกย์ไปวันๆแบบนี้
8 เดือนก่อน ขาดการติดต่อกับเพื่อนที่เคยคุย เพื่อนหายไปอย่างไร้ร่องรอย พร้อมกับคุณแม่ที่ตระเวณออกตามหาไปยังที่ต่างๆที่คาดว่าเพื่อนจะไป
6 เดือนต่อมาทุกคนเริ่มสิ้นหวัง เพราะการตามหาเริ่มงวดเข้าไปถึงขั้นบัญชีคนสูญหาย คนตาย ตามโรงพยาบาลหรือตามโรงพัก
4 เดือนที่แล้ว แม่ของเพื่อนมาที่บ้านพร้อมกับน้ำตา เพื่อขอให้คุณแม่ของฉันช่วยพาไปหาแม่หมอที่ตำหนักทรงติดชายแดนไทย-เขมร
มันยังไม่ตาย แต่กลับมาไม่ได้
มีคนกักขังมันไว้
คำบอกเล่าของร่างทรง ทำให้ชีวิตหัวอกของคนเป็นแม่แทบแตกสลายไปต่อหน้า แกร้องไห้ตลอดเวลาที่ฉันโทรไปหา พลางขอร้องให้ช่วยตามหาลูกให้ด้วย ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม ขอแค่ให้ลูกกลับบ้าน
ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฉันอยู่ห่างจากบ้านเกิดเมืองนอนมาอีกซีกโลก แต่ต้องมารับรู้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถที่จะช่วยเหลืออะไรไปได้มากกว่านี้
อยู่ทางโน้นดูแลตัวเองให้ดีนะ แม่เป็นห่วง เงินที่หามาได้ แม่แทบไม่อยากใช้เลย เพราะแม่รู้ว่าลูกลำบาก แม่มักพูดกับฉันเสมอด้วยน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง ฉันแทบน้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าหลายอย่างที่ฉันเจอที่นี่ แม้ไม่เคยเล่า แต่แม่ก็รับรู้ได้
แม่ เสกกลับบ้านหรือยัง
ยังเลย สงสารแม่มันมาก แกชอบมาดูบ้านที่เรากำลังสร้างแล้วร้องไห้
ฉันยังคงถามหาเพื่อนเสมอ ด้วยในใจยังหวังว่าสักวันหนึ่ง เพื่อนคงคิดได้และเดินทางกลับบ้าน ยังไงเสีย เกิดเป็นคนอีสาน เกิดที่ไหน ย่อมเป็นคนของที่นั้น ไม่มีใครลืมบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองได้หรอก ฉันยังหวังว่าเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้นจะคิดได้เข้าสักวัน
คืนก่อน ฉันกลับมาบ้านพร้อมความเหนื่อยล้าจากการทำงาน แต่ด้วยความเคยชิน ฉันมักเข้าไปเช็คอีเมลล์ ด้วยหวังว่าเพื่อนจะติดต่อกลับมา พร้อมกับออนไลน์ถามข่าวจากน้องสาวของเพื่อนเสมอ
พี่อย่าไปบอกใครนะ พี่เสกโทรมาหาแล้ว พี่จะเอาเบอร์ไหม
เอาสิ มันไปไหนมา ทำไมทำแบบนี้
พี่ใจเย็น พี่พูดกันเองดีกว่า
ในตอนนั้นฉันกดมือถือติดต่อกลับไปทันที พลางภาวนาในใจขอให้เพื่อนยอมรับสาย เพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหายไปทิ้งให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องมาเป็นทุกข์ขนาดนี้
ทำไมล่ะเสก
กูขอโทษ กูผิดไปแล้ว กูรู้ว่ากูผิด
กลับบ้านเถอะ กลับไปขอโทษพ่อกับแม่ซะ อย่าให้ท่านต้องเป็นทุกข์อีกเลยแก
ได้ กูขอโทษเวลาของกูเหลืออีกไม่มาก
แกเป็นไรทำไมพูดแบบนี้
กูเป็นมะเร็ง
เหมือนสายจากเมืองไทยเงียบไปพร้อมกับเสียงสะอื้น หัวใจฉันหยุดเต้นเหมือนไม่อยากรับรู้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
กูไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้เขาต้องมาเป็นห่วง ไหนจะค่ารักษา หนี้ก็เยอะ พ่อแม่กูก็ทำอะไรให้ไม่ได้สักอย่าง
เสกพอเถอะ กลับบ้านเราเถอะนะ ยังไงแกยังมีเวลา
^
^
^
^
^
^
หลายปีก่อน ฉันเคยฟังเรื่องราวสนุกๆจากเพื่อน ทั้งเรื่องเรียน ความรัก เรื่องงาน เรื่องตลกโปกฮา
หลายปีต่อมาแม้จะมีเรื่องเครียดๆมาบ้างแต่ยังไม่มีอะไรที่ร้ายแรงเหมือนครั้งที่เพิ่งคุยกันไป
เวลาของชีวิตผ่านไปเร็วเหลือเกิน เรายังอายุไม่ถึง 30 กันเลยนะ ทำไมเวลาต่างๆที่เราทุกคนเคยกลัวมันคืบคลานเข้ามาหาเราเร็วกว่าที่คิดเอาไว้มาก
หรือทุกเรื่องที่ก้าวเข้ามา เพื่อช่วยเตือนให้ฉันรู้ว่า จงอย่าใช้ชีวิตอย่างประมาท และใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ทั้งเพื่อตนเองและทุกคนรอบข้าง
Create Date : 24 มิถุนายน 2551
Last Update : 24 มิถุนายน 2551 13:50:06 น.
18 comments
Counter : 812 Pageviews.
Share
Tweet
เศร้า จงเตือนตนด้วยตนเอง
โดย: GTX IP: 61.7.174.47 วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:13:48:15 น.
ขอบคุณค่ะที่ทำให้คิดได้
โดย: หน้าหวาน IP: 124.120.105.159 วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:14:36:49 น.
ชีวิตของคนเรา เอาแน่ไม่ได้ค่ะ บางครั้งเราคิดว่าเราทุกข์แล้วนะ คนอื่นทุกข์กว่าเราซะอีก ไม่รู้ว่าในวันข้างหน้าจะเป็นไง มีคนให้ข้อคิดว่า แต่ละวันให้คิดว่าเป็นวันสุดท้ายของชีวิต เราจะได้ทำแต่สิ่งที่ดี กอบโกยทุกวินาทีที่จะผ่านไปในแต่ละวัน ทำแต่ละวันให้มีความสุขเท่าที่จะทำได้น่ะค่ะ จริงแล้วพูดง่าย แต่ทำยากน่ะคะ แต่ก็แค่ให้ฉุกคิดบ้าง ก็น่าจะโอเคมะคะ
โดย:
Lionne13
วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:15:21:06 น.
ชีวิตที่เป็นชีวิต จริง ๆ
โดย:
พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:18:03:04 น.
thanks a bunch krub, the story you share makes me realize, eventually, it's time to get my life back on track. :- )
โดย: A-Mon IP: 125.27.126.32 วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:19:41:15 น.
ชีวิต เป็นสิ่งที่ไม่มั่นคงจริงๆค่ะ... เสียใจด้วยนะคะเรื่องเพื่อน..
หนูว่า.. อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเดาได้ สิ่งเดียวที่พวกเราพอจะทำได้ ก้คือทำวันนี้ให้ดีที่สุด...
ขอบคุณที่มาเขียนเตือนใจค่ะ..
โดย:
KoKi-MAAN
วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:19:47:33 น.
By the way be strong na krub, this dark cloudy storm will pass away even before you know it.
โดย: A-Mon IP: 125.27.126.32 วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:21:17:18 น.
ถึงเรื่องจะไม่คล้ายกันนัก แต่แกทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ปีที่แล้วที่เกิดกับฉัน
ฉันรู้สึกว่า อะไรๆ ที่มันอยู่รอบๆ ตัวเรา มันพร้อมจะเป็นบทเรียนให้เราโตขึ้นเสมอ
ฉันเรียนรู้ว่า เราควรเอาใจใส่คนใกล้ชิดกันให้มากขึ้น อย่างน้อยก็ดูแลความรู้สึกกันให้มากขึ้น มีอะไรไม่ควรจะเก็บไว้ และอีกอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆ คือ ฉันโชคดีที่ได้มีเพื่อนดีๆ
คิดถึงนะ
โดย: เพื่อนสาวสุดสยาม (
kenmania
) วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:23:37:46 น.
เสกยอมที่จะแบกทุกข์ไว้คนเดียว แต่เขาไม่รู้เลยเนอะว่าแม่นั้นทุกข์ยิ่งกว่าที่ไม่รู้ว่าลูกหายไปไหน
ขอให้เสกกลับบ้านก่อนที่อะไรจะสายไปนะคะ
โดย:
ป้ามะลิกับลุงมะระ
วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:23:43:13 น.
สวัสดียามดึกครับ
ขอบคุณนะครับสำหรับถ้อยคำแสดงความยินดี
.........................
อ่านเรื่องราวของเสกแล้วอึ้งครับ
ผมคิดแทนเสกไม่ได้
แต่รู้สึกแทนได้ว่าในห้วงยามสุดท้ายของชีวิต
ที่ยังมีความสับสนในใจนั้น
มัน "เจ๊บปวด" มากแค่ไหน
เพราะญาติมาดามก็เพิ่งจากไปด้วยโรคมะเร็งได้ไม่นานนี้เองครับ
โดย: ก๋า เก็กเสียง (
กะว่าก๋า
) วันที่: 25 มิถุนายน 2551 เวลา:0:44:38 น.
อ่านแล้วเศร้าค่ะ สงสารหัวอกคนเป็นแม่
น้องก็น่ารักน่ะค่ะ ส่งเงินไปให้ที่บ้านตลอ มิหนำซ้ำคุณแม่น้องก็น่ารักเข้าใจหัวอกน้องในการทำงาน
ตอนนี้ยังมีใครรังแกน้องอีกหรือเปล่า หุ หุ
โดย: jiney6 (
สวยตลอดกาล
) วันที่: 25 มิถุนายน 2551 เวลา:3:52:12 น.
โดย:
พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
วันที่: 25 มิถุนายน 2551 เวลา:9:31:34 น.
เรื่องแบบนี้ไม่เกิดกับตัวเองก็ไม่รู้หรอกครับ
เศร้าจังครับ ชีวิตจริงคนเราก็เศร้ากันทุกคนแต่คนละเรื่องเท่านั้นเองครับ
เรื่องของผมเองก็เศร้าเหมือนกัน
โดย:
redPoTatO
วันที่: 25 มิถุนายน 2551 เวลา:17:37:05 น.
Khun Samew, are you really a feminine gay? I think you just put the expressions just for the readers' fun. I am jsut curious. To me, you dont look like one. Anyway, I really admire your works. They are funny and lots of time meaningful.
โดย: chok IP: 204.52.215.17 วันที่: 25 มิถุนายน 2551 เวลา:22:33:45 น.
" ชีวิต " ของคนเราก็เหมือนเรือ
ที่แล่นสวนกันไปมาในรัติกาลของห้วงทะเลชีวิต
พบกัน ... ผ่านกันไป ...
แล้วก็กลืนหายไปในความมืดของรัตติกาล ...
ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก ...
โชคดีมีแต่ความสุขค่ะ
ปล. ป่าไผ่เขียวที่เห็น คือ เชียงใหม่ค่ะ
โดย:
ทิวาจรดราตรี
วันที่: 26 มิถุนายน 2551 เวลา:22:00:25 น.
สวัสดีคะ แวะมาเยี่ยมพร้อมทั้งส่งความคิดถึงด้วยจ้า
โดย:
หน่อยอิง
วันที่: 27 มิถุนายน 2551 เวลา:16:09:31 น.
อย่างว่าแหละนะ คนรามีเหตุผลเป็นของตัวเอง
พี่อ่าน Chasing Day Light: ไล่ล่าแสงตะวัน ทำให้รู้ว่าชีวิตของคนเราไม่แน่นอนจริงๆ สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนให้ข้อคิดคือ เราต้องทำทุกนาทีในชีวิตให้ป็น นาทีที่สมบูรณ์แบบ
โดย: พี่เนาว์ IP: 58.8.3.36 วันที่: 4 กรกฎาคม 2551 เวลา:16:49:49 น.
ใช่เสกเดียวกะที่ชั้นรู้จักหรือเปล่าอ่ะ
โดย: สกี IP: 61.19.197.158 วันที่: 23 กรกฎาคม 2551 เวลา:5:41:17 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
Be a good guy
Location :
New York CityBoy United States
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
เด็กจากทุ่งกุลาร้องไห้ฯฝันไกลในนิวยอร์ค
Friends' blogs
Be a good guy
ป้ามด
ปูขาเก เซมารู
someone like me
NeneShin
smartupid
fluffyboy101
Kurt Narris
* เทมมี่จัง *
B Oprysk
BlackmagicW
Susie
gabgab
หญิงป้า
PoH13
หน่อยอิง
กรรชัย
WaN-r-Tit
Praparat2001
canx
redPoTatO
roslita
tingpositive
pecochan
กะว่าก๋า
ซ่อนทรายแก้ว
ทิวาจรดราตรี
มารปักษา
Tripple Jack
มาดามอุ้ย
คุณนายก้อ
ป้ามะลิกับลุงมะระ
พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
The Fifth
Mcintosh.Net
nanida
GlowPopJigglyJam
Tang_Siri
pink daffodil
INGEN ER PERFEKT
Webmaster - BlogGang
[Add Be a good guy's blog to your web]
Links
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.