Bloggang.com : Be a good guy : ตอน 12 ยอมแพ้แมงดูดเลือด

ตอน 12 ยอมแพ้แมงดูดเลือด

ตั้งแต่ย้ายออกมามีโลกส่วนตัวคนเดียว ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเวลาแวะไปหาก้อบที่บ้านมากนัก เพราะกว่าจะเลิกงานก็ดึกๆดื่นๆตี 1 ตี 2 แทบทุกคืน แต่พรุ่งนี้วันหยุด พอเลิกงานปุ๊ปฉันจึงมุ่งหน้าไปบ้านก้อบทันที

ระหว่างทางเดิน ฉันเจอข้าวของจำนวนมาก ที่แต่ล่ะบ้านขนออกมาทิ้ง ทุกคืนวันอังคารจะเป็นวันที่ทางการเขาอนุญาติให้ทิ้งขยะได้ อุ๊ย....ทางนี้โต๊ะ นั่นโซฟา โน้นเก้าอี้ ตุ๊กตาหมีเปื้อนน้ำลาย ไม้ถูพื้นเก่าเก็บ หนังสือเพลย์บอยก็มี ฉันคุ้ยมาได้ 1 เล่ม อิอิ

“ก้อบ เร็วๆไปนี่กัน ฉันเจอทีวี”
“ตรงไหน”
“ตรงมุมถนน เร็วๆเดี๋ยวมีคนแฮ้บไปก่อน”

ฉันกับก้อบรีบเดินไปยังกองข้าวของเหลือใช้ที่เจ้าของบ้านหลังหนึ่งโล๊ะออกมาทิ้ง ทีวีขนาด 24 นิ้ว รุ่นโบราณถูกวางไว้อย่างน่าสงสาร

“ใช้ได้อยู่หรือเปล่านะ”
“จะคุ้มไหมนี่ มันใหญ่นะ ถ้ายกไปแล้ว มันเป็นทีวีเสีย แกต้องยกกลับออกมาทิ้งอีกทีนะ”
“นั่นสิ เอาไงดีแก ช่วยกันยกไปเลยดีไหม”
“เอ๊ะ...แกก็แบกเอาเลยสิ”
“อืมๆ”
“เอ๊ะ....เดี๋ยวก่อนแก ดูข้างๆดิกระดาษอะไรแป๊ปไว้ เอามานี่สิ”
“อะไรอ่ะ เขียนว่าไง” ฉับรีบถามก้อบ
“แก ทำใจดีๆไว้นะ เรียนท่านที่สนใจจะมายกทีวีเครื่องนี้ ทีวีมันเสีย ยกไปก็เหนื่อยเปล่าๆโปรดวางไว้ตรงนี้ ขอบคุณ”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เป็นไงล่ะ ต่อมงกของแกนี่ทำงานตลอด 24 ชั่วโมงเลยนะ ดูสิ ลากฉันมาดูทีวีเน่า”
“ยกเอาไปใส่น้ำเลี้ยงปลาดีไหมแก เก๋นะ”
“อิอิ น่าสน กลับเถอะ”

ฉันกับก้อบเดินจากมาด้วยความเสียดาย ก้อบเตือนด้วยความหวังดีว่า อย่าได้ไปยกของเหลือใช้สุ่มสี่สุ่มห้าเข้าบ้าน โดยเฉพาะพวกที่นอน หมอน มุ้ง เพราะจะได้ของแถมกลับมาด้วยเป็น “เบ้ดบั๊ค”

“มันคืออะไรอ่ะก้อบ” ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะไม่เคยได้ยินชื่อแมลงประเภทนี้มาก่อน ในเพลง “แมลง” ของทาทาก็มีแต่ด้วงดีด หิ่งห้อย จิ้งโจ้น้ำ ไม่เห็นมีท่อนร้องถึง“เบ้ดบั๊ค”เลย (รู้หมดว่าเกิดพ.ศ.ไหน คริคริ)

“ฉันก็ไม่เคยเห็นตัวมันเหมือนกัน ที่รู้คือตอนนี้มันมาอาศัยร่วมชายคาบ้านฉันแล้ว กลุ้มใจมาก ไม่รู้มันติดมาจากไหน”ก้อบพูดพลางหงายท้องแขนให้ฉันดู รอยบวมสีแดงปูดโปนออกมาเป็นตุ่มเล็กตุ่มน้อย มีทั้งที่สุกแล้วและห่ามๆ
“อีนี่ เป็นเอดส์หรือเปล่าเน๊ะ”

“เอดส์บ้านแกสิ ทำไงดีแก ฉันกลุ้มใจ ตื่นเช้ามาได้แผล มันกัดตอนกลางคืนแล้วฉันแพ้ พอเกามันก็คัน ยิ่งเกา ยิ่งมัน ยิ่งคัน ยิ่งเกา ตอนนี้เป็นแผลเหวอะไปทั้งตัวแล้ว”
“หายามาฉีดสิ”
“ฉีดไปหลายครั้งแล้ว ฉีดจนฉันนี่ล่ะจะตายก่อนแมงพวกนี้ ฉันกลัวแลนด์ลอร์ดเขารู้ด้วยว่าบ้านมีเบดบั๊ค”

“ทำไมล่ะ”
“เขาจะได้ไล่ออกนะสิ กฎหมายที่นี่เขาเข้มงวดมาก ถ้ามีคนไปฟ้องว่าบ้านมีเบดบั๊คแล้วเขาต้องจ้างคนมาฉีด ซวยกันหมดแน่”
“ขนาดนั้นเลยหรือแก”

“มันเคยนะแก เด็กไทยเรานี่ล่ะ เห็นเขาทิ้งๆฟูกก็แบกขึ้นไปบนบ้านเลย อุ่นใจว่าได้ของฟรีที่ไหนได้มีแมงพวกนี้ห้อยโหนเข้ามาในบ้านด้วยแล้วมันระบาดไปทั้งตึก คนเลยย้ายหนีกันหมด เจ้าของตึกสืบไปสืบมาได้ความ เขาฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายเลยแก”
“อ้าว...โหด”

“หนีกลับเมืองไทยไปเลย ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ แกไม่เคยโดนแมงพวกนี้กัด แกทำเป็นขำไป หึหึ”

ฉันเปลี่ยนสีหน้าทำเป็นเห็นใจก้อบ แต่ไม่วายก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมก้อบถึงได้หวาดกลัวไอ้เจ้าเบ้ดบั๊คนี้นักหนา เพื่อปลอบใจก้อบ ก่อนนอนฉันจึงอาสานวดฝ่าเท้า ตำราจีนปักกิ่ง ที่แอบไปศึกษามาจากร้านนวดฝ่าเท้าที่เชียงใหม่ให้ก้อบก่อนนอน
เช้าวันใหม่ ฉันตื่นนอนมาด้วยความสดใส ก้อบยังหลับอยู่บนเตียง ฉันเสียบหูฟังไอพ็อดอย่างมีความสุข

“เธอเคยรู้ไหมว่าใคร เฝ้ามองตามแต่เธอไปทุกแห่ง เก็บเธอเป็นแรงให้ใจทุกวัน เก็บไว้มานาน” ฉันฮำเพลงของแอนเดรียไป พลางหยิบหนังสือคู่สร้างคู่สมมาเปิดอ่าน (อยู่เมืองไทยอ่าน อะเดย์ อยู่เมืองนอกต้องคส.คส.เท่านั้น)

เอ...ทำไมมันคันๆที่ขานะ ฉันยกเท้าขึ้นมาดูใกล้ๆ เลือด เลือด รอยเลือด 2 จ้ำเหมือนถูกเขี้ยวงูกัดเด่นชัดอยู่ตรงหน้า มือเริ่มสั่น เพราะความคันและอยากเกา ฉันรีบลนลานปลุกก้อบ

“เป็นไงล่ะ โดนแล้วไง”
“คัน คัน คัน”
“นี่...อย่าเกานะ ไม่งั้นมันจะยิ่งแพ้เหมือนฉัน”
“แก.....ที่ใต้แขนก็มี” ฉันเริ่มสำรวจไปทั่วร่างกาย
“แต่แกดีนะ มันไม่แพ้แล้วบวมแบบฉัน โอยๆๆๆๆกลุ้ม ทำไงดี”

“ทำอะไรไม่ได้”
“จะปล่อยไว้อย่างนี้หรือ”
“ต้องรอให้มันตายไปเอง เพื่อนฉันบอกว่า มันจะจำศีลตอนหน้าหนาว”
“เจ้า กว่าจะถึงตอนนั้น แกไม่เน่าไปทั้งตัวหรือ”
“นั่นสิ”
“แมงบ้าอะไรนี่ สมุนปอบผีฟ้าชัดๆ”
“ฉันล่ะอยากบอกฝรั่งที่มันไปเที่ยวเมืองไทยจริงๆที่มันกลัวยุงกันนักหนานะ ไม่น่ากลัวเท่าอีแมงบ้านี้หรอก”

ฉันมองดูสภาพก้อบด้วยความสงสาร แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงดี ช่วงนี้พอไปที่ร้าน ฉันจึงเริ่มถามๆว่าใครมีปัญหานี้กันใหม เจ๊ปุยบาร์เทนดี้คนงามบอกว่าเคยย้ายบ้านหนี ส่วน ลูลู่ สาวเสริ์ฟเพื่อชีวิต บอกว่าถูกกัดจนเลือดแทบหมดตัว แต่มีวิธีปราบที่ได้ผลชะมัด

“ทำไงหรือแก”
“ชิลล์ท็อกจากเมืองไทยเท่านั้น”
“เอามาไง เขาห้ามเอาเข้าไม่ใช่หรือ สารต้องห้าม”
“ก็ใช่นะสิ ฉันโทรไปบอกแม่ที่เมืองไทยว่าให้เอาฝากน้ามา แต่ให้แพ็คดีๆและอย่าบอกให้น้ารู้เด็ดขาดว่าเป็นยาฆ่าแมลง”

“อู๊ย...โหด”
“แน่นอน ฉันแค้นมันมากนี”
“แล้วน้าแกผ่านมาได้ไง”
“ดีที่เขาไม่ตรวจค้น พอมาถึงฉันบอกว่าเป็นยาฆ่าแมลง น้าแทบเป็นลม”

ฟังวิธีการที่ลูลู่แนะนำแล้ว ฉันแทบหมดหวังแทนก้อบ กว่าจะถึงหน้าหนาว เพื่อนสาวของฉันคงมีสภาพไม่ต่างอะไรกับถูกผู้ชายรุมโทรม สู้ต่อไปนะก้อบ ยังมีฉันเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆจากบ้านของแก คริคริ

Create Date : 27 มีนาคม 2550

Last Update : 27 มีนาคม 2550 9:11:16 น.

8 comments

Counter : 1222 Pageviews.

Where is Chapter 11 ? Nang Sming !

โดย: Preyachit IP: 60.234.103.107 วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:14:09:34 น.

ขอบคุณค่ะ ติดตามผลงานคุณตลอดเลยคะ่ เราจะไปแน่นอนค่ะ central park แต่คงไม่สวยเท่า autum ใช่มั้ยคะ

โดย: smo

วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:23:05:49 น.

สวยทุกฤดูจ้า ไปเดินแล้วจะติดใจ

โดย: สหมิว IP: 58.9.44.31 วันที่: 29 มีนาคม 2550 เวลา:9:07:07 น.

im ladybody too now live in minneapolis
i want to have some friends .
im from chiangmai too.
my email here mew.
pitchaya2003@yahoo.com
nice to meet you.

โดย: meggie IP: 24.118.161.36 วันที่: 8 เมษายน 2550 เวลา:23:51:09 น.

น่ากลัวกว่าผีตอนที่แล้วอีกอ่ะ

ว่าแต่ว่า
ตอน11มันหายไปหนายเนี่ย

โดย: Kurt Narris

วันที่: 28 พฤษภาคม 2550 เวลา:6:50:08 น.

หนูก็เคยเจอค่ะ หนูอยู่อลาบาม่า เคยมีคนบอกว่าส่วนใหญ่ทางตอนใต้จะมีเยอะ แต่ที่นี่เค้าเรียก บั๊คไบท์ ค่ะ

ช่วงหน้าร้อนมันจะออกมาอาละวาด กันซะขาหนูลายเลยค่ะ คันมากๆๆๆๆ

ขำจนน้ำตาร่วงเลยค่ะ ที่พี่บอกว่า สมุนปอบผีฟ้าชัดๆ

โดย: little girl IP: 61.7.167.209 วันที่: 15 พฤษภาคม 2551 เวลา:2:51:20 น.

ตอน 11 ไปไหนค๊า....หาไม่เจอค่ะ

โดย: มาม่าธัญญา IP: 217.121.50.156 วันที่: 14 กันยายน 2551 เวลา:1:44:10 น.

ทีอังกฤษมีไหมคะ ชอบคันตอนกลางคืน คันมากแดงเป็นรอยกว้างสักเซน ได้เป็นแผลเป็นรอยแดงๆค้ำหน่อย มันหายคันตอนกลางคืนได้สัก2อาทิตย์แล้ว ส่วนมากจะคันแถวๆขา แถวลำตัวมีแค่สองสามจุด กัวมันจะใช่จัง

โดย: อาคีรา IP: 86.135.64.17 วันที่: 12 พฤษภาคม 2554 เวลา:8:58:22 น.