ในพาหิติยสูตร (ม.ม.13/553/500) แสดงลักษณะของการประพฤติ หรือ การกระทำ (สมาจาร) ที่ดีและไม่ดีไว้ว่า ความประพฤติที่เลว คือ
๑.วิญญูชนติเตียน (โอปารัมโภ)
๒.เป็นอกุศล
๓.มีโทษ (สาวัชโช)
๔.ก่อเวรก่อภัย (สัพยาปัชโฌ)
๕.มีผลเป็นความทุกข์ (ทุกขวิปาโก)
๖.เบียดเบียนตนเอง (อัตตพยาพาธ)
๗.เบียดเบียนผู้อื่น (ปรพยาพาธ)
๘.เบียดเบียนทั้งสองฝ่าย (อุภยพยาพาธ)
๙.ความชั่วเจริญ (อกุสลธัมมาภิวัฒนา)
๑๐.ความดีเสื่อม (กุสลธัมมปริหาย)
 ส่วนความดี ก็มีลักษณะตรงกันข้าม คือ
๑.วิญญูชนไม่ติเตียน (อโนปารัมโภ)
๒.เป็นกุศล
๓.ไม่มีโทษ (อนวัชโช)
๔.ไม่ก่อเวรก่อภัย (อพยาปัชโฌ)
๕.มีผลเป็นสุข (สุขวิปาโก)
๖.ไม่เบียดเบียนตนเอง (เนวัตตพยาพาธ)
๗.ไม่เบียดเบียนผู้อื่น (น ปรพยาพาธ)
๘.ไม่เบียดเบียนทั้งสองฝ่าย (น อุภยพยาพาธ)
๙.ความชั่วเสื่อม (อกุสลธัมมปริหาย)
๑๐.ความดีเจริญ (กุสลธัมมาภิวัฒนา)
และในอีกพระสูตรหนึ่ง (องฺ.ทสก.24/167-177/295) ก็แสดงว่าการมีเบญจศีล อนภิชฌา อพยาบาท และสัมมาทิฏฐิ ได้ชื่อว่า
๑.เป็นสิ่งที่ดี (สาธุ)
๒.เป็นสิ่งประเสริฐ (อริยะ)
๓.เป็นสิ่งมีประโยชน์ (อัตถะ)
๔.เป็นสิ่งถูกต้อง (ธัมมะ)
๖.เป็นสิ่งไม่มีอาสวะ (ไม่หมักหมมความชั่ว)
๗.เป็นสิ่งไม่มีโทษ (อนวัชชะ)
๘.ไม่เป็นที่ตั้งแต่งความเดือดร้อน (อตปนิยะ)
๙.ไม่เป็นไปเพื่อสั่งสมกิเลส (อปจยคามินี)
๑๐.มีสุขเป็นกำไร (สุขทรยะ)
๑๑.ให้ผลเป็นความสุข (สุขวิปากะ)
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2565 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2565 19:42:35 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 91 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
 |
|
