มาเรื่องความโกรธของมี้เก๋กันบ้าง
โกรธ..ไม่อยากโกรธ
โกรธแล้ว ก็ ลืมๆ ไป จะได้ ยิ้มได้ เนอะ
ก็เลยไม่ค่อยโกรธอะไรใคร
แต่ก็มีเรื่องหนึ่ง ตั้งนานแล้วก็ไม่ลืม ไม่รู้เรียกโกรธไหม มามะจะเล่าให้ฟัง
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อตอนน้องซีทะเล 3.5 - 4 ขวบ (ตอนนี้ จะ 6 ขวบแล้ว)
พาไปทำกิจกรรมของเด็กที่หนึ่ง
ในห้องประชุมที่นั่งกับพื้น ทุกคนนั่ง ยกเว้นซีทะเล 5555
จนเจ้าหน้าที่ต้องพูดออกไมค์ ทุกคนหันมามองตาเดียวกัน..
ยังไม่โกรธ เล่าให้ฟังเฉยๆ อิอิ
ตากล้องก็ไม่รู้ยังไง จับแต่ภาพน้องซี จนเจ้าหน้าที่พูดออกไมค์อีกแล้ว
ว่าไม่อยากให้จับภาพเด็กคนนี้ เด็กแบบนี้ อยากให้จับภาพเด็กที่นิ่งๆ เรียบร้อย..
อร๊ายยย ควรโกรธไหมเนี่ย
เอาน่าลูกเราสวยก็แบบนี้ ไม่โกรธๆ
ย้ายไปทำกิจกรรมกลางแจ้งกันดีกว่า
ซีทะเลก็ นี่นั่นโน่น...มีคุณเจ้าหน้าที่(อีกแระ) ถาม...
"น้องอายุเท่าไหร่แล้วค่ะ"
"เด็กอายุขนาดนี้ เค้านั่งพับเพียบ หลังตรง ใช้มือเขียนหนังสือกันแล้วนะคะ นี่ทำไมยัง..."
อร๊ายยยย ควรโกรธได้ยังเนี่ย
เด็กก็ต้องแบบนี้ ไม่งั้นจะเป็นเด็กรึ ได้แต่คิดในใจ...แล้วก็พาซีออกมาจากตรงนั้น
จากวันนั้นถึงวันนี้ มี้เก๋ก็ยังเลี้ยงน้องซีแบบที่น้องซีเป็น
ไม่ได้จับน้องซีนั่งพับเพียบเรียบร้อยเขียนหนังสือ
น้องซีสอบได้ที่ 1 ของระดับชั้นอนุบาล อ.2 (คุยๆ เจ้าหน้าที่ได้ยินไหม 555)
ทำกิจกรรมทุกอย่างได้ดี
เพราะน้องซีไม่ได้ใช้มือทำอะไรต่ออะไร อย่างที่เจ้าหน้าที่คนนั้นว่าไว้
แต่น้องซีใช้ใจ..ทำสิ่งต่างๆ
ก็ไม่ได้โกรธคุณเจ้าหน้าที่ทั้งหลายนะคะ
ดีเหมือนกัน..เลยมีเรื่องมาเขียนตะพาบ อิอิ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 56 คน [
ก็ต้องปล่อยเด็กให้เป็นไปตามนั้น
เพราะความเป็นเด็ก