บทละครคนโง่...โดย โยเนซาวะ โฮโนบุ

ซีรี่ส์ ‘นักสืบแห่งชมรมวรรณกรรมคลาสสิก’ Vol.02

กมลวรรณ สงวนสิริกุล แปล

บอกเล่าเรื่องราวเมื่อสมาชิกชมรมวรรณกรรมคลาสสิกถูกไหว้วานให้ช่วยสืบหาตัวฆาตกร...ฆาตกรที่ไม่มีอยู่จริง! เพราะเป็นเพียงฆาตกรในหนังวีดีโอที่ยังถ่ายทำไม่เสร็จ เนื่องจากบทยังเขียนไม่จบ นักแสดงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบทของตัวเองจะกลายเป็นคนร้ายหรือไม่ ผู้กำกับก็ยังไม่รู้ว่าหนังของตัวเองจะจบลงยังไง... ??

          ให้มันได้อย่างนี้สิ!!...เปลืองพลังงานชะมัด ขัดกับหลักประหยัดพลังงานของ โฮทาโร่ หนึ่งในสมาชิกชมรมวรรณกรรมคลาสสิกโดยสิ้นเชิง!!

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

           บทละครคนโง่ เป็นนิยายลำดับที่ 2 ในซีรี่ส์ชุดนักสืบแห่งชมรมวรรณกรรมคลาสสิก ส่วนเล่มแรกคือ ปริศนาความทรงจำ เป็นการบอกเล่าที่มาของคำว่า 'เฮียวกะ' (ชื่อของชมรมนี้ในภาษาญี่ปุ่น) คำตอบที่ให้มาไม่ได้ทำให้ติดตรึงจนอยากนำมากล่าวถึงในบล็อกเท่าไหร่จึงข้ามไป มาถึงเล่มนี้ที่มีส่วนที่ชอบมากกว่า...

           บทละครคนโง่...พล็อตมาแปลก กับการตามหาว่าใครคือฆาตกรในหนังวีดีโอ

           เอาละสิ! เมื่อผู้กำกับ ทีมงาน และเหล่านักแสดงสมัครเล่นทั้งหลาย เป็นแค่เพียงนักเรียนม.ปลาย ผู้ไร้ซึ่งฝีมือและพรสวรรค์ แต่ดันนึกคึกอยากทำหนัง ต้องเดือนร้อนถึงเหล่าสมาชิกชมรมวรรณกรรมคลาสสิก ที่ไม่ส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยสักอย่าง ต้องมาช่วยสืบหาว่าใครเป็นคนร้ายในหนังที่บทยังเขียนไปไม่ถึงจุดจบ ไม่เช่นนั้นหนังจะไม่มีวันถ่ายทำเสร็จ...

ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องที่อ่านยากอยู่สักนิด ด้วยแนวสืบสวนที่ต้องเก็บรายละเอียดเงื่อนงำต่างๆในบทพูด อีกทั้งการเลือกใช้คำแปลแบบแข็งๆทื่อๆที่ไม่ค่อยสละสลวยนัก แต่ก็น่าแปลกที่ตัวเรายังอ่านได้เพลิน อาจเพราะคุ้น อาจเพราะเคยมือ ในความเรียบเรื่อยเรากลับไม่เบื่อ จุดเด่นของนิยายชุดนี้คงเป็นการเปลี่ยนเรื่องราวธรรมดาสามัญ ให้กลายเป็นเรื่องลึกลับน่าค้นหา ใส่ความฉงนให้เราสงสัย...

ในส่วนเงื่อนงำหาคนร้ายในหนังวีดีโอเป็นอะไรที่ดูโคตรจะซับซ้อน หลากหลายสมมติฐานถูกหยิบยกขึ้นมา กว่าจะไปถึงยังจุดเฉลยได้ นิยายไม่ได้บอกว่ามาจากความสามัคคีสุมหัวช่วยกันไขซะทีเดียว แต่คำตอบที่ได้มาก็ไม่ได้มาจาก...ความสามารถของคนเพียงคนเดียวเช่นกัน

คะแนนความชอบจึงไม่ได้อยู่ที่ความแปลกของพล็อตเพียงอย่างเดียว แต่อยู่กับสารที่คนเขียนสื่อมาถึงเราด้วย...

บทละครคนโง่...พูดถึงเหล่าคนโง่ที่มารวมตัวสร้างหนังวีดีโอบทหนึ่งด้วยกัน คนโง่ในที่นี้หมายถึงคนที่ไม่มีความสามารถในการทำหนัง เมื่อบทหนังเขียนไม่เสร็จ คนที่เหลือจึงไปต่อไม่เป็น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนโง่เหล่านั้นจะเป็นคนไร้ความสามารถซะทีเดียว พวกเขามีอะไรบางอย่างในตัวเองที่ไม่เหมือนใคร แต่มันก็ช่างไร้ประโยชน์ใดๆกับการทำหนัง...เท่านั้นเอง

หลายครั้งในนิยายญี่ปุ่น ที่มักจะพูดถึงเรื่อง...ความสามารถของแต่ละบุคคล มนุษย์ถูกสร้างให้มีอวัยวะเท่ากัน แต่ทำไมคนบนโลกถึงทำอะไรได้ไม่เท่ากัน บางคนมีพรสรรค์ทำสิ่งใดได้เหนือผู้อื่น ส่วนคนที่ไร้ซึ่งพรสวรรค์นั้นก็ได้แต่ชะเง้อคอมอง จะให้พยายามเท่าใดก็ไปไม่ถึงแบบเขาสักที ส่วนคนที่มีดีก็บอกว่าตัวเองนั้น...แค่โชคดี

          บ่อยครั้งที่เรามักมองเห็นความสามารถของผู้อื่นได้ชัดเจนกว่าตัวเราเอง เราไม่มองในความต่าง...ว่าเป็นความสามารถที่ตนมี จึงไม่ได้นำไปใช้ให้ถูกที่และไม่ได้แสดงออกมาให้ถูกเวลาเท่านั้นเอง การไม่ยอมรับว่าตัวเองไม่มีวันทำมันได้ก็ดู...ช่างดื้อรั้น ส่วนการไม่ยอมรับว่าตัวเราทำสิ่งใดได้จึงเป็นเรื่องที่...ช่างงี่เง่าเช่นกัน

          การยอมรับความสามารถของตนเอง ก็คงเป็นส่วนของการยอมรับ
          ส่วนจะทำหรือไม่ทำ จะเป็นได้หรือไม่ได้อย่างไร บางทีอาจไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ความสามารถ แต่ขึ้นอยู่ที่ตัวคุณเอง...จริงไหม?