Cursed Sapphire มณีมนตรา...โดยอาพัชรินทร์

ชุด Nightfall Daughters

บอกเล่าเรื่องราวของ รตีรัตติ ฝาแฝดคนสุดท้องและยังเป็นคุณหมอสาวที่กลับเชื่อในเรื่องโชคดวงชะตา เธอได้รับมอบหมายงานใหม่ ให้เข้าไปดูแลคนไข้แทนอาจารย์หมอของเธอที่ตายอย่างปริศนาในคฤหาสน์มืดหลังหนึ่ง ที่ที่มีคำเล่าลือถึงอาถรรพ์คำสาปให้หญิงสาวในตระกูลต้องมีอันเป็นไปก่อนวัยอันควร พร้อมคำสั่งย้ำเตือน ‘ห้ามออกไปไหนในเวลากลางคืน’ แม้ว่าเธอจะได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนตั้งแต่คืนแรกที่ได้เข้ามาร่วมอาศัยก็ตาม! และที่นั้นเองเธอได้พบกับทายาทหนุ่มผู้เย็นชา เฉยเมย อย่าง จิรัฐติกุล ผู้ที่มีสร้อยประดับไพลินสีน้ำเงินเช่นเดียวกับสร้อยข้อมือที่เธอได้รับจากหมอดูก่อนรับงานนี้ ว่านั้นเป็นเครื่องลางป้องภัยอันตราย...และเป็นดั่งมณีมนตรา!

(สนพ.Sofa Publishing ตีพิมพ์ ก.พ.55 จำนวนหน้า 280 ราคาปก 219)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

เรื่องนี้เป็นหนึ่งในซีรีย์ชุด Nightfall Daughters มี 3 เรื่อง เป็นเรื่องราวของแฝดสาวสามคน โทนหลักเป็นเรื่องของความรักค่ะ โดยใช้พื้นเรื่องเป็นแนวลึกลับ ฆาตกรรม สอบสวน แฝดคนโตเป็นตำรวจ คนกลางเป็นนักสืบ ส่วนคนเล็กตัวเอกของเรื่องนี้เป็นหมอค่ะ

ในส่วนของปมเงื่อนงำ ผู้เขียนผูกไว้เกือบซับซ้อน แต่ตัวผู้บงการเดาได้ไม่ยาก แทบไม่พลิกเลยจากตอนแรก ซึ่งคนอ่านไม่ได้ให้ความสำคัญนัก เพราะที่ลุ้นจริงๆคือพระ-นางต่างหาก...แบบว่าชอบโมเม้นแบบนี้อะ ><

เรื่องนี้เป็นการพบกันของ ‘คนโลกไม่สวย’ กับ ‘คนโลกสวย’ ด้วยเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นภายในบ้านของพระเอก ทำให้เขาไม่อาจเอาใจไปวางไว้ที่ใครได้ แบกรับโลกไว้ผู้เดียวเสมอมา และมองโลกด้วยความเป็นจริงอย่างที่เห็น ต่างจากเธอที่มองโลกด้วยใจบริสุทธิ์ คำพูดคำจาที่ได้รับจากเขาในมุมมองของเธอ มันจึง สั้น ห้วน และแข็งกระด้าง แต่...นั้นไม่ใช่เลย เขาไม่เคยต้องการให้เป็นอย่างนั้น แต่จะให้ทำอย่างไรได้เมื่อเขาเป็นเพียงแค่ ‘คนที่เธอไม่รู้จัก’ ชอบที่ผู้เขียนบรรยายความรู้สึกในใจของพระเอกประมาณว่า

เขาชอบเธอด้วยตา...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ

เขาชอบเธอด้วยหู...จากสิ่งที่ได้ยินได้ฟังจากคนรอบตัวเธอ

เขาชอบเธอด้วยจมูก...จากกลิ่นวานิลลาทุกครั้งที่ได้ชิดใกล้

แต่เมื่อได้มาพบเจอรู้จักตัวตน เธอทั้งดื้อ และเอาแต่ใจตัว เขากลับรักเธอ...ด้วยใจ >//< อั๊ยยะ

แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นเขาในสายตา และแม้ว่าเธอจะสูญเสียความมั่นใจกับการไว้วางใจในตอนกลางเรื่อง (สะเทือนอารมณ์มากกก) แต่เธอก็ยังร้องขอให้เขาเลือกไว้วางใจเธอ เพราะเชื่อว่านั้นเป็นหนทางที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหา ในเวลาที่ตัวเราเองมองไม่เห็นทางออก แม้คนๆนั้นจะช่วยเราไม่ได้ ไม่ได้รู้สึกจึงไม่เข้าใจ แต่อย่างน้อยนั่นก็ทำให้รู้ว่าเราไม่ได้เดินเดียวดายมิใช่หรือ? และความไว้ใจนั้นจะถูกส่งต่อไปยัง ‘ผู้ที่ไว้ใจ’ ไปเป็นทอดๆ แล้วทางออกที่เราหาไม่พบ ก็จะมาหาเราเอง...

และคนอ่านก็ชอบตอนจบมากๆ ดูจะเป็นโมเม้นธรรมดาๆ แต่ไอ้ที่เค้าเรียกกันว่าจบแบบ...ฟิน ฟิน ...อืมมมมันเป็นอย่างนี้นี่เอง >//<