- 15 OCTOBRE 07

ดูรักบี้ ดูเพราะรักพี่

---J'ai regardé le match en te cherchant ... ---

      อีก 18 วันจะได้ไปอยู่กับหวานใจ และอีกแค่ 7 วันจะได้เจอหวานใจ เพราะเขาจะมาถึงที่กรุงเทพฯจากฝรั่งเศสตอนเช้า รอต่อเครื่องไปอินเดียตอนค่ำ

     แม้จะได้เจอหน้ากันช่วงสั้นๆ แค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ฉันก็จะดั้นด้นไปรอเจอ พอดีเสาร์อาทิตย์นี้มีงานหนังสือด้วย ฉันเลยถือโอกาสไปเดินเล่น ช้อปปิ้งหนังสือเสียเลย ปีนี้ตั้งใจว่าจะไม่หักโหมซื้อมากอย่างปีก่อนๆ แล้ว (แต่จะทำได้หรือเปล่า เดี๋ยวต้องลองดูอีกที)

      เมื่อคืนวันเสาร์ ฉันถ่างตารอดูถ่ายทอดสดการแข่งขันรักบี้โลก รอบตัดเชือกเข้าชิง ระหว่างทีมชาติฝรั่งเศสกับอังกฤษ

      ประเทศเพื่อนบ้านสองประเทศนี้ขับเคี่ยวแข่งขันกันมาตั้งแต่อดีตในทุกๆ เรื่อง ตั้งแต่สงครามแย่งชิงดินแดน การล่าอาณานิคม บทบาททางการเมืองระหว่างประเทศ จนถึงกีฬา ... ดังนั้น แมทช์นี้ แม้จะไม่ได้เป็นรอบชิงชนะเลิศ แต่สำหรับสองชาติ (โดยเฉพาะฝรั่งเศส) ถือเป็นแมทช์ชิงชนะเลิศ "เล็กๆ" เลยทีเดียว


     ฉันเองไม่ได้เป็นคอกีฬา ไม่ได้รักฝรั่งเศส ไม่ได้เกลียดอังกฤษ ที่สำคัญไม่รู้กติการักบี้หรอก แต่ก็ยังอดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ ที่จริงแล้ว ตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะต้องนั่งเฝ้าหน้าจอดูการแข่งขันหรอก แต่พอหวานใจโทรมาบอกว่าเขาได้ตั๋วเข้าไปดูการแข่งขันในสนาม ฉันเลยตัดสินใจว่า ดึกแค่ไหนก็จะต้องรอดู ...เผื่อจะได้เห็นหน้าหวานใจผ่านทีวี... แว่บๆ ก็ยังดี

     หวานใจเองก็ไม่ได้เป็นคอกีฬา แต่บังเอิญธนาคารที่หวานใจทำงานอยู่เป็นสปอนเซอร์ของการแข่งขันรักบี้ หวานใจก็เลยยอมรับตั๋วมาเพื่อไปดูให้เห็นกับตาสักทีว่ามันเป็นยังไง


     01.40 น. จิงเกิ้ลการแข่งขันขึ้นหน้าจอ ฉันคว้าแว่นตามาใส่ (จะได้เห็นชัดๆ) นั่งจ้องทีวี ใจไม่ได้อยู่ที่การแข่งขันเท่าไหร่ คอยแต่จะมองหาสามีตามแถวคนดู ซึ่งมีประมาณแปดหมื่นคน

     การแข่งขันเริ่มต้น ฝูงชายร่างใหญ่ล่ำกำยำเดินเรียงแถวเข้าสู่สนาม ยืนเรียงแถวผลัดกันร้องเพลงทีมละเพลง แล้ววิ่งเข้าสู่กลางสนามเขียวขจี มีเส้นขีดๆ ทึบบ้าง ประบ้าง

     พอกรรมการร่างเล็กเป่านกหวีด พวกเขาถลาเข้ากอดคอ ออกแรงดันกันไปมา แล้วลูกบอลก็ผลุบออกมาจากตรงกลางกลุ่ม ชายคนหนึ่งคว้าแล้ววิ่ง แล้วโดนคู่แข่งถลาเข้ากอดเอวล่มคว่ำ หลังจากนั้นมีการกลุ้มรุม กระโดดไปกองทับๆ กัน

     ลูกบอลรีๆ ผลุบออกมาจากกองมนุษย์อีกรอบ ถูกเตะอย่างแรง หมุนคว้างไปที่มุมสนาม ชายคนหนึ่งวิ่งไปหวังกระโดดรับ แต่โดนชายอีกคนใส่เสื้อคนละสีวิ่งเข้าไปแย่งบอลได้ คว้าหมับแล้วกระโดดผลุงข้ามเส้นไปปักลูกบอลลงกับพื้น

     เสียงเฮดังขึ้นในสนาม .... ฟังคนพากย์เกมประกาศ อังกฤษได้แต้มไปแล้ว 5 แต้ม ...


     หลังจากนั้นมีการแย่งลูกบอล กระโดดใส่กัน ทับกัน เบียดกัน ลุกบอลผลุบออกมาให้โยนไปให้อีกคน เพื่อที่เขาจะได้โดนกระโดดกอดเอวอีกหลายรอบ ... จนกระทั่ง กรรมการเป่านกหวีดปี๊ด มีคนวางลูกบอลกับพื้น ชายคนหนึ่งตั้งท่า แล้วเตะสุดแรงผ่านเข้าช่องระหว่างไม้สองแท่งที่อยู่ริมสนาม

     เสียเฮดังขึ้น ... ตัวเลขบนหน้าจอขึ้น ฝรั่งเศสได้ 3 คะแนน ... และอีก 3 คะแนน ในลักษณะเดียวกัน

     ระหว่างดูนักกีฬาตระครุบกันบ้าง ตระครุบบอลบ้าง เวลาภาพตัดกว้างๆ เห็นคนดูด้านหลัง ฉันจะยื่นหัวเข้าไปชิดจอเพื่อเขม้นมอง เผื่อจะได้เห็นผู้ชายของฉันนั่งเอี้ยมเฟื้ยมอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ก็หาไม่เจอ ... หมดเวลาการแข่งขันครึ่งแรก 5-6 ... ฉันเริ่มง่วง หมดกำลังใจจะสอดส่ายสายตาหาหวานใจอยู่ในแบ็คกราวน์คนดูมัวๆ ด้านหลังนักกีฬา ... ปิดทีวี ขึ้นนอนดีกว่า


     ตื่นเช้า (เอ่อ..ที่จริง เที่ยง) เช็คดูผลการแข่งขันทางอินเตอร์เน็ต อังกฤษชนะ แต้มเท่าไหร่ไม่รู้ไม่ได้สนใจ คนฝรั่งเศสเจ้าบ้านคงเซ็งแย่เลย ส่วนกองเชียร์อังกฤษที่อุตส่าห์ข้ามช่องแคบมาดูคงสะใจ ฉันเองอดนึกถึงหวานใจที่นั่งอยู่ในสนามไม่ได้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง


     นึกไม่ทันสิ้นเสียงในสมอง โทรศัพท์ดังบี๊บๆ หวานใจส่ง sms มา จับใจความหลักๆ ได้ว่า ...


      เวลาที่คนแปดหมื่นคนปวดท้องฉี่อยากเข้าห้องน้ำในเวลาเดียวกันเนี่ย มันดูไม่จืดเลยละเธอ



>> ฝากข้อความ เชิญคลิกที่นี่






Create Date : 15 ตุลาคม 2550
Last Update : 15 ตุลาคม 2550 15:27:47 น. 2 comments
Counter : 797 Pageviews.
Share

 
สุขใจแทนคุณด้วยค่ะ ที่จะได้พบหวานใจ
เข้าใจนะ ความรู้สึกเช่นนี้ บางทีการไม่ได้อยู่ใกล้กัน
ก็ทำให้ความคิดถึงหอมหวานขึ้นนะคะ


โดย: ยิปซีสีน้ำเงิน วันที่: 15 ตุลาคม 2550 เวลา:18:30:05 น.  

 
ดีจังเลย พี่มิว จะได้เจอหวานใจแล้ว

มีความสุขมากๆนะคะ มาดามมิว อิอิ


โดย: Sirinut วันที่: 16 ตุลาคม 2550 เวลา:17:41:40 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Mutation
Location :
somewhere in Hong Kong SAR

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]

ฉั น คื อ ใ ค ร

     สาวพฤษภชาวแกลงแห่งเมืองระยอง ลอยละล่องเรื่อยไปจนปาเข้าสามสิบ กว่าจะได้พบอาชีพที่ต้องจริตจนคิดตั้งตัวเป็นนักแปลรับจ้างเร่ร่อนไร้สังกัด ปัจจุบันเปิดสำนักพิมพ์เล็กๆ ชื่อ "กำมะหยี่"

     จุดหมายในชีวิต หลังจากผันผ่านคืนวันมาหลายปีดีดัก ขอพักไม่หวังทำอะไรใหญ่โต ขอเพียงมีชีวิตสุขสงบ ได้ทำสิ่งที่ดีๆ ทำตามหน้าที่ของตนในทุกด้านอย่างดีที่สุด แค่นั้นพอ

      ฉันมีหวานใจ- สามี - สุดที่รักแสนดีชาวฝรั่งเศส แถมเรือพ่วงสองลำเล็กๆ ตอนนี้มาใช้ชีวิตกันอยู่ที่ฮ่องกง



Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add Mutation's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.