แล้วเด็กบ้านนอกคอกนา ก็บินมาอยู่ถึงนิวยอร์ค
Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2550
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
15 ธันวาคม 2550
 
All Blogs
 
ถนนสายนั้นชื่อความเหงา

https://www.youtube.com/watch?v=nkvLq0TYiwI






ฉันไม่ค่อยชอบงานศิลปะ เพราะตั้งแต่ยังเด็กสิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำได้ดีที่สุดในการวาดภาพ คือ การตะหวัดดินสอเป็นภาพภูเขาสามลูกซ้อนกัน ระหว่างเหลี่ยมเขานั้น มีภาพดวงอาทิตย์อมยิ้มแล้วขีดๆเส้นเป็นขน ไม่ใช่สิ เป็นลำแสงส่องสว่าง บางครั้งอยากได้คะแนนเพิ่มมากขึ้น ฉันอาจจะเพิ่มบ้านสักหลังลงไป ต้นไม้ใหญ่ 1 ต้น พร้อมไร่นา ฉันมักวาดภาพแบบนี้ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันวาดได้ง่ายที่สุด แม้ในชีวิตจริงอาจจะไม่เคยเห็นภูเขาสักลูกเลยก็ตาม










อากาศวันนี้มืดครึ้ม ทั่วท้องฟ้ากลางมหานครนิวยอร์คถูกโปรยปรายไปด้วยเกร็ดหิมะ ละลองนุ่มสีขาวกำลังปลิดปลิวล่องลอยไปในอากาศ ฉันกำลังสาวก้าวอย่างเชื่องช้า ทุกก้าวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความไม่เชื่อมั่น หากพลาดพลั้งล้มลงคงมีสภาพไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ



ผู้คนเดินสวนไปมาอย่างเร่งรีบ ความเคยชินของคนอยู่มาก่อน ทำให้จังหวะการย่างก้าวเต็มไปด้วยความมั่นคง ฉันกำลังเดินช้าๆลงสู่ซับเวย์ ลมหนาวไล่ตามหลังมาในระยะประชิด ลมหายใจเริ่มหอบเพื่อดึงเอาความร้อนที่สะสมอยู่ภายในออกมาป้องกันตัวเอง














รถไฟใต้ดินกำลังวิ่งผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมความคิดที่วิ่งไล่ตามไม่หยุด นี่ฉันมาอยู่เมกาได้ 6 เดือนแล้วหรือนี่ ถ้าบวกกับ 6 เดือนครั้งก่อน นั่นก็หมายความว่าอายุการเดินทางของฉันในแผ่นดินนี้ครบรอบ 1 ปี พอดี


1 ปีแห่งความอดทนกับสารพัดเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต กับวันเวลาที่กำลังหมุนไปอย่างรวดเร็ว จากร้อนสู่ฝนจากฝนสู่หนาวการเดินทางของฉันยังไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลงง่ายๆ


“ลองไปดูงานศิลปะที่โมม่าไหมแก”
“ผมไม่ชอบวาดรูปครับพี่”
“ไปเถอะ วันศุกร์เข้าฟรี คิดเสียว่าหาอะไรทำดีกว่ากลับไปนอนเหงาๆอยู่บ้านนะ”






ประตูซับเวย์กำลังเปิดออกที่สถานี 7Av ฉันเริ่มลังเลใจ แล้วประตูก็ปิดลงอย่างช้าๆ ก่อนจะกระเด้งออกอีกครั้ง พร้อมกับมือของใครบางคนที่ผลักสวนพุ่งเข้ามาในโบกี้ ประตูง้างออกอีกครั้ง พอดีกับที่ความคิดของฉันขับดันตัวเองให้ก้าวเดินออกไปจากรถ



สายลมหนาวกลับมาทักทายใบหน้าอีกครั้ง ฉันก้าวเดินอย่างช้าๆเช่นเคย เข้าไปยังอาคารรูปทรงทันสมัย ไออุ่นจากเครื่องทำความร้อนขับไล่ความหนาวออกไปจนหมดสิ้น เจ้าหน้าที่เดินผ่านไปมายิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายแขกผู้เข้าเยือนอย่างอารมณ์ดี ก่อนแนะนำด้วยคงรู้ในสีหน้าออกแนวประหม่าอย่างคนมาใหม่












“รับบัตรที่ตรงนั้นก่อนนะครับ”
“ขอบคุณครับ”



ฉันยิ้มตอบก่อนเดินเข้าแถวไปตามทางที่กำหนดไว้ ผู้คนมากหน้าหลายตา หลากเชื้อชาติ หลายเผ่าพันธุ์ กำลังเดินไปสู่ทางเดียวกัน ลำแสงที่ส่องสว่างลงมาจากเพดาล ด้านข้าง หรือแม้แต่ตามทางเดินบนพื้น ช่วยให้บรรยากาศของอาคารหลังนี้ดูอบอุ่นเหมือนอยู่บ้าน



พื้นที่จัดวางการแสดงงานศิลปะดูโล่ง มีพื้นที่ว่างหลายๆจุด ชวนให้จิตนาการต่อไปเองตามแต่เรื่องราวที่ศิลปินจัดวางไว้ให้ ฉันเดินไปอย่างช้าๆเช่นเดิม แต่คราวนี้ทุกก้าวเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น







หลายๆครั้งที่ฉันเจอเพื่อนรวมทางยืนนิ่งๆเพิ่งมองงานที่อยู่ต่อหน้าด้วยใจที่สงบ เยือกเย็น บางคนฉันเห็นเขายืนอยู่นับ 10 นาทีก่อนก้าวเดินต่อไป ไม่แน่ว่าจิตใจเขาตอนนี้คงอ่อนโยนละเมียดละไม เขาจึงไม่รู้แม้กระทั่งเวลาที่กำลังเดินผ่านไป ฉันลองเดินไปที่มุมเดิม ลองย่ำก้าวลงตามแนวทางที่เห็นเมื่อสักครู่ แต่ฉันคงทำได้ไม่ดีเท่า ชั่วเวลาไม่นานฉันก็ต้องยอมแพ้กับนาฬิกาชีวิตที่บอกเวลาว่าต้องไปแล้ว







ฉันค่อยๆเดินขึ้นไปทีละชั้น เก็บเกี่ยวเรื่องราวการแสดงออกถึงอารมณ์ ความรู้สึกของงานที่ศิลปินแต่ละท่านตั้งใจจะสื่อผ่าน หลายครั้งที่ฉันเลือกมองเพียงอย่างเดียวแล้วปล่อยใจให้จินตนาการไปตามความคิด ความฝัน ความรู้สึกที่ตัวเองเชื่อมั่นมากกว่าที่จะเดินเข้าไปอ่านว่าภาพนี้ใครวาด สิ่งที่เห็นนี้มีความหมายว่าอย่างไร








บางทีความจริงกับความฝันในเวลานี้ก็คงช่วยเยียวยาจิตใจอันเงียบเหงาของฉันได้บ้าง ฉันจึงยอมที่จะปล่อยให้ตัวเองไม่รู้มากกว่า "ที่จะรู้" แล้วรู้สึกผิดหวังที่ความคิดของตนเองไม่เข้าขั้นเป็นศิลปินได้เหมือนอดีตเด็กคนนั้น








ฉันเคยรู้เพียงผิวเผินว่า เพราะผิดหวังกับความรักทำให้แวนโก๊ะลงมือตัดใบหูข้างหนึ่งของตนเอง ฉันเคยหยันเขาเมื่ออ่านเรื่องราวชีวิตว่าเขาลงมือฆ่าตัวตาย หากแต่วันนี้เมื่อฉันมายืนอยู่ต่อหน้าผลงานของเขา The Starry Night ฉันต้องใช้เวลาเกือบ 10 นาทีในการเพ่งมองดูภาพนั้นอย่างละเอียด ทุกฝีแปรงที่บรรจงตะหวัดลงไปคงมีเรื่องราวของความรักความรู้สึกหรืออาจจะเป็นความเหงาเจือปนซ่อนอยู่








ฉันเดินออกมาจากโมม่าด้วยลมหายใจที่โล่งสบาย จิตใจอิ่มเอมไปด้วยความสุข ฉันเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้ว่าศิลปะช่วยบำบัดอารมณ์เหงาได้ และถนนสายนี้ของฉันคงไม่มีความเงียบเหงาอีกต่อไป ที่สำคัญ ฉันเข้าใจแวนโก๊ะ อย่างน้อยขนาดมีหูเดียวเขายังสร้างอะไรไว้ให้กับโลกได้มากมาย อาจมากกว่าคนอย่างฉันก็เป็นได้








เพลง Starry Starry Night By Don McLean


Create Date : 15 ธันวาคม 2550
Last Update : 15 ธันวาคม 2550 13:32:29 น. 9 comments
Counter : 1466 Pageviews.

 
โมมา...
คิดถึงจัง


โดย: เต้าหูเจ้าน้ำตา IP: 117.47.41.159 วันที่: 15 ธันวาคม 2550 เวลา:23:35:25 น.  

 
--- ศิลปะจริง ๆ

ทั้งหมดมีแต่แปลกตา ---


โดย: โสดในซอย วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:1:36:30 น.  

 


สวยงาม หลากหลายอารมณ์และแปลกตาจริงๆ ค่ะ

ทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ล้วนมีสองด้านค่ะ

ดูแลสุขภาพดีๆ นะคะ


โดย: ทิวาจรดราตรี วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:2:50:54 น.  

 
แวะมาดื่มด่ำค่ะ

สวยงาม น่าสนใจมาก

คงมีสักวันที่จะได้เข้าไปสัมผัสสถานที่จริงแบบนี้บ้าง ...

ขอบคุณที่แวะเข้าไปที่บล็อกนะคะ

ทำให้รู้ว่ามีคนรู้จักบอมเบย์อยู่ตรงนี้ด้วยค่ะ ....


โดย: หยุ่ยยุ้ย วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:10:03:52 น.  

 
เมื่อคืนเลิกงานตีหนึ่งครึ่ง กลับมาถึงบ้านตีสอง รีบเปิดคอมดูว่าหมิวอัพหรือยัง อ่านเรียบร้อย แต่ไม่ได้ทักทายเพราะต้องรีบหอบสังขาลขึ้นเตียงเพราะวันนี้เข้าเช้า เพิ่งเลิกบ่ายสอง โอย มันอีลูกลูกช่างอึดจริงๆ เมื่อคืนแขกเยอะมากๆ เพราะเขามาปาร์ตี้คริสมาสต์กัน อิฉันดว้ยความสวยเต็มขึ้นก็เลยถูกเลือกให้ดูแลลูกค้าวีไอพี อีตาจีเอ็มเดินมาถาม วันนี้ใครดูแลกรุ๊ปวีไอพี สำคัญมากเลยน่ะ ทำไมให้ไทยเกิลร์ดูแลล่ะ เธอน่าจะเปลี่ยนเป็นคนอื่นน่ะ แต่หัวหน้าเราบอกไปว่า คนนี้แหละดีที่สุดแล้วฉันรับประกัน พอเสร็จงาน หัวหน้ากับอีตาจีเอ็มก็ไปสอบถามเรื่องอาหารและการให้บริการ ลูกค้าทั้งห้าสิบคนบอกว่า ดีมาก เขาชอบพนักงานไทยคนนั้นมาก ยิ้มแย้มแจ่มใจ ทำให้พวกเขามีความสุขไปด้วย she is my special girl.เป็นงัยล่ะ ถึงภาษาอังกฤษฉันบ้านนอก แต่ภาษากายและภาษาใจฉันเต็มร้อยนะจ๊ะ ไห้มันรุ้ซะบ้างไผเป็นไผ สยามเมืองยิ้มน่ะ


โดย: ไอริช IP: 212.187.194.74 วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:22:10:53 น.  

 
ชีวิตคนเราก็คือ ศิลปะ เหมือนกันแหละครับ
อย่างน้อย คุณหมิวก็มีศิลปะในการใช้ชีวิต
ผมชอบไป museum นะครับ แม้บางครั้งจะไม่เข้าใจ แต่ได้แรงบันดาลใจทุกครั้ง
เดี๋ยวอาทิตย์หน้าไป nyc ว่าจะไป museum of sex ซะหน่อย


โดย: pecochan วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:0:46:36 น.  

 
กลับมาแร้วค้าบบบ

จากที่อ่านและรู้จักกันมาแต่ต้น

ผมว่าจขบ
กะลังจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นนะ

เข้าใจชีวิตมากขึ้นและใช้ชีวิตได้อย่างรู้และเข้าใจมากขึ้น

ผมเอาใจช่วยเสมอนะคับ

ขอให้มีความสุขกับปัจจุบันและวันข้างหน้าคับ


โดย: Kurt Narris วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:10:37:39 น.  

 
ศิลปะ ก็คือ ศิลปะ
อยู่ที่ความคิด และนึกฝัน ของแต่ละคน
ซึ่งก็เปรียบเหมือนชีวิตคน ที่ต้องก้าวเดิน ไปสู่ความฝัน ที่ตั้งไว้...ดั่งใจหวัง


โดย: Gamkaew IP: 203.121.163.146 วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:11:47:02 น.  

 
ชอบ Starry Night มากครับ


โดย: ปอนเอง IP: 58.9.16.137 วันที่: 30 ธันวาคม 2550 เวลา:21:16:54 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Be a good guy
Location :
New York CityBoy United States

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เด็กจากทุ่งกุลาร้องไห้ฯฝันไกลในนิวยอร์ค
Friends' blogs
[Add Be a good guy's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.