|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เมื่อเขาเป็นเด็ก
ในวัยเด็ก ผมมี 2 โลก หนึ่งคือโลกโรงเรียน นักเรียนรุ่นเดียวกัน ส่วนใหญ่เป็นเด็กในกรอบ เรียบร้อย อีกโลกหนึ่ง เป็นโลกนอกโรงเรียน เป็นเพื่อนเล่นหลังจากกลับมาจากโรงเรียน หรือวันหยุด พอขึ้นเรียนชั้นประถมห้า โลกที่สองของผมก็สมบูรณ์ เพราะเพื่อนที่ชอบลุยไหนลุยกันไม่ได้เรียนหนังสือต่อ พวกมันต้องช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน
ว่าที่จริงแล้ว ผมมีความสุขกับโลกนอกโรงเรียนมากกว่า เป็นโลกของลูกผู้ชาย ชิงไหวชิงพริบ ใช้เล่ห์เหลี่ยม ถึงกระนั้นก็ยังมีมิตรภาพที่ดี ผมทำตัวในทั้ง 2 โลกแตกต่างกันลิบลับ โลกโรงเรียน ผมจะเงียบๆ ไม่แสดงตัว ชอบออมพลัง ส่วนโลกนอกโรงเรียน ผมจะโลดโผนโจนทะยาน เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมชอบกีฬากระโดดค้ำถ่อ เอาเชือกมาขึง แล้วใช้ไม้ไฝ่ถ่อกระโดดข้าม ไปดูหนังจีนกำลังภายใน เห็นพระเอกฝึกนอนบนเชือกเส้นเดียว พอกลับมาบ้าน จัดแจงผูกเชือกระหว่างต้นมะม่วง 2 ต้น แล้วขึ้นไปนอนบนเชือก บางวันนอนบนเชือกจนดึกดื่น ว่ายน้ำจับเรือโยงดูจะเป็นของธรรมดา เคยขึ้นไปเดินบนหลังคาบ้านเพียงเพื่อเก็บว่าวตัวเดียว หรือตกจากต้นไม้เดินไม่ได้เป็นเดือน
เจ้าแกละ เด็กรุ่นน้อง บึกบึน แข็งแรงอย่างมะขามข้อเดียว มันเป็นลูกทีมบอลกระจอกๆของเราที่อาจหาญไปท้าเตะบอลกับนักเลงต่างถิ่น ความแข็งแกร่งของมันทำให้ผมเบาใจอยู่ลึกๆ ทั้งที่มันไม่น่าจะช่วยอะไรผมได้
ตอนนั้นเจ้าแกละอายุราวสิบสองสิบสามขวบ มันชอบมาที่บ้านผม แล้วดอดไปที่ใต้ถุน ดมน้ำมันเบนซินครับ มันยกแกลลอนขนาดใหญ่สูดดมอย่างเมามัน พอสูดกลิ่นเบนซินเข้าเต็บปอด ไอ้แกละจะหัวเราะร่วนด้วยความสุข ทางบ้านผมต้องเอาน้ำมันซ่อนเจ้าแกละ เพราะสงสารมัน หรือกลัวน้ำมันหกก็ไม่ทราบได้ (ที่บ้านใช้เบนซินใสเครื่องยนต์รดน้ำผัก)
เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ผมไม่ได้ข่าวคราวจากมันอีกเลย วันหนึ่งกลับไปที่บ้าน มีคนมาบอกว่าเจ้าแกละกลายเป็นเสือร้ายไปซะแล้ว
เพื่อนในใลกนอกโรงเรียนอีกพวกหนึ่ง ค่อนข้างนักเลง ชอบชกต่อย อาจเป็นเพราะผู้ใหญ่ชอบให้ท้ายเสมอ
วันหนึ่งผมไปเที่ยวงานวัดกับกลุ่มนี้ เราดูหนังกลางแปลง ก่อนกลับบ้านจะแวะกินข้าวต้มให้หนังท้องตึง ไม่เคยกินอะไรอร่อยเท่ากับข้าวต้มงานวัด
เมื่อเรากินข้าวต้มหมดแล้ว ก่อนลุกออกไป เพื่อนผมที่เป็นพี่น้องกัน 2-3 คน มันอวดอุตริผิดมนุษย์ (ทำอย่างไรนั้น...เขียนไม่ได้ครับ เดี๋ยวเด็กๆเอาอย่าง) จนผมประหลาดใจ ได้แต่นั่งมองมันตาปริบๆ เอาเป็นว่าคนที่มากินที่หลังเรา กินอะไรไม่รู้ที่ไม่ใช่น้ำปลา น้ำตาล จากเครื่องปรุงบนโต๊ะ เพื่อน 2 ใน 3 คนนี้อายุยังไม่ถึง 20 ก็เสียอนาคต เมื่อมีส่วนในการทะเลาะวิวาทครั้งหนึ่งและมีคนตาย
ส่วนเพื่อนในโลกโรงเรียน เพื่อนสนิทคนหนึ่ง หลังจากจบ มัธยมต้น ไม่เจอมาสิบปี วันหนึ่งผมเจอเพื่อนคนนี้ที่สีลม เดินสวนกัน ผมกำลังจะอ้าปากทักทาย มันคงมีธุระด่วนมาก เพื่อนบอกว่า "เฮ้ย...ไว้เจอกันวันหลัง" แล้วเดินสวนกันไป วันหลังจริงๆครับ หลังจากนั้นอีก 10 ปีจึงเจอกัน เดี๋ยวนี้รับราชการระดับสูง
อีกคนหนึ่งเป็นนักขายมาตั้งแต่เด็กประถม มีงานวัดฉายหนักกลางแปลงที่ไหน ผมจะเห็นเพื่อนคนนี้ขายหนังสือพิมพ์รองนั่งเป็นประจำ ขายตั้งแต่แผ่นละสลึง ราคาขึ้นมาเรื่อยๆ ตามราคากระดาษ ได้ค่าขนมไปกินที่โรงเรียนอย่างสบายๆ เดี๋ยวนี้เพื่อนคนนี้เป็นนักขายประกันระดับเซียน มันเคยบอกผมว่า ไม่ชอบอ่านหนังสือ ชอบพูดชอบฟังมากกว่า
การเขียนถึงเพื่อบางคนบางกลุ่มในวัยเด็ก ไม่ได้สะท้อนเสมอไปว่า สุดท้ายแล้วเขาจะมีชีวิตรุ่งเรือง หรือตกอับ เพียงเพราะผ่านหรือไม่ผ่านการศึกษาในระบบโรงเรียน แต่หากมองย้อนกลับไป คนที่เรียนเก่งที่สุด มักพอใจกับชีวิตการงานที่มั่นคง ไม่ค่อยโลดโผนโจนทะยานเหมือนเพื่อนบางคนที่เรียนไม่เก่ง แต่สุดท้ายเอาตัวรอดได้ จนเพื่อนฝูงแปลกใจไปตามๆกัน
| Create Date : 08 มิถุนายน 2553 |
| Last Update : 8 มิถุนายน 2553 20:51:50 น. |
|
14 comments
|
| Counter : 1508 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: เริงฤดีนะ  วันที่: 8 มิถุนายน 2553 เวลา:21:16:49 น. |
|
|
|
| โดย: มินทิวา วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:6:46:38 น. |
|
|
|
| โดย: เกศสุริยง วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:7:15:45 น. |
|
|
|
| โดย: ไผ่สวนตาล วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:14:01:33 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 10 มิถุนายน 2553 เวลา:7:37:41 น. |
|
|
|
| โดย: popang (popang ) วันที่: 10 มิถุนายน 2553 เวลา:8:29:18 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 10 มิถุนายน 2553 เวลา:21:30:24 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 10 มิถุนายน 2553 เวลา:21:30:31 น. |
|
|
|
| โดย: เกศสุริยง วันที่: 11 มิถุนายน 2553 เวลา:10:49:54 น. |
|
|
|
| โดย: ไผ่สวนตาล วันที่: 11 มิถุนายน 2553 เวลา:14:45:36 น. |
|
|
|
| โดย: sansook วันที่: 12 มิถุนายน 2553 เวลา:7:39:30 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 12 มิถุนายน 2553 เวลา:7:56:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 66 คน [?]
|
ความตั้งใจในการทำบล็อกเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เริ่มต้นด้วยการเขียนถึงถิ่นที่อยู่ในวัยเด็ก ต่อมาเป็นเรื่องเครื่องหมายต่างๆ เรื่องศิลปะ ภาพถ่ายในยุคก่อนๆ อาหารการกิน และอะไรต่อมิอะไรที่ประสบพบเห็น สนใจอะไรขึ้นมาก็อยากรู้ให้มากขึ้น กลุ่มเนื้อหาจึงแตกแขนงไปเรื่อยๆ
|
|
| |
|
|
|
|
| |
|
|
คนที่เรียนหนังสือเก่งใน รร.ไม่ใช่จะประสบความสำเร็จเสมอไป
คนที่กลางๆหรือติดจะโลดโผน
จะประสบความสำเร็จในชีวิตมากกว่าค่ะ
มุมหนึ่งจากรถไฟเหนือสะพานข้ามแม่น้ำแคว..ค่ะ
ถ่ายมาฝากเพื่อนบล็อคโดยเฉพาะ