มาอ่านเรื่องลุงซ้ง คนสวนตัวจริง

การทำสวนเป็นทั้งศาตร์และศิลป์นะคะ

แค่การควักดิน ก็ไม่ง่าย ใช่สักแต่ควัก หรือโกย แต่ต้องทำอย่างเนี้ยบ

บล็อกวันนี้สวยงาม ภาพเขียนสวยมากกกกกกกกก

ภาพแบบนี้ ดูได้ไม่เบื่อ คนเขียนต้องลึกซึ้งกับชนบทไทยจริงๆ

ขอบคุณบล็อกดีๆเช้าวันหยุดค่ะ

หวัดดีค่ะ คุณอิม
มาอ่านเรื่องของลุงซ้งแล้ว ทำให้มินคิดถึง
แม่บ้านของมิน ตอนมินยังเด็ก ๆ เหมือนกันค่ะ
อยู่กับมินและพี่ ๆ น้อง ๆ ตั้งแต่มินซัก 4-5 ขวบมั๊ง
พอมินเรียนมัธยมต้องไปเป็นนักเรียนประจำ
พอปิดเทอมกลับบ้าน พี่เขาก็ไม่อยู่แล้ว
บางครั้ง ทุกวันนี้ ก็ยังคิดถึงว่าเขาจะเป็นไงมั่งอ่ะค่ะ
ปล.มีความสุขมาก ๆ กับวันหยุดพักผ่อนอีกวัน นะคะ

สวัสดีค่ะ
อ่านแล้ว คิดถึงบ้านที่ต่างจังหวัด คิดถึงเรื่องราวสมัยเด็ก ค่ะ

ลูกจ้างกับนายจ้างในสมัยหนึ่ง

มีความสัมพันธ์กันประดุจญาติ

แทนความสัมพันธ์เชิงนิติกรรมแต่ตอนต้น

เพราะว่าจ้างกันที ไม่ใช่ชั่วครั้งชั่วคราว ประเดี๋ยวประด๋าว

อยู่กันเป็น 5 ปี 10 ปี

จึงเกิดความผูกพันทางใจกันขึ้น

แม้บางครั้ง

จะมีคนอื่นมาให้ค่าแรงมากกว่า

แต่เขาก็พร้อมจะอยู่ที่เก่า

ก็เพราะเยื่อใยที่เรามองไม่เห็น

ได้ถักทอหัวใจของทั้งผู้จ้าง และลูกจ้างเข้าไว้ด้วยกันเสียแล้ว

ความสัมพันธ์แนวนี้

นับวันจะหาได้ยากยิ่งขึ้นในปัจจุบัน...

เหมือนย้อนอดีต"เด็กบ้านสวน"เลยนะนี่ อ่านสนุก ได้รายละเอียด น่าติดตาม

ชอบภาพประกอบเป็นภาพวาดได้อารมณ์ดีมากๆเลย ขอแอดนะครับ อยากมาอ่านเรื่องอื่นอีก

เพิ่งเคยได้ยินคำว่า"โกยดิน" ใช้เรี่ยวแรงกำลังกายมากพอดูนะคะ

แต่คนสมัยก่อนอึดและอดทนกว่าสมัยนี้มากมายนะคะ ไม่ต้องอื่นไกล เปรียบเทียบรัชชี่กับรุ่นแม่ โอ้โฮ จน ณ วันนี้ยังมีกำลังวังชา ทำอะไรเองได้จนคนรุ่นใหม่อายค่ะ ขนาดมีเครื่องอำนวยความสะดวกเพียบพร้อม

"แต่ทุกวันนี้ยังจำสีหน้าของลุงซ้งที่ร่าเริง ไม่มีความทุกข์กับใครเขาสักกะนิดเดียว ในกระท่อมมุงจากหลังนั้น" รัชชี่สังเกตอย่างหนึ่งคนกลุ่มนี้บางทีดูมีความสุขใจทีเดียวนะคะ ไม่ค่อยคิดมาก

วันนี้ได้รับความรู้ใหม่ๆพร้อมภาพสวยๆ

ขอบคุณมากนะคะ .....

มาช้านิดนึงค่า..พอดีไปข้างนอกเพิ่งกลับมา.....พี่อิมเขียนเรื่องนี้ได้ดีมากๆ นกจะบอกว่ารูปนั้นก็สวยแต่ชอบที่เขียนมากกว่า....เหมือนว่าจะปูทางเพื่อบอกว่าลุงซ้งเคยมีชีวิตที่ผกผัน มีอุบัติเหตุชีวิตอย่างใดอย่างนึงมาก่อน...อืมม์.....หรือนี่คือบทแรกของเรื่องสั้น?
รายละเอียดการขนดินนั้นบรรยายได้กระจ่างเห็นภาพเลย....ฮาตรงการพักผ่อนของแกนี่จิคะ...อิอิ.....เยี่ยมๆ....รออ่านตอนต่อไปนะคะ ( เชื่อว่ามีแน่นอน )

ลุงซ้งแกใช้ชีวิตแบบพอเพียงมีความสุขตามอัตภาพ
ชีวิตคนสมัยใหม่เดี๋ยวนี้หาไม่ได้แล้วมัง

มาอ่านบทความบ้านคุณ IM ต้องคิดถึงวัยเด็กทุกทีเหมือนนั่งไทม์แมชชีน สู่อดีตเมื่อครั้งยังเด็กค่ะ

สมัยก่อนที่บ้านก็จะมีคนงานหลายคนทั้งหญิง-ชาย
ทำหน้าที่ต่างกันไป พวกผู้หญิงก็จะทำงานบ้าน แบ่งงานไปคนละอย่างสองอย่าง
ที่แน่ๆคือคนงานที่บ้านอยู่กันเป็นสิบกว่าปี จนเหมือนเป็นญาติ เดี๊ยนเป็นเด็กเขาก็จับอาบน้ำแต่งตัว พอโตเป็นวัยรุ่นก็สรรหาของสวยๆงามๆให้ คิดถึงพวกเขาเหล่านั้นจริงๆค่ะ
เดี๋ยวนี้หาคนทำงานบ้านที่เชื่อถือได้ ยากค่ะ

ขอชมว่ารูปภาพวันนี้สวยมากค่ะ

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=mylovepopang&month=20-09-2009&group=4&gblog=12
มีคอนเสิร์ตมาฝากค่ะ......ชาวบ้านนิดนึงนะคะ.....อิอิ

ภาพประกอบการบรรยายสวยมากครับ

สวัสดียามเช้ามืดค่ะ นอนหลับแล้วไม่ฝันนะคะ

มาฝากบ้านค่ะ จะไปเที่ยวภูเก็ต ออกเดินทางวันนี้
อั๊พบล๊อกขำขันไว้ว่างๆก็ไปอ่านะคะ

อ้าว...อยู่ดีๆก้พลัดพรากกันไปเหรอค่ะ
สวนที่ดำเนินดูมีน้ำสมบูรณ์ดีจังเลยค่ะ

ชาวนาแถวบ้านใชประตูน้ำปิดเปิดเอาค่ะ
ทะเลาะกันทุกทีเวลาน้ำหลาก
ชาวนาจะเปิดน้ำออก ชาวบ้านข้างประตูน้ำ
ไม่ได้ทำนาก็ไม่ยอม เปิดประตู เถียงกันไปมา
ค่ำคืนของคืนนั้นน้ำก็ได้ระบายออก ดดยการขุดถนนค่ะ
ขึ้นหน้าหนึ่งทุกปีเหมือนกันช่วงนั้น ขุดมันใกล้ๆประตูน้ำนั่นแหละค่ะ
ขุดเล็กนิดเดียว สักพักก็จะกว้างขึ้นเรื่อยๆเอง
เพราะแรงน้ำกัดเซาะ เด็กนักเรียนเดินทางไม่ได้ ก็อาศัยไปกัน
ทางเรือหางยาวค่ะ บางทีก็ที่บ้านพายเรือไปส่ง
ขากลับก็กลับเรือหางยาว

เด็กๆก็สนุกดี ชอบไปช้อนกุ้งช้อนปลา

นึกถึงตอนช้อนปลาเข็มมากัดกัน

เด็กสมัยนี้คงไม่รู้จักแล้วมั้ง

ลืมเอาดอกไม้มาฝากค่ะ เลยกลับมาอีกรอบ

แวะมาเยี่ยมพร้อมส่งข่าวว่า

อัพบล็อกเล้กๆน้อยๆค่ะ

ขอชมอย่างจริงใจว่า

เป็นสารคดีที่น่าอ่าน คุณ im น่าจะเขียนให้ยาวกว่านี้ แต่จะว่าไปนี่ก็เป็นเรื่องสั้นหรือสารคดีสั้นจากชีวิตจริงที่น่าอ่านมาก ๆ อยากอ่านต่อ บอกได้คำเดียวว่าถูกริดสิดวงมาก ๆ

ภาพวาดนั้นเล่าก็ยังชอบแนวนี้อยู่ อาจจะเบลอ ๆ กว่านี้แบบที่เรียกว่า อิมเพรสชั่นนิตส์นั่นก็โคตรชอบ แต่แบบอื่นไม่เล่น (เพราะมั่วได้ และตอนเรียนลุงก็เคยมั่ว)

ถ้าคุณ im ชอบงานนี้เห็นทีจะต้องอ่าน "กาฝากต้นโพธิ์" ของลุงที่จะออกมาไม่นานเกินรอ แต่ สนพ.นานมีบุ๊คจะตั้งชื่อใหม่ว่าอย่างไรไม่รู้

goodnight นะคะ

ขอบคุณค่ะ...

ได้กำลังจากคุณ IM เสมอเลยนะคะ...

จ๊อกก็อยากถ่ายได้ดีขึ้นไปเรื่อยๆนะคะ
แต่ไม่ค่อยได้ออกทริปบ่อยเท่าไหร่
ทั้งนี้และทั้งนั้นเรื่องเลนส์ก็มีส่วนสำคัญด้วย
เหมือนกันนะคะ...จะสิ้นเปลืองก็ตรงนี้แหล่ะค่ะ
ถ้าเราเอามาเป็นอาชีพ..ก็ต้องลงทุนน่ะคะ
แต่ไม่รู้จะไปถึงดวงดาวหรือเปล่า..อิอิ..

^
^^^
^^^^

ขอโทษนะคะส่งรูปผิดให้ค่ะ...
ลบออกได้นะคะ....พอดีมีฝากรูปไว้ 2 ชื่อ
เลยเอามาผิดน่ะค่ะ

สวัสดียามสายๆค่ะคุณim วันนี้ครูเกศมาหาคุณimด้วยความคับแค้นใจ ครูเกศเรียนเชิญไปตั้งกระทู้กันที่บ้านครูเกศหน่อยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะคุณim

ฮ่า ฮ่า แอบมาเซฟภาพเขียนงามๆไว้ดูด้วย ชอบมากครับคุณim ฮิ ฮิ

อยากอ่านเรื่องแบบลุงซ้งอีก มีภาค ๒ ไหมหนอ

สวัสดีค่ะ คุณ IM

พักนี้ป้าเดซี่ได้ฤกษ์มาเยี่ยมคุณ IM ตอนหนังจะลาโรงแล้วทุกที วันนี้ฉายหนังเรื่อง ลุงซ้ง specialist ทางด้านการโกยดินนะคะ

เป็นบล็อกที่ดำเนินเรื่องได้เนิบนาบ แฝงเรื่องราวที่น่าสนใจ ที่ป้าเดซี่ไม่เคยรู้มาก่อนเยอะแยะเลย สนุกเหมือนเคยค่ะ บล็อกนี้

อ่านถึงบางวรรค บางตอน เดาว่าคุณ IM พิมพ์ไปก็ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ไปด้วย เดาถูกชิมิส์

และตอนที่ทำเอาป้าเดซี่ยิ้มกริ่มก็ตอนนี้แหละค่ะ

ที่นอนยกพิ้นไม้กระดานสูงราว 1 เมตร เพื่อแยกสัดส่วนกับงูเงี้ยวเขี้ยวขอ

ภาพเขียนประกอบบล็อก เข้าใจว่าเป็นของสะสมชิมิส์คะ

สวัสดีค่ะคุณอิม...อ่านแล้วเพลิน..นึกภาพได้เลย.รูปประกอบก็สวยมากๆ..โดยเฉพาะรูปสุดท้าย..ชอบมากๆ

มีความสุขมากๆค่ะคุณอิม..

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=mylovepopang&month=23-09-2009&group=5&gblog=48

น่าน ตอนที่หลงเหลือค่พี่อิม

ในการจ้างแขกโกยดิน เจ้าของสวนจะต้องต้มข้าวต้ม หรือที่บ้านสวนเรียกกันว่า "แปะม้วย" มีกับ 2-3 อย่าง เช่น ยำกุ้งแห้ง มะนาวดอง เต้าหู้ยี้ หรือปลาเค็มทอด แล้วแต่เจ้าของสวนจัดให้ ซึ่งจะต้องต้มเลี้ยงแขกตอนบ่าย ๆ
มีเรื่องตลกเล่าให้ฟังต่อกันมาว่า มีเจ้าของสวนรายหนึ่ง
มักชอบให้มะนาวดองเลี้ยงแขกโกยดินเป็นประจำทุกวัน
จนแขกโกยดินเบื่อมะนาวดองมาก จึงเทมะนาวดองลงคลองทิ้งทุกวัน เจ้าของสวนคิดว่าแขกโกยดินชอบกินมะนาวดอง จึงจัดมาให้ทุก ๆ วัน และความจริงก็ปรากฏ
ในเย็นวันหนึ่งขณะที่เลิกงานในสวนแล้ว เจ้าของสวนรายนั้นได้ลงไปอาบน้ำที่ท่าน้ำหน้าบ้าน พลันก็เห็นมะนาวดองลอยมาตามน้ำ ความจริงจึงปรากฏว่า ที่มะนาวดองหมดชามทุก ๆ วัน ไม่ใช่เพราะความอร่อย แต่เป็นเพราะความเบื่อมากกว่า
เมื่อเล่าถึงเรื่องนี้ในหมู่ลูกชาวสวนดำเนินฯ จะต้องอดหัวเราะกันไม่ได้

รางวัลค่ะ จุ๊บ จุ๊บ อิอิ

วันนี้อัพบล็อกเอราวัณค่ะ

+ เห็นด้วยกับหลายๆ คห. ข้างบนครับ ทั้งเรื่องภาพประกอบอันแสนงาม และเรื่อง ศาสตร์และศิลป์ของการดำเนินอาชีพเฉพาะทาง ที่แม้จะเป็นงานที่หลายๆ คนอาจดูเหมือนต้อยต่ำ แต่ก็ต้องใช้ความสามารถในการทำงานนี้อยู่ไม่น้อยทีเดียว จากที่อ่านที่พี่ IM เขียนมา

+ ลุงซ้งเค้าดำเนินชีวิตแบบพอเพียงจริงๆ เนาะครับ และเห็นด้วยว่าพี่ IM นำเสนอเรื่องราวในอดีตของตัวเองในอารมณ์แบบนี้ เหมือนเป็นเรื่องสั้นชั้นดี อ่านเพลินเรื่องนึงทีเดียวเลยนะครับเนี่ย

...ขอพระองค์ จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน..ครับ...

สร้างกริตเตอร์ | .postjung.com">ฟังเพลง | เล่นเกมส์ | ซื้อ-ขาย
แวะมาขอบคุณค่ะim สำหรับกำลังใจที่มีให้ คุณพระคุ้มครองนะคะ

ภาพประกอบเรื่อง "สวย"
เรื่องประกอบภาพ "งาม"

งั้นคำว่า "หมดแรงข้าวต้ม" ก็มีที่มาแบบนี้หรือเปล่าครับ

เรื่องเล่าของวิถีชีวิตคนพื้นบ้าน

บางครั้งน่าแปลกดีเหมือนกันที่เราได้หวนนึกถึงใครบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และวันหนึ่งด้วยภารกิจหน้าที่บางอย่างที่พาเราห่างออกมา และก็หลงลืมเขาไป... ลืมไปนานจนวันหนึ่งที่เราได้รำลึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ... แล้วเราก็นึกถึงเขาได้.. บางครั้งมันเหมือนความฝันชอบกล

ชอบจังครับเรื่องราวของวิถีชีวิตของผู้คนบ้านสวนแบบนี้

ไม่มั่นใจครับว่า "หมดแรงข้าวต้ม" มีที่มาแบบนี้ครับ

คนจีนที่ดำเนินสะดวกนิยมกินข้าวต้มเป็นอาหารกลางวัน
ครับ ไม่อยู่ท้อง หากต้องทำงานหนักๆ จะหมดแรงข้าวต้ม
ซะก่อน

พักนี้งานข้าว

หมดแรงข้าวต้มเหมือนกันค่ะ...

ก็เลยอัพบล็อกสีเขียวสั้นๆ...แวะไปนะคะ

เรื่องของลุงซ้ง คนโกยดิน ทำให้ผมนึกถึงสมัยเด็กๆ ที่บ้านแม่ที่ปทุมฯ ทำสวนผักเหมือนกัน บางทีร่องสวนจะกว้างจนเด็กๆ กระโดดไม่ผ่าน ตกน้ำตกท่า ก็จะมีการเรียกคนมาโกยดินอย่างว่านี้เหมือนกันครับ

ชอบภาพวาดจังค่ะ
แต่ชอบเป็นพิเศษก็รูปเด็ก กับน้องหมาค่ะ
น่ารักดี

ฝันดีนะคะ

.........ฮิฮิ.............

แวะมาทักทายค่ะคุณim ตอนนี้อ่างทองน้ำใกล้ท่วมแล้ว คงจะลำบากน่าดู ช่วงนี้ผลุบๆโผล่ๆหน่อยนะคะ แต่ถ้ามีโอกาสจะรีบมาเยี่ยมทันทีเลยค่ะ