เสียงสะอื้นให้ของน้องสาวยังก้องอยู่ในหู หัวใจฉันแทบหยุดเต้น พยายามเค้นน้องว่า บาดเจ็บหรือเปล่า วินาทีนี้ฉันจะอยากจะบึ่งไปหาน้องให้เร็วที่สุด น้ำตาฉันเริ่มคลอเบ้า เมื่อนึกถึงวันเก่าๆ นึก แล้วก็นึก ย้อนไปย้อนมาฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ เพื่อรอเวลาที่เครื่องมันจะลงจอดเสียที แต่กัปตันก็ดันประกาศอยู่นั่นว่าสนามบินเจเอฟเคการจราจรทางอากาศแออัดมาก คงต้องบินวนไปเรื่อยๆ หาเรื่องนึกต่อไป
แม่จะเป็นไงบ้างหนอ ป่าวนี้คงนอนไม่หลับ กลัวเครื่องบินตก พ่อก็คงได้แต่ปลอบ คิดถึงหมาจัง แมวอีกสามตัวล่ะ มีปลาทูกินไหม แฟนจะนอกใจหรือเปล่านะ

โอย..............2 ชม. แล้วที่กรอกตาดูจากหน้าจอว่าเครื่องมันบินวนอยู่เหนือนิวยอร์ค หนูน้อยเบาะข้างๆเริ่มร้องไห้ แม่ก็ได้แต่ส่งเสียงปลอบ พอเริ่มร้องหนึ่งคนก็เหมือนได้แบบอย่าง เกิดการประสานเสียงมาจากเบาะหลัง เสียงงึมงำๆจึงดังไปทั่ว กำหนดลงจอดตอน 5 ทุ่ม นี่ปาเข้าไปตี 1 เครื่องถึงแตะพื้นดินอเมริกา ฉันได้แต่โล่งใจ ถ้านานกว่านี้ คงมีการแอบหยิกเด็ก ลงมาปุ๊ปก็ลากกระเป๋าใบโต เชิดหน้าหยิ่งผยองงามสง่า รากหญ้าอย่างฉันก็มาถึงเมกาได้

เดินๆไปตามๆกัน ก่อนถึงด่านตรวจคนเข้าเมือง ชะนีคู่ทุกข์ เพื่อนยากของฉันกำชับนักหนาว่าให้แอ๊บตัวเองให้เหมือนคนมาเที่ยวให้มากที่สุด ฉันจึงต้องหาพร็อพมาเสริม ใส่เสื้อยืดสกรีนรูปเทพีเสรีภาพจากจตุจักรด้านใน ทับด้วยแจ๊คเก็ตคาเมลล์จากประตูน้ำสีกากียังกะจะไปเดินป่า เพื่อให้แน่ใจก็ห้อยกล้องถ่ายรูปไว้ที่หน้าอกด้วย มีเป้ใหญ่อีกใบบนหลัง ใครไม่รู้คงนึกว่าฉันกำลังจะไปเขมร

ช่องตรวจคนเข้าเมืองมี 6 ช่อง เดินไปตามคิว ไม่สามารถเลือกได้ พยายามอธิฐานในใจ ขออย่าให้ได้ช่องยัยหมวยหน้าปลาดุกเลย เพราะหล่อนเล่นซักๆเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ยังกะนักโทษ พ่อผิวดำหน้าโหดก็ดูหยิ่งๆมองแต่ละคนแบบเหยียดๆ ตาลุงหมีแพนด้านั่นก็ดูอารมณ์ไม่ค่อยดี คงอดหลับอดนอนรอเที่ยวบินนี้ เกิดอารมณ์แปรปรวนปั้มให้ฉันอยู่ได้แค่ตามเวลาการจองตั๋วเที่ยวกลับก็ซวย

ฉันมีความรู้สึกว่าถูกชะตาพ่อหนุ่มผมดำ หน้าคม ดูละม้ายคล้ายแรงงานต่างด้าวแถวบ้าน แต่ต่างที่จมูกโด่งเป็นสัน แล้วฟ้าเหมือนเข้าข้างคนสวย พอเจ๊เผือกข้างหน้าถูกเรียกเข้าไปช่องยัยหมวยลำเค็ญนั่น เขาก็พยักหน้าเชิญฉันเข้าหา อุ๊ย..เข้าไปหา

Hi…How are you? ฉันยิ้มสยามตามแบบที่ฝึกมากับรูปพี่ป็อป ตอนได้ตำแหน่งนางสาวไทยใหม่ๆ พร้อมยื่นพาสปอร์ตและวีซ่า 10 ปี สดๆร้อนที่เพิ่งได้มาจากกงสุลเชียงใหม่ให้พ่อหนุ่มรูปหล่อพิจารณา
Hi เขาตอบสั้นๆ แต่มีความหมายมากมายที่แสดงออกมาทางสีหน้า แววตา เขามองหน้าฉันอีกครั้ง ก่อนเอ่ยถามว่า มาเที่ยวกี่วันครับ สุภาพบุรุษจัง ฉันยิ้มอีกครั้งก่อนตอบอย่างมั่นใจว่า 15 วันจ๊ะ เขาก้มลงไปที่พาสปอร์ตดั่งต้องมนต์ปอบผีฟ้า เขียนยุกยิกก่อนยื่นกลับมาให้ Have a nice trip.

ฉันรีบรับมาแบบเก็บอาการนิดๆขอบคุณแล้วสาวก้าวไวๆกลัวเขาเปลี่ยนใจ มองกลับไปอีกครั้ง เจ๊เผือกยังถูกซักไม่หยุด ตม.ที่นี่แล้วแต่ดวงจริงๆ
ผ่านด่านโหดอีกด่านมาได้ ฉันเช็คดูเวลาที่พ่อหนุ่มใจดีเขียนให้ฉันแล้วอยากกรี๊ดเป็นภาษากระเหรี่ยง ฉันมีสิทธิ์อยู่เมกาได้ 6 เดือนเต็ม แต่มันคงไม่มีความหมายอะไรหรอก เพราะฉันตัดสินใจแล้วว่า ฉันจะอยู่ที่นี่มากกว่านั้น ฉันจะมาปล้นเงินคนรวย เพื่อส่งกลับไปช่วยคนจนที่บ้าน ฉับแอบยิ้มภูมิใจกับฝันฝันหวาน

เดินลากกระเป๋าออกมารอที่ประตู ชั่วเวลาไม่นาน ฉันก็เห็นผู้หญิงคล้ายๆเพื่อนฉันวิ่งกรี๊ดๆเข้ามาหา สองสาวโผเข้ากอดกันกลม น้ำตาพาลจะไหล
“แก....ไม่น่าเชื่อเลยนะ จำวันที่เราเคยพูดกันไว้ ก่อนจบได้ไหม ว่าเราจะมาเมกา”
“จำได้สิแก ในที่สุดเราก็ทำได้” ฉันระร่ำระลักบอกชะนีคู่ยาก ก่อนเพิ่งมองพิจารณาหล่อนอย่างถี่ถ้วน
“ทำไมแกอ้วนขนาดนี้ ต๊าย....ดู๊ ดูท่อนแขนแกดิ ล่ำมาก แกไปฝึกยกน้ำหนักมารึ” ฉันทัก
“นั่น ปากหมานตามเคย ฉันจะคอยดูหนังหน้าแก ขอเตือนไว้ก่อนนะ คิดจะมาทำงานที่นี่นะ งานสบายไม่มี ร้านที่เงินดีๆก็หายาก”
“อูย...ขนาดนั้นเลยหรือ อย่าเพิ่งพูดเลย กำลังดีใจที่เจอแก เรื่องงานพรุ่งนี้เช้าค่อยไปหากัน”
“กรี๊ด...พรุ่งนี้เช้าเลยหรือ แกไม่พักก่อนหรือ”
“ไม่หรอกจ๊ะ ฉันมันสาวแกร่งแรงเกินร้อย”
“ใช่สิ บ้านแกอยู่ร้อยเอ็ดนิ ไปกลับกันเถอะ”

แล้วสองสาวก็ช่วยกันลากกระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยน้ำพริกกลับยังตำหนัก นั่งแอร์เทรนออกจากเจเอฟเค เม้าท์แตกกับก้อบไม่หยุด จนฝรั่งข้างๆขยับหนี คงรำคาญพวกกระเหรี่ยงอพยพ

“นี่...แก แกต้องเปลี่ยนชื่อนะ ชื่อสมิงของหล่อนน่ะ ฝรั่งเรียกยาก โกอินเตอร์แล้ว ชื่อก็ให้มันสมเหตุสมผล”
“ชื่ออะไรดีล่ะแก”
“เอ..ชื่อไรดีไมค์ แมค มอส ดีแม๊ะ”
“ชื่อ หมิว ได้ป่ะ”
“คะ อีวอก”
“ต้องเปลี่ยนชื่อด้วยหรือแก”
“ก็ควรนะ บางคนชื่อเรียกยาก ทำงานร้านอาหารฝรั่งมันชอบเรียกจิกหัวใช้ เจ้าของร้านมันเลยชอบให้เปลี่ยนๆ บางคนนะแกก่อนมา จกข้าวนึ่งกิ๋นน้ำพริกอ๋อง ชื่ออ้ายพร มานี่เป็นอ้ายพอล ต้องเน้นเสียงสูงด้วยนะแก”

“คริคริ แบบนี้แกห้ามไปบอกใครนะว่าฉันชื่อ สมิง ฉันจะเปลี่ยนเป็นหมิว”
“เจ้า ชื่ออะไรก็ได้ แต่อย่าลืมกำผืดตัวเองล่ะกัน”
“อู๊ย ฉันเกิดที่ไหน ฉันย่อมเป็นคนของที่นั่น อุอุอุ”

เกือบตีสองแล้วใต้ซับเวย์สายอีอันอบอ้าวฉันมองไปรอบๆผนังสีหม่นๆพื้นเป็นจุดๆรางรถไฟเกอะไปด้วยคราบน้ำมัน เก้าอี้ยาวมีร่างกายอันมอมแมมของพี่มืด พร้อมถุงใบใหญ่ ถัดไปอีกไม่ไกล หญิงสาวในชุดทำงาน นั่งบ่นอะไรกับตัวเอง

“นี่…ล่ะแก นิวยอร์ค แกไม่ต้องกลัวนะ อยู่ไปแกก็จะชินเอง”
“ขนาดนั้นเลยหรือแก ทำไมคนบ้ามันเยอะจัง คนจรจัดเต็มไปหมดเลยหรือ”
“อืม…ยิ่งตามซับเวย์ แกต้องระวัง พวกนี้ชอบมาขอเงิน ถ้าเจอรีบเดินหนีนะ”
ก้อบรีบสอนวิชาการเอาตัวรอดอย่างเร่งรีบ
“อยู่ที่นี่ต้องอดทนนะแก ถ้ามีอะไรที่แกรู้สึกว่าทนไม่ได้แล้ว แกก็ต้องอดทนต่อไป”

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2550
Last Update : 22 มีนาคม 2550 11:58:58 น.		15 comments
Counter : 695 Pageviews.
Share Tweet