.. น้ำแข็งในวันที่ไม่ค่อยร้อน ..

เกือบบ่ายสี่โมง ผมเพิ่งกลับมานั่งหน้าคอมที่ทำงานอีกครั้ง หลังจากที่ไปตามหาน้ำแข็งมาได้หนึ่งแก้ว

ด้วยอากาศตอนบ่ายที่ร้อนมากขึ้น ผมเกิดอาการอยากกินน้ำเย็นขึ้นมา

จากชั้นที่ทำงาน ผมเดินลงบรรไดสลัวๆลงไปสี่ชั้น ก็จะถึงชั้นที่มีตู้น้ำแข็งส่วนกลาง

ผมเลือกที่จะกินน้ำเย็นๆ และเปิดประตูห้องให้ลมพัด แทนการเปิดเครื่องปรับอากาศ

ยอดค่าไฟที่น่าตกใจของที่ทำงานที่ผ่านตาพวกผม ทำให้พวกเราตั้งอกตั้งใจประหยัดกันมากขึ้น

ผมเลี้ยวออกจากบันไดเมื่อถึงชั้นที่ต้องการไป แล้วก็ต้องชะงักด้วยเงาตะคุ่มๆ

ที่ทำงานผมมีเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับสิ่งที่ยังพิสูจน์ไม่ได้นี้ ผมเองก็ไม่ค่อยนึกถึงเรื่องเหล่านี้เท่าไร นอกจากวันที่กลับดึกๆและวันหยุดเงียบๆแบบนี้น่ะละ

.. เดินไม่ได้นะคะ .. เสียงดุๆแทรกเข้ามาในหัวผม ผมพยายามเพ่งมองอีกครั้งผ่านแสงที่ไม่มากนัก

.. ขัดพื้นค่ะ .. เธอย้ำอีกครั้ง

ผมพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจและถอยก้าวที่เหยียบทิ้งรอยไว้บนพื้นที่ลงแว๊กซ์เรียบร้อยแล้ว ก่อนเอ่ยคำขอโทษที่ทำให้เธอต้องย้อนกลับมาถูมันอีกครั้ง


ผมถือแก้วขึ้นไปอีกชั้น เพื่อกดลิฟตลงไปร้านค้าข้างล่าง ด้วยเหรียญหนึ่งบาทที่อยู่ในกระเป๋า ผมจะได้น้ำแข็งเต็มแก้ว

ผมเดินมุ่งหน้าไปยังร้านประจำ .. อ้าว ปิดค้าบปิด .. ทำไมรีบปิดฟร้า ผมบ่นงึมงำเก็บเหรียญบาทใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม

เหงื่อเริ่มผุดที่หน้าผาก ผมเดินหางตก ถือแก้วเปล่ากลับตึก

เฮ้ย ไม่ได้ดิ เปลืองค่าไฟลิฟท์ทั้งที ผมจะกลับไปห้องมือเปล่าได้ไงฟระ ผมคิดหาลู่ทางกลับไปเอาน้ำแข็งที่ชั้นเดิมโดยไม่โดนคุณป้าแม่บ้านดุและไม่เปลืองพลังงานมากนัก

อ่อ จริงสินะ ห้องที่เก็บเครื่องทำน้ำแข็งมันอยู่ติดลิฟท์นี่หว่า ผมเดินขึ้นลิฟท์ตัวเดิมทันที

"กิ๊ง" สัญญาณว่าผมถึงจุดหมายแล้วหลังจากลิฟท์วิ่งมาแปดชั้น ประตูลิฟท์เปิด ผมส่ายสายตามองหาเงาตะคุ่มเดิมทันที .. อ่ะ ทางสะดวก

ผมก้าวออกจากลิฟท์แล้วก็ก้าวยาวๆอีกก้าวเข้าห้องที่ทำเครื่องทำน้ำแข็ง ภาวนาว่าแว๊กซ์ในบริเวณนี้มันแห้งเรียบร้อยแล้ว

.. อย่าบอกนะเฟร้ยว่าน้ำแข็งหมด .. ผมงึมงัมๆ เพราะช่วงวันหยุดคนก็ไม่ถึงกับหยุดทำงานกันหมด น้ำแข็งก็เป็นต้องการพอๆกัน


โอ้ ขอบคุณค้าบบบ .. ผมร้องออกมาเมื่อสัมผัสไอเย็นของน้ำแข็งเกล็ด ผมตักขึ้นมาเต็มแก้วที่ต้องการ ครุ่นคิดถึงหนทางกลับ จากชั้นนี้ก็อีกแค่สี่ชั้น

ผมโผล่หัวออกมาจากห้อง คราวนี้เหมือนสวรรค์แกล้ง เจ้าของเงาตะคุ่มยืนอยู่แถวนั้นและเห็นผมพอดี ผมรู้สึกเหมือนหมาที่ทำผิดทันที

เหมือนเธอจะรู้ว่าผมคิดอะไร ตะโกนมาบอกว่า .. พื้นแห้งแล้วค่า ..

ผมยิ้มให้เธอจากที่ไกลๆ หากเธอจะมองเห็น ผมกระดิกหางให้เธอด้วยนา

ผมเดินกลับห้อง คิดในใจว่า หากเมื่อกี้ผมไม่ปากหนักและถามเธอว่าจะใช้เวลาเท่าไรที่แว๊กซ์จะแห้ง ผมก็คงได้นั่งคุยกับเธอรอพื้นแห้ง โดยไม่ต้องเปลืองค่าลิฟท์และพลังงานของตัวเองมากนัก


บางทีผมก็นึกสงสัยเหมือนกันว่า .. ในหัวของผมเนี่ย มันเป็นแค่เม็ดถั่วที่กลิ้งไปกลิ้งมาเปล่าหว่า 5555



เอ้อ .. ทำงานต่อดีก่าเนาะ ไหนๆก็ได้น้ำแข็งมาแล้วนี่

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2551		2 comments
Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2551 16:18:12 น.
Counter : 567 Pageviews.
Share Tweet