การมาเยือนของสายลมหนาว ตี 1 แล้ว บนรถไฟสาย 7 ผมกำลังเดินทางกลับบ้าน เพื่อนร่วมทางในคืนนี้ คือ หนาว เพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกัน ทั้งชื่อและฤดูกาลที่กำลังก้าวเข้ามา เพื่อนหลายคนพยายามบอกว่า นี่มันคือ ฤดูใบไม้ร่วง ยังไม่ถึงหน้าหนาวของจริง แต่สำหรับผมแล้ว นี่มันหน้าหนาวชัดๆ คนเพิ่งมาจากประเทศแถบเมืองร้อน คงต้องตอบเช่นเดียวกับผม "หนาว" เกิดที่นี่ เป็นคนไทย สัญชาติ เมกัน มีเรื่องราวมากมายที่ผ่านในชีวิตของเธอ ทำให้มุมมองเกี่ยวกับสังคมเมกันในสายตาผมได้เปิดกว้างมากยิ่งขึ้น ผมบอกลา หนาว ที่สถานี 74 หนาวเดินลงไปพร้อมกระชับเสื้อปกป้องลมหนาวที่กำลังพัดปกคลุมไปทั่วเมืองนิวยอร์ค ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆรถไฟฟ้าก็พามาถึงสถานีปลายทางของผมที่ 61 woodside เช่นเดียวกัน ผมพยายามเอามือถูกันแรงๆ ก่อนนาบอาบไปทั่วใบหน้า เมื่อเจอวูบแรกของลมหนาวที่ปะทะเข้ามาทักทาย เมื่อประตูรถเปิดออก ถ้าหากถามว่า 3 ฤดูที่เมืองไทย ผมชอบฤดูไหนมากที่สุด ผมคงต้องตอบว่าฤดูหนาว เพราะ มันเป็นเวลาที่ดอกบัวแดงจะบานสะพรั่งกลางหนองน้ำในยามเช้า ไม่ว่าจะหนาวแค่ไหน ผมก็จะว่ายไปเก็บสายบัวมา แกงใส่ปลาทูกินกับน้องๆ อีกอย่างมันมันคือฤดูแห่งรอยยิ้ม เวลามองดูใบหน้าของพ่อกับแม่ ท่านมีความสุข เมื่อมองเห็นท้องนาของเราเอง เต็มไปด้วยรวงข้าวสีเหลืองทองอร่าม มันคือการรอคอยที่เปี่ยมไปด้วยความหวังอันยิ่งใหญ่ แม่มักพูดเสมอว่า ขายข้าวปีนี้แล้ว จะเอาไปทำอะไรบ้าง ส่วนพ่อก็เตรียมค่าใช้จ่ายต่างๆเพื่อลูกแต่ละคนที่กำลังเติมโต ส่วนผมมีความสุขกับการได้นอนบ้านที่ทำมาจากฟางข้าว ผมมักจะย้ายบ้านไปอยู่คนเดียวที่กองฟาง เมื่อถึงฤดูหนาว บ้านที่ผมสร้างขึ้นมาเอง ออกแบบห้องต่างๆด้วยตนเองตามประสาจินตนาการของเด็กน้อย แต่ถ้าหากมีคนตายหรือมีข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องผีปอบมาเมื่อใด บ้านน้อยของผมก็จะกลายเป็นบ้านร้างทันที เพราะผมจะรีบอพยพกลับมาอยู่กับพ่อแม่ แม่มักถามว่า "ทำไมต้องกลัวด้วย แบบนี้จะไปไหนไกลๆหรือไปอยู่คนเดียวได้หรือลูก" ผมก็มักตอบไปตามประสาเด็กว่า "โตขึ้นผมคงไม่กลัวครับแม่" เท้าสาวก้าวอย่างรีบเร่ง ระแวดระวังภัยรอบตัว ลมหนาวยังคงพัดเป็นเพื่อน บางครั้งก็รุนแรงเร้นลอดผ่านเสื้อผ้า แทรกซึมลึกลงไปยังผิวกาย ก่อนกระจายความรู้สึกไปถึงทุกรูขุมขน มันคือสัญญาณการรับรู้ถึงความมีชีวิต ฤดูหนาวในปีนี้ เดินทางกลับมาทักทายชีวิตผมอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ ผมไม่มีบ้านฟางอีกแล้ว บ้านหลังใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า เช่าเดือนล่ะ 465 เหรียญ ผมไม่กลัวผีปอบอีก ไม่ใช่ เพราะผมโตแล้ว แต่เพราะผมอยู่ไกลแหล่งที่อยู่อาศัยของความเชื่อแบบเดิมๆต่างหาก แต่หากสิ่งสุดท้ายที่ยังคงเหลืออยู่ตอนนี้ ผมแค่อยากบอกแม่ว่า ไม่ผมจะโตแค่ไหน ผมก็อยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะผมอยากอยู่ใกล้ๆกับพ่อแม่และน้องๆมากกว่า   Create Date : 13 ตุลาคม 2550 14 comments Last Update : 13 ตุลาคม 2550 2:02:02 น. Counter : 662 Pageviews. Share Tweet

มาจากบ้านนอกเหมือนกันคร้าาาา ชอบรูปเบื้องหลังมากๆเลยค่ะ   โดย: NuiErnik (learn4travel ) 13 ตุลาคม 2550 2:38:38 น.

เห็นด้วยกับเจ้าของบล็อกว่า... ไม่มีที่ไหน ดีกว่าบ้านที่แสนอบอุ่น ที่เต็มไปด้วยพ่อแม่พี่น้องหรอกค่ะ   โดย: Nurosy^0^ 13 ตุลาคม 2550 2:41:24 น.

แวะมาเยี่ยมค่ะ อยู่เมืองใหญ่วุ่นวายดีไหมคะ   โดย: New Brighton 13 ตุลาคม 2550 2:46:01 น.

ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสีและร่วงโรย ลมหนาวเริ่มพัดมา มันก็เป็นแบบนี้แหละครับโลกนี้ ผ่านมาก็ผ่านไป อากาศแบบนี้ก็คิดถึงบ้านนะครับ   โดย: ซอร์บอนน์ (ซอร์บอนน์ ) 13 ตุลาคม 2550 4:00:54 น.

แวะมาเยี่ยมค่ะ อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   โดย: จูน (June4 ) 13 ตุลาคม 2550 6:48:57 น.

It's cold here tooo in Seoul, Korea. have a good day....   โดย: Princess in the Blue 13 ตุลาคม 2550 8:53:34 น.

แวะมาอ่านบล๊อคของคุณอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ยังอยู่เมืองไทย จนปัจจุบันมาอยู่เมกาแล้ว นี่ก้อใกล้วีซ่าจะหมดแล้วกำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าจะกลับเมืองไทยดีรึเปล่า ไปเปลี่ยนวีซ่ามาดีมั๊ย รู้สึกสับสนมากเลยยังไงก้อขอกำลังใจด้วยนะคะ   โดย: suga IP: 76.209.221.130 13 ตุลาคม 2550 11:07:00 น.

ทำไมพี่ชายเล่นเหมือนยีนส์เลยค่ะ ยีนส์ก็เคยสร้างกระท่อมเล็กๆ จากฟางข้าว ไว้นอนยามฤดูหนาวเช่นกันค่ะ อิอิ เวลามีคนตายก็กลัวผี..มานอนบ้านกับพี่ ๆ พอหายกลัวก็ไปนอนใหม่ค่ะ แล้วไม่ได้นอนคนเดียวนะค่ะ มีพรรคมีพวกมีแก็งค์ค่ะ อิอิ กระท่อมฟางอุ่นจริง ๆ นะค่ะ แต่อันตรายจากไฟเหมือนกัน ดูแลรักษาสุขภาพบ้างนะค่ะ อากาศที่นี่หนาวเยือกเย็นจริง ๆ ค่ะ วันหยุดนี้ขอให้พี่มีความสุขมากๆ ค่ะ   โดย: roslita 13 ตุลาคม 2550 12:11:06 น.

ถึงอากาศจะเริ่มหนาว แต่ผมว่าผมอ่านบล๊อกเสร็จแล้วแอบอบอุ่นนะครับ   โดย: สตอเบอร์รี่นมเขย่า (<Strawberry Milk Shake> ) 13 ตุลาคม 2550 12:50:12 น.

นั่นซิหนาวมากเลยเนีอะ นี่แค่ฟอลฤดูใบไม้ร่วงยังหนาวแล้ว ถ้าหน้าหนาวจริงๆนี่อยากหนีกลับไทยทุกทีเลยค่ะ... ระวังไม่สบายนะอากาศเปลี่ยนแปลง   โดย: ปลายฟากฟ้า 14 ตุลาคม 2550 8:00:53 น.

ชอบเข้ามาอ่านบลอคของพี่บ่อยๆ ตอนนี้อากาศที่ซานดิเอโกก็เริ่มเย็นๆแล้ว อ่านแล้วคิดถึงบ้านนอกบ้านเกิดของผมเหมือนกัน คิดถึงพ่อแม่ ครอบครัวที่เมืองไทยมาก อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย หัวอกเดียวกัน   โดย: purin IP: 68.105.65.238 14 ตุลาคม 2550 12:46:25 น.

หนาวไล่ ๆ กันมาเลยเนอะ ชิคาโก้ กับ นิวยอร์ค นึกถึงเชียงใหม่ สาย ซุปเปอร์ หมอกลงเยอะ ๆ จัง   โดย: pecochan 15 ตุลาคม 2550 23:44:11 น.

อยากทราบนะคะเรื่องที่เรียนภาษาที่นิวยอร์ก ที่เรียนแค่ 2-3 วัน แล้วก็ใช้สถานะ วีซ่าF1 ได้นะคะ รบกวนหน่อยนะคะ ขอบคุณมากคะ   โดย: *** IP: 124.120.12.108 17 ตุลาคม 2550 23:24:57 น.

พี่เชียนได้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วเหมือนได้อ่านพวกหนังสือนิยาย จินตนาการได้อินมากเลย รู้สึกอบอุ่นด้วย โอเชี่ยนอยู่สวิตเซอร์แลนด์ค่ะ คิดถึงคุณแม่ แอบร้องไห้เลย.. สุขที่ใหนก็ไม่เหมือนบ้านเรา อบอุ่นจัง คิดถึงแม่   โดย: Oceane IP: 85.1.84.70 20 ตุลาคม 2550 5:35:00 น.