|
|
ถุงมือประหลาด ตอนที่ ๒๑ (ตอนจบ)
นวนิยายสืบสวน สอบสวน ของนักสืบพราน เล่มที่ ๒ โดย ๔๔๑๑
เรื่องที่ ๕
เรื่อง ถุงมือประหลาด
ตอนที่ ๒๑
พราน เจนเชิง มาถึงสำนักงานของเขาในวันรุ่งขึ้น เมื่อเวลา ๑๐.๐๐ น.
เขาพบ กัลยา ชาญวิทยา ยิ้มระรื่น เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นหัวหน้าของหล่อนกล่าวคำ สวัสดี
กัลยา พูดขึ้นขณะที่ พราน เดินมาที่โต๊ะของหล่อน
สารวัตรพจน์ โทรศัพท์มาหาหัวหน้า สองครั้งแล้ว ตั้งแต่เก้าโมงเช้า บ่นว่า ทำไมวันนี้หัวหน้าจึงมาทำงานสาย และโทร. ไปที่บ้านก็ไม่อยู่
พราน ยิ้ม
ผมขี้เกียจมาพบ คุณหญิงราชพิเชษฐ์ เลยไถลไปที่อื่นเสียก่อนที่จะสำนักงาน ยังไง เรียบร้อยไหม ?
เรียบร้อยค่ะ กัลยา พยักหน้า
ดิฉันนำเช็คเข้าบัญชีไปแล้ว และให้ นายจอน นำคุณหญิงไปพบ สารวัตรพจน์ แล้วตั้งแต่เก้าโมงกว่าๆ... สารวัตรพจน์ จึงได้โทรศัพท์มา และบอกว่า ได้จัดตำรวจนำคุณหญิงไปที่วัดดอนแล้ว
พราน หัวเราะลงลูกคอ
แกจะว่ายังไงบ้างก็ไม่รู้ เมื่อไปพบ นายรัตน์ เป็นศพ... แต่จะมาว่า ผมต้ม ก็ไม่ได้ เพราะตอนที่แกมาขอให้เราสืบนั้น นายรัตน์ กลายเป็นศพไปเสียก่อนแล้ว... ช่วยไม่ได้
หัวหน้าจะพูดกับ สารวัตรพจน์ ไหมคะ
พราน พยักหน้า
เอาซี... ผมอยากจะรู้เรื่องเมื่อคืนนี้เหมือนกัน
กัลยา จัดการหมุนเลขโทรศัพท์ให้กับหัวหน้าของหล่อน
พราน รับโทรศัพท์ ยังไม่ทันจะพูด ก็มีเสียง สารวัตรพจน์ ดังมาว่า
อะไรกัน พราน ผมเรียกมาที่คุณสองครั้งแล้ว ไปหลบอยู่เสียที่ไหน
หย่อนใจตอนเช้าครับ ท่านสารวัตร พราน ตอบ หัวเราะ
ผมขอบคุณท่านสารวัตร ที่อำนวยความสะดวกให้กับ คุณหญิง เป็นที่เรียบร้อย
เรียบร้อยซี.. ระวังเถอะคุณ... คุณหญิงเธอจะเล่นงานคุณจมไปละ หลอกให้ไปดูศพ... นี่แนะ พราน เมื่อคืนนี้ งานของคุณวิเศษจริง ๆ พับผ่า.. !
เป็นยังไงบ้างครับ
คุณผจญ ทำงานของแกเรียบร้อยดี ว่าแต่ นี่แนะ พราน คุณเตรียมรถแท็กซี่ไว้ให้กับ อำไพ ด้วยเรอะ เมื่อคืนนี้
ครับ ผมใช้ให้คนของผม เอารถแท็กซี่วิ่งผ่านไปผ่านมาหน้าสำนักงาน ตั้งแต่เวลา ห้าทุ่มยี่สิบห้านาที
นั่นน่ะซิ... พอนายอำไพ ออกมาจากสำนักงานของคุณ แกก็เรียกได้แท็กซี่ที่กำลังผ่านคันหนึ่งพอดี ตำรวจของ คุณผจญ ตามไป ทีแรกเข้าไปในตรอกสวนมะลิ แล้วกลับออกมา ตรงไปทางชัยสมรภูมิ เลี้ยวเข้าไปในซอยพระนาง แล้วก็เข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งมารู้กันภายหลังว่า เป็นที่ซ่อนของ นายจำนงค์... ที่รู้ก็เพราะ มันมีเรื่องเกิดขึ้นที่นั่น... คือว่า ตอนที่ นายอำไพ เข้าไปในบ้านหลังนั้น ตำรวจของเราก็คอยซุ่มอยู่ สักครู่ ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นในบ้านหลังนั้น เขาจึงวิทยุเรียก คุณผจญ ซึ่งตามไปห่าง ๆ ให้เข้าไปในตรอก และนำกำลังตำรวจบุกเข้าไปในบ้านนั้น... คุณผจญ เป็นคนนำหน้าขึ้นไปบนเรือน แทนที่แกจะเห็น นายอำไพ กลับพบ นายจำนงค์ ยืนถือปืนจังก้าอยู่ และ มี นายชิต คนที่เราจับได้ตอนหัวค่ำยืนอยู่ด้วย ส่วน นายอำไพ นั้น นอนกลิ้งอยู่กับพื้น เกิดการยิงต่อสู้กันขึ้นระหว่างตำรวจกับพวกนายจำนงค์ ผมเสียใจจริงๆ... ไม่ใช่เชิงเสียใจ คือเสียดายที่เราจับนายจำนงค์ เป็นๆ ไม่ได้ เขาถูก คุณผจญ ยิงตายเสียแล้ว
ก็เลยหมดกันทั้งคณะ สลากกินรวบ พราน พูด
ได้ผลพลอยได้อีกทางหนึ่ง
ก็ถูก สารวัตรพจน์ พูดตอบมา
เราจับ นายชิต ได้เพราะเพียงแต่บาดเจ็บ เมื่อคืนนี้ เราสอบสวนกันทั้งคืน ทั้ง ลัดดา และ นายชิต รับสารภาพ และเล่าความจริงให้เราทราบว่า ทั้งหมดเป็นฝีมือของ นายจำนงค์ ทั้งนั้น อำไพ เสียอีกที่เป็นคนทัดทาน นายจำนงค์ และ นายรัตน์ ... นายชิต เล่าให้ฟังอีกว่า พอ นายอำไพ ขึ้นไปถึงบนบ้าน เขาไม่นึกว่า จะเจอ นายจำนงค์ พอประจันหน้ากัน อำไพ ก็เริ่มต่อว่า นายจำนงค์ หาว่าทรยศ โยนความผิดมาให้เขา จะเอาตัวรอด และพยายามจะตัดทางเขา ให้ต้องหลบหนี เช่น นายโรจน์ ... จำนงค์ จะปฎิเสธอย่างไร เขาก็ไม่เชื่อ เพราะเขาบอกว่า ถ้าไม่เช่นนั้น ผมจะรู้ข้อเท็จจริงของเรื่องได้อย่างไร เขาเล่าให้ นายจำนงค์ ฟังถึงเรื่องที่คุณเอาตัวไปสำนักงาน และเขาได้แอบลักฟังการพูดโทรศัพท์ระหว่างคุณกับผมเมื่อคืนนี้ อำไพ ด่าว่า นายจำนงค์ โดยไม่ยอมฟังเสียง และเขาว่า เขาจะไปหาตำรวจและเล่าความจริงให้ฟังถึงเรื่อง นายจำนงค์ ยิง นายพร และ ตามไปฆ่า นายโรจน์ ที่ศรีราชา ให้ตำรวจฟัง... จำนงค์ เห็นท่าจะพูดจากันไม่รู้เรื่อง ก็เลยชักปืนขึ้นมายิง นายอำไพ กลิ้งโค่โล่ไปในทันทีนั้นเอง เรื่องมันจึงมาจบอยู่ที่ตอน คุณผจญ บุกเข้าไป และ นายจำนงค์ ถูกยิงตายโดยฝีมือของ คุณผจญ ทั้ง ลัดดา และ นายชิต ขอร้องให้กันเขาไว้เป็นพยาน และรับรองว่า จะเลิกเกี่ยวข้องกับกรณีสลากกินรวบนี้โดยเด็ดขาด... ผมเห็นว่า ตัวการสำคัญ ๆ ก็หมดไปแล้ว เลยสอบสวนเขาไว้ในฐานะพยาน ประกอบสำนวนคดีวิสามัญฆาตกรรมของเรา... ดีไหม พราน
ดีครับ... ผมอยากขอรายละเอียดของคดีนี้เพื่อเก็บไว้ทางสำนักงานด้วย จะได้ไหมครับ
ไม่ขัดข้อง... คุณให้ใครมารับได้ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้
ขอบคุณครับ
พราน... คุณเขียนอะไรใส่เศษกระดาษให้ อำไพ ดูเมื่อคืนนี้ ?... เขาจึงได้แจ้นตามคุณไป
พราน หัวเราะ
ผมเขียนชื่อ นายโรจน์ และ ผมเขียนเลข สี่แสน เท่านั้นเอง
คุณเอาเรื่องเงินสี่แสนนั่นมาจากไหน
ผมสร้างขึ้นมาเองครับ
ไม่จริง... ถ้าเช่นนั้น นายอำไพ คงไม่ตามคุณไปง่ายๆ ยังงั้น
พราน หัวเราะอีก
มันไม่เกี่ยวกับคดีฆาตกรรมรายนี้แล้วนี่ครับ ท่านสารวัตรจะรู้ไปทำไม
ผมว่าคุณคงจะเก็บเอาไว้แบ่งเป็นค่าสืบสวนเสียละกระมัง... มันอยู่ที่ สายสุนี ใช่ไหมล่ะ
พราน ยังไม่หยุดหัวเราะขณะที่เขาพูดว่า
ขอบคุณมากครับ ท่านสารวัตร พรุ่งนี้ ผมจะให้ เกรียง หรือพิชิต ไปพบกับท่านสารวัตร เพื่อเอารายละเอียด... สวัสดีครับ
เดี๋ยวก่อน... พราน... คุณ...
สวัสดีครับ ท่านสารวัตร พราน พูดขัดขึ้น และวางหูโทรศัพท์ลงทันที
เสียงเครื่องพูดบนโต๊ะ กัลยา ดังขึ้น และมีเสียง อรุณี ดังขึ้นมาเมื่อ กัลยา เอื้อมมือไปกดปุ่มสวิทช์
คุณสายสุนี ต้องการพบหัวหน้าค่ะ
พราน พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน
สายสุนี บริรักษ์ ในเครื่องแต่งกายรัดรูปทรงสวยงาม เดินตามหลัง กัลยา ซึ่งเปิดประตูห้องของ พราน เข้าไป ข้างหลังหล่อนมี นางสาย มารดาของ สายสุนี เดินตามมาด้วย
สายสุนี และมารดา ยกมือขึ้นไหว้ พราน พร้อมกับกล่าวคำ สวัสดี
พราน เชื้อเชิญ ให้แขกทั้งสองของเขานั่งที่เก้าอี้รับแขก พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ยาว และเอ่ยขึ้นว่า
เป็นยังไงบ้าง สายสุนี
ดิฉันขอขอบคุณ คุณพราน เป็นอย่างมากที่ช่วยเหลือดิฉันให้พ้นจากความยุ่งยากครั้งนี้
สายสุนี พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ และหันหน้าไปทาง นางสาย
แม่ก็เกือบจะแย่ไปด้วย
มันเกือบจะเล่นงานดิฉันแย่ไปเหมือนกัน นางสาย กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ
เคราะห์ดีที่ดิฉันหนีเสียทัน พอเห็นมันขึ้นมาทางหน้าบ้าน ดิฉันก็รีบหนีลงบันไดหลังบ้าน แล้วก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย
ใครครับ... ที่คุณน้าเรียกว่า มัน
พราน ถามกลั้วเสียงหัวเราะ
ก็ใครเสียอีกล่ะคะ
นางสาย ตบเข่าตัวเองเบา ๆ
ทั้งเจ้าไพ และเจ้านงค์ นั่นแหละ มันมีพวกมาอีกคนหนึ่ง
แล้วคุณน้าหนีไปอยู่ที่ไหนทั้งวัน
บ้านน้องสาวดิฉันค่ะ อยู่เลยหลังตลาดไปหน่อย อกสั่นขวัญแขวนไปหมด
ทำไมคุณน้าจึงโกหกผมว่า คนเจ็บชื่อ นายเฉลิม
นางสาย ทำหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนที่จะพูดว่า
ก็ตอนนั้น ดิฉันยังไม่รู้ว่า คุณมาดี หรือมาร้าย
พราน หัวเราะ
ถ้าผมรู้เสียแต่ตอนนั้นว่า คนเจ็บคือ นายโรจน์ เรื่องมันก็คงจะไม่ยุ่งถึงขนาด ผมถูกคนโกหกอยู่ตลอดเวลา
เขาพูด ชายตาไปที่ สายสุนี
สายสุนี ยกมือไหว้ พลางพูดว่า
ดิฉันต้องกราบขอโทษ ที่หลอกคุณในตอนนั้น และที่มานี่ก็เพื่อจะกราบ และตอบแทนความดีของคุณ
หล่อนหันไปทางมารดา
แม่... เอามาให้ คุณพราน เสียซิ
นางสาย ก้มลงหยิบกระเป๋าถือใบใหญ่ที่วางไว้ข้างตัวมาเปิด ล้วงมือหยิบมัดธนบัตรสีแดงออกมามัดใหญ่ ๆ และวางไว้บนโต๊ะ พูดว่า
นี่ค่ะ... เป็นเงินที่คุณสมควรจะได้แบ่งครึ่งกันกับเรา โปรดอย่าคิดเป็นอย่างอื่น
พราน เหลือบตามองปราดไปที่ปึกธนบัตรนั้น
สองแสนเชียวรึ คุณน้า
ค่ะ... ครึ่งหนึ่งที่อยู่กับเรา
พราน หัวเราะ
มันไม่มากไปหรอกรึ
ไม่มากสำหรับการลงมือ ลงแรงของคุณ สายสุนี พูดขึ้น
คุณต้องลำบากเพราะดิฉันไม่ใช่น้อย ... เงินจำนวนนี้เป็นของเราโดยไม่ชอบธรรมนัก บุญคุณที่คุณมีต่อดิฉัน มีค่ามากเกินกว่าเงินจำนวนนี้เสียอีก...โปรดรับไว้เถอะค่ะ
เงินทั้งสี่แสนอยู่ที่เธอตลอดเวลา ? พราน ถามขึ้น
ค่ะ... ดิฉันเอาไปให้แม่เก็บไว้ ตั้งแต่เกิดเรื่องวิรัตน์ แม่เอาไปฝากน้าไว้อีกทีหนึ่ง
เธอไม่คิดที่จะแบ่งให้ ลัดดา เขาบ้างหรือ
สายสุนี แสดงสีหน้ารังเกียจ
คนอย่างนั้น... ทรยศหักหลังดิฉันตลอดเวลา ให้มันทำไม
พราน หัวเราะหึ ๆ
เธอคงจะเลิกอาชีพเต้นรำละกระมังนี่
ค่ะ... ดิฉันจะไปอยู่กับแม่ เรามีที่อยู่ที่ ศรีราชา พอที่จะทำไร่ และ มีเงินเหลืออยู่พอดีที่จะลงทุน
ดีทีเดียว... ฉันเห็นด้วย...ขอให้โชคดี...
ขอบคุณค่ะ
สายสุนี ขยับตัว หันไปทางมารดา
กลับกันเถอะ... แม่
หล่อน หันมาทาง พราน ยกมือไหว้ และหันไปทาง กัลยา เช่นเดียวกัน
ดิฉันลาล่ะค่ะ... รู้สึกสบายใจขึ้นอีกมาก ที่ได้มีโอกาสมาไถ่โทษของตัวเอง และกราบขอบคุณในวันนี้
พราน และ กัลยา ลุกขึ้นบืน เมื่อสองแม่ลูกลุกขึ้น และกล่าวคำอำลาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปที่ประตู และผลักออกไป
พราน หันมาทาง กัลยา พูดว่า
คุณจัดการกับเงินก้อนนี้เสียในวันนี้ ... หาซื้อของขวัญที่มีราคาให้กับ ท่านสารวัตรพจน์ และ คุณผจญ คนละอย่าง
ค่ะ... ไว้ตอนบ่าย ดิฉันจะไปธนาคาร
เอาเอนกไปด้วย
ดิฉันตั้งใจจะชวน คุณพิชิต ไป
พราน หัวเราะ
พิชิต อาจไม่อยู่ให้คุณชวนเขา วันนี้
เสียงเครื่องพูดในห้องของ พราน เรียกขึ้น
กัลยา เดินไปกดปุ่มเครื่องพูด เสียงของ พิชิต ดังเข้ามา
หัวหน้าครับ
พราน เดินมารับที่เครื่องพูด
ว่าไง พิชิต
วันนี้ ผมขออนุญาตสักวัน
จะไปไหน พราน พูดยิ้ม ๆ
ง่า... ผมจะไปศรีราชาสักหน่อย พรุ่งนี้เช้ากลับ
ไปทำไม
เสียง พิชิต พึมพำอู้อี้ แล้วพูดว่า
สายสุนี เขาชวนผมไปส่งเขาหน่อยครับ
มีเสียง พิชิต สูดปากเบา ๆ ตามเข้ามาหลังพูดจบ
พราน ทำเสียงขึงขัง
ผมมีงานที่จะใช้คุณ
โธ่... หัวหน้า... เสียง พิชิต อ่อยมา
พราน หัวเราะดัง
ไป... คุณจะไปไหนก็ไป... พรุ่งนี้ เก้าโมงตรง จะต้องมาถึงสำนักงาน
ครับ... ครับ... ครับ... ขอบคุณครับ.... หัวหน้า
เสียง พิชิต พูดอย่างละล่ำละลัก และเสียงเครื่องพูดปิดลงทันที
พราน หันมายิ้มกับ กัลยา ซึ่งนั่งยิ้มอยู่ก่อนแล้ว เขาหย่อนก้นลงนั่งที่ขอบโต๊ะ พูดว่า
พิชิต ของเราไวนัก สำหรับเรื่องพรรค์นี้
กัลยา ไม่พูด ลุกขึ้นหอบปึกธนบัตรบนโต๊ะ เดินไปที่ตู้เซฟที่มุมห้อง ดึงกุญแจออกจากพวงกุญแจที่ถืออยู่ในมือ ไขเซฟใบนั้น แล้วเอาธนบัตรทั้งสองมัดเข้าตู้เซฟ ปิดแล้วหมุนกุญแจ หล่อนกำลังจะเดินไปที่ประตู
เสียง พราน เรียกขึ้นเบา ๆ
กัลยา
กัลยา ชะงัก หันมามองหน้า พราน ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากขอบโต๊ะ เดินมาที่หล่อน หยุดอยู่ตรงหน้า ใช้มือทั้งสองจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของ กัลยา แล้วมองซึ้งเข้าไปที่ดวงตา
กัลยา... คุณคิดว่า ผมจะเป็นพ่อบ้านที่ดีได้ไหม
กัลยา ทิ้งสายตาลงต่ำ แล้วเงยหน้าขึ้นจับสายตา พราน
หัวหน้าถามดิฉันทำไม
ผมอยากจะทำบ้านให้เป็นบ้านที่น่าอยู่ขึ้นกว่าเวลานี้
ก็น่าอยู่ดีอยู่แล้ว ไม่ใช่หรือคะ
มันยังขาดอะไรอยู่... กัลยา... ขาดแม่บ้าน
กัลยา นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า
เป็นหน้าที่เลขานุการด้วยหรือคะ ที่จะต้องจัดการให้
พราน หัวเราะเบา ๆ
ผมต้องการให้คุณเป็นแม่บ้านของผมเสียที
กัลยา บิดตัวออกมาพ้นจากการกุมของเขาเบา ๆ อย่างสุภาพ พลางพูดว่า
หัวหน้า... คิดหรือคะว่า ดิฉันจะยอมเป็นแม่บ้านอยู่กับบ้าน และสำนักงานนี้ยังเปิดอยู่ โดยมีหัวหน้ายังคงเป็นหัวหน้าสำนักงานนี้อยู่ แล้วก็...
เสียงของหล่อนหายไป
พราน พูดขึ้นว่า
แล้วก็อะไร... พูดให้จบซิ
กัลยา ไขว้มือไว้ข้างหลัง ยืดอกขึ้น เผชิญสายตากับ พราน พูดชัดถ้อยชัดคำว่า
แล้วก็... จ้างคนอื่นมาเป็นเลขานุการแทน
พราน ล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกง เดินกลับไปมา หย่อนก้นลงนั่งลงที่ขอบโต๊ะตามเดิม มองดู กัลยา อย่างจะอ่านความรู้สึก จากสายตาที่มองมายังเขา อย่างกล้าหาญผิดปกติ
ผมอาจเลิกกิจการของเราเสียก็ได้
กัลยา หัวเราะเสียงใส
ดิฉันรู้ใจของหัวหน้าดีว่า ทิ้งสำนักงานนี้ไม่ได้... หัวหน้ายังหลงไหลอยู่ในรสชาติของงานของสำนักงาน บางครั้งก็คิดถึงชีวิตของบ้านชั่วครั้งชั่วคราว อย่าหลอกตัวเองเลยค่ะ ดิฉันก็พอใจในงานของดิฉัน ตราบใดที่หัวหน้ายังคงต้องการดิฉัน ในตำแหน่งเลขานุการนี้อยู่
เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น
กัลยา เดินอ้อมโต๊ะมารับสาย เสียงหล่อนพูดว่า
ที่นี่ สำนักงานนักสืบพรานค่ะ... ใช่ค่ะ... หัวหน้าไม่อยู่ค่ะ... ไม่ได้มาสำนักงานค่ะ... ไม่ทราบว่าจะมา หรือไม่มาวันนี้... ที่บ้านก็ไม่อยู่ค่ะ... ไม่ทราบค่ะ... ค่ะ... สวัสดี...
หล่อนวางหูโทรศัพท์ แล้วชายตามาที่ พราน ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นถามว่า
ใคร
คุณหญิงราชพิเชษฐ์ค่ะ
หล่อนพูดแล้วเดินเลยไปที่ประตูห้องอย่างช้า ๆ เหลียวกลับมามองดู พราน อีกครั้งหนึ่ง และยิ้มให้อย่างระรื่น ก่อนที่จะค่อย ๆ เปิดประตูออกไป คล้ายกับจะรอคำพูดของเขา เมื่อไม่มีเสียงพูดจาก พราน หล่อนจึงก้าวเท้าออกไป และค่อย ๆ ปิดประตูตามหลังเบา ๆ
พราน ทอดสายตามองตามไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มกับตัวเอง พลางสั่นศีรษะช้า ๆ ก่อนที่จะล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันโขมง
- จบบริบูรณ์ -
| Create Date : 21 มีนาคม 2558 |
| Last Update : 21 มีนาคม 2558 3:39:53 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 641 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: เจียวต้าย  วันที่: 21 มีนาคม 2558 เวลา:5:21:15 น. |
|
|
|
| โดย: ก้นกะลา วันที่: 24 มีนาคม 2558 เวลา:2:52:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ขอบคุณที่นำงานเขียนที่มีค่าในอดีต มาให้ผู้อ่านในสมัยนี้ได้สัมผัสครับ
ผมแย่ทั้งสายตา และความจำ จึงอ่านเรื่องยาวไม่ค่อยได้ครับ
แต่เรื่องนี้คอนจบ ท่านผู้เขียนได้แสดงฝีมือแบบสากลทีเดียวครับ.