แล้วเด็กบ้านนอกคอกนา ก็บินมาอยู่ถึงนิวยอร์ค
Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2551
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
2 ธันวาคม 2551
 
All Blogs
 
ดอลล่าห์ที่หายไป






“เท่าไหร่นะครับ”

“20 เหรียญ สามสิบสองเซ็นต์”

ฉันมองหน้าแคชเชียร์ไรท์เอทอีกครั้งก่อนยิ้มเจื่อนๆบอกให้ช่วยเอารายการลิปสติกสองแท่งวอยด์ออกจากบิล เพราะเชื่อมั่นในใจว่าตอนนี้เงินคงไม่พอจ่ายแน่ๆ

“18 เหรียญ 19 เซ็นต์” ชีทำหน้าปลาดุกใส่ พลางถอดสีหน้าแอบเซ็ง ก่อนมองหยันๆมาทางฉันอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้กำลังรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีในกระเป๋า และเป้สะพายอออกมากองทั้งหมด
“สิบหก สิบเจ็ด กรีซซซซซซซซซซซซซซซ” ขาดอีกแค่เหรียญเดียวเอง เห้อ ทำไงดี ฉันเริ่มเงยหน้ามองแม่สาววัยกลางคนอีกครั้ง แล้วหันหลังไปดูแถวที่กำลังยาวเหยียด พร้อมทั้งสายตาทุกคู่ที่จ้องมองฉันยังกะไปฆ่าคนตายที่ไหนมา

“เอ้า นี่อีกเหรียญ” ฉันตัดสินใจล้วงแบงค์ที่พับเก็บไว้อย่างดีจากมุมในสุดของซอกกระเป๋า แล้วยื่นให้แม่แคชเชียร์ ในระหว่างนั้นฉันต้องรีบเขี่ยฝ้ายผูกข้อมือที่ม้วนเป็นปมติดมาด้วยออกก่อน

ได้ของแล้ว ฉันรีบกลับมาบ้านก่อนแกะเครื่องพ่นไอน้ำออกมาจากกล่อง แล้วประกอบเข้าอย่างรวดเร็ว เอาน้ำมาเทใส่ ก่อนเสียบปลั๊ก ชั่วเวลาไม่นานไอน้ำก็พ่นออกมาต่อสู้กับพลังความร้อนของฮีนีตเตอร์ที่กำลังพ่นห้องของฉันให้กลายเป็นเตาอบไก่ย่างห้าดาวอยู่ตลอดเวลา

“เห้อ เสียดายจังเลย” ฉันเริ่มจัดกระเป๋าสะตางค์อีกครั้ง ฝ้ายผูกข้อมือของแม่จัดเข้าที่ พร้อมชายผ้าซิ่น อีกฝั่งเงินแบงค์ยี่สิบที่มีรูปในหลวง แต่ที่ขาดหายไปตอนนี้คือดอลล่าห์แบงค์แรกที่ฉันหาได้จากการทำงานในประเทศอเมริกา

…………………………………………………………..


ฉันยังจำคืนแรกที่ไปฝึกงานที่ร้านทะเลได้ เริ่มฝึกตั้งแต่ 4 โมงเย็น ทั้งยกจาน ปั่นแครอท ทำสปริงโรล ตักข้าว แพ็คทูโก เดินเข้าออกร้านที่ใหญ่ขนาดน้องโรงงานไม่ต่ำกว่าร้อยเที่ยว แบกจานอาหารขนาดใหญ่ออกไปเสิร์ฟลูกค้าพร้อมด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลท่วมทั่ว พร้อมกับความหวาดหวั่นว่าจะไม่ผ่านการเทรนงาน


หลังจากคืนนั้น ตอนตี 2 ฉันก็ได้รับซองเงินค่าเทรนมา 35 เหรียญ ฉันกุมเงินนั้นด้วยมือที่สั่นเทา ฉันพับเก็บซองเงินนั้นอย่างดี ตลอดระยะเวลาของการเดินทางด้วยซับเวย์สายอีจากบลุ๊คลินส์ถึงควีนส์อันเป็นที่อยู่อาศัย ห้องเล็กๆที่แชร์กับก้อบ สองคนพออยู่ได้แม้จะเข้าออกทีก็ต้องหดขา เพื่อเปิดประตู

คืนนั้นฉันแยกแบงค์ดอลล่าห์ออกมา 1 เหรียญ พับเก็บไว้อย่างดีและตั้งใจว่านี่จะเป็นเงินขวัญถุงจะไม่ยอมใช้เด็ดขาด เพื่อเป็นเครื่องช่วยเตือนความทรงจำในวันที่ฉันยากลำบากที่สุดวันหนึ่งของชีวิต เผื่อจะช่วยให้วันข้างหน้า ฉันไม่ลืมตัว ไม่หลงใหลไปกับแสงสีของสังคมเมือง

แบงค์นี้อยู่กับฉันมาตลอด ไม่ว่าจะเปลี่ยนกระเป๋าไปกี่ใบก็ตาม ฉันยังพับเก็บไว้ในซอกที่ลึกที่สุดเสมอ แต่ในวันนี้ ไม่ว่าจะอารมณ์อายแบบชั่ววูบหรือความเกรงใจแบบงี่เง่าของตัวฉันเองหรือเปล่า ทำให้ฉันต้องสูญเสียสัญลักษณ์ที่มีคุณค่าทางจิตใจหนึ่งอย่างออกไปจากชีวิต


ฉันนั่งเสียดายอยู่นาน จนเกือบทำใจได้ เพราะพยายามคิดไปเสียว่า ไม่ว่าแบงค์ดอลล่าห์ใบไหนที่ฉันจะหาได้ มันก็มีคุณค่าเท่าเทียมกัน เพราะฉันหามาด้วยความสุจริต ใช้หยาดเหงื่อแรงงานเข้าแลก ไม่ได้ไปคดโกงหรือหามาด้วยวิถีทางที่ไม่ชอบ

“แม่เป็นจั่งได่บ้านเฮา”
“โอย หนาวคักหนาวแน่”
“มีผ้าห่มบ่”
“มีอยู่”
“ถ้าบ่มีกะซื้อเอาเด้อ เงินโอนไปไห่แล้ว พากันไซ้โลด ผมอยากสิไห่พ่อไห่แม่สำบายบ่ลำบากอีก”

หลังจากวางโทรศัพท์ทางไกลกับแม่ พลอยทำให้ฉันสบายใจมากยิ่งขึ้น ทุกครั้งที่ฉันมีเรื่องไม่สบายใจ ฉันมักเลือกที่จะโทรกลับบ้าน แม้ไม่เคยบอกหรือเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นให้ท่านฟัง แค่ขอได้ยินเสียงพ่อ เสียงแม่ หรือแม้แต่เสียงของน้องๆ หลานๆ 9 คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันก็พลอยทำให้ความทุกข์หรือความไม่สบายใจทุกอย่างหมดสิ้นไป

คืนนี้ฉันนอนหลับฝันดี หลับยาวไม่สะดุ้งตื่นขึ้นตอนดึก ไม่ไอเหมือนสำลัก คอแห้งผากเป็นผง เมื่อถึงเช้าของอีกวัน ฉันตื่นมาแล้วรีบเอากระจกมาส่องหน้า ก่อนยิ้มให้กระจกด้วยความสบายใจ หน้าตาน่ะสวยอยู่แล้วแต่ที่ดีใจสุดๆตอนนี้คือเลือดกำเดาไม่ไหลออกมาอาบสองแก้ม เพราะตั้งแต่หนาวติดลบ บ้านเปิดฮีตเตอร์ ฉันต้องตื่นมาพร้อมกับความสยองขวัญของรอยเลือดกำเดาที่ไหลพุ่งออกมาเป็นทางเลอะที่นอน หมอน มุ้ง(ไม่มีแต่คล้องจอง)

ดีนะที่รู้ว่าเป็นตัวเอง ถ้าขืนยังปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป พอมีผู้ชายมานอนด้วย เขาคงสยองขวัญสั่นประสาทกับสภาพในตอนตื่นนอนของฉันเป็นแน่แท้ คริคริส์ๆ

“ไปซื้อมาใช้ซะ ของเขาดีจริงๆ” ก้อบบอกฉันเมื่อวันก่อน

ฉันมองเครื่องพ่นไอน้ำอีกครั้ง เหมือนมันเป็นตัวแทนของดอลล่าห์ใบนั้น ต่อไปฉันคงรักษาดูแลเครื่องนี้เป็นอย่างดี เพราะนอกจากมันจะซื้อมาด้วยเงินดอลล่าห์ใบนั้นแล้ว มันก็ยังช่วยให้ระบบทางเดินหายใจของฉันดีขึ้น เลือดกำเดาไม่ไหล ในยามที่ฮีตเตอร์ร้อนสุดๆในหน้าหนาวอันแสนทรมานของเมืองนิวยอร์กแห่งนี้







Create Date : 02 ธันวาคม 2551
Last Update : 2 ธันวาคม 2551 14:58:00 น. 9 comments
Counter : 964 Pageviews.

 
4krouhgiภาพนี้เราเคยเห็นนะคะ
คิดว่าไม่ใช่คุรถ่ายเองเป็นแน่เลย
ใชมั้ย
แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
อ้อ..จาก Hi 5 ของใครคนหนึ่งค่ะ
ชื่อ Ni ใช่มั้ยคะ
เค้าชอบNevana มาก
ใช่มั้ยคะท่าทางเค้าเป็นคนขี้เหงามากๆ คงพอๆกับคุณแหละค่ะ
เพียงแต่เค้าไม่ได้อยุ่ที่นั่น


โดย: chabori วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:15:35:58 น.  

 
เจ้าเครื่องพ่นไอน้ำอยู่นานๆ และเป็นเด็กดีน่าอย่าเกเรล่ะ เธอเป็นตัวแทนของดอลล่าใบนั้นนะ แวะมาทักทายค๊า


โดย: duen norway วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:17:21:36 น.  

 
:)


โดย: ปอน IP: 58.9.16.145 วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:20:41:58 น.  

 
I have same problem when it winter ,weather so dry need humidifier..i droped some vick vapor .It's smell good ..

take care


โดย: แม่น้องขวัญ_ซาแมนต้า วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:22:11:54 น.  

 
ไม่ได้ถ่ายเองหรอก หามาจากเนทเหมือนัน ลองเสิดคำว่า sad มันขึ้นมาเอง

กิกิ


โดย: สหมิว (Be a good guy ) วันที่: 2 ธันวาคม 2551 เวลา:23:42:11 น.  

 
หมิวนี่เก็บทุกรายละเือียดเลยนะจ๊ะ

ขนาดเงินใบเเรกยังเก็บไว้ เสียดายเนาะ มันต้องถูกใช้ไป

หมิวอุ้ยสงสัยว่าเราจะมีนิวยอร์คช่วงเวลาเดียวกันน่ะ นี่พรุ่งนี้เราจะครบสองปีเเล้วนะ หมิวล่ะ ครบสองปียัง

สู้ๆนะหมิว เพื่ออนาคต


โดย: มาดามอุ้ย วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:14:05:44 น.  

 
มาดาม หลังไมค์ไปให้แล้วนะ



โดย: สหมิว (Be a good guy ) วันที่: 4 ธันวาคม 2551 เวลา:12:25:22 น.  

 
คุณหมิว อาการที่เลือดกำเดาไหลออกมาเพราะความหนาวเนี่ยน่ากลัวจังเลย รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ


โดย: Tang_Siri วันที่: 5 ธันวาคม 2551 เวลา:1:10:27 น.  

 
Wadee ka.


โดย: CrackyDong วันที่: 6 ธันวาคม 2551 เวลา:2:05:31 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Be a good guy
Location :
New York CityBoy United States

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เด็กจากทุ่งกุลาร้องไห้ฯฝันไกลในนิวยอร์ค
Friends' blogs
[Add Be a good guy's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.