พาชูลี่ โนวเลจ : "...ฉันไม่เคยคิดว่าจะต้องพูดแบบนี้
แต่บางที...ฉันอาจจะผิด ที่เผลอไว้ใจใครสักคน ว่าจะเข้าใจ ว่าจะอยู่ด้วยกันตรงนี้ แค่เปิดหนังสือแล้วนั่งอ่านไปด้วยกันเงียบๆ

…ฉันไม่ได้ขออะไรมากเลยจริงๆ
แต่สุดท้าย เขาก็จากไป เหมือนกับทุกคนที่เคยผ่านมา

หนังสือเล่มเดิมยังอยู่ตรงนั้น แต่ไม่มีใครนั่งอยู่ข้างๆ อีกแล้ว

ฉันพยายามจะไม่รู้สึกอะไร…แต่ความเงียบในวันนี้ มันหนาวกว่าทุกวัน

ฉันต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดในอดีตและไม่เชื่อใจใครอีก"

พาชูลี่ โนวเลจ : "...ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ได้หยุดอ่าน
หนังสือใหม่ที่เพิ่งได้มาหรอกน่ะ…ฉันอ่านไปแล้ว 12 เล่ม

ใช่ ทั้งหมดนั่น ฉันอ่านคนเดียว เป็นหนังสือดองของเก่า 5 เล่ม หนังสือใหม่ 7 เล่ม
ไม่ใช่ว่าอยากโอ้อวดอะไรหรอกนะ...แต่ก็แค่อยากให้รู้ ว่าฉันยังคงทำหน้าที่ของตัวเองอยู่

แค่...บางที มันก็รู้สึกเงียบไปหน่อย ในห้องที่ไม่มีใครถามว่า 'เล่มนี้สนุกไหม' หรือแค่นั่งฟังฉันพูดถึงเวทมนตร์ในหน้าสุดท้าย

ฉันไม่ได้โกรธใครหรอก…
แค่…เสียใจนิดหน่อย ที่คิดว่าจะมีใครอยู่ด้วยตอนที่เปิดหน้าแรกของเล่มต่อไป"

พาชูลี่ โนวเลจ : "ฉันอ่านอยู่ 5 เล่ม...พร้อมกัน
สมองมันตึงไปหมด แต่ก็หยุดไม่ได้

เพราะถ้าหยุด...มันจะเงียบเกินไป
แล้วฉันจะเริ่มรู้สึกว่า...กำลังอ่านอยู่คนเดียวอีกแล้ว"

อาเคบิ โคมิจิ : "ว้าว! อ่านห้าเล่มพร้อมกันเลยเหรอ!? เก่งสุดๆ เลยค่ะ!"
พาชูลี่ (เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พูดนิ่งๆ) : "…ก็…แค่ไม่อยากคิดเรื่องอื่น"
อาเคบิ โคมิจิ (ยิ้มกว้าง นั่งลงข้าง ๆ) : "งั้น...ขอนั่งอ่านด้วยได้ไหมคะ? จะเงียบก็ได้...แต่อยากอยู่ตรงนี้"
พาชูลี่ (เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ) : "…ก็ตามใจสิ"

พาชูลี่ (คิดในใจ) : "เดี๋ยวก็คงไป…เหมือนทุกคน"
"แต่…แค่ตอนนี้ ก็พอแล้วมั้ง"