Bloggang.com : Be a good guy : ตอน 14 น้ำพักน้ำแรงกลับบ้าน

ตอน 14 น้ำพักน้ำแรงกลับบ้าน

ช่วงเวลาหยุด 1 วันอันแสนสั้นหมดไปอย่างรวดเร็ว ฉันกับก้อบตักตวงความสุขของชีวิตที่อิสระจากพันธนาการของงานอย่างเต็มที่ ก่อนแปลงโฉมเป็นนางซินกลับเข้าครัวต่อ

ไป ทุกวีคที่เจอกัน ฉันจะฝากเงินทั้งหมดให้ก้อบช่วยเอาไปเข้าบัญชีเสมอ เพราะก้อบมาวีซ่านักเรียนสามารถเปิดบัญชีกับธนาคารได้ ส่วนฉันยังไม่กล้าเปิด อยู่แบบหลบๆซ่อนๆหาเช้ากินข้าวตอนดึกแบบนี้ ไม่อยากทำธุรกรรมใดๆที่เสี่ยงต่อการถูกจับ

ความจริงวีซ่าท่องเที่ยวตม.เจเอฟเคปั้มให้ฉันอยู่ในเมกาได้ 6 เดือน ถ้าภายในระยะเวลาที่กำหนดนี้ ฉันไม่อยู่เกิน วีซ่าฉันก็ยังคงความบริสุทธิ์ไม่มีรอยราคีใดๆให้ถูกแบล็กลิสต์ แต่ถ้าหากวันใดที่ฉันตัดสินใจไม่กลับ อยู่ต่อไปเรื่อยๆชื่อของฉันก็จะได้รับเกียรติจดบันทึกลงในฐานข้อมูล หนึ่งในสมาชิกโรบินฮู้ด จากสยาม สาขานิวยอร์ค แห่งประเทศสหรัฐอเมริกา

“นี่แก...ช่วงนี้ระวังหน่อยนะ ไอ้เกร(ตำรวจตรวจคนเข้าเมือง Immigration)มันกวดจับนักเรียนไทย” ลูลู่ เพื่อนสาวเสิร์ฟที่ร้านเอ่ยขึ้นมาเตือนฉันก่อนเข้างาน
“จริงดิแก ทำไมล่ะ”

“เห็นได้ยินมาว่ามันจะมีกฎหมายใหม่ออกมา พวกไอ้เกรมันเลยได้ใจ ไล่จับโรบินฮู้ดกันใหญ่เลย”
“อุ๊ย มีคนไทยถูกจับไหม”
“ได้ยินแว่วๆมาว่ามีนักเรียนที่ร้านเผ็ดถูกจับนะ บุกถึงร้านเลย น่ากลัวมาก”

“ฉันคงต้องระวังตัวแล้วล่ะแบบนี้”
“แก...มาวีซ่าท่องเที่ยวไม่ใช่หรือ ถ้ามันยังไม่ขาด เกิดตำรวจมาแกก็หยุดเสิร์ฟ แล้วลงไปนั่งแอ๊บเนียนๆกับแขก อิอิ”
“กลัวลืมถอดผ้ากันเปื้อนน่ะสิ คริคริ”

ฉันพูดแสร้งตลกไปทั้งๆที่ในใจเริ่มหวั่นไหวกับข่าวที่ได้ยินมา ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้เลย ฉันเชื่อว่าทุกคนคงคิดเหมือนกัน แต่ชีวิตมันคงไม่มีทางเลือกอะไรมากมายให้เดิน
“ทำไมดูเงียบๆ”
“ป้า ไม่กลัวพวกไอ้เกรหรือ” ฉันเอ่ยถามป้าน้อย แม่ครัวประสบการณ์ฮู้ด 7 ปี

“ก็ต้องระวังเหมือนกัน นี่ย้ายไปอยู่ห้องใหม่แล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“ต้องระวังด้วยนะ เช็คดูเรื่องประวัติคนอยู่ก่อนให้ดี มันเคยมีพ่อครัวที่ร้านนี้ล่ะ ย้ายบ้านใหม่ เข้าไปอยู่ห้องคนที่เป็นฮู้ด แต่มันย้ายออกไปแล้ว พอไอ้เกรมันมาตามจับ เจออีกคนแต่โดดเหมือนกัน เลยถูกจับ รอวันส่งตัวกลับเมืองไทยอยู่นี่”
“หรือครับป้า น่ากลัวจริงๆ ขอบคุณมากครับ ผมจะระวังตัวให้ดีเหมือนกัน”

คืนนี้ฉันทำงานไปด้วยใจครุ่นคิด แม้แขกไม่ค่อยจะเยอะ แต่เรื่องมาก พลอยทำให้บางครั้งงานสะดุด แต่ดีหน่อยที่อาหารในครัวไม่ช้า เสร็จปุ๊ปฉันก็ยกออกไปเสิร์ฟเลยทันที วันธรรมดาอย่างนี้ทั้งร้านทำงานกัน 4 คน เวท 3 รันเนอร์ 1 คือฉันเอง

“แก...ช่วยฉันหน่อยไม่ไหวแล้ว เด็กเวร”
“อะไรแก”
“แกไปกำหราบเด็กโต๊ะ 14 ให้หน่อย ดูสิ ฉันทนไม่ไหวแล้ว”

ฉันเดินไปสังเกตการณ์ใกล้ๆโต๊ะ 14 ทันที หนูน้อยเครมายอง ทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้กินข้าว ปกติข้าวต้องตกเข้าปาก แต่นี่แกเล่นตักข้าวทิ้งลงบนพื้นร้าน เป็นกองเล็กกองน้อยประหนึ่งก่อเจดีย์ทราย

เลือดเปรี้ยวขึ้นหน้า ลูกชาวนาจากดินแดนทุ่งกุลาร้องไห้อย่างฉันไม่อาจทนเห็นพฤติกรรมเยี่ยงนี้ได้ ฉันรีบดึงความรู้จากสมองซีกขวาหน่วยความจำจากวิชาจิตวิทยาเด็กที่เคยร่ำเรียนมาต่อกร เริ่มที่กระบวนการทำให้รู้สึกสำนึกผิด

ฉันค่อยๆนั่งลงข้างโต๊ะ ดั่งคลานเข่า ใช้กระดาษทิชชู่เก็บกองข้าวน้อยขึ้นมา แม่หนูมองหน้าแบบงงๆ ก่อนตักอีกกองวางลงพื้นเช่นเคย ฉันยิ้มอย่างสดใสพยามเม้มเขี้ยวที่กำลังจะแล่บออกมากระซวกคอเด็กเข้าเก็บไว้ใต้กระพุ้งแก้ม ก้มลงไปเก็บอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่กองข้าวแล้ว แต่แม่หนูเล่นทำนาหว่านกระจายข้าวลงเต็มพื้น

ฉันเงยหน้าขึ้น วิชาจิตวิทยาไม่ได้ผล รีบดึงวิชาดราม่าเกรด A ออกมาใช้ต่อทันที หน้าฉันถอดสีซีด ประหนึ่งนางเอกเพิ่งผ่านการถูกข่มขืน แววตาละห้อยเรียกร้องความเห็นใจ ก่อนจิกสายตามองแบบสำนึกผิดไปยังพ่อและแม่ของเด็ก แล้วกระวีกระวาดกวาดข้าวเหล่านั้นเข้ามาไว้ในอุ้งมือ

ฉันค่อยๆพยุงตัวลูกขึ้นมา ก่อนสบสายตาทั้งครอบครัว ก้มลงมองเหล่าเม็ดข้าวในอุ้งมืออีกครั้ง แล้วหันกลับเดินจากมา คล้อยหลังไม่ถึง 3 ก้าว แม่หนูก็แผดเสียงร้องไห้จ้า ไม่รู้ว่าถูกหยิกจากแม่หรือถูกถีบจากพ่อ แล้วครอบครัวพ่อแม่รังแกฉันก็รีบเผ่นออกจากร้านทันที

เมื่อคืนนี้ฉันนอนหลับอย่างมีความสุข ตอนเช้าตื่นมาด้วยความสดใส ฉันเดินไปบ้านก้อบ ก่อนบรรจงเอาเงิน 2,500 เหรียญใส่ซอง แล้วนั่งซับเวย์มุ่งหน้าเข้าสู่เกาะแมนฮันตั้นปลายทางที่สถานี Whitehall St อันเป็นที่

ตั้งของธนาคารกรุงเทพฯ กว่าจะเดินหาเจอก็เล่นเอาเหนื่อย เพราะสัญลักษณ์ดอกบัวหลวงแป๊ะไว้ที่ผนังตึกทั้งเล็กและสีก็กลืนไปกับแผ่นคอนกรีต น่าจะทำป้ายให้มันชัดเจนกว่านี้นะ ดูไม่มีความภูมิฐานสมกับเป็นธนาคารใหญ่ของประเทศไทยเอาเสียเลย

ผ่าด่านรปภ.อันเข้มงวดขึ้นไปบนตึก ต้องกรอกเอกสารตามแบบฟอร์มที่ธนาคารให้มาแล้วเสียค่าธรรมเนียมการใช้บริการอีก 20 เหรียญ อัตราแลกเปลี่ยนในวันนั้นตามปกติ 37.05 บาทต่อ 1 เหรียญ ธนาคารคิดเรตให้ฉันแบบคนไกลบ้านที่ 36.63 บาท ต่อ 1 เหรียญ อีก 2 วันเงินจากน้ำพักน้ำแรงของฉันจะไปถึงมือแม่และน้องๆที่ร้อยเอ็ดแล้ว

ฉันเดินลงจากตึกมาด้วยหัวใจอันพองโต เงิน 91,346 บาท ในเวลา 1 เดือน กับอีก 12 วัน ที่ฉันจากแผ่นดินเกิดมาทำงานกำลังจะถึงแม่แล้ว ก่อนจะแบ่งไปใช้หนี้ตามที่ฉันมุ่งหวังไว้ ฉันก้มลงมองฝ่ามือของตัวเอง ลูบไปมามีแต่ความซาก นิ้วทุกนิ้วมีรอยมีดบาดจากการหั่นผัก ซอยหอม

ฉันยังคงนั่งเงียบๆในโบกี้รถไฟจนไปถึงที่ทำงาน ก่อนโทรศัพท์กลับไปบอกแม่ น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความดีใจของแม่ยังแว่วอยู่ในหู แม่กำชับว่าให้ดูแลสุขภาพให้ดี อย่าทำงานหักโหมให้ตั้งใจทำงานเก็บเงินแล้วรีบกลับบ้าน

พอวางโทรศัพท์ลงที่หน้าร้าน น้ำตาก็ไหลพร่างพรูลงมาอาบสองแก้ม ฉันหันหน้าเข้าหากำแพงร้าน สะกดใจไม่ให้อ่อนแอไปมากกว่านี้ ก่อนหันหลังกลับมา

“Hi How are you?
“Would you like something to drink, first?

Create Date : 30 มีนาคม 2550

Last Update : 30 มีนาคม 2550 10:07:37 น.

6 comments

Counter : 653 Pageviews.