คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก ได้กินพาเงินพาคำอย่าลืมกระเบียนฮ้าง คันเจ้าได้อยู่ยอดฟ้าผาสาทประดับมุข อย่าได้ลืมเฮียมทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มเป็นพระยา อย่าได้ลืมคนทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มสัปทน อย่าได้ลืมคนจนผู้แห่นำตีนซ้าง ผญา บทนี้เคยอ่านมานานแล้ว ได้ยินผู้เฒ่าผู้แก่บอกกล่าวให้ฟังเป็นประจำ ทั้งบทที่สอนมา สรุปง่ายๆคือได้ดีแล้วอย่าลืมที่มาของตนเอง ก่อนเดินทางมาเมกาต้องเตรียมเอกสารหลายอย่าง เพื่อติดต่อกับทางโรงเรียนสอนภาษาของที่นี่ ทำให้บ่อยครั้งที่ต้องไปไปรษณีย์แบบไทยๆ "หล้าเอ้ย เขียนซื่อให่ยายแน่" ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก หญิงชราถือกระดาษแผ่นเล็กสีขาว พร้อมด้วยรอยยิ้มแววตาวิงวอน "ได่ครับ" "นี่บัตรประชาโชน ลอกไห่ยายแน่ ยายอ่านหนังสือบ่ออก" "ครับผม" ผมจดสายตากวาดอ่านรายละเอียดทั้งหมดบนใบรับธนานัติมีช่องที่ต้องเซ็นต์ลงไป เพื่อรับเงิน นี่คงเป็นส่วนสำคัญที่สุดที่ยายขอร้องให้ช่วย ผมจดตัวบรรจงเขียนชื่อยายลงไปด้วยความตั้งใจ "ลายมืองามแท้ สงสัยสิได้เป็นเจ้าคนนายคนเหนอะ" "ขอบคุณครับยาย แล้วแล้ว เอาไปไห่เจ้าหน้าที่เผิ่นได่เลยครับ" "ขอบใจหลายๆเด้อหล้า" ยายเดินเข้าไปช่องเบิกเงินอีกครั้ง ผมก้มหน้าก้มตาจ่าหน้าซองต่อไป เพราะเกรงว่าจดหมายจะส่งไปไม่ถึงยังแดนไกล อันหมายถึง I-20 จากทางโรงเรียนก็จะไม่เดินทางกลับมา "บักหล้าเขียนภาษาฝรั่ง เจ้าสิไปเมียงนอกติ" "ครับ แต่บ่ทั่นฮู้ดอกว่าสิได่บ่ สมัครไปเรียนซื่อๆ" "เก่งคักเด่ ไปไห่ได่เด้อ" "ขอบคุณครับ" "คันได้กินลาบซิ้นอย่าลืมแจ่วแพวผัก ได้กินพาเงินพาคำอย่าลืมกระเบียนฮ้าง คันเจ้าได้อยู่ยอดฟ้าผาสาทประดับมุข อย่าได้ลืมเฮียมทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มเป็นพระยา อย่าได้ลืมคนทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า คันเจ้าได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มสัปทน อย่าได้ลืมคนจนผู้แห่นำตีนซ้าง" "บักหล้าเคยได้หงินบ่ ผญาคนเฒ่าเผิ่นเว้าไว้" "เคยครับ ขอบคุณครับ ที่ยายมาบอกผม ผมบ่ลืมบ้านเกิดเมียงนอนดอกครับ" "ยายไปแล้วเด้อหลานซาย อยู่ดีมีแฮงเด้อ" ผญาบทนี้ เขียนไว้ที่ข้างผนังห้องนอน ผมเงยหน้าขึ้นท่องคำสอนบทนี้อีกครั้ง ก่อนบรรจงเขียนจำนวนเงินดอลล่าห์ลงในซองฝากธนาคาร พรุ่งนี้เช้าเงินเหล่านี้จะเดินทางไกลกลับไปยังดินแดนบ้านเกิดเมืองนอนของผมเอง 2,400 บาท จากสถานที่โรงงานแห่งหนึ่งในนิคมอุตสาหกรรมบางปู ของหลานคุณยาย คือ คววามทรงจำอันงดงามและมีค่า ไม่ว่าจะเป็นเงินจำนวนมากน้อยแค่ไหน ไม่ว่ามันจะส่งมาจากที่ใด หากแต่มันก็คือเงินของเหล่านักสู้ เลือดอีสาน ผู้จากบ้านเกิดเมืองนอนมา เพื่อต่อสู้กับความยากจน ให้พ่อแม่ น้องๆหลานๆกินอิ่ม นอนอุ่น   Create Date : 08 ตุลาคม 2550 6 comments Last Update : 8 ตุลาคม 2550 8:25:45 น. Counter : 1603 Pageviews. Share Tweet

คิดถิงบ้านนอกเหมือนกันถิงจะใช้ชีวิตเกือบสิบห้าปีที่ต่างแดนยังคิดถิงบ้านเสมอไม่เคยลืมกลิ่นโคนสาบควาย เคยเล่นน้ำหนอง คลอง บิ่ง กับเพื่อนๆ ถิงได้ขับรถเบนส์ ก้ไม่เคยลืมเคยขี่หลังควาย ไม่เคยลืมคำที่พ่อเรียก..อีหล้า..มันซิ่งกว่าคำว่า..คุณนาย..   โดย: SwissSydney 8 ตุลาคม 2550 11:21:05 น.

คนบ้านเดียวกันแท้ อยู่อำเภอพนมไพร(บ้านทุ่งหมื่น ทุ่งแสน)รู้จักใหมเอ่ย ยินดีที่ได้รู้จักคนบ้านเดียวกันค่ะ   โดย: SwissSydney 8 ตุลาคม 2550 11:24:08 น.

ป้ากะ มัก ผญาหลายๆ เคยเขียนไว้ ในสมุดเรียนแต่มาอยู่นี่ ก็ยังไม่ได้ดี สักเทื่อถ้าอยู่ สู้ สู้ ต่อไป   โดย: แม่แซมมี่ IP: 69.130.145.231 9 ตุลาคม 2550 1:19:55 น.

รู้จักคนร้อยเอ็ดหลายคนเหมือนกัน สังเกตว่าคนอิสานพูดภาษาอังกฤษแล้วสำเนียงดี๊ดี วันเสาร์นี้แป๋วแหววจะบินไปลงนิวยอร์ค แล้วนั่งรถต่อไปเพนซิลเวเนีย ไปอยู่แถวนั้นสามสัปดาห์ คุณกู๊ดกายทำงานร้านไหนล่ะคะ เผื่อแวะไปอุดหนุน   โดย: แป๋วแหวว IP: 125.24.85.107 10 ตุลาคม 2550 3:45:07 น.

คำสอนข้างบน แปลได้กลายๆ แต่ไม่เข้าใจซะทีเดียว ประมาณว่าอย่าลืมกำพืดตัวเองใช่มั๊ยคะ แม่สอนมาแต่เด็กเลยค่ะคำนี้ ว่าโตขึ้นถ้าได้ดิบได้ดีก็ต้องไม่ลืมว่าเราเคยจนมาก่อน   โดย: KungGuenter 10 ตุลาคม 2550 21:54:27 น.

nice to meet you na my motherland near 101 see you next time ka   โดย: v IP: 219.77.168.88 14 ธันวาคม 2551 23:38:21 น.