สวัสดีจ้ะพี่
เข้ามาอ่านบทความ
รู้สึกชอบจังเลยค่ะ
..

เจิมก่อนเลย...

อ้าว ตายละ ว่าจะเจิมไม่ทันเสียแล้ว...

ภาพสวยจังครับ...

ว่าไปแล้ว เขื่อนที่สร้าง ๆ กัน ไม่ว่าจะอยู่ภาคไหน ก็ล้วนแล้วแต่ทำลายสภาพความเป็นอยู่ และวิถีชีวิตของผู้คนสองฝั่งน้ำไปไม่น้อยเลย...

แถบบ้านผม สมัยเด็ก ๆ ยังไม่มีเขื่อน น้ำอาจท่วมเจิงนองจนมองไม่เห็นว่าตรงไหนเป็นคลอง ตรงไหนเป็นนาข้าว แต่ความอุดมสมบูรณ์ของดิน ยามที่น้ำลดลงแล้ว กลับช่วยให้ดินท้องนาอุดมสมบูรณ์ จนไม่ต้องพึ่งพาปุ๋ยวิทยาศาสตร์สักขนาน

แต่ครั้นเขื่อนมา ไม่มีหน้าน้ำ ชาวนาทำนาได้มากกว่าปีละครั้ง แต่ยิ่งทำก็ยิ่งจน โดนค่าปุ๋ย ค่ายากินเสียหมด

สรุปคือติดหนี้เขาเหมือนเดิม

บล็อกนี้ บรรยายเรื่องการทำน้ำปลาเสียละเอียดเชียว อ่าน ๆ อยู่ยังได้กลิ่นเค็ม ๆ คาว ๆ ลอยออกมา...

สมัยยังเด็ก วันไหนไม่มีกับข้าวถูกใจ ก็เอาข้าวสวยร้อน ๆ คลุกกับน้ำปลาในครัวนี่แหละ กินข้าวหมดเป็นจาน ๆ ได้โดยไม่ต้องมีกับข้าวอื่น อร่อยไปอีกแบบ

แต่แปลกแฮะ ผมกลับชอบน้ำปลาแท้ยี่ห้อทิพรส มาตั้งแต่จำความได้ ถ้าใช้ยี่ห้ออื่น จะกินไม่ลง

ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเด็กหัวสูง หรือเพราะที่บ้านใช้น้ำปลายี่ห้อนี้อยู่ ก็เลยไม่มีตัวเลือกอื่น...

นึกว่าจะพาเที่ยวร้านอาหารยกยอ ซะอีก อิอิ

ชอบมากค่ะ
เห็นภาพยกยอไม่ได้เลย เคยไปงานบวชลูกน้องที่ลพบุรี

บ้านเขาอยู่ริมคลอง แล้วมียอเป็นจุดๆตามลำน้ำ

สวย มีกลิ่นอายความเป็นไทยครบถ้วน มองได้เป็นวันๆกังทิวทัศน์แบบนั้น

วิถีคนไทยริมคลอง คลาสสิคมาก...ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่านค่ะ

เห็นว่ากะลัง ยกยอ เลยเข้ามามุงด้วยคน เผื่อได้ปลาอะไรเป็นของแถมกลับบ้านมั่ง
สงสัยเข้ามาช้าไปนะคะ กลายเป็นน้ำปลาไปซะแล่ววว

สวัสดีค่ะ
ชอบเรื่องชนบท
แบบพึ่งพาตนเองแบบนี้ล่ะค่ะ
อยากอ่านเรื่องโม่ โม่แป้ง โม่ข้าว
ทำขนม ไรงี้ ถ้ามี!?วันหลัง ขอดูบ้างนะคะ

อ่านกรรมวิธีในการทำน้ำปลาแท้ ใช้เวลานานเอาการนะคะ

ต้องตลบอบอวลไปด้วยความเค็มแน่ๆเลย

แหม อยากลองชิมจังว่าต่างกับน้ำปลาเทียมขนาดไหน

เพิ่งอัพบล็อกเสร็จครับ

เลยมาชวนคุณ IM ไปลองฟังเพลงเก่า ๆ โบราณ ๆ คงจะเหมาะสมกับวัย...

คนบ้านนอก กับเดือนดาวนี่ เป็นอะไรที่ขาดไม่ได้เลย เวลาคิดอะไรมันมักจะอดไม่ได้ที่จะเกี่ยวพันกับเดือนดาวที่เห็นพราวอยู่บ้านฟ้า....

น่าทึ่งกับวิธีทำน้ำปลานะคะ
แล้วไม่ต้องใส่น้ำเลยเหรอคะ
น้ำจะออกมาจากปลาเองเลยเหรอ
อืม..มันถึงได้เข้มข้นมาก ๆ อ่ะนะคะ

การทำน้ำปลาอย่างพื้นบ้าน ไม่ต้องเติมน้ำเลยครับ เมื่อหมักจนได้ที่แล้ว กรองเอาน้ำปลาล้วนๆใส่ขวด ตากแดดสักเดือนหนึ่ง จะได้นำปลาสีน้ำตาลแดง รสชาดหอมหวานชวนรับประทานครับ

หากผลิตเพื่อการค้า ผู้ผลิตบางรายจะไม่ขายน้ำปลาแท้ในขั้นตอนนี้ แต่เขาจะใช้ผสมกับน้ำปลาที่เกิดจากการหมักปลาที่เหลือจากขั้นตอนแรกครับ ซึ่งการหมักกับน้ำเกลือเข้มข้นครั้งที่ 2 - 3 จะใช้เวลาครั้งละเพียง 2-3 เดือนเท่านั้น

เดี๊ยวนี้หายากนะครับ ผมหาดูก็ไม่เห็น

จะเจอบ้างก็ โพงพาง

ฝันดีครับพี่

ดำเนินสดวกยังไม่เคยไปค่ะ เห็นภาพเเล้วชอบมากเป็นธรรมชาติดี
น้ำปลาเมืองไทยไม่ฆ่าเชื้อโรคนี่อันตราย เเต่คิดว่าความเคยชินของร่างกายจะต่อต้านได้
กรมสาธารณสุขควบคุมไม่ถึงเหรอคะ?

ขอพูดถึงโชยุหรือน้ำซีอิ้วญี่ปุ่นซึ่งเปรียบเหมือนน้ำปลาบ้านเราเเต่ทำจากถั่ว
บางญี่ห้องที่มีเกรดดีจะทำการหมักถึงสามปี รสชาติจะเข้มข้น อร่อยมาก

เคยนำไปฝากคนไทยครั้งนึง..ไม่เห็นดีใจกันเลย เพราะคิดว่าซื้อได้ในเมืองไทยทั่วไป

ขอบคุณมากค่ะสำหรับความห่วงใยกัน ปลื้มเป็นอย่างมาก

ยกยอปลาเดี๋ยวนี้หายากแล้วมังคะ
ที่เห็น ๆ มักเป็นยกยอคน

ที่เหมือนกันน่าจะเป็นตรงที่ว่า
คนไม่ค่อยชอบของจริง (แบบว่าน้ำปลาจริงเหม็นคาว)
ก็เลยมีอาการยกยอปลอม ๆ...
แต่ก็ไม่เป็นไรเนอะ
ถ้ามีของจริงผสมอยู่บ้าง
นิดหน่อยก็ยังดี...

ได้อย่างเสียอย่างนะคะ น้ำท่วม-ดินดี เขื่อนมา-ปลาหาย

ชอบบล็อกนี้จัง อ่านสนุกแถมภาพประกอบก็สวย ดูเงาในน้ำสิ วันหลังต้องไปหัดถ่ายรูปแนว ๆ นี้มั่ง

ฮ่องกงตอนนี้ไม่หนาวแล้วค่ะ อากาศเริ่มร้อน มีฝนตกด้วย บรรยากาศน่านอนนั่นแหละ

ถ้าได้กินปลาที่ยกยอขึ้นมาเอง คงจะอร่อยมิใช่น้อยนะคะ

ส่งข่าวว่า...น้ำตกที่สอง มาแล้วค่ะ

ยกยอ ปอปั้น
อยากลองยกยอดูมั่ง ไม่รู้หนักมั๊ย

มาสวัสดีวันสงกรานต์ย้อนหลังค่ะ อีชั้นหยุดไปตั้งแต่วันที่ 9 เพิ่งกลับมาวันนี้เอง หุหุ ขอให้ชุ่มฉ่ำเย็นสบายไปตลอดทั้งปีนะคะ คิดถึงมากมาย

ที่บ้านสมัยก่อนก็ทำน้ำปลา กะปิ ปลาร้ากันเองค่ะ

ชอบรูปยกยอมากเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นแล้วค่ะ
เมื่อก่อนตอนเด็กๆก็ทันได้ยกเล่นบ้าง
ได้บ้างไม่ได้บ้างสนุกดี

แล้วก็มียอแบบเล็กๆยกย้ายที่ได้ด้วยค่ะ

สวัสดีครับ เยี่ยมเลยครับ
...เข้ามาที่นี่ได้ความรู้แน่แท้

ชอบภาพประกอบเนื้อเรื่องมากมายครับ

อ่านวิธ๊ทำน้ำปลา มีความรู้สึกกลัวว่าจะเป็นที่สะสมเชื้อโรค

คราวหน้าต้องขอไปชมด้วยตนเองถึงการทำน้ำปลาที่ส่งผลิตนอกประเทศ
เเน่นอนว่าไม่อนุญาตให้คนอย่างเราได้เข้าชม
คงต้องเอาชาวต่างประเทศบังหน้าเเละทำคำร้อง

เวลาเม้นต์ตรงกันเลยเเต่ไปที่ห้อง Insignia Museum ค่ะ

เย็นกาย สบายใจจังเลย...บ้านนี้น่ะ..55+++

เห็นภาพแล้วได้บรรยากาศท้องทุ่งที่เราไม่ค่อยจะได้เจอแล้วค่ะ ฟังเรื่องเล่าถึงความหลังแล้วมีความสุขแถมได้ความรู้ดีด้วย ขอบคุณนะคะ

ฤดูน้ำหลากแถบที่ราบลุ่มแม่น้ำท่าจีน ผมเคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนแถว อ.สองพี่น้อง สุพรรณบุรี ทั่วทุ่งนากลายเป็นท้องทะเล ผมและเพื่่่อนนั่งเรือเอาผ้าขาวม้ากางแทนใบเรือ ปล่อยให้มันลอยไปกับสายลม สนุกดีครับ

น้ำตกที่สามมาแล้วค่ะ

หมู่นี้อัพเร็วเพราะ มันง่ายๆค่ะ ไม่คิดอะไรมากกับบ้านใหม่หลังนี้

เชิญไปเที่ยวนะคะ

เข้ามาไม่ค่อยทันค่ะ มีเวลาอยู่กับคอมฯแค่ 1-2 ชม. แล้วไม่ถนัดกับคอมฯ ทำงานจึงช้ามาก เมื่อวานตั้งใจจะมา แต่เน็ตมันคงป่วย เข้าบ้านเพื่อนได้ไม่กี่บ้าน เลยทให้เซ็.

ลุงแว่นชอบทิพรสเพราะช่วงนั้นทิพรสดังที่สุด แล้วอร่อยจริงๆ แต่เดี๋ยวนี้เดี๊ยนว่าไม่อร่อยแล้ว

การทำน้ำปลาก็คล้ายๆกับทำน้ำบูดู คือต้องใช้ปลาหมักเกลือใช้เวลาเป็นปี แต่ต้องหมักจนเนื้อปลาเปื่อยจนกลายเป็นน้ำ น้ำบูดูดีๆ กินเล่นได้เลยเพราะไม่เค็มจัด แต่เช่นกันเดี๋ยวนี้หาน้ำบูดูกินยากมาก ส่วนใหญ่จะเค็มจัดและใส่ผงชูรส กลิ่นก็ไม่หอมค่ะ น้ำบูดูเมื่อบรรจุใส่ขวดก็ต้องนำไปตากแดดบ่อยๆเหมือนกันค่ะ

เดี๊ยนโตมากับบูดูเพราะคุณป้าอยู่ตากใบ ทำบูดูเป็นหลัก ส่งมาให้ที่บ้านขาย เดี๊ยนก็ได้กินน้ำบูดูจนโตไม่ต้องซื้อค่ะ

ยังคิดถึงรสและกลิ่นบูดูเก่าได้เลยค่ะ

เพิ่งรู้ว่าคุณInsignia_Museum เป็นชาวดำเนินสะดวก
คำว่า"ดำเนินสะดวก" ใครคะเป็นคนเดิน และทางที่เดินก็สะดวกสบาย ชื่อสถานที่แต่ละแห่งมักมีความหมาย

พี่คนกรุงเทพฯมีแต่ขาดทุน วิถีชีวิตชาวบ้านตามชนบทจะไม่รู้จักเลย พอพี่เรียนจบก็ทำงาน ออกจากบ้านแต่เช้ามือ กลับบ้านก็โน่นแน่ะตะวันลับฟ้าแล้ว ภูมิปัญญาท้องถิ่นแต่ละถิ่นฐานเป็นอย่างไร ตอบไม่ได้ คนกรุงเทพฯมีแต่ขาดทุนนะคะ ขนาดต้นข้าวรูปร่างหน้าตายังไงก็ยังไม่รู้จัก น่าอายเนอะ

วันนี้รู้จักยกยอว่าเขาทำกันทำไม เพื่ออะไร จะบอกต่อลูกศิษย์ให้ศึกษา ถ่ายรูปสวยมาก เด่นทีเดียว เห็นแล้วอยากลองไปยกกะเขาบ้าง หุ หุ

ขอบคุณสำหรับข้อมูลพร้อมรูปภาพค่ะ
เข้าบล็อกนี้ทีไรไม่เคยผิดหวัง
รักษาสุขภาพนะคะ

สวัสดีค่ะ
เข้ารับรู้เรื่องราวของชาวดำเนิน
ว่าแต่ไม่มีภาพการทำน้ำปลาให้ดูเหรอคะ
เคยได้ยินว่าน้ำปลาที่เค้าทำเอง จะมีกลิ่นหอมกว่า
น้ำปลาซื้อขวดด้วย เอไอ่หนูก็ไม่เคยได้กลิ่น
แต่มาอ่านแล้วน่าจะหมายถึง กลิ่นแรงซะกระมัง แหะแหะ

มาดูยกยออีกรอบ...
ถ้าได้ปลาเยอะๆหนักๆเพิงหลังนั้นจะพังลงน้ำไหมเนี่ย

หวัดดีค่ะ

อากาศร้อนมั้ยเอ่ย...


วันนี้มีของกินที่บ้านนู้นนะคะ

ลงแต่น้ำตกกลัวคนจะตกน้ำตาย แฮ่ๆ

ก็เลยหาของกินมาสลับค่ะ...เชิญน้า...

แจ้งข่าวคุณ IM ครับ

วันนี้อัพบล็อกแล้วครบั เชิญนะครับ..

พัทลุงก็พูดเร็วและรัว เหมือนกัน คล้ายๆนครศรีฯค่ะ

เดี๊ยนว่าสงขลาพูดเพราะที่สุด(ความเห็นของเดี๊ยนคนเดียว) ส่วนเจ๊ะเหจะมีลักษณะพิเศษจากใต้ทั่วๆไป

พูดถึงเรื่องภาษาแล้วเดี๊ยนมันสนุกนะคะ

อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังเพลงบ้างมั้ยคะ...

เป็นไปได้ก็ดีนะสิคะ
เผื่อวันใดวันนึง โลกสมัยใหม่ล่มสลายลง
เราก็จะได้ไม่ต้องลำบากหาความรู้ในตอนนั้นที่อาจไม่มีให้หา
สู้รู้ไว้ จำไว้ แต่เนิ่นดีกว่านะคะ
(อิ อิ ไปถึงวันโลกแตกซะเลยดีมั๊ยเนี่ยยย เว่อๆไปบ้างโปรดอย่าถือสานะคะ)

ยังไงต้องไปฟังให้ได้นะคะ

คาดหวังให้ฟังมากเลยอะค่ะ...นะ..น้า...

อุตส่าห์หาตั้งนานแน่ะค่ะ...

อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ

อัพบล็อกทุกวัน ประชดประชันชีวิต...

จริงอย่างที่ว่า คนไทยสมัยก่อนเอื้อเฟื้อ ไม่โกรธกันง่าย

แล่นเรือสลับ หลบหลีกยอกันไป

คงหลบกันน่าดู เพราะจากในภาพ ยอก็ใหญ่เข้าไปครึ่งคลองจริงๆ

เดี๋ยวนี้ ไม่มีใครหลบใคร

แค่ใส่เสื้อสีที่ตัวเองไม่ชอบก็เตรียมฉะกันแล้วครับ

มาหวีดดีค่ะ

รูปสวยมากครับ
แต่ก่อนบ้านพ่อผมก็มียอ นาน ๆ ยกที ตื่นเต้นมาก แต่หลัง ๆ ไม่ค่อยได้ใช้ ก็เลยทยอยกันปลดออก

น้ำปลาก็ทำเองครับ สีเข้มปิ๊ดเลย กลิ่นแรงด้วย ไม่ชอบเลย แต่ของทำเองที่ชอบคือน้ำตาลปึกครับ อร่อยดี

เข้ามาดูยกยออีกรอบค่ะ
ไม่เคยไปเห็นของจริง ๆ ตอนที่เขากำลังยกเลย
เห็นแต่ เวลาที่ขับรถผ่านและยอก็ยกอยู่แบบรูปอ่ะค่ะ
นับวันสิ่งเหล่านี้ ก็จะหาดูได้น้อยลงไปทุกทีนะคะมินว่า
ปล.สดชื่นนะคะ แม้ในวันที่อากาศร้อน ๆ

มาเร็วไปหรือเปล่าค่ะ...
กล้วยไข่สงสัยยังไม่ได้ตัด อิอิ

กล้วยไข่ต้องทานกับกายาสารท ถึงจะเข้ากันค่ะ
พรุ่งนี้มาดูใหม่วันนี้จะนอนเร็วน่ะค่ะ

ป.ล กำลังรวบรวมเมล็อดดอกไม้ให้อยู่ค่ะ
ตอนนี้เหลือทองอุไรอย่างเดียวเอง
รอหน่อยนะคะ

มาเที่ยวพัทลุงกันเยอะนะค่ะ มาตะมาเร็วๆๆๆๆๆมาเที่ยวนิ หนุกกันนิคุน มีอะไรดีดีเยอะเลย ซื้อของสามารถต่อราคากันได้ ด้านหน่อยนะ

มีอีกรอบตะ ตอนนี้กล้วยไข่ตัดแล้วนะ

เคยมีโรงทำนำปลาตราพระ อยู่ตรงข้ามโรงเรียนวัดโชติทายการาม ได้กลิ่นข้ามฝั่งมาเลย