5 เดือนที่แล้ว ณ สนามบิน JFK ก้อบมารับฉันในฐานะคนหน้าใหม่ของเมืองนิวยอร์ค คืนวันผ่านไป เหมือนสืบทอดตำนานการเป็นฮู้ด ฉันกำลังนั่งแอร์เทรนกลับบ้านพร้อมเพื่อนรักที่เพิ่งมาจากเมืองไทย

“เหนื่อยไหม ชัย”
“ไม่เท่าไหร่ พรุ่งนี้พาไปหางานเลยได้ไหม”
“เพิ่งมาถึงไม่พักก่อนหรือ”
“ไม่หรอก ฉันอยากหางานทำให้ได้ไวที่สุด”
ทั้งๆที่เพิ่งมาถึง แต่ทำไมชัยในวันนี้กับฉันในวันนั้นความรู้สึกแทบไม่แตกต่าง ชัยมาด้วยความหวังว่าจะช่วยให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้น ส่วนฉันเองก็ทำงานหนักอย่างเต็มที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ในห้องแคบๆ เมื่อเอาของเก็บไว้บนตู้ก็ยังพอมีที่ว่างให้ชัยได้นอน แต่มีข้อจำกัดว่า หากจะเปิดประตูออกไปข้างนอก จะต้องเขี่ยๆขากันก่อน ถึงจะเปิดประตูได้

“เอก เป็นไงมั่ง”
“สบายดี มันฝากความคิดถึงมาให้แกด้วย มันบอกว่าถ้าพวกเราได้ดีแล้วก็อย่าลืมมัน”
“ไม่ลืมหรอกนา สักวันถ้าแกมีโอกาสต่อไปแกก็ช่วยเอกด้วย ก้อบช่วยฉัน ฉันช่วยแก แกช่วยเอก ช่วยต่อๆกันไป”
หมิว เอก ชัย สามสาวรองเท้าติดกัน ผู้เคยร่วมวีรกรรมหลายอย่างตั้งแต่สมัยเรียน ฉันยังจำวันนั้นได้ดี บ่ายแก่ๆเอกขี่รถเครื่องมีฉันซ้อนท้ายออกจากในมอ ด้วยความเม้าท์แตกของเราทั้งคู่ ทำให้ไม่ทันสังเกตว่าข้างหน้า มีหัวปิงปอง(ตำรวจ)คอยดักซุ่มอยู่ พอรถเครื่องเข้าไปใกล้ๆคุณตำรวจขาก็โผล่ออกมาจ๊ะเอ๋กวักให้จอด
“หมิว เฉยๆไว้นะ”
“เอาไง”
“เดี๋ยวฉันจะแกล้งจอด” เอกผ่อนความเร็วของรถลงช้าๆก่อนหันมาส่งซิกให้ฉัน
“ได้”
“ไงเรา หมวกไม่ใส่เลยนะ”
“เพิ่งไปเรียนมาลืมครับ ไปก่อนนะ”
เอกตอบสั้นๆก่อนเล่นทีเผลอ บึ่งรถเครื่องออกไปทันที ฉันมองกลับหลังไปเห็นภาพตำรวจทำหน้าเคียดแค้นแสนชิงชัง ส่วนฉันกับเอกได้แต่หัวเราะอย่างผู้ชนะ
“ชิ คิดจะมาจับชั้น ฝันไปเหอะ”
“สะใจ”
“ขี่รถแบบนี้อยากตายหรือไง” เสียงตะโกนด่าไล่หลังมา ฉันรีบหันไปมอง ส่วนเอกเบรครถเอี๊ยด สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ากระเทยผมสั้น หน้าผ่องเหมือนรองพื้นด้วยกวนอิมขี่ผ่านหน้าไป เอกบึ่งรถเครื่องออกตามทันที
“ทำไม มรึงมีปัญหาไร”
“อ้าว...อีนี่ มรึงรุ่นไหนนี่”
“เอก อย่า...มันกระเทยปีแก่นะ”
“แก่ก็อยู่ส่วนแก่ดิ ปากส้วมแบบนี้ มาตบกันหน่อย”
เอกปาดรถขวางข้างหน้า นังแก่กระเทยชะตาขาดเบรครถเครื่องหัวแทบคะมำ ก่อนที่หล่อนจะจอดรถ แล้วแผดเสียงร้องออกมาดั่งสาวน้อยกำลังจะถูกรุมข่มขืน

“มรึง อย่าเข้ามานะ” ในมือถือรองเท้าตราดาวเทียมเป็นอาวุธ
“เอก ไปเถอะปล่อยอีนี่แก่ตายดีกว่า”
แล้วฉันกับเอกก็ขี่รถเครื่องไปกาดหลวงอย่างสบายอารมณ์ คืนนั้นพอกลับหอพัก ฉันกับเอกถูกกระเทยแก่ประมาณร้อยนางมาตามหาที่ห้อง ก่อนลากลงไปด่าที่สวนหย่อมกลายเป็นว่า ฉันสองคนถูกรับน้องกระเทยเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนมช.

“คิดถึงเอกนะ คิดถึงเพื่อนๆทุกคน”
“ตอนแกมาแรกๆทุกคนก็กลัวว่าแกจะลืมตัวไม่ติดต่อเพื่อนๆ”
“ไม่หรอกน่า กว่าฉันจะตั้งตัวได้มันก็นาน แต่แกไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่ให้แกต้องลำบากเหมือนฉันอีก”
“ขอบใจมาก นี่ถ้าแม่ฉันรู้ว่าฉันได้มาเมกาก็คงดีสินะ”
“ใช่ ยังไงแกก็ยังมีพ่อกับน้องอยู่ ทำงานที่นี่ ช่วยเหลือทางบ้านให้ทุกคนได้มีความสุขเสียที”
“ขอบใจมากนะ ที่แกโอนเงินค่าตั๋วไปให้”
 “ไม่เป็นไร นอนเถอะ”
วันรุ่งขึ้น ฉันพาชัยไปฝากฝังฝึกงานที่ร้านช้างน้อย นี่ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งของการหางานในนิวยอร์ค ถ้ามีเพื่อนก็ถามไถ่กันว่าร้านไหนขาดคน เพราะบางร้านก็ไม่นิยมประกาศหาตามร้านน้ำตาลหรือลงหนังสือพิมพ์ เพราะอยากได้คนที่ไว้ใจได้จากการแนะนำของคนในร้านเดียวกัน

“แก ยกแบบจับ 3 ก่อนนะ”
“หนัก มันจะหล่นไหม”
“ใจเย็นๆไม่หนักหรอก เอาลงก่อนสิ จับใหม่ นิ้วก้อยชี้มากกว่านี้”
“ไม่ไหวว่ะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแกเอาแอ๊ปนี่ออกนะมันเบากว่า”
ฉันสอนชัยทำงานด้วยจิตใจที่เบิกบาน ปกติฉันเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก หากแต่วันนี้ฉันมีโอกาสทำในสิ่งที่เคยคิดไว้ ถ้ามีใครมาเทรนงานจากฉัน ฉันจะตั้งใจเทรนเขาให้เต็มที่ จะไม่ให้เขารู้สึกเหมือนที่ฉันเคยเจอมาก่อน
“ชัย ถ้าฉันดุแกเรื่องงาน แกอย่าโกรธนะ เพื่อนกันด่ากัน ดีกว่าให้คนอื่นด่า”
“ได้”
“ทำไมหน้าซีดๆ”
“เหนื่อย หายใจไม่ทัน”
“อูย....ขนาดนั้นเลยหรือ”
“ไม่รู้ดิ พอเปิดฮีตเตอร์แล้วมันร้อนวูบวาบไงไม่รู้ ไม่ชินมั้ง”
“อืม...ตอนแรกๆฉันก็เป็น พอเขาเปิดมาที เสื้อเสียดสีกับขนจนลุกชัน พอเดินเฉียดลูกค้าฝรั่งตัวสูงๆนะ กลับมาเข้าอีกที ผมตั้งทั้งหัว”
“ร้านปิดกี่โมง”
“เที่ยงคืน”
“โห.....ตายแน่ๆ”
“ไปนั่งพักในห้องน้ำก่อนไป แล้วค่อยออกมา แต่อย่านั่งนานนะ เผื่อมีลูกค้าเข้า”
ฉันแนะนำชัยให้แอบไปพัก เพราะถ้ามานั่งอยู่ในครัวหรือในร้าน คงไม่วายที่จะถูกกล้องจับภาพได้ ร้านนี้มีกล้องอยู่แทบทุกมุม จับภาพได้หลากหลายช็อต จะยืน นั่ง เดิน ทำไรอะไรไม่เคยอยู่นอกสายตาเจ้าของร้าน
“สมิง ส้วมตัน กดน้ำไม่ลง ทำไงดี”
“อ้าว แกยกอาหารไปลงต่อนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ลองกดชักโครกลงอีกทีน้ำก็หมุนวนแล้วค่อยๆเอ่อล้นออกมานองพื้น ฉันรอน้ำลดลงไปนิด ใช้ที่ปั้มสูญญากาศกดลงไป น้ำเดือดบุ๋งๆออกมา พอลองกดอีกทีก็ยังไม่ลง ฉันจึงออกแรงปั้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันต้องมีอะไรติดอยู่แน่ๆ ฉันลองใช้ด้ามแปรงถูห้องน้ำควานจิ้มๆลงไปหลายครั้ง ก่อนปั้มขึ้นปั้มลงแล้วเจ้ามารร้ายก็เผยโฉมออกมา ฉันเขี่ยออกก่อนทิ้งลงถังขยะด้วยความสยดสยอง แล้วเดินหัวเสียเข้าไปในครัว

“ป้า ใครไม่รู้ทิ้งโกเต๊กในห้องน้ำ ส้วมตันเลย”
“อ้าว...มันก็เคยมีนิไม่แปลก”
“ห้องน้ำชายนะป้า”
“อ้าว ใครวะ”

Create Date : 18 เมษายน 2550
Last Update : 18 เมษายน 2550 21:48:54 น.		2 comments
Counter : 649 Pageviews.
Share Tweet