“หัวใจติดดิน สวมกางเกงยีนส์เก่าๆใส่เสื้อตัวร้อยเก้าเก้า หอบกระเป๋าใบเดียวติดกาย” เสียงเพลงยามเช้าปลุกฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
“โอย.......คนจะนอน”
“ตื่นได้แล้วมาฟังหมอลำกัน”
“ไรนี่วันหยุดทีไรเหมือนไก่ได้พลอยร่าเริงเกินเหตุอีกแล้ว เบื่อจริ๊งๆๆ”
“น่าสงสารต่าย อรทัยนะ จ้นจนเข้ากรุงเทพฯใส่เสื้อตัว199 ฉันอยู่นี่ใส่ตัว40บาทมือสองอีก”
“เอ๊ะ...เขาแต่งแบบเล่นคำ เก่าๆเก้าๆไงชอบว่าเขาจริง”
“ก็รู้...แต่ควรให้มันน่าสงสารกว่านี้หน่อย ตัว 49 ตัว 59 ยังพอไหวนี่บอกว่าบ้านจนแต่ใส่เสื้อแพง มันทะแม่งทะแม่งนะว่าไหม”
“อืม...นี่ถ้าคิดจับผิดแบบนี้นะ เพลงลูกทุ่งหลายเพลงก็ขายไม่ออกสิ”


ฉันรีบปกป้องต่าย อรทัย แม้เคยคิดเหมือนกันว่าทำไมต้องใส่เสื้อแพง ยังอยากนอนต่อไปห้องก้อบดีกว่า เพียง 5 ก้าว ค่อยๆแง้มประตูออก ก้อบอยู่ในสภาพคลุมโปง โผล่เพียงหน้าหลอนๆออกมา สายตาจับจ้องไปที่ทีวี

“โอย....จะดูไปถึงไหนนี่ จังกึมเพิ่งจบ เอาอุ้มรักมาต่ออีก”
“หยุด หยุด เดี๋ยวนี้ ขอสต็อปก่อน”  
“เป็นเอามากเลยนะ”
“พี่เคน...น่าสงสารจัง รักพี่เคนที่สุดในหัวใจ”
“ฉันจะฟ้องพี่หนานว่าแกนอกใจแอบมีกิ๊ก คริคริ”

“วอก...อย่านะ พี่หนานกำลังขอวีซ่ามาเยี่ยมฉันอยู่ จะทำไงดีนี่ต้องรีบลดน้ำหนักซะแล้ว”
“เออ....รีบๆทำซะ ถ้าเขามาเห็นสภาพแกตอนนี้ พี่หนานเขาจะนึกว่าแกท้อง”
“ปากร้าย เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ไปดีกว่า เชิญดูอุ้มรักให้สมใจ ชิ”



ฉันเดินออกมาจากห้องก้อบ เปิดเข้าไปในห้องตัวเอง ชัยกำลังเซิ้งโบว์รักสีดำ ของศิริพร อยู่เนิบๆ ไรกันนี่ ขอเพียงซอกเล็กๆที่จะพอให้พักใจในบ้านหลังนี้ไม่มีเลย
“ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ดๆๆ”
“ว่าได๋โจ”
“ก้อบ อยู่ไหมอยากคุยกับก้อบ โทรเข้าเครื่องแล้วไม่มีคนรับสาย”
“เดี๋ยวแป๊ปนะข้าเจ้าจะไปส่งให้”
“ก้อบ สุดหล่อโทรมา”
“เดี๋ยวนะ สต็อปก่อน อืม...ว่าไงโจ”




ฉันยืมอยู่มุมห้องนิ่งๆแต่ตั้งใจฟังสิ่งที่ทั้งสองกำลังพูดโต้ตอบไปมา ฉันพอติดตามเรื่องราวต่างๆได้ เพราะทุกคนที่เกี่ยวข้องในบทสนทนาล้วนแต่เป็นเพื่อนฉันทั้งนั้น จนก้อบวางสายลง
“โจ ยังรักมินนะ สงสารโจที่สุด”
“นั่นสิ”
“แต่ฉันก็สงสารมินเหมือนกัน ก่อนมาที่นี่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมความห่างไกลทำให้มินต้องเลิกกับโจ ต้องไปมีคนใหม่ ตอนนี้ฉันพอเข้าใจแล้ว”
“ใช่...มินก็บอก วันที่จากบ้านมา วันที่ไม่มีใครสักคน พอมีคนมาอยู่ใกล้ มาทำดีด้วย มันเลยกลายเป็นความรัก”
“นี่ละ...รักแท้แพ้ระยะทาง”



ฉันกับก้อบกำลังปรับทุกข์เรื่องราวความรักของเพื่อนๆ ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยก่อกำเนิดคู่รักในเมเจอร์หลายคู่  แต่วันเวลาผ่านไปแทบทุกคู่มีอันต้องเลิกลา
“ฉันเข้าใจนะว่าความห่างไกล สังคมที่แตกต่าง ไม่ได้เจอกัน คุยกันน้อยลง ทำให้คนเราบอกเลิกกันได้ง่ายๆ”
“ใช่...ฉันก็เหมือนกัน ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปอีกหน่อยก็คงค่อยๆเลิกกันไปเองตามธรรมชาติ”
“มันยากมากนะแกที่จะหาผู้ชายดีๆสักคน ซื้อล็อตเตอรี่ยังถูกง่ายกกว่าอีก”
“แหมแต่แกก็เสน่ห์แรงนะ ผู้ชายมาตามหาถึงในมอ”
“อิอิ ฉันมันเป็นประเภทเจ้าสาวที่กลัวฝนจ๊ะ”
ย้อนกลับไปตอนปี 4 อันเป็นปีสุดท้ายในชีวิตมหาวิทยาลัย ฉันกับก้อบและเพื่อนๆสาขาหนังสือพิมพ์กำลังคร่ำเคร่งกับการปิดต้นฉบับหนังสือพิมพ์อ่างแก้ว จนดึกดื่นเที่ยงคืน ปรากฏว่ามีผู้ชายร่างกำยำมาเดินวนเวียนอยู่หน้าตึก ก่อนที่ทุกคนจะลงความเห็นว่าให้ฉันออกไปต้อนรับขับไล่
“น้องสมิง ก้อบอยู่ไหม พี่มาตามหาก้อบ ติดต่อก้อบไม่ได้ น้องสมิงยังใช้เพจเบอร์เดิมกับก้อบหรือเปล่า” (จูนกันเบอร์เดียวหารครึ่ง)
“เออ....ก้อบไม่อยู่นะ ไปไหนก็ไม่รู้พี่”
“ทำไมก้อบต้องหลบพี่”
“อู๊ย....ไม่หรอก ก้อบจะหลบพี่ทำไม ก้อบเรียนหนัก”
“ก็เรียนเหมือนสมิงไม่ใช่หรือ ทำไมไม่มาทำงานด้วยกัน” น้านรู้อีก
“เออ....แหมพี่ก็อย่าคิดมากน่า ไว้ก้อบว่างก้อบก็ติดต่อไปเองล่ะ แต่หมิ๋งว่างเสมอสำหรับพี่ อิอิ”
“ไม่เป็นไรครับ ฝากบอกก้อบด้วย อย่าหลบพี่อีกเลย มีอะไรให้คุยกัน” แล้วผู้ชายคนนั้นของก้อบก็เดินจากไปเงียบๆ ฉันแสนสงสารเขาจับใจ น้ำลายไหลติ๋งๆ
“ทำไมแกต้องหนีเขาด้วยก้อบ”
“พี่เขาจริงจัง พูดแต่เรื่องแต่งงานตอนเรียนจบ พูดถึงแต่ครอบครัว มีลูกด้วยกัน แกคิดดูสิ ฉันเรียน 4 ปี จบแล้วมีฝันมากมายอยากทำ ถ้าฉันแต่งงานหน้าที่หลักคือผลิตลูกชีวิตฉันจะไปไหนได้”
“อืม....มันก็จริงนะ”
“ว่าแต่แกเถอะ ใช้ไสยดำเวทมนต์ไรย่ะ ถึงไปจีบน้องชายได้”
“บร้า แหม ชอบก็บอกว่าชอบ รักใครไม่ต้องมีฟอร์ม”
“หน้าด้านดีว่างั้นเถอะ”
“เอ๊ะ...ไปล่ะ เชิญแกอุ้มรักต่อไปละกัน”



ฉันเดินออกจากห้องก้อบมาเงียบๆก่อนหย่อนตัวนั่งลงที่โต๊ะในห้องครัว สายลมหนาวลอดหน้าต่างเข้ามาปะทะผิวหน้า พลอยทำให้สดชื่นขึ้น หลายต่อหลายครั้งที่เคยได้ยินเรื่องราวความรักของคนไกลบ้าน มักจบแบบไม่สมหวัง  บางคนถูกแฟนบอกเลิกก่อนมาเรียนต่อเมืองนอก ด้วยเพราะไม่อยากรอ บางคนมีแฟนอยู่เมืองไทย พอมาที่นี่ก็มาคบอีกคน อีกหลายคู่มาเจอกันที่นี่ตั้งใจว่าเจอคู่แท้แล้ว แต่พอ 1 เดือนผ่านไป ก็เปลี่ยนคนใหม่แบบหลายคนแท้ๆ



สำหรับตัวฉันเอง วันที่เดินทางออกจากดอนเมือง มีคำพูดมากมายที่อยากบอกกับแฟน แต่มันก็จุกไว้ที่อก พอเครื่องลงจอดที่เจเอฟเค เหมือนฉันก้าวผ่านเวลานั้นมาแล้ว หากต่อไปนี้ความรักของฉันจะจบลงแบบผิดหวังเหมือนหลายๆคนที่เคยเจอก็คงต้องยอมรับมันแต่โดยดี ไม่มีใครได้อะไร โดยที่ไม่เคยเสียอะไรไปหรอก ฉันเชื่อแบบนี้
“สมิงมาเร็ว มาเต้นเพลงนี้กัน ฉันจำท่าไม่ได้แล้ว” ชัยตะโกนเรียกมาจากห้อง
“เพลงไรนี่ ไหนๆ”
“oh…baby L มองทางโน้นไม่มี O มองทางนี้ไม่เจอ V มองทางไหนถึงเจอ E ไหนกันที่เรียกว่ารัก อยากจะพบเจอจริงๆ”
“อุ๊ย...ชิลล์ ชิลล์มาก คูณ3ซุปเปอร์แก๊ง นี่ทำมือแบบนี้นะชัย”
แล้วตอนเช้านั้นก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เพราะดีเจชัยสรรรหากรุเพลงเก่าจากเมืองไทยมาเปิดแดนซ์กระจาย ส่วนฉันก็ออกลีลาแบบมืออาชีพสุขกันเถอะเราเศร้าไปทำไม คริคริ

Create Date : 07 มิถุนายน 2550
Last Update : 7 มิถุนายน 2550 12:05:14 น.		15 comments
Counter : 877 Pageviews.
Share Tweet