Bloggang.com : weblog for you and your gang
แล้วเด็กบ้านนอกคอกนา ก็บินมาอยู่ถึงนิวยอร์ค
Group Blog
บันทึกคำให้การของเกย์เร(รวมงานเขียน)
นิวยอร์ค ซิตี้บอย
ที่ว่าง
สารหล่อเลี้ยงของชีวิต
<<
ธันวาคม 2550
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
15 ธันวาคม 2550
ถนนสายนั้นชื่อความเหงา
All Blogs
3 ปีที่นิวยอร์ก
ขุนหมูสู้หนาว
เดลิเวอรี่มาแล้วจร้า
โมจิโต้อีกแล้ว กรูจะบ้า
ดอลล่าห์ที่หายไป
หนาวเหมือนกันหรือเปล่า
5 Av+99 cent =NewYork
ป่วยมากไหมฆ่ะ ป้า
วันที่แสนยาวนาน
สโลว์บัดซบ
กรรมหนอกรรม ใครทำคนนั้นได้
คลอดแล้วจ้า
เมกาจ๋า อดทนไว้
หนาวเชียงใหม่ใกล้นิวยอร์ก
เสียงกระซิบ อันแผ่วเบา
ความรักแย่ งานการเยิ่น
เอเชียแร๊ง แรงมากฆ่ะๆๆๆๆ
ไปวัดแบบไทยๆในนิวยอร์ค
เสียงที่ใจไม่เคยได้ยิน
หอมข้าวหอมมะลิจากทุ่งกุลาร้องไห้
จุดไต้ตำตอ คนไทย
วันเวลาที่เปลี่ยนไป
ตึก ตึก ตึก
ข้าวยาก น้ำมันแพง
นิวยอร์คเกอร์ผู้แล้งน้ำใจ
เทรนงานอย่างไรให้ผ่านโปร ตอน 2
อันหางานร้านอาหารไทยนั้นไม่ยากแต่ก็ไม่ง่ายหรอกนะ ตอน1
หมดท่า
Are you Jet Li?
คนังน้อยถอดรูป
หวาด
ผีเห็นผี
ปรับตัวปรับใจทำงานให้ไวเหมือนลิง
สู้โว้ยยยยย
A New Day Has Come
แดดอ่อนๆตอนเช้า
เวลาของชีวิต
เสน่ห์ของเหล้า
แคชเชียร์ละเหี่ยใจ
The Eye ฉันเห็นผีที่เมกา
ช่องว่างระหว่างความเป็นคน
ของฝากจากแดนไกล
ผีเสื้อราตรีคืนนี้มีอ๊วก
ของขวัญรับปีใหม่
โลกหมุนด้วยความแคบ
วันเกิดนี้เพื่อใคร
I Know what you did last nite?
เวลาแห่งการก้าวผ่าน
วันปลดแอก
ถนนสายนั้นชื่อความเหงา
โชว์ฟรีไม่มีชาร์ต บล็อคติดเรต
บล่าๆนินทากาเลกาลี
ทางผีผ่าน
ความรู้สึกของคนที่หมดใจ...กับความงี่เง่าของคน
กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ หิมะตก
สักวาหน้าหนาวสาวขาแตก
คิดไม่ออกบอกไม่ถูก พูดไม่ได้ โดย สหมิว
อยู่อย่างเกย์ เกร๋ๆแกร่งๆแรงๆในนิวยอร์ค
กว่าจะมาเป็น "ทิป"
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อุ่นไอหนาวด้วยน้ำใจ ของ ผู้ให้ กับ ผู้รับ
แรงใจไม่เคยล้า
อย่า ..กลัว
วันหยุดอันแสนหวาน
น้องหวึ่งจิบไวน์
การมาเยือนของสายลมหนาว
คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก
แบบนี้ แบบไหนถึงจะเรียกว่าเป็น New Yorker ตัวจริง
รางวัลแด่คนช่างฝัน
กล่องข้าวน้อย ฆ่าชั้น
คืนนั้นคืนไหน ใจไม่เคยเปลี่ยนแปลง
US open กว่าวันนี้จะมาถึง By สหมิว
อ้วน ผอม จอมจิ๊ก by สหมิว
เป็นคนไทยที่ไร้ตัวตน
เราลืมได้ หรือ เราแค่หลอกตัวเองไปวันๆ
ขูด ขูด ขูด รวยๆๆๆๆๆๆ
ฉันมาทำอะไรที่นี่ ที่เมกา
อากาศวิปริต คนวิปลาส
วันที่ฉันป่วยทางจิต
ชายแก่ที่เดินกลับมาในความทรงจำ
สเปเชี่ยว ไวน์ ดริ้ง เอนนี่ติงเอลลลลลลลลล
ที่เหลืออยู่คือความว่างเปล่า
ชีวิตคือการเดินทาง
เฝ้าคิดเรื่องเดิมซ้ำๆ นับความช้ำแทนเลขวันที่
แล้วความห่างไกลก็แยกเราไปจากกัน
ตอน 27 รักแท้บทที่ 2
โก้ โก้ โก้ หนุ่มๆโก้
สบาย สบาย ในวันหยุด
แบกจานใบใหญ่ไปเสิร์ฟลูกค้า
อีกไม่นานคงได้รวมเล่มแล้ว
ตอน 26 รักแท้บทที่ 1
ตอน 25 งานหนักแถมพักก็ไม่ได้
ตอน 24 บทเรียนจากการทำงาน
ตอน 23 เอาใจคนแก่
ตอน 22 มือใหม่หัดเวท
ตอน 21 บ้านหลังใหม่ใกล้ชิดพม่า
ตอน 20 รับเพื่อนฝึกฮู้ด
ตอน 19 ลูกค้าดี ลูกค้าเลว
ตอน 18 ชีวิตโรบินฮู้ด
ตอน 17 รวมมิตรลูกค้านานาชาติ
ตอน 16 ลูกค้าสารพัดพิษ
ตอน 15 งาน งาน งาน
ตอน 14 น้ำพักน้ำแรงกลับบ้าน
ตอน 13 วันว่างของชาวต่างด้าว
ตอน 12 ยอมแพ้แมงดูดเลือด
ตอน 10 ย้ายรังใหม่วัดใจแม่ผีนักวิ่ง
ตอน 9 ประสบการณ์ใหม่ยามไกลบ้าน
ตอน 8 วันสดใสกับงานใหม่
ตอน 7 ฝึกงานแบบพิกลพิการ
ตอน 6 เจ็บก็ทน ช้ำก็จะทน
ตอน 5 ฝึกงานรันเนอร์โหด
โชคเริ่มเข้าข้างคนสวย
เตะฝุ่นหางาน
เดินย่ำต๊อกหางาน
ก้าวแรกที่เมกา
ถนนสายนั้นชื่อความเหงา
https://www.youtube.com/watch?v=nkvLq0TYiwI
ฉันไม่ค่อยชอบงานศิลปะ เพราะตั้งแต่ยังเด็กสิ่งเดียวที่ฉันพอจะทำได้ดีที่สุดในการวาดภาพ คือ การตะหวัดดินสอเป็นภาพภูเขาสามลูกซ้อนกัน ระหว่างเหลี่ยมเขานั้น มีภาพดวงอาทิตย์อมยิ้มแล้วขีดๆเส้นเป็นขน ไม่ใช่สิ เป็นลำแสงส่องสว่าง บางครั้งอยากได้คะแนนเพิ่มมากขึ้น ฉันอาจจะเพิ่มบ้านสักหลังลงไป ต้นไม้ใหญ่ 1 ต้น พร้อมไร่นา ฉันมักวาดภาพแบบนี้ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันวาดได้ง่ายที่สุด แม้ในชีวิตจริงอาจจะไม่เคยเห็นภูเขาสักลูกเลยก็ตาม
อากาศวันนี้มืดครึ้ม ทั่วท้องฟ้ากลางมหานครนิวยอร์คถูกโปรยปรายไปด้วยเกร็ดหิมะ ละลองนุ่มสีขาวกำลังปลิดปลิวล่องลอยไปในอากาศ ฉันกำลังสาวก้าวอย่างเชื่องช้า ทุกก้าวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความไม่เชื่อมั่น หากพลาดพลั้งล้มลงคงมีสภาพไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ
ผู้คนเดินสวนไปมาอย่างเร่งรีบ ความเคยชินของคนอยู่มาก่อน ทำให้จังหวะการย่างก้าวเต็มไปด้วยความมั่นคง ฉันกำลังเดินช้าๆลงสู่ซับเวย์ ลมหนาวไล่ตามหลังมาในระยะประชิด ลมหายใจเริ่มหอบเพื่อดึงเอาความร้อนที่สะสมอยู่ภายในออกมาป้องกันตัวเอง
รถไฟใต้ดินกำลังวิ่งผ่านไปเรื่อยๆ พร้อมความคิดที่วิ่งไล่ตามไม่หยุด นี่ฉันมาอยู่เมกาได้ 6 เดือนแล้วหรือนี่ ถ้าบวกกับ 6 เดือนครั้งก่อน นั่นก็หมายความว่าอายุการเดินทางของฉันในแผ่นดินนี้ครบรอบ 1 ปี พอดี
1 ปีแห่งความอดทนกับสารพัดเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต กับวันเวลาที่กำลังหมุนไปอย่างรวดเร็ว จากร้อนสู่ฝนจากฝนสู่หนาวการเดินทางของฉันยังไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลงง่ายๆ
ลองไปดูงานศิลปะที่โมม่าไหมแก
ผมไม่ชอบวาดรูปครับพี่
ไปเถอะ วันศุกร์เข้าฟรี คิดเสียว่าหาอะไรทำดีกว่ากลับไปนอนเหงาๆอยู่บ้านนะ
ประตูซับเวย์กำลังเปิดออกที่สถานี 7Av ฉันเริ่มลังเลใจ แล้วประตูก็ปิดลงอย่างช้าๆ ก่อนจะกระเด้งออกอีกครั้ง พร้อมกับมือของใครบางคนที่ผลักสวนพุ่งเข้ามาในโบกี้ ประตูง้างออกอีกครั้ง พอดีกับที่ความคิดของฉันขับดันตัวเองให้ก้าวเดินออกไปจากรถ
สายลมหนาวกลับมาทักทายใบหน้าอีกครั้ง ฉันก้าวเดินอย่างช้าๆเช่นเคย เข้าไปยังอาคารรูปทรงทันสมัย ไออุ่นจากเครื่องทำความร้อนขับไล่ความหนาวออกไปจนหมดสิ้น เจ้าหน้าที่เดินผ่านไปมายิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายแขกผู้เข้าเยือนอย่างอารมณ์ดี ก่อนแนะนำด้วยคงรู้ในสีหน้าออกแนวประหม่าอย่างคนมาใหม่
รับบัตรที่ตรงนั้นก่อนนะครับ
ขอบคุณครับ
ฉันยิ้มตอบก่อนเดินเข้าแถวไปตามทางที่กำหนดไว้ ผู้คนมากหน้าหลายตา หลากเชื้อชาติ หลายเผ่าพันธุ์ กำลังเดินไปสู่ทางเดียวกัน ลำแสงที่ส่องสว่างลงมาจากเพดาล ด้านข้าง หรือแม้แต่ตามทางเดินบนพื้น ช่วยให้บรรยากาศของอาคารหลังนี้ดูอบอุ่นเหมือนอยู่บ้าน
พื้นที่จัดวางการแสดงงานศิลปะดูโล่ง มีพื้นที่ว่างหลายๆจุด ชวนให้จิตนาการต่อไปเองตามแต่เรื่องราวที่ศิลปินจัดวางไว้ให้ ฉันเดินไปอย่างช้าๆเช่นเดิม แต่คราวนี้ทุกก้าวเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น
หลายๆครั้งที่ฉันเจอเพื่อนรวมทางยืนนิ่งๆเพิ่งมองงานที่อยู่ต่อหน้าด้วยใจที่สงบ เยือกเย็น บางคนฉันเห็นเขายืนอยู่นับ 10 นาทีก่อนก้าวเดินต่อไป ไม่แน่ว่าจิตใจเขาตอนนี้คงอ่อนโยนละเมียดละไม เขาจึงไม่รู้แม้กระทั่งเวลาที่กำลังเดินผ่านไป ฉันลองเดินไปที่มุมเดิม ลองย่ำก้าวลงตามแนวทางที่เห็นเมื่อสักครู่ แต่ฉันคงทำได้ไม่ดีเท่า ชั่วเวลาไม่นานฉันก็ต้องยอมแพ้กับนาฬิกาชีวิตที่บอกเวลาว่าต้องไปแล้ว
ฉันค่อยๆเดินขึ้นไปทีละชั้น เก็บเกี่ยวเรื่องราวการแสดงออกถึงอารมณ์ ความรู้สึกของงานที่ศิลปินแต่ละท่านตั้งใจจะสื่อผ่าน หลายครั้งที่ฉันเลือกมองเพียงอย่างเดียวแล้วปล่อยใจให้จินตนาการไปตามความคิด ความฝัน ความรู้สึกที่ตัวเองเชื่อมั่นมากกว่าที่จะเดินเข้าไปอ่านว่าภาพนี้ใครวาด สิ่งที่เห็นนี้มีความหมายว่าอย่างไร
บางทีความจริงกับความฝันในเวลานี้ก็คงช่วยเยียวยาจิตใจอันเงียบเหงาของฉันได้บ้าง ฉันจึงยอมที่จะปล่อยให้ตัวเองไม่รู้มากกว่า "ที่จะรู้" แล้วรู้สึกผิดหวังที่ความคิดของตนเองไม่เข้าขั้นเป็นศิลปินได้เหมือนอดีตเด็กคนนั้น
ฉันเคยรู้เพียงผิวเผินว่า เพราะผิดหวังกับความรักทำให้แวนโก๊ะลงมือตัดใบหูข้างหนึ่งของตนเอง ฉันเคยหยันเขาเมื่ออ่านเรื่องราวชีวิตว่าเขาลงมือฆ่าตัวตาย หากแต่วันนี้เมื่อฉันมายืนอยู่ต่อหน้าผลงานของเขา The Starry Night ฉันต้องใช้เวลาเกือบ 10 นาทีในการเพ่งมองดูภาพนั้นอย่างละเอียด ทุกฝีแปรงที่บรรจงตะหวัดลงไปคงมีเรื่องราวของความรักความรู้สึกหรืออาจจะเป็นความเหงาเจือปนซ่อนอยู่
ฉันเดินออกมาจากโมม่าด้วยลมหายใจที่โล่งสบาย จิตใจอิ่มเอมไปด้วยความสุข ฉันเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้ว่าศิลปะช่วยบำบัดอารมณ์เหงาได้ และถนนสายนี้ของฉันคงไม่มีความเงียบเหงาอีกต่อไป ที่สำคัญ ฉันเข้าใจแวนโก๊ะ อย่างน้อยขนาดมีหูเดียวเขายังสร้างอะไรไว้ให้กับโลกได้มากมาย อาจมากกว่าคนอย่างฉันก็เป็นได้
เพลง Starry Starry Night By Don McLean
Create Date : 15 ธันวาคม 2550
Last Update : 15 ธันวาคม 2550 13:32:29 น.
9 comments
Counter : 1466 Pageviews.
Share
Tweet
โมมา...
คิดถึงจัง
โดย: เต้าหูเจ้าน้ำตา IP: 117.47.41.159 วันที่: 15 ธันวาคม 2550 เวลา:23:35:25 น.
--- ศิลปะจริง ๆ
ทั้งหมดมีแต่แปลกตา ---
โดย:
โสดในซอย
วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:1:36:30 น.
สวยงาม หลากหลายอารมณ์และแปลกตาจริงๆ ค่ะ
ทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ล้วนมีสองด้านค่ะ
ดูแลสุขภาพดีๆ นะคะ
โดย:
ทิวาจรดราตรี
วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:2:50:54 น.
แวะมาดื่มด่ำค่ะ
สวยงาม น่าสนใจมาก
คงมีสักวันที่จะได้เข้าไปสัมผัสสถานที่จริงแบบนี้บ้าง ...
ขอบคุณที่แวะเข้าไปที่บล็อกนะคะ
ทำให้รู้ว่ามีคนรู้จักบอมเบย์อยู่ตรงนี้ด้วยค่ะ ....
โดย:
หยุ่ยยุ้ย
วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:10:03:52 น.
เมื่อคืนเลิกงานตีหนึ่งครึ่ง กลับมาถึงบ้านตีสอง รีบเปิดคอมดูว่าหมิวอัพหรือยัง อ่านเรียบร้อย แต่ไม่ได้ทักทายเพราะต้องรีบหอบสังขาลขึ้นเตียงเพราะวันนี้เข้าเช้า เพิ่งเลิกบ่ายสอง โอย มันอีลูกลูกช่างอึดจริงๆ เมื่อคืนแขกเยอะมากๆ เพราะเขามาปาร์ตี้คริสมาสต์กัน อิฉันดว้ยความสวยเต็มขึ้นก็เลยถูกเลือกให้ดูแลลูกค้าวีไอพี อีตาจีเอ็มเดินมาถาม วันนี้ใครดูแลกรุ๊ปวีไอพี สำคัญมากเลยน่ะ ทำไมให้ไทยเกิลร์ดูแลล่ะ เธอน่าจะเปลี่ยนเป็นคนอื่นน่ะ แต่หัวหน้าเราบอกไปว่า คนนี้แหละดีที่สุดแล้วฉันรับประกัน พอเสร็จงาน หัวหน้ากับอีตาจีเอ็มก็ไปสอบถามเรื่องอาหารและการให้บริการ ลูกค้าทั้งห้าสิบคนบอกว่า ดีมาก เขาชอบพนักงานไทยคนนั้นมาก ยิ้มแย้มแจ่มใจ ทำให้พวกเขามีความสุขไปด้วย she is my special girl.เป็นงัยล่ะ ถึงภาษาอังกฤษฉันบ้านนอก แต่ภาษากายและภาษาใจฉันเต็มร้อยนะจ๊ะ ไห้มันรุ้ซะบ้างไผเป็นไผ สยามเมืองยิ้มน่ะ
โดย: ไอริช IP: 212.187.194.74 วันที่: 16 ธันวาคม 2550 เวลา:22:10:53 น.
ชีวิตคนเราก็คือ ศิลปะ เหมือนกันแหละครับ
อย่างน้อย คุณหมิวก็มีศิลปะในการใช้ชีวิต
ผมชอบไป museum นะครับ แม้บางครั้งจะไม่เข้าใจ แต่ได้แรงบันดาลใจทุกครั้ง
เดี๋ยวอาทิตย์หน้าไป nyc ว่าจะไป museum of sex ซะหน่อย
โดย:
pecochan
วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:0:46:36 น.
กลับมาแร้วค้าบบบ
จากที่อ่านและรู้จักกันมาแต่ต้น
ผมว่าจขบ
กะลังจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นนะ
เข้าใจชีวิตมากขึ้นและใช้ชีวิตได้อย่างรู้และเข้าใจมากขึ้น
ผมเอาใจช่วยเสมอนะคับ
ขอให้มีความสุขกับปัจจุบันและวันข้างหน้าคับ
โดย:
Kurt Narris
วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:10:37:39 น.
ศิลปะ ก็คือ ศิลปะ
อยู่ที่ความคิด และนึกฝัน ของแต่ละคน
ซึ่งก็เปรียบเหมือนชีวิตคน ที่ต้องก้าวเดิน ไปสู่ความฝัน ที่ตั้งไว้...ดั่งใจหวัง
โดย: Gamkaew IP: 203.121.163.146 วันที่: 17 ธันวาคม 2550 เวลา:11:47:02 น.
ชอบ Starry Night มากครับ
โดย: ปอนเอง IP: 58.9.16.137 วันที่: 30 ธันวาคม 2550 เวลา:21:16:54 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
Be a good guy
Location :
New York CityBoy United States
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
เด็กจากทุ่งกุลาร้องไห้ฯฝันไกลในนิวยอร์ค
Friends' blogs
Be a good guy
ป้ามด
ปูขาเก เซมารู
someone like me
NeneShin
smartupid
fluffyboy101
Kurt Narris
* เทมมี่จัง *
B Oprysk
BlackmagicW
Susie
gabgab
หญิงป้า
PoH13
หน่อยอิง
กรรชัย
WaN-r-Tit
Praparat2001
canx
redPoTatO
roslita
tingpositive
pecochan
กะว่าก๋า
ซ่อนทรายแก้ว
ทิวาจรดราตรี
มารปักษา
Tripple Jack
มาดามอุ้ย
คุณนายก้อ
ป้ามะลิกับลุงมะระ
พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
The Fifth
Mcintosh.Net
nanida
GlowPopJigglyJam
Tang_Siri
pink daffodil
INGEN ER PERFEKT
Webmaster - BlogGang
[Add Be a good guy's blog to your web]
Links
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
คิดถึงจัง