อองตวนกำลังจะมาแล้วจ้า

บรรดาแม่ยกทั้งหลาย เตรียมล้างตารอดูภาพงามๆ ของหนุ่มน้อยของฉันได้เลยนะจ๊ะ ฮ่าๆๆๆ


เช้านี้หวานใจตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะนอกจากจะต้องเข้าไปคุยกับคนที่มีอำนาจตัดสินใจว่าเราจะได้ย้ายไปอยู่บังกาลอร์ ประเทศอินเดียกันหรือเปล่า หลังจากคุยเสร็จแล้ว หวานใจจะขึ้นเครื่องบินไปรับไอ้หมาน้อยอองตวนที่เมืองไทยมาอยู่ด้วยกันที่นี่สองสามอาทิตย์

ในอีกสามวัน ตั้งแต่วันเสาร์ตอนเช้าตรู่ บ้านนี้คงจะมีเสียงเด็กวิ่งตุบตับ เสียงเรียกแจ้วๆ "ซิซาๆ" .... "เล่นเกม"

ส่วนฉันเอง ใจหนึ่งตื่นเต้นดีใจ จะได้กลับมาเจอเด็กน้อยของฉัน อยากเห็นว่าแกมีพัฒนาการหรือเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหนึ่งปีเต็ม

หนึ่งปีอันยุ่งเหยิงวุ่นวาย มีพบ มีพราก มีช่วงสุขสม มีช่วงขมขื่น รื่นเริง บันเทิง หลงระเริง ร้อนใจ เสียใจ ผิดหวัง สมหวัง คละเคล้ากันไป ชีวิต "ผู้ใหญ่" คนหนึ่งคงจะเป็นเช่นนี้ในทุกๆ ปี

ส่วนชีวิตเด็ก การเปลี่ยนแปลงคงผ่านไปอย่างรวดเร็วกว่าผู้ใหญ่จนแทบสังเกตไม่เห็น เด็กปรับตัวได้ดีกว่าผู้ใหญ่ ... ใครๆ ก็ว่าอย่างนั้น


อีกใจหนึ่งนั้น ก็หวั่นเกรงว่าแกจะจำฉัน จำช่วงเวลาสองปีดีๆ ที่เราเคยมีร่วมกันที่ฮ่องกงไม่ได้ กลัวว่าแกจะเห็นฉันเป็นคนแปลกหน้า เป็นคนมาแย่งป่ะป๊าไปจากแก ... กลัวแกจะตั้งคำถามว่าหายไปไหนมา ทำไมไม่ไปหาอองตวน ทำไม ทำไม และทำไม


... บางครั้งคำถามซื่อๆ ของเด็กไร้เดียงสานี่แหล่ะ ที่ทำให้เราเจ็บปวดที่สุด


ระหว่างนี้ คงได้แต่เฝ้ารอคอยนับถอยหลังด้วยใจระทึก โชคยังดีที่ยังมีมีงานทำฆ่าเวลา ฉันแกะ "ช้ำจนชิน" เสร็จแล้ว ยังมีงานเกลาเหลือให้ต้องใส่ใจอีกเยอะ ได้แต่หวังว่าการทำงานจะช่วยให้การรอคอยครั้งนี้คงจะไม่ทุกข์ทรมานมากนัก


แล้วเจอกันนะจ๊ะ ... อองตวน

>> ฝากข้อความ เชิญคลิกที่นี่