วันเวลาที่เปลี่ยนไป หลายๆปีก่อน เวลาโทรศัพท์คุยกับเพื่อน เรื่องที่มักเม้าท์แตกจนแบตมือถือหมดไม่วายต้องเป็นเรื่องเที่ยว จิกผู้ชาย อกหัก รักคุด เสียน้ำตารักเศร้า ท้อแท้กับชีวิต แต่อีกไม่กี่วันก็ลืมซะ หาผัวใหม่ สองสามปีก่อน เวลาโทรศัพท์คุยกับเพื่อน มักมีเรื่องงาน เรื่องเครียดๆโผล่เข้ามาแจมอยู่เรื่อย แต่ไม่วายเรื่องที่เป็นประเด็นส่วนมากก็ยังคงเป็นวันหยุดไปเที่ยวไหนดี เธคไหนคนเยอะ ผับไหนเกร๋ๆผู้ชายโทรหามีใจรึเปล่า ปีก่อนคุยกันกับเพื่อน ก่อนบอกลาว่าต้องมาเมกาแล้วนะ เหมือนเพื่อนมีปัญหาหนักใจรุมเล้า แต่ไม่สามารถบอกได้ ที่บ้านเป็นหนี้เยอะ พ่อแม่คาดหวังไว้สูง งานไม่เป็นหยั่งที่คิด เบื่อกับการใช้ชีวิตเป็นเกย์ไปวันๆแบบนี้ 8 เดือนก่อน ขาดการติดต่อกับเพื่อนที่เคยคุย เพื่อนหายไปอย่างไร้ร่องรอย พร้อมกับคุณแม่ที่ตระเวณออกตามหาไปยังที่ต่างๆที่คาดว่าเพื่อนจะไป 6 เดือนต่อมาทุกคนเริ่มสิ้นหวัง เพราะการตามหาเริ่มงวดเข้าไปถึงขั้นบัญชีคนสูญหาย คนตาย ตามโรงพยาบาลหรือตามโรงพัก 4 เดือนที่แล้ว แม่ของเพื่อนมาที่บ้านพร้อมกับน้ำตา เพื่อขอให้คุณแม่ของฉันช่วยพาไปหาแม่หมอที่ตำหนักทรงติดชายแดนไทย-เขมร “มันยังไม่ตาย แต่กลับมาไม่ได้” “มีคนกักขังมันไว้” คำบอกเล่าของร่างทรง ทำให้ชีวิตหัวอกของคนเป็นแม่แทบแตกสลายไปต่อหน้า แกร้องไห้ตลอดเวลาที่ฉันโทรไปหา พลางขอร้องให้ช่วยตามหาลูกให้ด้วย ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ตาม ขอแค่ให้ลูกกลับบ้าน ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฉันอยู่ห่างจากบ้านเกิดเมืองนอนมาอีกซีกโลก แต่ต้องมารับรู้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถที่จะช่วยเหลืออะไรไปได้มากกว่านี้ “อยู่ทางโน้นดูแลตัวเองให้ดีนะ แม่เป็นห่วง เงินที่หามาได้ แม่แทบไม่อยากใช้เลย เพราะแม่รู้ว่าลูกลำบาก” แม่มักพูดกับฉันเสมอด้วยน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง ฉันแทบน้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าหลายอย่างที่ฉันเจอที่นี่ แม้ไม่เคยเล่า แต่แม่ก็รับรู้ได้ “แม่ เสกกลับบ้านหรือยัง” “ยังเลย สงสารแม่มันมาก แกชอบมาดูบ้านที่เรากำลังสร้างแล้วร้องไห้” ฉันยังคงถามหาเพื่อนเสมอ ด้วยในใจยังหวังว่าสักวันหนึ่ง เพื่อนคงคิดได้และเดินทางกลับบ้าน ยังไงเสีย เกิดเป็นคนอีสาน เกิดที่ไหน ย่อมเป็นคนของที่นั้น ไม่มีใครลืมบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองได้หรอก ฉันยังหวังว่าเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้นจะคิดได้เข้าสักวัน คืนก่อน ฉันกลับมาบ้านพร้อมความเหนื่อยล้าจากการทำงาน แต่ด้วยความเคยชิน ฉันมักเข้าไปเช็คอีเมลล์ ด้วยหวังว่าเพื่อนจะติดต่อกลับมา พร้อมกับออนไลน์ถามข่าวจากน้องสาวของเพื่อนเสมอ “พี่อย่าไปบอกใครนะ พี่เสกโทรมาหาแล้ว พี่จะเอาเบอร์ไหม” “เอาสิ มันไปไหนมา ทำไมทำแบบนี้” “พี่ใจเย็น พี่พูดกันเองดีกว่า” ในตอนนั้นฉันกดมือถือติดต่อกลับไปทันที พลางภาวนาในใจขอให้เพื่อนยอมรับสาย เพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหายไปทิ้งให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องมาเป็นทุกข์ขนาดนี้ “ทำไมล่ะเสก” “กูขอโทษ กูผิดไปแล้ว กูรู้ว่ากูผิด” “กลับบ้านเถอะ กลับไปขอโทษพ่อกับแม่ซะ อย่าให้ท่านต้องเป็นทุกข์อีกเลยแก” “ได้ กูขอโทษเวลาของกูเหลืออีกไม่มาก” “แกเป็นไรทำไมพูดแบบนี้” “กูเป็นมะเร็ง” เหมือนสายจากเมืองไทยเงียบไปพร้อมกับเสียงสะอื้น หัวใจฉันหยุดเต้นเหมือนไม่อยากรับรู้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น “กูไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้เขาต้องมาเป็นห่วง ไหนจะค่ารักษา หนี้ก็เยอะ พ่อแม่กูก็ทำอะไรให้ไม่ได้สักอย่าง” “เสกพอเถอะ กลับบ้านเราเถอะนะ ยังไงแกยังมีเวลา” ^ ^ ^ ^ ^ ^ หลายปีก่อน ฉันเคยฟังเรื่องราวสนุกๆจากเพื่อน ทั้งเรื่องเรียน ความรัก เรื่องงาน เรื่องตลกโปกฮา หลายปีต่อมาแม้จะมีเรื่องเครียดๆมาบ้างแต่ยังไม่มีอะไรที่ร้ายแรงเหมือนครั้งที่เพิ่งคุยกันไป เวลาของชีวิตผ่านไปเร็วเหลือเกิน เรายังอายุไม่ถึง 30 กันเลยนะ ทำไมเวลาต่างๆที่เราทุกคนเคยกลัวมันคืบคลานเข้ามาหาเราเร็วกว่าที่คิดเอาไว้มาก หรือทุกเรื่องที่ก้าวเข้ามา เพื่อช่วยเตือนให้ฉันรู้ว่า จงอย่าใช้ชีวิตอย่างประมาท และใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ทั้งเพื่อตนเองและทุกคนรอบข้าง   Create Date : 24 มิถุนายน 2551 18 comments Last Update : 24 มิถุนายน 2551 13:50:06 น. Counter : 811 Pageviews. Share Tweet

เศร้า จงเตือนตนด้วยตนเอง   โดย: GTX IP: 61.7.174.47 24 มิถุนายน 2551 13:48:15 น.

ขอบคุณค่ะที่ทำให้คิดได้   โดย: หน้าหวาน IP: 124.120.105.159 24 มิถุนายน 2551 14:36:49 น.

ชีวิตของคนเรา เอาแน่ไม่ได้ค่ะ บางครั้งเราคิดว่าเราทุกข์แล้วนะ คนอื่นทุกข์กว่าเราซะอีก ไม่รู้ว่าในวันข้างหน้าจะเป็นไง มีคนให้ข้อคิดว่า แต่ละวันให้คิดว่าเป็นวันสุดท้ายของชีวิต เราจะได้ทำแต่สิ่งที่ดี กอบโกยทุกวินาทีที่จะผ่านไปในแต่ละวัน ทำแต่ละวันให้มีความสุขเท่าที่จะทำได้น่ะค่ะ จริงแล้วพูดง่าย แต่ทำยากน่ะคะ แต่ก็แค่ให้ฉุกคิดบ้าง ก็น่าจะโอเคมะคะ   โดย: Lionne13 24 มิถุนายน 2551 15:21:06 น.

ชีวิตที่เป็นชีวิต จริง ๆ   โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง 24 มิถุนายน 2551 18:03:04 น.

thanks a bunch krub, the story you share makes me realize, eventually, it's time to get my life back on track. :- )   โดย: A-Mon IP: 125.27.126.32 24 มิถุนายน 2551 19:41:15 น.

ชีวิต เป็นสิ่งที่ไม่มั่นคงจริงๆค่ะ... เสียใจด้วยนะคะเรื่องเพื่อน.. หนูว่า.. อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเดาได้ สิ่งเดียวที่พวกเราพอจะทำได้ ก้คือทำวันนี้ให้ดีที่สุด... ขอบคุณที่มาเขียนเตือนใจค่ะ..   โดย: KoKi-MAAN 24 มิถุนายน 2551 19:47:33 น.

By the way be strong na krub, this dark cloudy storm will pass away even before you know it.   โดย: A-Mon IP: 125.27.126.32 24 มิถุนายน 2551 21:17:18 น.

ถึงเรื่องจะไม่คล้ายกันนัก แต่แกทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ปีที่แล้วที่เกิดกับฉัน ฉันรู้สึกว่า อะไรๆ ที่มันอยู่รอบๆ ตัวเรา มันพร้อมจะเป็นบทเรียนให้เราโตขึ้นเสมอ ฉันเรียนรู้ว่า เราควรเอาใจใส่คนใกล้ชิดกันให้มากขึ้น อย่างน้อยก็ดูแลความรู้สึกกันให้มากขึ้น มีอะไรไม่ควรจะเก็บไว้ และอีกอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกดีมากๆ คือ ฉันโชคดีที่ได้มีเพื่อนดีๆ คิดถึงนะ   โดย: เพื่อนสาวสุดสยาม (kenmania ) 24 มิถุนายน 2551 23:37:46 น.

เสกยอมที่จะแบกทุกข์ไว้คนเดียว แต่เขาไม่รู้เลยเนอะว่าแม่นั้นทุกข์ยิ่งกว่าที่ไม่รู้ว่าลูกหายไปไหน ขอให้เสกกลับบ้านก่อนที่อะไรจะสายไปนะคะ   โดย: ป้ามะลิกับลุงมะระ 24 มิถุนายน 2551 23:43:13 น.

สวัสดียามดึกครับ ขอบคุณนะครับสำหรับถ้อยคำแสดงความยินดี ......................... อ่านเรื่องราวของเสกแล้วอึ้งครับ ผมคิดแทนเสกไม่ได้ แต่รู้สึกแทนได้ว่าในห้วงยามสุดท้ายของชีวิต ที่ยังมีความสับสนในใจนั้น มัน "เจ๊บปวด" มากแค่ไหน เพราะญาติมาดามก็เพิ่งจากไปด้วยโรคมะเร็งได้ไม่นานนี้เองครับ   โดย: ก๋า เก็กเสียง (กะว่าก๋า ) 25 มิถุนายน 2551 0:44:38 น.

อ่านแล้วเศร้าค่ะ สงสารหัวอกคนเป็นแม่ น้องก็น่ารักน่ะค่ะ ส่งเงินไปให้ที่บ้านตลอ มิหนำซ้ำคุณแม่น้องก็น่ารักเข้าใจหัวอกน้องในการทำงาน ตอนนี้ยังมีใครรังแกน้องอีกหรือเปล่า หุ หุ   โดย: jiney6 (สวยตลอดกาล ) 25 มิถุนายน 2551 3:52:12 น.

โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง 25 มิถุนายน 2551 9:31:34 น.

เรื่องแบบนี้ไม่เกิดกับตัวเองก็ไม่รู้หรอกครับ เศร้าจังครับ ชีวิตจริงคนเราก็เศร้ากันทุกคนแต่คนละเรื่องเท่านั้นเองครับ เรื่องของผมเองก็เศร้าเหมือนกัน   โดย: redPoTatO 25 มิถุนายน 2551 17:37:05 น.

Khun Samew, are you really a feminine gay? I think you just put the expressions just for the readers' fun. I am jsut curious. To me, you dont look like one. Anyway, I really admire your works. They are funny and lots of time meaningful.   โดย: chok IP: 204.52.215.17 25 มิถุนายน 2551 22:33:45 น.

" ชีวิต " ของคนเราก็เหมือนเรือ ที่แล่นสวนกันไปมาในรัติกาลของห้วงทะเลชีวิต พบกัน ... ผ่านกันไป ... แล้วก็กลืนหายไปในความมืดของรัตติกาล ... ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก ... โชคดีมีแต่ความสุขค่ะ ปล. ป่าไผ่เขียวที่เห็น คือ เชียงใหม่ค่ะ   โดย: ทิวาจรดราตรี 26 มิถุนายน 2551 22:00:25 น.

สวัสดีคะ แวะมาเยี่ยมพร้อมทั้งส่งความคิดถึงด้วยจ้า   โดย: หน่อยอิง 27 มิถุนายน 2551 16:09:31 น.

อย่างว่าแหละนะ คนรามีเหตุผลเป็นของตัวเอง พี่อ่าน Chasing Day Light: ไล่ล่าแสงตะวัน ทำให้รู้ว่าชีวิตของคนเราไม่แน่นอนจริงๆ สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนให้ข้อคิดคือ เราต้องทำทุกนาทีในชีวิตให้ป็น นาทีที่สมบูรณ์แบบ   โดย: พี่เนาว์ IP: 58.8.3.36 4 กรกฎาคม 2551 16:49:49 น.

ใช่เสกเดียวกะที่ชั้นรู้จักหรือเปล่าอ่ะ   โดย: สกี IP: 61.19.197.158 23 กรกฎาคม 2551 5:41:17 น.