บางครั้งหนูก็รู้สึกว่า ตัวเองอ่อนต่อโลกมากเกินไป จนไว้ใจใครง่ายๆ แล้วต้องมาเสียใจภายหลัง





....... จำค่ะ แต่ไม่เข็ด แหะๆ

ไม่มีคับที่เราจะทำให้ทุกคนเข้าใจเราได้หมด
เอาแบบพูดไปสองไพเบี้ยอาจจะดีกว่าเนอะ

คุณมิว อิชั้นเคยเป็นคนแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่มันนานนนนนมาแล้ว ตั้งแต่ไปเข้าเป็นข้าราชการกระทรวงฯ "บัวแห้ว" มาสิบเอ็ดปี นิสัยเปี่ยนไป๋ค่ะ ก็ต้องบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่นไงคะ

บางทีกะว่าจะเอาเข้าไปอม ๆ ไว้ก่อนค่อย ๆ คาย มันทำไม่ด้ายอ่ะค่ะ เลยอมจนลืมไปเลย เนี่ยตอนที่ลาออกมันประมาณว่าอมจนตัวบวมระเบิดแล้วน่ะค่ะ ฮ่า

ดีใจที่อย่างน้อยคุณมิวก็มี the other half ที่รักและเข้าใจอย่างสุดแสนนะคะ แต่หากอยากระบาย ระบายนะคะ ปิดประตูล็อกกุญแจไว้ได้ค่ะ แล้วจะไปขอกุญแจเข้าไปรับฟังนะคะ

ปล. จะติดตามคอลัมน์จากยุโรปค่ะ เพราะช่วงนี้หาซื้อมติชนรายสัปดาห์แถวนี้ไม่ทันเลยค่ะ

นั่นแหละเพื่อนมิวที่รู้จักมาตั้งแต่มอ 4 คือ มิว ขาเฮ้ว นักเลงหญิงแห่งระยอง จริงใจ ไม่มีจิงโจ้ โผงผาง เฮะฮะ ถ้าถูกใจ ก็หัวเราะชอบใจ ถ้าขัดใจ เป็นลุย แต่แอบมีอารมณ์อ่อนไหวบ่อยครั้ง เหอ เหอ

คิดถึงสมัยเด็กๆ แล้วนั่งอมยิ้มคนเดียว จนคนข้างๆ สะกิด ถามเป็นไรนั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียว เฮ้อ คนกำลังเบิกบานกับความหลังใสๆ เล่าไป ก็ไม่เข้าใจ

เรียกว่าอยู่ในสังคมบางทีการตรงเกินไปก็ไม่ให้ผลดีเท่าไหร่อ่ะคะ ต้องอ้อมๆ แอ้มๆ
จนบางทีอึดอัดเอง ทำอะไรไม่ได้ ...

แล้วโลกเราสมัยนี้นะคะ คนเรามันเยอะเหมือนเห็ดพิษ เลือกกินเห็ดดีก็เหมือนเลือก
เจอกับคนดี นั่นก็โชคดีไป แต่ว่าถ้าเจอไม่ดีก็แย่เอาเหมือนกันอ่ะค่ะ ...

สังคมสอนเราล้วนๆ เหมือนกันนะค่ะ

แม้แต่เชื้อโรคที่ทำให้เราเจ็บป่วยก็ยังมีค่า
อย่างน้อย มันก็ทำให้เรามีภูมิคุ้มกันที่เข้มแข็งขึ้น
และอย่างน้อยไปกว่านั้น มันก็ทำให้เรามีเหตุผลที่จะอ้อนแฟนได้ ฮะ...

ปล.อยากเห็น ปธน.ฝรั่งเศส เป็นผู้หญิง และเบื่อ ซาร์โคซี จัง

นิสัยแบบนี้ผมเองก็เป็นแบบคุณ มีปัญหาเรื่องการควบคุมอารมณ์อย่างรุนแรง เวลาไม่เข้าใจหรือไม่พอใจอะไร...ผมไม่มีเบรก
เมื่อก่อนครั้งหน้านี้ก่อนที่จะเริ่มมาเขียนหนังสือจริงจังก็เป็นแบบนี้ เสียเพื่อนไปหลายคน เสียคนรู้จักไปหลายคนเพราะความตึงไม่มีหย่อน...สุดท้ายเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว
ผมเป็นคนโกรธง่าย...เป็นคนตรงไปตรงมารับมาเท่าไหร่ก็ปล่อยไปเท่านั้น แต่ก็ยังโชคดีที่เป็นคนหายโกรธได้เร็ว(โดยเฉพาะถ้ามีคำหวานๆมากล่าวขอโทษ)
ครั้นตอนออกมาเดินทางครั้งใหญ่ในชีวิตดูเหมือนช่วงแรกอาการที่ว่าจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง...แต่มันก็เป็นแค่ช่วงหนึ่ง
อาจเรียกได้ว่าเพราะมันเป็นเรา มันจึงไม่ได้หายตายจากไป...มันยังคงเป็นเงาของใจเรา
ไม่นานนี้ผมเคยมีปัญหากับสนพ.หนึ่งเป็นเพราะผมไม่เข้าใจหลักการทำงานของสนพ.นั้น แต่ผมก็ได้แต่ทนยอมๆๆๆและก็ยอม...บอกตามตรงเพราะกลัวหนังสือไม่ได้ออก
นานไปเมื่ออยู่ร่วมกันไปมันคงไม่ไหว...ต้องเลือกระหว่างความเป็นตัวเราหรือคอยป้อยอตามใจอารมณ์คนๆนั้น
เมื่อครั้นต้องเลือกระหว่างงานที่อยากเห็นกับการเป็นตัวของเราเอง...ยอมรับผมคิดมาก
เหลือบไปคิดถึงคำหนึ่งคำได้ว่า ถ้าเราตามใจสนพ.มากไป ยอมทุกอย่างเท่าที่เขาอยากได้ คงไม่ต่างอะไรกับดาราที่ยอมนอนกับผู้กำกับเพราะว่าอยากได้แสดงหนัง
สุดท้ายก็ระเบิดออกไปทุกอย่างเป็นอันจบสิ้น...ผมเองทั้งโล่งใจและเสียใจในคราเดียวกัน
แต่เมื่อเรายังมีมือๆๆ และรักที่จะเขียนก็ควรเขียนๆๆ...งานของเราก็คล้ายกับลูกของเรา จะเอาไปฝากให้ใครดูแลก็ควรแน่ใจว่าเขาจะดูแลลูกเราได้ดีจริง
การร่วมงานกับคนสติปัญญาที่น้อยกว่าไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิด แต่การร่วมงานกับคนปลิ้นปล้อน-เฉื่อยชาและไร้ซึ่งระเบียบนั้นเป็นเรื่องที่รับได้ยาก
ถึงวันนี้ผมตกงานแต่ก็ยังยิ้มได้เพราะอย่างน้อยเราก็เป็นตัวเรา ที่สำคัญ ผมไม่ได้กลัวที่เราจะเป็นตัวเราเอง...ผมดีใจที่วันนั้นผมเลือกเช่นนั้น ไม่ได้เสียใจแม้แต่น้อยนิด

หนังสือที่ถูกถีบออกจากแท่นพิมพ์เมื่อเดือนก่อนตอนนี้โลกไม่โหดร้ายแล้วมีติดต่อขอไปพิมพ์...เป็นตอนนี้ที่ผมโล่งใจเป็นที่สุด มันตอกย้ำการตัดสินใจของผมว่าไม่น่าจะผิดพลาดเมื่อผลออกมาเป็นเช่นนี้(เนื่องจากผมเองไม่เคยไปเสนองานที่ไหน)

การเป็นตัวของตัวเราเองไม่ได้เสียหายตรงไหนแม้คนอื่นจะไม่เข้าใจ แม้คนอื่นจะไม่สนใจ...มันสำคัญที่ไหน อย่างน้อยที่สุดเราก็ยังเข้าใจและเป็นตัวของเราเอง ยามเราร้องไห้ก็เป็นมือของเราไม่ใช่หรือที่คอยปาดน้ำตาของตัวเรา

จะไปแคร์อะไรกับคนที่เราใช้สายตาแห่งความเป็นมิตรส่งไปให้...แต่สายตาที่เขามองมากับเป็นสายตาอีกชนิดหนึ่งกับที่เราส่งไป

ปล.ลียงเป็นแชมป์ลีกเอิงห้าปีติดแล้วนะครับ