สองพี่น้องต่างกันมาก ถึงเป็นพี้น้อง ความคิดเเละการดำเนินชิวิตของเเต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
เเต่ละคนทั้งช่างตัดผมหรือท่านนายพล ต่างก็ภูมิใจในความสามารถของตนเอง
ทุกคนทำหน้าที่ได้ดีที่สุดมาจนปัจจุปัน
ต้องขอขอบคุณท่านทั้งสองที่ปฎิบัติหน้าที่ตลอดมาค่ะ



บางคนจบต่างประเทศกลับไปทำงานหน้าที่สุดเเถว
ก็ถูกถากถางว่า..โอยพ่อเป็นนายพล..ต้องทำงานขั้นนี้เรอ?

ในต่างประเทศถ้าไม่เลือกงาน ไม่มีตำเเหน่งให้ งานกระจอกเล็กๆก็ทำกันเเม้จะเรียนสูงขนาดไหนก็ตาม

มีญาติคนนึงตั้งเเต่เด็ก อยากเป็นคนเก็บชยะ เพราะได้ท่องเที่ยวทั่วไปค่ะ
เเต่เมื่อโตขึ้น..เลือกผู้หญิงมากขนาด ทานข้าว อ้าปากก่อนก็ไม่เอา..ขำกันมากๆค่ะ

ฝันดีนะครับ

โดย: Tonkra49 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2553 เวลา:4:23:32 น.

หวัดดีค่ะคุณอิม
นั่นจิคะ เหมือนมินเลยนะ บางทีเคยนั่ง ๆ นึก
เปรียบเทียบญาติพี่น้อง ฝ่ายพ่อ ฝ่ายแม่ เหมือนกัน
บางคนสมัยเด็ก ๆ เรียนเก่งมาก
เกียรตินิยมธรรมศาสตร์นะคะสมัยนั้นอ่ะ
ไป ๆ มา ๆ ไปได้แฟนคนอิสาน
เคยทั้งทำงานเอกชนและรับราชการ
สุดท้ายไปค้าขายอยู่ที่ร้อยเอ็ดโน่น
ปล. สดชื่นในวันที่อากาศดี ๆ นะคะ

ชีวิต เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากครับ
วาสนา หรือนิสัยของใครมันนั่นแหละครับ
ตัวลิขิต

เพราะคนมองต่างกัน
บางทีการทำงานตัดผมก็สบายใจมากกว่าที่ต้องมาทำงานสายทหารที่ต้องรับผิดชอบต่อชีวิตของผู้อื่นก็ได้นะคะ
แบบคิดว่าการมีเงินเยอะในบั้นปลายหรือไม่ อยู่ทีนิสัยการใช้เงิน และการออมมากกว่าน่ะค่ะ

สวัสดีครับคุณอิม

ในความจำเจของชีวิต หากมีความฝันที่เจือความสุขอยู่
ย่อมช่วยเติมพลังให้ชีวิตใช่ไหมครับ

ใช่ครับคุณอิม อย่างพี่ชายของคุณอิมไง เขายืนตัดผมทั้งวัน ยืนจนขาแข็ง บางช่วงของชีวิต อาจนึกเบื่อ อยากหางานอื่นๆลองทำดูบ้าง เพื่อเติมพลังชีวิตให้กล้าแกร่งขึ้น แต่เมื่อลองแล้วไม่ประสพความสำเร็จ มันไม่ใช่ ก็กลับมาประกอบอาชีพเดิม ที่ทำแล้วมีความสุขไงละครับ

นึก ๆ ดูอะไรก็ไม่แน่นอนนะคะ มีลูกของน้าที่เป็นเพื่อนเล่นกับเราตั้งแต่เด็ก สนิทกัน

ราว 5-6 ปีก่อน เธอเบื่อเจ้านายมาก ๆ เลยตัดสินใจลาออกจากงานแล้วไปหาเรื่องไปรียนต่อที่ออสเตรเลีย

ที่บ้านเธอคัดค้านกัน เพราะมองว่าจริง ๆ เจ้าตัวก็จบปริญญาโทจากเมืองนอกมาแล้ว ไม่เห็นจะต้องไปเรียนอีก

อีกอย่างถึงเรียนจบแล้ว ชีวิตก็ต้องทำงานต่อไป

จะหนีได้อย่างไร

ท้ายที่สุด เธอไปออสเตรเลีย แล้วต่อมาย้ายไปเรียนที่แคนาดา เห็นว่าค่าใช้จ่ายถูกกว่า

ไป ๆ มา เธอมีครอบครัวและใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเลย

ไกลกันจริง ๆ พ่อแม่เธอเคยบินไปเยี่ยมเป็นครั้งแรกเมื่อปีที่แล้ว กลับมาแล้วบอกว่า คงไปอีกไม่ไหวแล้ว เหนื่อยเดินทางเหลือเกิน

เธอชวนรัชชี่บินไปเที่ยวเหมือนกัน แต่การเดินทางเป็น 20 กว่าชม. บนเครื่องบิน รัชชี่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน เพราะให้มากสุดที่เคยไปยุโรปราว 10 ชม. นิด ๆ ก็เมื่อยแทบแย่แล้ว

สรุปวา่มัีนเป็นเรื่อง destiny ใช่มั้ยคะเนี่ย

ดูเหมือนมีญาติพี่น้องคล้ายๆกัน แต่ก่อนพวกญาติลูกพี่ลูกน้องนี้จะสนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องท้องเดียวกันผิดกับคนสมัยนี้มาก

แต่ก่อนอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ ไปมาหาสู่กันไม่เว้น เข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้ นอนบ้านโน้นบ้านนี้ กินข้าวบ้านโน้นบ้านนี่ สนุกสนานทำให้มีความใกล้ชิด ตอนนี้โตๆกันหมด แต่ละคนก็ไปประกอบอาชีพกันคนละอย่าง สุขสบายบ้าง ขัดสนบ้างแล้วแต่ สิ่งที่ยังเหมือนห่วงโซ่ใจก็คือใครลำบากมา คนที่มีกว่าก็ช่วยเหลือกันไปค่ะ

มารุ่นลูกเราก็ไม่รู้ว่าจะมีแบบนี้อีกรึเปล่านะคะ

ชะตาคงลิขิตมาให้เดินทางต่างกันมั้งคะ

ผมชอบช่างตัดผมนะครับ เป็นอาชีพที่ต้องคุยกับคนมากมายหลายอาชีพ
เรื่องพี่น้องคู่ขนาน แต่ยิ่งนาน ก็ยิ่งต่างกันไกลไปเรื่อยๆ มันจะว่าตลกก้ไม่ตลกนะครับ

นึกถึงคนสมัยก่อนชอบมีลูกเยอะๆ ครอบครัวผมก็คล้ายๆกันครับ แม่ กับ น้องสาว คือน้าสาวผม อายุใกล้ๆ กัน แต่งงานไล่ๆ กัน มีลูก ไล่ๆ กัน แต่ไม่ถึงขนาดครอบครัวคุณ IM มีอายุเท่ากัน 6 คู่ และ ก็แตกต่างกันบ้างครับ

อย่างผมไม่รวย เวลาเจอญาติที่เป็นเศรษฐีก็ไม่อยากคุยกับเขาเหมือนกัน

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะ มีความสุขมากๆนะค่ะ

โดย: Tonkra49 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2553 เวลา:5:22:22 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่

ผมรู้จักคุณป้าท่านนึงซึ่งขายก๋วยเตี๋ยวมาตั้งแต่สาว
จนตอนนี้จะ 80 ยังไม่เลิกขายเลยครับ

บ้านคุณป้าใหญ่ยังกะวังครับ 555

ลูกเป็นนายพล
อีกคนเป็นหมอ

สุดยอดครับ

ผมเป็นคนที่ชอบอ่านมาคั้งแต่เด็ก
โดยไม่มีใครบอกหรือบังคับคัรบพี่
ตอนเรียนอยุ่ห้องสมุดเป็นที่สิงสถิตย์ของผมเลยล่ะครับ

ทุกคนต่างที่จะเลือกทางเดินชีวิตของตนเอง ขอโทษที่หายไปเสียหลายวัน งานมากมายที่ต้องสะสางรออยู่เพียบ ไม่มีเวลาแม้จะเปิดเน็ตเล่นเลยค่ะ คิดถึงเพื่อนชาวbloggangมากๆ คุณim สบายดีนะ มีความสุขมากมายคร่าาาาาา

บางครั้งก็น่าคิดชีวิตนี้
พระ ผี เทวดา ส่งมาหรือ?
จึงได้เกิดความต่างอย่างกึกกือ
แต่ที่แน่นั้นก็คือคู่ชีวิต...

ไม่ใช่ญาติพี่น้องท้องฝาแฝด
มายืนแผดร้องด่าว่าผิดผิด
ยังทนได้ทนไปในทางทิศ
กรรมลิขิตให้มาพบลบใช้เวร
........

วันนี้ขอฉวยโอกาสระบายความในใจหน่อยครับ คิดแบบนี้มานานแล้ว ว่าทำไม้ ทำไม...

สวัสดีวันสีชมพูค่ะ อ่านแล้วได้ข้อคิดมากมาย สุดท้ายก็ต้องสุดแล้วแต่เวรกรรมที่สร้างไว้แต่ชาติปางก่อนด้วยแหละค่ะ

แต่ละคน ก็แต่ละความคิด ผลบุญ

บวกกับการกระทำและจิตสำนึก

จึงนำพามาเป็นเช่นนี้

แวะมาเยี่ยมกันคืนวันอังคาร

มีความสุขกันทุกคนก่อนนะจร้า

ชอบจังเรื่องราวแบบนี้..คุณอิมเล่าได้น่าติดตามเหมือนเคย..

นัทเป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่ตั้งใจเรียน เลยต้องมีชีวิตแบบกระท่อนกระแท่นไปวันๆ นึกขึ้นมาทีไร เสียใจทุกทีที่ไม่ตั้งใจเรียนให้ดีๆ..งงมีความสุขมากๆค่ะคุณอิม

จะมีอาชีพอะไร ถ้าตั้งใจทำจริง ๆ ก็ได้ดีไม่ยาก พี่น้องทั้งสองท่าน ถึงจะอาชีพจะต่างกัน แต่ความตั้งมั่นทำงานก็ไม่ต่างกันเลย น่าชื่นชมจริง ๆ ค่ะ

เมษาปีหน้าแก้ตัวใหม่ครับพี่ 555
สงสัยต้องใช้หมิงหมิงเป็นแม่เหล็กด้วยอีกแรง 555

สวัสดีครับ
เมื่อวาน ผมนั่งคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง เรื่องการเลี้ยงดูลูก และเรื่องจุดมุ่งหมายของชีวิต
ผมบอกถึงเรื่องผมเองว่า ผมเองเป็นลูกชาวนาจนๆคนหนึ่ง อยู่ที่อำเภอ ที่คนส่วนมากจะออกมาจากถิ่นเดิม เพื่อไปแสวงหาโชคลาภ ความสะดวกสบายของชีวิต เพราะที่นั่น ธรรมชาติไม่เอื้ออำนวยต่อการทำการเกษตรเท่าไร มีแม่น้ำที่มีนำเค็มขึ้นถึงในหน้าแล้ง รู้จักกันในขณะนั้นว่า ลุ่มน้ำปากพนัง จังหวัดนครศรคีธรรมราช
เรา เนื่องจากความยากจน พ่อแม่ที่มีความรู้หน่อยก็จะพยายามส่งลูกไปเรียนหนังสือในเมือง เพื่อจะได้ เป็นเจ้าคนนายคน เพราะนั่นคือวิธีเดียวที่จะมีความสะดวกสบาย กลับมาช่วยเหลือ จุนเจือพี่น้องหน้าดำๆได้
ครับก็คือการใต่เต้า เข้าสู่ระบอบราชการ เพราะเราไม่มีต้นทุนในทางเศรษฐกิจ ที่จะทำการค้าสู้กับคนรวยอื่นๆ

เราได้รับการปลูกฝังแบบนี้ และก็เป็นจริงด้วย เพราะคนที่เข้าสู่ระบบราชการได้ ก้มักจะเป้นเจ้าคน นายคนเมื่ออายุมากเข้า เพราะระบบราชการ ออกแบบไว้แบบนั้น แบบที่ความชั่วไมมี ความดีไม่ปรากฏ สิ้นปีก้เอาไป 1 ขั้น นานเข้าๆ รับราชการนานๆ อาวุโสก้มากกว่าคนอื่น ก้ได้เป็นหัวหน้าคน นี่พูดถึงทั่วไปนะครับ

แต่พอถึงตอนนี้ ผมไม่ได้ปลูกฝังให้ลูก ต้องเป็นเจ้าคน นายคนอีกต่อไปแล้ว เห็นตรงกันว่า เอาแค่ให้ลูกเรา สามารถ มีชีวิตไม่ลำบาก ไม่ต้องรวยมากๆ มีพออยู่พอกิน ตามอัตภาพ ไม่ต้องเป็นเจ้าคนนายคนหรอก แต่หากเป็นไปได้ อยากให้ช่วยเหลือคนอื่น ที่เขาลำบากกว่าหากช่วยได้ มีชีวิตอยู่อย่างสามารถเคารพตนเองได้ เมื่อมองในกระจก เราคิดว่าก็เพียงพอแล้ว สมถะ ให้มีควงามสุขภายใน เท่านั้นพอจริงๆ

ขอให้มีความสุขนะครับ
หนาวแล้ว หนาวลมก็ห่มผ้า
หนาวฟ้า ก็ผิงไฟ นะครับ

ระลึกถึงเสมอ

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

อรุณสวัสดิ์ วันศุกร์ ค่ะคุณอิม
พรุ่งนี้ก็หยุดพักผ่อนอีก 2 วันแล้ว
มีความสุขมาก ๆ นะคะ

ความแตกต่างกันของวิถีชีวิตของแต่ละคน

แม้จะมีจุดเริ่มต้นที่ไม่ต่างกันมากนัก

แต่ในตอนกลางและปลายแห่งชีวิต

กลับมีข้อให้เปรียบเทียบกันมากเหลือเกิน

เช่นนี้แล้ว คงต้องยกให้เป็นเรื่องของชะตาชีวิตเพียงสถานเดียวกระมัง....

มองแบบนี้แล้ว จะสบายใจด้วยกันทุกฝ่าย

ไม่มีใครต้องโทษการตัดสินใจของตัวเองในอดีต...

ขอบคุณที่นำชีวิตต่างชะตา มานำเสนอสู่กันฟังครับ


ป.ล. อัพบล็อกแล้วครับ

วันนี้เสนอเรื่อง ดอกปีบครับ...

"ขึ้นตราชั่งอีกที ทีวีศิลป์"

ตกไปตัวนึงครับ พิมพ์รีบ ๆ แล้วงี้ทุกที

หวัดดีค่ะ คุณ IM โอย ป้าเดซี่ไม่ได้เข้าบล็อกนี้นานเลย นานพอ ๆ กับไม่ได้เข้าบล็อกตัวเองน่ะแหละ อิอิ

รูปบล็อกนี้แอบน่ากลัวอ่ะค่ะ

ชอบคำว่า 'ฐานานุรูป' มาก เป็นคำที่ป้าเดซี่ไม่เคยนึกถึงเลยนะเนี่ย เพราะมากค่ะ

เรื่องราวของคุณพี่ทั้งสอนท่าน จะว่าไปแล้ว ท่านก็ถึงจุดสูงสุดของชีวิตแล้วทั้งสองท่านนะคะ

คนเราเนี่ย..ความสุขในการใช้ชีวิต การทำงาน สำคัญที่สุดนะคะ ถ้าได้ทำอะไรที่ทำแล้วมีความสุข นั่นแหละ ประสบความสำเร็จแล้วนะคะ

แวะมาชมอีกครั้งหนึ่งครับ

แวะมาส่งเข้านอนค่ะ