I Know what you did last nite?
Open
ฉันพลิกป้ายกลับเสร็จก็เดินเฉิดฉายเข้ามาในร้านอย่างอารมณ์ดี เพราะตอนนี้พร้อมขายแล้ว ลองเช็คของดูอีกที เหล้า ยา ปลาปิ้ง อิอิ ทุกอย่างเต็มที่ ต่อให้มีลูกค้าเป็นร้อยวันนี้ยังไงก็มีพอใช้
เดินออกไปดูหน้าร้านหน่อยสิ น่าจะมีใครมาด้อมๆมองๆดูรายการอาหารหน้าร้านแล้วนะ ว่างเปล่า เอ สงสัยเมื่อคืนคนนอนดึกกันเลยตื่นสายไม่ทันมากินข้าวเที่ยง รออีกหน่อยนะ ช่วงนี้ก็ไปเช็ดช้อนส้อมไปพลางๆก่อน
ช้อน ส้อม มีด เริ่มหมดโกดัง กรีซซซซซซซซซ นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่ ทำไมวันนี้มันไม่มีลูกค้าเลยสักโต๊ะ ฉันเริ่มออกอาการลนลาน เพราะปกติขายลันช์ สเปเชี่ยวราคาจานล่ะไม่ถึง 10 บาท คนต้องมาเข้าคิวกันกินยังกะแจกฟรีตามโรงทาน แต่วันนี้ลูกค้าหายไปไหนกันหมด
เดินเข้าไปร่วมวงเม้าท์กับป้าเจน โฮสต์รุ่นคุณยายที่ยังมีไฟ แม้สังขารเริ่มโรยราแต่ไม่ยอมหงักอยู่บ้าน แกจึงออกมาทำงานรับโทรศัพท์ให้ที่ร้านเป็นประจำ
"เจน เมื่อคืนมีเกมส์ไหม" "ไม่มี" "เมื่อคืน อเมริกัน ไอดอล ประกาศผลป่ะ" "เขาเปิดซีซั่นไปนานแล้ว" "ทำไมวันนี้ไม่มีลูกค้าล่ะป้าขา" "เจ๊บ่ฮู้"
ไม่ได้คำตอบอะไรจากเจน เลยเริ่มหาผ้ามาชุบน้ำพอมาดๆเดินเช็ดฝุ่นที่จับตามซอกแคบๆไปทั่วร้าน จนมาถึงมุมบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของที่ร้าน เอ....ทำไมวันนี้มันดูโล่งๆนะ ปกติจะมีตุ๊กตากุมารทองสองตัวนี่นา ตุ๊กตาผู้หญิงนอนหงายท้อง แล้วตุ๊กตผู้ชายล่ะ
จากนั้นร้านทั้งร้านก็ระส่ำระสาย เพราะตุ๊กตานำโชคของร้านหายจ้อยไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ เมื่อคืนที่ผ่านมาฉันก็ไม่ได้ทำงานด้วย จึงรีบโทรไปเช็คกับเพื่อนๆที่ทำงานเมื่อวานได้ความว่า มีโต๊ะปาร์ตี้วัยรุ่นนั่งติดกับตุ๊าตา แต่ไม่มีใครสังเกตว่า ฉกไปหรือเปล่า
พอขอให้ทางเจ้าของร้านเช็คจากกล้องในห้องบิ๊กบราเธอร์ก็บอกว่าไม่เห็นอะไร เป็นมุมอับ แหม ทีอีตอนฉันแอบกินขนมี่ จับได้ทุกช็อต ทีเป็นงานเป็นการล่ะ กล้องง่อยแดกไปซะงั้น ไม่เป็นไร ฉันคิดหาทางต่อกับป้าเจน
"นี่ไงเจน ปาร์ตี้ใหญ่มีเบอร์โทรตอนเขาจองไว้" "เอาไงดีหมิว" "เจน เอางี้นะ ในฐานะที่เจนพูดภาษาอังกฤษมาแต่เกิด อิอิ เจนโทรไป" "โทรไปว่าไง" "บอกว่านี่นะ I know what you did last nite" "อูย น่ากลัวอ่ะ ออกแนวไซโค" "ใช่ แล้วก็บอกว่า ตุ๊กตาที่ยูเอาไปนะ ลงอาคมไว้ หากใครครอบครองที่ไม่ใช่เจ้าของจะพบเจอแต่ความโชคร้าย ที่เต็มไปด้วยคำสาปแช่ง เหมือนตุ๊กตาวูดู" "ฉาานกลัว บรือๆๆๆๆๆๆๆส์" "เอ๊ะ ป้าเป็นฝรั่งนะ อย่าเว่อร์มาก"
จากนั้นป้าเจนก็กดโทรศัพท์ไปตามเบอร์ที่ให้ไว้
"ไม่มีใครรับสาย" "ฝากข้อความไว้เลย" "โอเค"
ป้าเจนร่ายยาวเรื่องตุ๊กตาซะยังกะหนังบ้านผีปอบ 10 ภาครวด รวมสรุปความสยดสยองน่ากลัวยิ่งกว่าหนังฆาตรกรรมหมู่วัยรุ่นทั่วทั้งเมกา
"ขอบใจมากเจน" "ไม่เป็นไรหมิว ฉันเข้าใจเรื่องละเอียดอ่อนพวกนี้ดี" "ใช่ ความเชื่อบางอย่างมันฝังรากลึกในชีวิตของคนไทยไปแล้ว ความเชื่อมั่นในสิ่งที่เราอาจมองไม่เห็น บางครั้งมันก็คือการสร้างความมั่นใจอย่างหนึ่ง" "นี่คือความแตกต่างที่ทำให้ฉันรักในวัฒนธรรมตะวันออก" เจนพูดแล้วยิ้มอย่างจริงใจ
เช้าวันต่อมา มีชายนิรนามคนหนึ่ง เดินเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าซีดเผือก แววตาของเขาลุกลี้ลุกลน พลางยื่นห่อของมาให้พนักงานในร้าน ก่อนที่ทุกคนจะเปิดออกมาพบว่า
"ตุ๊กตากุมารกลับมาแล้ว"
ฉันได้แต่หัวเราะหึหึลึกในลำคอกับป้าเจน ก็บอกแล้ว เรื่องแบบนี้นะ ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก แต่อยากรู้จังว่าเด็กวัยรุ่นพวกนั้น โดนไรไปมั่ง จึงรีบแจ้นเอากลับมาคืนไวทีเดียว
Create Date : 07 มกราคม 2551 |
|
18 comments |
Last Update : 7 มกราคม 2551 2:49:27 น. |
Counter : 1513 Pageviews. |
|
|
|
เฮี้ยนยิ่งกว่า "Chucky" อีกเนอะ คุณสหมิว