|
กระสุนปริศนา ตอนที่ี่ ๑๓
นวนิยาย สืบสวนสอบสวนของ นักสืบพราน เล่มที่ ๒ เรื่องที่ ๒ - กระสุนปริศนา ตอนที่ ๑๓ พรานก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์ของโรงแรม เทวมิตร ด้วยกิริยาอาการเช่นครั้งก่อน เขาบอกให้ลิฟต์หยุดที่ชั้นสาม เดินอ้อมเหลี่ยมตึกไป แล้ววกกลับมาลงบันไดอย่างรีบเร่งไปที่ชั้นที่หนึ่ง เขาเดินสำรวจเลขห้องจนมาถึงห้องหมายเลข ๑๑๐ บานประตูห้องปิดอยู่ พราน ยกมือขึ้นเคาะเบาๆ เสียงข้างในเป็นเสียงผู้หญิงถามว่า ใคร พรานบอกชื่อเขา ประตูเปิดออก พรานสาวเท้าพรวดเข้าไปข้างใน หันมาปิดประตู เมื่อเขาหันกลับมา ร่างของยุพดี ในเครื่องแต่งกายสะเกิ๊ตสีเขียวและเสื้อสีขาว ก็ผวาโผเข้ามาซบอยู่ที่อกของเขา ตัวของหล่อนสั่นสะท้าน พรานประคองร่างของหล่อน จับพลักออกไปเบาๆ สายตาของเขากวาดไปรอบๆห้อง พูดว่า เกิดอะไรขึ้น... ยุพดี ยุพดีไม่ตอบ ฉุดมือ พรานให้เดินตามหล่อนไปยังประตูห้องน้ำซึ่งเปิดแง้มอยู่ แล้วชี้มือเข้าไปในนั้น พรานชะโงกหน้าผ่านช่องประตูเข้าไป สิ่งที่เขาเห็นในนั้นก็คือ ร่างของชายคนหนึ่งนอนหงายเหยียดยาว มือทั้งสองข้างกางออก ข้างหนึ่งพาดอยู่กับอ่างน้ำ อีกข้างหนึ่งทอดไปตามพื้นห้องน้ำ มีกองโลหิตนองอยู่ตอนบริเวณศีรษะ ที่ข้างๆ ตัวของผู้ตาย มีหมอนใบหนึ่งตกอยู่ มีรอยขาดและนุ่นกระจายเกลื่อนกลาดข้างลำตัว ชายผู้นั้นอยู่ในเครื่อ งแต่งกายสากล แต่ไม่มีเสื้อชั้นนอก นัยน์ตาทั้งสองคู่ลืมโพลงอย่างตกใจถึงขนาด ไม่เป็นปัญหาอะไรร่างนั้นตายสนิท พรานพึมพำออกมา เมื่อเขาได้พิจารณาใบหน้าของศพนั้น พิชัย เขากระชากประตูปิด หันมาทาง ยุพดี พูดว่า เกิดอะไรกันขึ้น ใครเป็นคนฆ่า พิชัย และเขามาที่นี่ได้อย่างไร ยุพดีซุดกายลงนั่งบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ดิฉันไม่ทราบ กำลังอยู่ในห้อง มีเสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น ดิฉันนึกว่า คุณเรียกมา พอรับสายก็ได้ทราบว่าเป็น พิชัย พูด ดิฉันบอกว่า ดิฉันไม่ได้ชื่อยุพดี เขาบอกว่า เขาจำเสียงได้ ให้ดิฉันลงมาหาเขาที่ห้องนี้เร็วที่สุด เขาขึ้นไปหาดิฉันไม่ได้ เพราะกลัวคนจะเห็น เขาว่า เขามากับคนอื่นอีกคนหนึ่ง และไม่อยากให้คนๆ นั้นรู้ว่าดิฉันอยู่ที่ไหน เขาให้ดิฉันแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วถือกระเป๋าลงมาด้วยทำเป็นทีว่ามาจากที่อื่น เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญ ให้ลงมาให้ได้ แล้วเขาก็วางหู ดิฉันคิดอยู่เป็นเวลานานจึงตกลงใจที่จะลงมาพบกับเขา แต่งตัวลวกๆแล้วลงมา ดิฉันก็พบเขาในสภาพนี้ หล่อนฟุบหน้าลงสะอึกสะอื้นกับฝ่ามือ คุณแน่ใจหรือว่า เป็นเสียงของ พิชัย พรานถามขึ้น แน่ใจค่ะ ดิฉันจำเสียงเขาได้ ประตูห้องปิดอยู่หรือเปล่า คุณเข้ามาได้อย่างไร ดิฉันเคาะประตู ไม่มีเสียงตอบ แต่ตอนนั้น ประตูห้องนี้แง้มอยู่ ไม่ได้ปิดสนิท ดิฉันจึงผลักเข้ามา เห็นแต่เสื้อชั้นนอกของเขาแขวนอยู่ที่นั่น หล่อนชี้มือไปที่ขอแขวนเสื้อมุมห้อง พรานมองตามไปก็เห็นเสื้อชั้นนอกสากลของผู้ชายแขวนอยู่ตัวหนึ่ง ตามที่หล่อนบอก แล้วอย่างไรต่อไป ดิฉันไม่เห็นใครอยู่ในห้อง เตียงนี้ก็เรียบร้อยอยู่อย่างนี้ ดิฉันเรียกชื่อเขา ๒ ๓ ครั้ง ก็ไม่มีเสียงตอบ จึงได้เดินมาทางห้องน้ำ เห็นเปิดแง้มอยู่ ลองเคาะดูก็ไม่มีเสียงอะไรเหมือนกัน ดิฉันจึงชะโงกหน้า เปิดประตูเข้าไป ก็พบอย่างที่คุณเห็นนั่นแหละค่ะ คุณเข้าไปในห้องน้ำนั้นหรือเปล่า ดิฉันมองเห็นในทันทีก็จำได้ว่าเป็น พิชัย ไม่ได้เข้าไปหรอกค่ะ ดิฉันตะลึงอยู่กับที่เป็นเวลานาน จำไม่ได้ว่าได้ร้องอะไรออกไปหรือเปล่า สิ่งแรกที่ดิฉันนึกได้ก็คือ โทรศัพท์ไปถึงคุณ พรานเดินกลับไป กลับมา มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง เขาหันรี หันขวางไปรอบๆ ห้องพักหนึ่ง กลับมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยุพดี แน่นะ... ที่คุณเล่ามานี้ คุณไม่ได้ปิดบังอะไรผมไว้นะ ยุพดีเงยหน้าที่คลอไปด้วยน้ำตาขึ้นมองดูเขา จริงๆ ค่ะ เป็นอย่างนี้จริงๆ พรานขมกราม เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของหล่อนเขย่า คุณได้ฆ่าเขาจริงๆ นะ ยุพดียังคงจับสายตาอยู่ที่เขา เสียงของหล่อนเครือ โธ่ ... ดิฉันจะฆ่าเขาทำไม ... จะทำอย่างไรดี ... จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว...ดิฉันจะทำอย่างไรดี... หล่อนฟุบหน้าลงสะอึกสะอื้นต่อไป พรานผละจากหล่อน เขาเดินกลับไปกลับมาอีกพักหนึ่ง แล้วกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าหล่อนอีก พูดว่า เราทำอะไรไม่ได้ต่อไปแล้ว... คุณจะต้องบอกกับตำรวจ ยุพดีเงยหน้าขึ้น เขาก็จะหาว่า ดิฉันฆ่า พิชัย อีก ช่างเขา ... เขาจะหาคุณว่าอย่างไร แต่ขณะนี้... คุณจะต้องแจ้งกับตำรวจ นั่น... โทรศัพท์ เขาชี้มือไปที่เครื่องโทรศัพท์ที่หัวเตียง แจ้งไปทางโทรศัพท์ให้เขาต่อไปที่กองปราบ ถามหาตัวสารวัตรพจน์ ให้ได้ แล้วแจ้งไป... ข้อสำคัญคุณจะต้องพูดกับสารวัตรพจน์ ไม่ต้องปิดบังอะไรทั้งหมด เล่าความจริงอย่างที่คุณเล่าให้ผมฟังตะกี้นี้ แจ้งไปเดี๋ยวนี้หรือคะ ประเดี๋ยวก่อน คุณได้แตะต้องสิ่งต่างๆภายในนี้หรือเปล่า ตลอดจนในห้องน้ำ และที่ศพนั่น ยุพดีสั่นหน้า นัยน์ตาวาว เปล่าค่ะ...ยังไม่ได้แตะต้องอะไรเลย ดีแล้ว... รอให้ผมออกจากที่นี่ไปก่อน แล้วจึงโทรศัพท์ไป... ข้อสำคัญ ใครจะรู้ไม่ได้ว่า ผมได้มาที่นี่ เข้าใจไหม เขาชี้ไปที่หล่อน ผมบอกแล้วว่า ให้ระวังเสียงโทรศัพท์ คุณก็ไม่เชื่อผม ก้อ... เขาจำเสียงดิฉันได้ พรานทำเสียงเค้นหัวเราะออกมาทางจมูก ป่วยการมาเถียงกันเวลานี้ ผมจะไปละ... คราวนี้ อย่าลืมที่ผมสั่งเสียอีกล่ะ ยุพดีลุกขึ้นจับที่แขนเสื้อของ พราน โธ่... ดิฉันกลัว ... ดิฉันจะอยู่กับศพนี้ได้ยังไง คุณต้องหักใจ คงกินเวลาไม่นานที่ตำรวจเขาคงมากัน เรียกผู้จัดการขึ้นมาก็ได้ หรือเจ้าหน้าที่โรงแรมคนใดคนหนึ่งก็ได้ ... ให้มาอยู่เป็นพื่อน... ผมจะไปละ เขาตบที่หลังมือของหล่อนเบาๆ คุณต้องช่วยดิฉันนะคะ ยุพดีพูดด้วยเสียงอ่อนละโหย พรานหันมาพยักหน้า ถ้าคุณไม่ได้ฆ่าเขาจริงๆ ทุกอย่างจะพิสูจน์ด้วยตัวของมันเอง เขารีบก้าวเท้าออกจากห้องไปในทันที
| Create Date : 09 ตุลาคม 2557 |
|
1 comments |
| Last Update : 10 ตุลาคม 2557 3:20:08 น. |
| Counter : 705 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ธารน้อย Literature Blog ดู Blog