- 31 Mai 10 ทีละนิด

ทีละนิด


little by little
หกโมงกว่า ท้องฟ้าอึมครึม ลมพัดกรรโชก บอกข่าวว่าคืนนี้จะมีฝน ลูกหมานอนกรนคร่อกอยู่ใต้โต๊ะ ฉันนั่งหน้าจอแม็คบุคบนเก้าอี้ผิดสุขลักษณะ

เก้าอี้ดีๆ ก็มี คอมจอใหญ่ๆ ก็มี ไม่ใช้งาน บางครั้งคนเราก็ทำในสิ่งที่รู้ เหยียบรู้ รู้ว่าไม่ดี รู้ว่าเดี๋ยวก็มีปวดหลังปวดไหล่ ปวดบั้นเอว

เมื่อคืนนอนหลับๆ ตื่นๆ กลัวจะลุกไปต่อวีซ่าไม่ทัน เมื่อไปถึงจึงรู้ว่าตัวเองโชคดีนักหนา มีพนักงานฝ่ายบุคคลของบริษัทหวานใจทำเอกสารให้เรียบร้อย เขาตื่นแต่เช้าไปกดบัตรต่อคิวให้แต่ไก่โห่ เราสองคนนั่งรถสบายๆ ไปถึงเก้าโมงกว่า รอท่าอีกเพียงนิดหน่อยก็ได้เข้าไปดำเนินการ ไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่มารอกันแหง็ก

แต่ก็ยังดีกว่าที่ฝรั่งเศส เพราะไม่มีปัญหาเรื่องอากาศหนาว ฉันยังจำได้ถึงหลายๆ วันที่ต้องไปเข้าคิวรอ ขาแข็งเป็นชั่วโมงๆ ใต้อุณหภูมิสี่องศา แต่ที่แปลกคือ ในคิวที่รอๆ ที่นั่น มีแต่แขกขาว มีแต่คนดำ มีแต่คนจากยุโรปนะวันออก คนจีน และคนไทยธรรมดาๆ อย่างฉัน ไม่เห็นจะมี Beautiful people คนที่หน้าตาท่าทางแต่งตัวดีๆ เลย ขณะที่ในอินเดียนี่ ฉันเห็นฝรั่งผิวขาวเข้าคิวปะปนกับทุกชาติทุกภาษา มีทั้งที่ใส่สูทมาปะปนกับสาวมุสลิมตาคมคลุมหน้ามิดชิด

นับเป็นความลึกลับอย่างหนึ่งของกรมกองดูแลคนเข้าเมืองของฝรั่งเศส แม้แต่หวานใจยังให้คำตอบไม่ได้ว่าเพื่อนร่วมงานระดับสูงที่ธนาคารที่เป็นคนต่างชาติต้องไปตรวจร่างกาย เข้าคอร์สความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับประเทศฝรั่งเศสเพื่อปรับตัวเหมือนฉันและคนธรรมดาตาดำๆ หรือเปล่า

ช่างเถอะ ไม่เป็นไร ไปทำตามขั้นตอนอะไรเทือกนั้นก็เป็นประสบการณ์ชั้นดีในชีวิตอย่างหนึ่ง ได้เปิดหูเปิดตา ได้เห็นชีวิตของคนอื่นๆ จะได้ไม่หมกมุ่นกับชีวิตของตัวเองมากเกินไป ยังมีคนที่เป็นทุกข์เดือดร้อนมากกว่าฉันมากมายนัก

ช่วงนี้เป็นเป็นช่วงประหลาดสำหรับฉัน แปลกดีที่เลข 37 อายุใหม่ของฉันมีผลกับความรู้สึกของฉันมากกว่า 36 อาจจะเป็นเพราะมันใกล้ 40 เข้ามากระมัง ฉันรู้สึกเหมือนกำลังต้องก้าวขึ้นบันไดชีวิตอีกก้าว ก้าวที่จะเป็นการตัดสินใจว่า ฉันอยากให้บั้นปลายชีวิตของฉันเป็นอย่างไร ที่ทำอยู่นี่เป็นชีวิตที่ชอบหรือยัง จะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ หรือมีอะไรที่ต้องทำเพิ่มเติมอีก มันเหมือนถึงเวลาที่ต้องปรับตัวเองรับช่วงอายุใหม่ เตรียมตัวเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างรู้แน่ชัดได้แล้วว่าฉันจะทำอะไรต่อไป หมดเวลาทดลองแล้ว เพราะทดลองมาเยอะแล้ว ได้เวลาสรุปบทเรียนต่างๆ ในชีวิตเพื่อก้าวย่างใหม่อย่างมั่นคง

แรกสุดเลยคือต้องเริ่มจากตัวเองก่อน แม้ว่าความจริงที่ได้รับรู้ว่าโลกนี้บิดเบี้ยวนักจะโหดร้าย แต่จากการทดลองปล่อยตัวไปเรื่อยเฉื่อยตามไปอยู่ระยะหนึ่งได้พิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วว่าไม่ได้เป็นหนทางที่ทำให้ฉันมีความสุข ชีวิตเหมือนการปีนเขาสูงในกระแสลมแรง ถ้ายึดไม่แน่น มีสิทธิ์ตกเหวได้ง่ายๆ ถ้าไม่ออกแรงฮึดเพิ่มขึ้นอีกหน่อยจะติดแหง็กอยู่ตรงจุดเดิม รอวันเหี่ยวเฉาตายอยู่ตรงจุดนั้น หนทางเดียวที่จะทำให้ฉันก้าวปีนไปเรื่อยๆ มีความภาคภูมิใจในตัวเอง คือ การมีวินัย สม่ำเสมอ ค่อยๆ ขยับขึ้นทีละนิด ทีละนิด



>> ฝากข้อความเชิญคลิกที่นี่






Create Date : 31 พฤษภาคม 2553
Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 21:03:33 น. 2 comments
Counter : 920 Pageviews.
Share

 
พิมพ์ไปทำไมมันเด้งหาย..พิมพ์ใหม่ละกัน // เกาหัวแกรกๆๆ ^0^)''

ไม่ทราบที่โน่นกี่โมง ทางนี้ เกือบเที่ยงคืนแล้วค่ะ
เลยไม่รุจะสวัสดียามไหนดี

ทริปเนปาล ภูฎาน เป็นไงบ้างคะ..=_=)"
ยังไม่มีโอกาสไปภูฎานค่ะ ไปแค่เนปาล
ฟังว่าไปเที่ยว..กิเลสก็ตามมา ทำให้อยากกลับไปอีก// เศร้าเลยเรา..T0T..

ไม่ได้แวะมานาน อ่านจุใจเลย ดีจัง //ตาแฉะ ก่อนนอน

อ่า..เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ อ่านปุ๊บ เกิดสติ (ชั่วคราว)ป๊าบ..
=ชีวิตนี้=ควรจะต้อง=มีวินัย= ได้แล้ว=เช่นกัน เอิ๊กกก..

อ่า..คงไม่สายเกินที่จะ H B D ย้อนหลังนะคะ
ขอให้มีความสุข สดชื่น อิ่มเอม กับ ทุกสิ่งรอบๆๆตัว // ..^__^"..

แล้วจะกลับมาเยี่ยมเยือนใหม่นะคร้า //ไปแระ--m e เดินจากไปเงียบๆๆ


โดย: :: mOdjii :: IP: 207.6.229.191 วันที่: 1 มิถุนายน 2553 เวลา:14:12:02 น.  

 
สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนกันนะคะ
ทริปภูฏานเขียนเล่า (แบบสรุปๆ) เอาไว้ที่นี่ค่ะ >> https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=aticha&group=58&month=24-05-2010&gblog=2



โดย: Mutation วันที่: 2 มิถุนายน 2553 เวลา:11:07:16 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Mutation
Location :
somewhere in Hong Kong SAR

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]

ฉั น คื อ ใ ค ร

     สาวพฤษภชาวแกลงแห่งเมืองระยอง ลอยละล่องเรื่อยไปจนปาเข้าสามสิบ กว่าจะได้พบอาชีพที่ต้องจริตจนคิดตั้งตัวเป็นนักแปลรับจ้างเร่ร่อนไร้สังกัด ปัจจุบันเปิดสำนักพิมพ์เล็กๆ ชื่อ "กำมะหยี่"

     จุดหมายในชีวิต หลังจากผันผ่านคืนวันมาหลายปีดีดัก ขอพักไม่หวังทำอะไรใหญ่โต ขอเพียงมีชีวิตสุขสงบ ได้ทำสิ่งที่ดีๆ ทำตามหน้าที่ของตนในทุกด้านอย่างดีที่สุด แค่นั้นพอ

      ฉันมีหวานใจ- สามี - สุดที่รักแสนดีชาวฝรั่งเศส แถมเรือพ่วงสองลำเล็กๆ ตอนนี้มาใช้ชีวิตกันอยู่ที่ฮ่องกง



Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add Mutation's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.