ฉันกระพริบตาถี่ๆกรอกลูกตาไปมา เรียกสติให้ฟื้นตื่นอีกครั้ง แต่หัวที่หนักเหมือนถูกธิดาช้างนั่งทับไว้ ทำให้ฉันแทบทรุดลง ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะพยุงตัวให้ลุก ทำให้ฉันล้มตัวลงไปนอนแผ่ ร่างกายที่เคยคิดว่าแข็งแรง เริ่มออกอากาศว่ารับไม่ไหว แม้จะรู้ทั้งรู้ว่ากำลังซมเพราะพิษไข้ แต่ฉันก็ยังมุ่งมั่นไปฝึกงานเป็นวันที่สอง เหมือนเช่นเคย ทุกคนพยายามช่วยอย่างเต็มที่ ด้วยสารพัดคำหยาบคายที่สบถออกมา เพื่อให้ฉันยกจาน 4 ใบ ออกไปพร้อมกันให้ได้ ตัวร้อนผ่าว หน้าเริ่มมืด มือที่ไร้แรงเริ่มสั่น ไม่ไหวแล้วล่ะแบบนี้ถ้าทำไม่ได้ เขาก็คงไม่รับเข้าทำงานหรอก ไม่มีใครอยากได้คนมากินแรงไอ้เหี้....กูไม่เคยสอนมึ...ทำแบบนี้นะเหลือสุดความอดทน ฉันได้แต่นึกถึงคำพูดของก้อบ ถ้ามีอะไรที่เราทนไม่ได้ เราก็ต้องอดทนต่อไป ฉันก็ยังก้มหน้าก้มตาทำงาน แม้รอบตัวจะเต็มไปด้วยเสียงค่อนขอดห้ามเอาไปลงผิดโต๊ะเด็ดขาด จำโต๊ะได้ยังนี่ยกไปกลับมาภายใน 20 วิว๊าย...ตัวเอง ทำไมแขนอ่อนจังฉันยกอาหารไปลงโต๊ะแถวเอ กว่าจะเดินไปถึงจานแทบหลุดออกจากมือ โชคดีที่เวทคนหนึ่งเห็นเข้าจึงรีบออกมารับช่วยลงอาหารให้เพิ่งมาใหม่หรือครับ ครับ มาฝึกเป็นวันที่สองทำไมรีบจับสี่ล่ะครับ มันยาก ตอนแรกๆน่าจะจับแค่สามจานพอแล้วอ๋อ อยากฝึกครับพยายามเข้านะครับ ถ้าผ่านช่วงฝึกไปได้ เดี๋ยวก็เก่งเอง ฉันขอบคุณเขาอีกครั้งก่อนเดินเข้ามาในครัว ซึ่งตอนนี้มีจานอาหารรอให้ยกอยู่อีกเป็น 10 ใบ ในใจแช่มชื่นขึ้น แม้เป็นเพียงคำพูดของคนเพิ่งรู้จัก กลับทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นอย่างมหาศาลที่จะต่อสู้กับกองทัพจานเบื้องหน้าฉันตั้งใจทำงานมากยิ่งขึ้น แม้จะยกออกสี่ใบพร้อมกันไม่ได้ แต่ฉันพยายามเดินกลับมาเข้าออกอย่างรวดเร็ว แต่ความไวก็ทำให้ฉันพลาด ฉันกำลังใช้เท้าผลักถีบประตูออกไป เป็นเวลาเดียวกับที่รันเนอร์อีกคนกำลังเตะประตูด้านนอกสวนเข้ามา วินาทีนั้นฉันรู้สึกถึงความเจ็บจึ๊กลงไปที่เล็บเท้า แต่อาหารอยู่ในมือฉันกัดฟันถือออกไป เกือบตี 3 ฉันกลับมาถึงบ้าน อาบน้ำอย่างเงียบๆแล้วกลับเข้ามาห้อง ก้อบหลับไปแล้ว ฉันมองดูเท้าชัดๆอีกครั้ง นิ้วก้อยกลายเป็นสีดำ เหมือนเลือดไปคั่งอยู่ข้างใน รอบๆเริ่มบวมเป็นสีแดง มีอาการปวดตุ๊บๆ วันที่สามของการฝึก ฉันต้องเดินแบบกระเพลกๆมีคนเริ่มสังเกตอาการออก ฉันตอบไปตามตรงว่าเจ็บเท้า แต่งานที่ฉันต้องทำก็ยังดำเนินต่อไปไม่มีเปลี่ยน ผู้จัดการร้านเข้ามาถามว่าเป็นยังไงบ้าง พร้อมกำชับกับเพื่อนรันเนอร์ว่าให้ช่วยเทรนงานให้ดี เพราะคืนนี้เสร็จงานแล้วจะเรียกไปถาม ทุกคนจึงพุ่งเข้ามาไซโคฉันทันทีโอกาสสุดท้ายแล้วนะ ทำไม่ได้ ปิ๋วนะพี่จะบอกตามจริงนะเห้อ สารพัดเสียงที่ให้กำลังใจเหลือเกิน ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่า มีอะไรแปลกๆในขณะที่ผู้จัดการบอกว่าขาดคนทำงาน เพราะกำลังมีคนจะกลับเมืองไทย พร้อมรับฉันเข้ามาฝึก แต่ทำไมเพื่อนร่วมงานดูไม่ค่อยพอใจกับฉันนักหนา ไม่รู้จะรับคนเพิ่มทำไม คนออกคนเดียวก็ให้พวกเราแชตารางกันเพิ่ม แค่นี้ก็จบ ฉันได้ยินเสียงบ่นกระทบมาแบบตั้งใจให้ได้ยิน มันเหมือนเป็นคำตอบของทุกอย่างที่ฉันเจอมาตลอดการเทรนงานนั่นดิพี่ สองวันก่อนก็รับคนมาเทรนงาน มาวันเดียวก็หนี ฉันเริ่มรับรู้ถึงชะตากรรมตี 2 กว่าแล้ว ฉันนั่งอยู่ต่อหน้าผู้จัดการ บรรยากาศรอบตัวดูอึมครึม น่าอึดอัด ฉันไม่ชอบแบบนี้เลยนี่เงินค่าเทรนครับผมผ่านการเทรนไหมครับ ฉันแกล้งถามเออ...พี่เขาบอกว่าน้องยังไม่คล่อง ไม่แน่ใจว่าจะทำงานได้หรือเปล่าไม่เป็นไรครับ เพราะผมเพิ่งมาจากเมืองไทย ผมทำไม่ได้จริงๆครับพี่ก็คิดว่าอย่างนั้น แต่พี่อยากให้น้องพยายาม พรุ่งนี้น้องมาอีกวันได้ไหมครับ พี่จะพูดกับเจ้านายใหญ่ให้พี่ให้โอกาสผมอีกหรือครับพรุ่งนี้เวลาเดิมมาเทรนงานอีกวันนะ เกือบตี 4 ฉันเปิดซองออกมาดู นับเงินด้วยอาการมือสั่น 35 เหรียญ เงินก้อนแรกในชีวิตที่ฉันหาได้ในนิวยอร์ค ฉันบรรจงพับแบ็งค์ 1 เหรียญแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าข้างผ้าซิ่นของแม่ ขอให้ใบนี้เป็นเงินขวัญถุงของฉันนะ จาก 1 จะต้องกลายเป็น 100 เป้าหมายของฉันอยู่ที่ 10,000 เหรียญ เพื่อส่งกลับไปใช้หนี้สินทางบ้านให้หมด เช้าวันใหม่ ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเสียงก้อบปลุก รู้สึกชาไปทั้งขา พอจะยันลุกก็เจ็บแสบนิ้วเท้า มองดูอีกครั้งฉันแทบช็อก นิ้วก้อยของฉันตอนนี้บวมเป่งออกมาลูกใหญ่พอๆกับนิ้วหัวแม่เท้า รอบๆคล้ำช้ำห้อเป็นจั้มๆ เล็บฉีกหงายออกมาจนเลือดซึม ฉันค่อยๆใช้กรรไกรตัดเล็บเล็มออกทีละน้อย ก่อนจะตัดสินใจดึงเล็บออกมาทั้งหมด น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม ใครที่เคยเล็บหลุดคงจะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดตอนถอดเล็บออกว๊ายยยยย อีกระเทยซาดิสต์ อี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไม่เจ็บหรือดูน้ำตาฉันสิ มันคือคำตอบอึ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆพอๆๆๆๆๆๆๆๆไปล้างออกไปเลือดสาด โอยยยจะเป็นลมบร้า แสบจะตาย รอก่อนไปโดนใครกระทืบมาหึเตะประตูชนกันตอนยกจานออกอูย..สยอง เห้อ...จะไปฝึกไหวไหมนี่ก้อบ ฉันไม่อยากไปแล้วอ่ะ ฉันคงทำไม่ได้อย่าเพิ่งท้อสิ ตอนแรกๆทุกคนก็เป็นอย่างนี้ล่ะ ต่อไปแกก็ทำได้เอง ดูพวกดาราสิ มาที่นี่ก็ทำงานเหมือนพวกเราล่ะ ตูมตามงี้ ไทเทเนียมก็ทำ โดนัทยังมาหางานทำเลย มือบางๆอย่างพวกเขายังยกจานได้ แล้วทำไมมือหนาๆจับจอบจับไถมาก่อนอย่างแกจะทำไม่ได้อูย..ขนาดนั้นเลยหรือ แต่แก...ฉันไม่มีปัญหาเรื่องงานนะ ผจก.เขาก็ให้โอกาส แต่ฉันว่าเพื่อนร่วมงานเขาไม่อยากให้ฉันทำด้วยนะแกอะไร ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะฉันได้ยินเขาพูดกันประมาณว่าอยากแชตารางคนที่จะออกไปมากกว่าที่จะรับคนใหม่เข้ามาทำมาแบบนี้อีกล่ะ เกลียดพวกนี้มากเลย มันไม่เคยให้โอกาสคน มันอยากแบ่งตารางกันทำงานนะสิ มิน่ามันถึงดูไม่ค่อยพอใจแก มันจะเอาอะไรมากมายกับคนเพิ่งมาแค่ไม่ถึงอาทิตย์แล้วฉันจะทำไงดี เห้อ...ทำไมมันมีอุปสรรคเยอะอย่างนี้นะ ชักท้อแล้วสิ กลับบ้านดีกว่าไหมงั้นไม่ต้องไปร้านนี้แล้วล่ะ ตอนนี้ร้านฉันมีรันเนอร์กำลังจะลาออกไปเรียนที่เมืองอื่น แกไปสมัครไหม แต่ร้านมันอยู่ไกลนะ รายได้ก็ไม่ค่อยดีเหมือนในเมือง ฝึกงาน 7 วัน แกจะไหวไหมเอาแก เอา ฉันคงต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้งแล้วล่ะ ฉันเพิ่งมา ฉันต้องยอมรับสภาพแล้วแกจะไปฝึกไหวไหมนี่ 7 วัน ในสภาพขาพิการ โอย...ไม่อยากคิดก้อบพูดอย่างสมเพช ก่อนรื้อกระเป๋าที่เอามาจากเมืองไทย ก่อนหายาทาแผลสดให้ฉัน เจ็บนี้อีกนาน โอย..................