..
บนม้าหินตัวเดิม
ผมนั่งมองอ่างปลาว่างเปล่า
หลายชีวิตหายไป
ผมคิดถึงพวกมัน ณ ที่ๆพวกมันไป มันคงไม่ต้องการอาหารเม็ดจากผมอีกแล้ว
มุมเงียบๆ มุมเดิม
สายตาสองคู่จ้องมองกัน
มันไม่ไว้ใจผม
ผมไม่รู้จักมัน
เราเป็นหมาสองตัวที่ไม่พูดกัน
ริมรั้วปูนด้าน ต้นสายน้ำผึ้งหายไป
ชมนาคเหลือแต่ตอ
มันไม่รอดแล้วลูก แม่บอกผมอย่างนั้น
ผมยิ้มรับคำ
หันไปทักทายต้นโมกที่เบ่งบานทดแทน
หลายอย่างที่คุ้นเคยหายไป
สิ่งใหม่เข้ามาแทนที่
แต่ยังไง ที่นี่ก็ยังอบอุ่นเหมือนเดิม
แล้วผมจะลองคุยกับมัน เจ้าหมาสีดำตัวนั้น
ผมมั่นใจ ว่าผมจะรักมันเหมือนสิ่งอื่นๆที่เข้ามาและจากไป
แค่ผ่านไปหนึ่งคืน มันก็รับรู้ว่าผมเป็นคนของบ้านนี้
ผมพบว่า มันเป็นหมาขี้เหงาตัวหนึ่งทีเดียว
มันเป็นหมาหลงมาแถวบ้าน พี่เก็บมันมาด้วยความสงสาร
อืมม .. อยู่ด้วยกันนี่ละนะ ผมก้มบอกมันตอนโบกมือลาทุกคน
มันวิ่งมาส่ง แต่ไม่ยอมสบตา
มันเป็นหมาขี้เหงาจริงๆน่ะละ
หากมันจะสังเกตเห็น ผมก็เดินหางลู่หูตกจากมาไม่แพ้มัน
แต่ เฮ้ .. ยังไงผมก็ยังจะกลับไปอีก
รอละกันนะ
การเฝ้ารอ มันไม่ได้เจ็บปวดเสมอไป
มันมีความหอมหวานปนอยู่เสมอ
Create Date : 09 สิงหาคม 2551 |
|
8 comments |
Last Update : 9 สิงหาคม 2551 13:58:47 น. |
Counter : 656 Pageviews. |
|
|
|
พี่เราเคยเอาน้องหมาสีน้ำตาลมาเลี้ยงค่ะ
..
ตอนแรกคิดว่ามันเป็นใบ้
เพราะไม่เคยได้ยินเสียงมันเลย
..
แต่หลังจากนั้นไม่นาน
เราก็พบว่ามันส่งเสียงได้ค่ะ
..
คงเพราะตอนนั้น
น้องหมาขี้เหงา
เริ่มจะรักเราแล้ว