ถุงมือประหลาด ตอนที่ ๑๖

นวนิยายสืบสวน สอบสวน ของนักสืบพราน เล่มที่ ๒ โดย ๔๔๑๑
เรื่องที่ ๕
เรื่อง ถุงมือประหลาด

ตอนที่ ๑๖

พราน เจนเชิง สั่งให้รถยนต์ของเขาเลี้ยวไปในซอยจุฬา ซอย ๑๑ และหยุดลงที่หน้าประตูบ้านเลขที่ ๒๑๖ ซึ่งเป็นบ้านชั้นเดียวเล็ก ๆ มีรั้วไม้โปร่ง ๆ ล้อมรอบอยู่ เขาหันไปพูดกับ พิชิต ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ว่า

“ พิชิต คุณเข้าไปในบ้านหลังนี้ ถามถึงใครคนหนึ่งที่ ลัดดา มาหาเมื่อสักครู่นี้ บอกว่า นายต้องการพบตัวเดี๋ยวนี้ ให้เอารถรับ ถ้าหากเขามีปัญหาอะไรถามกับคุณ คุณก็บอกว่า ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น คุณเพียงแต่ได้รับคำสั่งจาก ลัดดา มาว่า นายให้มาตามตัวไปพบด่วน มีเรื่องสำคัญ เรื่องอื่นไม่ต้องพูด ถ้าเขาถามว่า คุณมาจากไหน คุณบอกว่า มาจากบ้านนเรศร์ เท่านั้นพอ... เข้าใจไหม ”

พิชิต พยักหน้ารับ
“ เข้าใจครับ ”

พราน ตบเข่า พิชิต
“ ไปได้... แล้วพาเขามาขึ้นรถเรา ”

พิชิต เปิดประตูรถลงไป เดินไปที่ประตูรั้วบ้าน ผลักเข้าไป และเดินขึ้นไปบนบ้านหลังเล็กนั้น

พราน สั่งให้คนขับรถของเขา กลับรถยนต์ หันหน้าออกสู่ปากซอย เอนหลังพิงเบาะรถยนต์ ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ขณะที่เห็น พิชิค เดินหายขึ้นไปทางบันไดเรือนหลังเล็กนั้น เขาอัดบุหรี่เข้าไปไม่ถึงครึ่งมวนดี ก็เห็นชายคนหนึ่งในเครื่องแต่งกายกางเกงขาวเสื้อขาว สวมแว่นตาดำ เดินลงมาจากบ้านหลังนั้น และ พิชิต เดินตามติดมาด้วย

คนทั้งสอง เดินผ่านประตูรั้วมาที่รถยนต์จอดอยู่ ขณะที่ใกล้จะมาถึง พราน ได้ยินชายคนนั้นพูดพลางหัวเราะพลาง แล้วหันไปทาง พิชิต
“ อะไรกัน ใจร้อนฉิบหาย ก็ผมกำลังจะไปอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว รู้อยู่แล้ว ให้มาตามทำไม ”

ชายคนนั้น เดินมาที่รถยนต์ เอื้อมมือจะเปิดประตู พอแลเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ในรถ ก็ชะงัก หันไปทาง พิชิต ถามขึ้นว่า
“ ใคร ”

พิชิต รุนหลังชายผู้นั้น พลางเอื้อมมือเปิดประตู พูดว่า
“ พวกเดียวกัน ขึ้นไปเถอะ เร็วเข้า ”

ชายคนนั้นก้าวขึ้นมาบนรถยนต์ พอเห็นหน้า พราน ถนัด เขาขยับตัวร้อง “ เอ๊ะ ”

พราน กระชากแขนของเขาให้นั่งลง พอดีกับ พิชิต ที่ตามหลังขึ้นมานั่งขนาบข้าง และปิดประตูรถ

รถของ พราน พุ่งปราดออกจากที่ไปทันที

ชายคนนั้น ขยับตัวไปข้างหน้า ดึงไหล่คนขับรถ ขณะที่รถกำลังจะเลี้ยวเข้าสู่ถนนพญาไท พิชิค เหนี่ยวไหล่ของเขากลับมา แล้วตวัดกำปั้นซ้ายเข้าไปที่หน้า เขากลับทรุดลงนั่งหงายหลังอยู่ที่เบาะรถตามเดิม เลือดซึมที่มุมปาก

พราน ใช้ท่อนขาซ้ายของเขา กระดกขึ้นไปทับหน้าขาของชายผู้นั้นไว้ แล้วพูดว่า
“ นั่งนิ่งๆ ... น้องชาย... ถ้าลื้อไม่อยากเจ็บตัวต่อไป... ยกมือทั้งสองข้างของลื้อขึ้นกอดอก ”

ชายผู้นั้นนั่งนิ่ง พิชิตเงื้อกำปั้นขึ้นสูง ชายผู้นั้นสะดุ้ง หันไปมอง แล้วยกมือขึ้นกอดอกอย่างว่าง่าย ส่ายหน้ามองทาง พราน และ พิชิจ อย่างหวาดๆ

พราน พูดขึ้นว่า
“ โรจน์ เขาต้องการพบลื้อ ”

ชาบผู้นั้นขยับตัว พิชิตเงื้อมือขึ้นอีก เขากลับสงบนิ่งอย่างเดิม

พราน ออกคำสั่งกับคนรถของเขา
“ ขับไปที่ เซอิ๊ฟ ”

เขาหันกลับมาที่ชายคนนั้น พูดว่า
“ ถ้าลื้อขยับตัว หรือแหกปากอะไรออกมา อั้วจะส่งตัวลื้อให้กับตำรวจ ลื้อรู้จักอั้วดีอยู่แล้ว ”

ชายผู้นั้นนั่งนิ่ง
“ ดีแล้ว... อยู่เฉยๆ ยังงี้แหละ ”

พราน ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เขาส่งซองให้ชายผู้นั้น
“ บุหรี่ไหม น้องชาย ”

ชายผู้นั้นนั่งนิ่ง

พราน หัวเราะ เขาส่งซองบุหรี่ให้ พิชิต

พิชิต สั่นหน้าปฏิเสธ นัยน์ตาของเขาคอยจ้องจับอิริยาบถของชายผู้นั้นอยู่อย่างไม่วางใจ

รถยนต์ของ พราน แล่นเข้าสู่สี่พระยาเรื่อยมา ขณะที่เหตุการณ์ในรถคงสงบอยู่ คนขับรถของ
พราน พารถเข้ามาจอดที่หน้าประตูสโมสร เซอิ๊ฟ

ยามสโมสรเดินเข้ามาที่รถ ยกมือทำความเคารพ พราน เมื่อจำได้

พราน พูดขึ้นว่า
“ คนนี้ใช่ไหม ยาม ที่ซองจดหมายมาฝากให้ฉัน คืนวันนั้น ”

ยาม ชะโงกหน้าเข้ามาในรถ

ชายผู้นั้นเบือนหน้าหนี

พิชิต จับคางของเขาให้หันหน้าไปทางยาม แขกยามมองดูหน้าแล้วพูดว่า
“ ใช่ซี นาย ”

“ แน่นะ ยาม ”

“ ใช่แน่ๆ นะ นาย... จั่นจำไม่ผิด อีนี่ ทำไมเขาไม่พูดกับนายน่ะ ” มองอย่างพิศวง
“ เอ๋... กินหมาก... ”

พราน ตบหลังคนขับรถให้ออกรถไป ทิ้งให้แขกยามยืนมองตามรถอยู่ ณ ที่เดิม
“ ไปกองปราบ ” เขาสั่ง

ชายผู้นั้นขยับตัวอีก

พิชิต เงื้อมือ

ชายผู้นั้นหันมามองแว่บหนึ่ง แล้วหันมาทาง พราน และพูดว่า
“ ไหนคุณว่า จะไม่ส่งผมให้ตำรวจ ”

พราน หัวเราะ
“ ลื้อกลัวตำรวจทำไม ”

ชายผู้นั้นนิ่ง

พราน พูดต่อไป
“ อั้วไม่เห็นว่า ลื้อจะต้องกลัวทำไม ลื้อเป็นคนส่งซองจดหมยให้กับอั้วคืนวันนั้น ลื้อก็บอกเขาไปตามความจริงก็หมดเรื่อง แล้วลื้อก็กลับบ้าน ก็บอกเขาไปว่า ลัดดา ใช้มา เท่านั้นเอง ”

ชายผู้นั้น ถอนหายใจอย่างอึดอัด แล้วนิ่ง

พราน พูด ชำเลืองตามอง
“ ถ้าลื้อไม่พูดอะไรกับอั้ว อั้วก็ต้องส่งให้ลื้อพูดกับตำรวจ นายของลื้อเขาจะได้รู้ว่า ลื้อเป็นคนไปหาอั้ว แล้วรับกับอั้วว่า ลื้อเป็นคนส่งซองจดหมายซองนั้นให้อั้ว อั้วก็ต้องพาลื้อไปให้การกับตำรวจ เขาจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่า อั้วรู้อย่างไรว่า ลัดดา มาหาลื้อก่อนหน้าที่อั้วจะไปพบลื้อเพียงเล็กน้อย ”

“ ลัดดา เป็นคนบอกคุณ ยังงั้นหรือ ” ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้น ตาวาว

พราน หัวเราะ
“ อั้วมีญาณวิเศษ ” เชาพูดยิ้มๆ “ นั่งอยู่กับที่ ก็รู้ว่า ใครทำอะไรที่ไหน ว่าแต่ลื้อชื่ออะไร ”

ชายผู้นั้นนั่งนิ่ง เม้มริมฝีปาก

พิชิต ตวัดมือซ้ายมารวบคอเสื้อ เขย่า

“ พร ครับ ” ชายผู้นั้นตอบเสียงสั่นอย่างละล่ำละลัก

“ พร อะไร ”

“ เพียรธรรม ครับ ”

พิชิต เหลือบตามองดู พราน ซึ่งกำลังจับจ้องสายตาอยู่ที่ พร เพียรธรรม อย่างเขม็ง พลางพูดว่า
“ ลื้อทำอะไรกิน ”

“ ขับรถแท๊กซี่ ”

“ เช่าเขา ? ”

“ ไม่ใช่ครับ... รถของนาย ”

“ ใคร ”

“ เสี่ยนงค์ ”

“ ลัดดา เขามาหาลื้อทำไมใ เมื่อกี้นี้ ”

“ เขามาบอกว่า เสี่ยให้ตามตัวไปพบ ”

“ ที่ไหน ”

“ ที่บ้านถนนนเรศร์ ”

“ ใครใช้ให้ลื้อนำซองจดหมายไปให้อั้วที่ เซอิ๊ฟ ”

พร นั่งนิ่ง เหลือบตามองดู พราน
พิชิต เขย่าคอเสื้อ เน้นฟันพูด
“ ใคร ? ”

“ ลัดดา ครับ ”

“ ลื้อพบเขาที่ไหน ”

“ ผมไปรับเขาที่บ้าน ไปส่งเขาที่ ลิโด้ เวลาราว สองทุ่มครึ่งได้แล้ว ก็จอดคอยอยู่ที่นั่น สักครู่ เขาก็ลงมาขึ้นรถผมอีก ให้ผมไปที่สำนักงานของคุณ ถามคนที่นั่น เขาบอกว่า คุณไม่อยู่ ผมจะพาเขากลับมาที่ ลิโด้ ผ่านไปทาง เซอิ๊ฟ เขาเห็นรถคุณจอดอยู่ ทีแรก เขาสั่งให้ผมหยุด แล้วยังไงไม่รู้ เขาให้เลยไปส่งเขาที่คลับลิโด้ พอถึงลิโด้ เขาถามผมว่า รู้จักตัวคุณไหม ผมว่ารู้จัก เขาก็เข้าไปในลิโด้ ให้ผมคอยอยู่ตั้งนาน จนราวห้าทุ่มเขาจึงออกมา และส่งซองจดหมายนั่นให้ผม และบอกว่าไปให้คุณที่ เซอิ๊ฟ แต่เขาบอกว่า ให้ฝากให้แขกยามเอาเข้าไปให้ แล้วให้รีบกลับมา ผมก็ไปส่งให้แขกยาม แล้วรีบกลับมา ”

“ ลื้อรู้จักอั้วได้อย่างไร ”

พร หัวเราะหึ ๆ
“ เห็นคุณบ่อย ๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์ก็เคยเห็น ”

“ ในซองนั้น มีอะไรบ้าง ลื้อรู้หรือเปล่า ”

“ ไม่ทราบครับ ”

“ ใครเป็นคนบอกตำรวจว่า อั้วได้รับซองจดหมายนั้น ”

พร มองหน้า พิชิต
“ ผมไม่ทราบ ”

พิชิต เขย่าคอเสื้อที่รวบไว้แรง ๒-๓ ครั้ง

“ ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ ” พร ดพูดเสียงสั่น และยกมือขึ้นไหว้

“ ลัดดา เขาบอกว่า ลื้อเป็นคนโทรศัพท์ไปบอกตำรวจในคืนวันนั้นเอง ”

พราน พูด จ้องตาเขม็งที่ พร
“ ไม่ใช่ผม ”
พร พูด เปลี่ยนสายตามองไปตรงหน้า

“ ใคร ”

“ ผมไม่ทราบ ”

รถของพราน เลี้ยวเข้าจอดตรงหน้ากองปราบปราม

พร หันมามองดู พราน พูดว่า
“ คุณจะเอาตัวผมให้ตำรวจจริงๆ หรือ ”

พราน พยักหน้า
“ ที่นี่เป็นที่ปลอดภัยที่สุดของลื้อเวลานี้ ถ้าลื้อกลับไปบ้าน อั้วไม่แน่ใจว่า ลื้อจะปลอดภัย ”

“ ทำไมครับ ”

“ เอาเถอะ... ขึ้นไปเถอะ ”

พราน พูด จับแขนผลักไปเบา ๆ

พิชิต เปิดประตูรถ

พราน ดันหลังพร ให้ออกตามไป

Create Date : 08 มีนาคม 2558		2 comments
Last Update : 8 มีนาคม 2558 3:03:45 น.
Counter : 619 Pageviews.
Share Tweet