++++++ก่อนจะถึงนาร์เนียและคิงคองในวันพรุ่งนี้ ขอมาแปะนานะไว้ก่อนนะคะ++++++
หลังจากที่ผ่านตาคำชม คำชอบ ต่างๆ นานาตามบล็อกของเพื่อนๆ ทั้งหลาย
ในที่สุดวันเสาร์ที่ผ่านมาเมื่อปีที่แล้ว (เสาร์ที่ ๒๔ ธันวาคม ๒๕๔๘) เราก็สามารถหาเวลาไปดูหนังเรื่องนี้ได้ที่ลิโด (แม้การดูหนังครั้งนี้จะทำให้เราต้องเสียของไป เนื่องจากความขี้หลงขี้ลืมของตัวเองก็ตามที)
รายละเอียด-เนื้อหาของหนังคงไม่ต้องกล่าวกันแล้วนะคะ หลายๆ ท่านคงจะทราบกันดีอยู่แล้ว
มาว่ากันถึงความรู้สึกที่ได้ดูกันเลยละกันค่ะ
ส่วนที่ชอบในหนังเรื่องนี้
เรื่องแรกเลยค่ะ เพลง ค่ะ เพลง เป็นหนังที่ใช้เพลงประกอบได้อย่างมีประสิทธิภาพมากๆ เพลงไพเราะ (สุดๆ) ความหมายของเพลงสามารถสื่อเนื้อความในขณะนั้นของหนังได้ดี และเข้ามาในจังหวะที่ โดน มากๆ และที่สำคัญในเมื่อเป็นเรื่องราวที่ตัวเอกและคนรักของตัวเอกคนหนึ่ง (นานะ) ที่เกี่ยวพันกับดนตรี การใช้เพลงและดนตรีที่โดดเด่นก็ทำให้ยิ่งส่งหนังเรื่องนี้เข้าไปใหญ่ค่ะ (อยากได้เพลงประกอบทุกเพลงในภาพยนตร์เรื่องนี้ค่ะ มันจะมีขายมั้ยน้อ อยากได้ๆๆๆๆ ใครทราบว่ามีขายและมีขายที่ไหน แจ้งด้วยนะคะ อยากได้มากๆจริงๆ)
ส่วนที่สองที่ชอบคือ การคัดเลือกนักแสดงในเรื่องค่ะ ทั้งนานะ และนานะจัง นั้นต่างคนต่างมีเสน่ห์ในตัวเอง และต่างฝ่ายต่างทำให้เราเชื่อได้เลยว่า ในความต่างของทั้งคู่นั้น ต่างฝ่ายต่างสร้างมิตรภาพมาในแบบของตัวเองได้
นานะ มีภาพลักษณ์ที่ดูเหมือนเข้มแข็งสำหรับความฝัน แต่สำหรับความรักแล้วเธออ่อนแอ
นานะจัง มีภาพลักษณ์ที่ดูเหมือนอ่อนแอ แต่สำหรับความรักแล้วเธอเข้มแข็งยิ่งกว่านานะมากนัก
ในความต่างของทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างเป็นส่วนเติมเต็มของกันและกันในความเป็นเพื่อนได้เป็นอย่างดี นานะจังทำให้นานะ สดใส มากขึ้น ส่วนนานะจังเองก็ มีสายตามองโลกตามความเป็นจริง มากขึ้นเช่นกัน
นอกจากนั้นตัวประกอบแต่ละคนก็มีบุคลิกที่โดดเด่นที่น่าประทับใจอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็น เรน เพื่อนนักดนตรีที่ที่บ้านมีฐานะ แต่เวลาเมาแล้วเละได้น่ารักมาก (ซึ่งเราจำชื่อไม่ได้ หุๆ) และมือกีตาร์ของวงพระเอก คนนี้หล่อได้ใจมากๆ (สเป็คเราเลยแหละ หุๆ )
อ้อ..แต่พระเอกของเรื่อง เรน เนี่ยค่ะ ได้แต่หน้า ทรงผม แววตานะคะ แต่ดิชั้นว่าเมื่อเทียบกับภาพในเว็บไซต์การ์ตูนเรื่องนี้แล้ว เรนในหนังออกจะ อวบ ไปนิดหรือเปล่าคะนี่?
ส่วนที่สามที่ชอบได้แก่การใช้สัญลักษณ์บางอย่างในเรื่อง การใช้โทนสีเสื้อผ้าและสไตล์การแต่งตัว (อันนี้คงสืบเนื่องมาตั้งแต่ต้นฉบับที่เป็นการ์ตูนด้วย แต่จขบ.ไม่เคยอ่านค่ะ) ของนานะและนานะจังที่นอกจากบ่งบอกถึงความเป็นตัวตนของแต่ละคนแล้ว ยังมีการสื่อให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวตนของแต่ละคนเมื่อเรื่องดำเนินไปด้วย / เบอร์ห้องของทั้งคู่ที่เป็นเลข 707 (ภาษาญี่ปุ่นเลข 7 ออกเสียงว่า นานะ) / การที่มีรูปดอกไม้สักไว้ที่ต้นแขนนานะ ที่เห็นผาดๆ อาจเป็นดอกบัว แต่นางเอกก็ได้บอกพระเอก (และคนดู) ว่ามันเป็นดอก Ren (ชื่อเดียวกับพระเอก ใครเก่งพันธุ์ไม้ช่วยบอกหน่อยค่ะว่ามันเป็นดอกอะไรเนี่ย?) คือ ดูแล้วรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มีความละเอียดอ่อนหลายๆ ส่วนที่สามารถสัมผัสได้จริงๆ ค่ะ
ส่วนที่สี่ บทค่ะ เป็นการเขียนบทที่ทำให้ตัวละครทุกตัวเป็นที่จดจำได้ทั้งสิ้น (แม้กระทั่งมือกีตาร์สุดหล่อที่มีบทพูดเพียงไม่กี่บท-อันนี้ไม่รู้ว่ามีผลสืบเนื่องมาจากต้นฉบับที่เป็นการ์ตูนอีกหรือเปล่า?) มีการเฉลี่ยน้ำหนักของทุกๆ คนให้มีความโดดเด่นได้อย่างพอเหมาะพอควร แล้วบุคลิกตัวละครแต่ละตัวนี่ อย่างที่พูดไปแล้วแหละค่ะว่า มีเอกลักษณ์น่าจดจำจริงๆ ตัวละครอีกตัวที่น่าสนใจคือมือกลองของวง Black Stone (ตาคนที่โกนหัว ใส่แว่นดำตลอดศกน่ะค่ะ) ที่ทิ้งประเด็น (ที่ทำให้เราอยากไปหาการ์ตูนมาอ่านเลยนะนี่) เรื่องที่โทร.คุยกับเรนว่า ถ้าไม่สนใจนานะแล้วเขาขอ (โอ้ว้าว..พระเจ้าจอร์จ เป็นประโยคที่บาดใจมากๆ มันเล่นขอกันอย่างนี้เลยนะ) ก็เลยเป็นที่สงสัยว่า หนังไม่ได้ปูอะไรให้เห็นชัดเลยว่า อีตานี่มันมีใจกับนานะตั้งแต่เมื่อไหร่ (แต่อาจละไว้ในฐานที่เข้าใจ หากได้อ่านการ์ตูนมาแล้ว)ทำให้เราอยากรู้เลยว่า แล้วในการ์ตูนมันปูอะไรในส่วนตรงนี้บ้างมั้ย? (ใครอ่านนานะเวอร์ชั่นการ์ตูนแล้วมาเฉลยข้อข้องใจให้หน่อยค่ะ อยากรู้จริงๆ นะ)
ส่วนที่ไม่ชอบ
ตอนจบอะค่ะ..มันเกือบประทับใจแล้วแหละกับเซอร์ไพรซ์ที่นานะทำให้นานะจัง แต่มันน่าจะ อีกนิด หนึ่งน่ะค่ะ บอกไม่ถูก แต่รู้สึกว่ามันเป็นสไตล์ของญี่ปุ่นอะนะคะ ที่จะไม่ built อารมณ์จนแบบสุดๆ เหมือนฮอลลีวู้ด แต่ก็ยังอยากให้จบแล้ว โดน มากกว่านี้ จบแบบนี้เหมือนมันค้างคาอย่างไรไม่ทราบค่ะ
พรุ่งนี้จะมารีวิวนาร์เนียกับคิงคอง (เพิ่งไปดูมาเมื่อวานค่ะ) นะคะ
ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามค่ะ
สำหรับท่านใดที่แวะมาบ้านสาวไกด์เป็นครั้งแรก (หรือเคยมาแล้วแต่มีหนังสือกับหนังที่อยากแนะนำเพิ่มเติม)
เรียนเชิญ ที่นี่ค่ะ
Create Date : 04 มกราคม 2549 |
|
47 comments |
Last Update : 5 มกราคม 2549 10:26:08 น. |
Counter : 1706 Pageviews. |
|
|
|
นานะ ทำมาจากการ์ตูนของไอ ยาซาว่าน่ะ
ภาคการ์ตูนยังไม่จบ ตอนนี้ถึงเล่ม 10 มีเรื่องราวขมวดปม
ซับซ้อนขึ้น
ไอ ยาซาว่า มิใช่สาวน้อย
ตอนนี้เธออายุ 38 แล้ว เรื่องราวในการ์ตูนจึงมีมิติ อันซับซ้อน
ไม่ใช่การ์ตูนเด็กๆ หรือการ์ตูนแนวใสๆ
เสื้อผ้าในเรื่องนี้ คนเขียนการ์ตูนเขาได้แรงบันดาลใจมาจาก
วิเวียน เวสต์วู้ด ดีไซน์เนอร์ชื่อดัง แว่วๆ ว่าวิเวียน จะมีโชว์ในเมืองไทยด้วย
ส่วนดอกเรน ไว้รอคนอื่นมาตอบเน้อ
พี่มีเพลงอยู่สองเพลง เพลงที่นานะพังค์ ยืนดูเรนเล่นคอนเสิร์ตที่จังหวัดบ้านเกิดของนานะจัง (ฉากนี้มีใครไม่ร้องไห้บ้างหนอ)
( พี่ร้องไห้ตั้งแต่ ฉากที่นานะพังค์และเพื่อนๆ ไปส่งเรนที่สถานีรถไฟน่ะ )
อีกเพลงเป็นเพลง ร็อค ที่นานะพังค์ร้อง
สนใจเด๋วส่งให้ได้จ้า
ขออีเมล์ทางหลังไมค์อีกทีนะ
อ้อ บล็อกของ fonkoon เคยเขียนถึงข้อมูลเบื้องหลังหนังเรื่องนี้ไว้ ไม่รู้เต้ยได้อ่านหรือยัง